Goat’s Summertime Sadness

Το καλοκαίρι του 2013 ήταν για την αφηγήτρια ένα δράμα. Μιλάμε για την απόλυτη μοναξιά, μοναξιά που κανενός το μυαλό δε χωράει… Έλειπαν όλοι. Φίλοι, γκόμενοι, γονείς, γνωστοί, οι στενοί συνεργάτες…ακόμη και ο Τζέρι. Ακόμη κι εκείνος είχε πάει διακοπές. Ο εφιάλτης ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου. Είχε άλλη μια βδομάδα μοναξιάς να περάσει, δεν ήξερε  καν αν μπορούσε να το αντέξει. Μα το χειρότερο ήταν ότι ήταν Σάββατο και την επόμενη ημέρα Κυριακή, που αυτό σήμαινε ότι δεν θα συναντούσε ούτε τους αντιπαθητικούς συναδέλφους της. Κανείς δεν την πήρε τηλέφωνο, ενόσω εκείνη κοίταζε τα τσεκιν τους στο foursquare και έβλεπε τις φωτογραφίες που ανέβαζαν στο Instagram. Το χειμώνα δεν πειράζει, αλλά το καλοκαίρι η μοναξιά  σκοτώνει. Ειδικά όταν προσπαθείς να κόψεις το κάπνισμα, που όσο να πεις, ένα τσιγάρο, άλλοτε, σου κράταγε καλή παρέα. Ειδικά όταν δεν είσαι ερωτευμένος, οπότε το μυαλό σου δεν έχει με κάτι να βασανιστεί.

Σάββατο 10 Αυγούστου και 11 το βράδυ, η αφηγήτρια αποφασίζει ότι πρέπει να σταματήσει να βλέπει τη μια ταινία πίσω από την άλλη και να βγει λίγο από το σπίτι. Αποφασίζει να τρέξει γύρω από το τετράγωνο, γιατί έγραφε κι ένα σχετικό άρθρο περι jogging. Τα έφτυσε σε λιγότερο από 15 λεπτά, αφού πρώτα ξεσήκωσε όλα τα σκυλιά από τα γύρω σπίτια που άκουγαν το λαχάνιασμά της και γαύγιζαν δαιμονισμένα. Ύστερα συνέχισε να βλέπει ταινίες μέχρι που την πήρε ο ύπνος ανάποδα στο κρεβάτι, με το κεφάλι στο Νότο και τα πόδια στο Βορά όπως βάζουν τους νεκρούς στο χώμα δηλαδή. Αυτό ήταν; Είχε έρθει το τέλος της κοινωνικής της ζωής; Έτσι ένιωθε...

Κυριακή 11 Αυγούστου η αφηγήτρια σηκώνεται από τον τάφο της κι αποφασίζει να πάει οδικώς στην πιο κοντινή της φίλη, στη Νέα Μάκρη.  Ψέματα. Υπήρχαν κάτι λίγοι γνωστοί πιο κοντά, αλλά ξέρεις τι λένε. Καλύτερα μόνος σου παρά με κακή παρέα. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι το αμάξι της τα παίζει, φωτάκια αναβοσβήνουν, ο δείκτης των στροφών τρελαίνεται σε ένα ατελείωτο κι άγαρμπο ανεβοκατέβασμα. Γκαντεμιά! Ξανακλείστηκε στο σπίτι. Σκέφτηκε να πάρει ναρκωτικά αλλά δεν ήξερε από πού να τα ζητήσει. Ήταν σίγουρα ένα παιχνίδι της μοίρας.

Κόντευε να τελειώσει το καλοκαίρι και το 2013 δεν έλεγε να την αποζημιώσει για τους 40 ανεξήγητους πονοκεφάλους, προφανώς από μάτιασμα, το πρωτοχρονιάτικο πρόβλημα με το πρησμένο μάτι, προφανώς και αυτό απο μάτι, τη μετακόμιση στο -3 (μάτι ασυζητητί)  κι όλες τις συμφορές που την είχαν βρει από την πρώτη μέρα του έτους. Σχεδόν στα μισά του δεύτερου εξαμήνου και η Κατσίκα- Ηγέτης του ζωδιακού κύκλου, συνέχιζε να πλήττει από βαρεμάρα και να αργοπεθαίνει από παντελή απουσία συναισθημάτων. Για να μη χάσει πάλι το μυαλό της όπως το καλοκαίρι του 2012 το οποίο ήταν επίσης πολύ θλιβερό- ευτυχώς δούλευε και τα Σάββατα κι έτσι δεν είχε χρόνο να συνειδητοποιήσει πόσο γραμμένη την έχουν όλοι- άρχισε να σκέφτεται ακρωτηριασμούς, ασθένειες, τα παιδάκια στην Αφρική. Κι έτσι ένιωθε καλύτερα.

Από τη μια, σκεφτόταν «εντάξει, λίγες μέρες ακόμη είναι, θα περάσουν…» κι ύστερα θύμωνε κι έλεγε «δε θα ξαναμιλήσω σε κανέναν! Ούτε ένα τηλέφωνο δε με έχουν πάρει!». Τη στιγμή του θυμού κι αφού βιάζεται να πέσει στο κρεβάτι για να κλάψει με λίγο περισσότερο δράμα, κι ενώ έχει πιάσει το κινητό με σκοπό να το εκτοξεύσει στον απέναντι τοίχο… ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο! Ήταν μια παλιά συμφοιτήτρια που είχε χρόνια να δει και να ακούσει. Το τηλεφώνημα συνοδευόταν απο μια αναπάντεχη πρόσκληση σε πάρτι για το ίδιο βράδυ.

Ίσως τελικά ο Αύγουστος στην Αθήνα, η απουσία των γνωστών φίλων, η αβάσταχτη μοναξιά… να ήταν μόνο η βασανιστική ηρεμία, πριν από την καλοδεχούμενη καταιγίδα… Να ήταν μια ευκαιρία για το δικό της Restart. Όλοι χρειάζονται ένα restart όταν κολλάνε, όχι μόνο το χαζολάπτοπ.

Όταν ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα ξένο περιβάλλον, με αγνώστους γύρω σου, σου δίνεται η  ευκαιρία  να συστηθείς ξανά απο την αρχή, να γνωρίσεις νέους φίλους, ουσιαστικά να ανακαλύψεις τα νέα όρια του εαυτού σου. Ο πιο ασφαλής τρόπος για να κάνεις restart, είναι να μάθεις κι άλλες πτυχές του εαυτού σου κι αυτό γίνεται τελικά, όταν μείνεις μόνος σου. Εκείνο το βράδυ στο πάρτι, η αφηγήτρια έμαθε απο τους αγνώστους, οτι η δουλειά της είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ'ο,τι πίστευε. Το ίδιο και η ίδια σα προσωπικότητα μάλλον. Και το πείραμα της Πάρου, της Κρήτης, της Τουλούζ επαναλαμβάνεται... με έδρα την Αθήνα...ή αλλού;

                                                           ΤΕΛΟΣ 4^ΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Το μυστήριο του Τάγματος «των 30 Φεύγα»

Ήταν Παρασκευή, σχεδόν όλοι είχαν φύγει από την Αθήνα κι έτσι πήγαμε με τη Ντράνα για ένα «χαλαρό» - αφού πρώτα καταφέραμε να χαθούμε στη Γλυφάδα. Κάποτε βρεθήκαμε και πήγαμε για το ποτό που λέγαμε. Οι Ρούληδες ήταν εκεί, μαζί με τη Ρουλίτσα και λίγο παραπέρα κάτι γνωστοί, από εκείνους που βάζεις στην κατηγορία «Το Τάγμα των 30 Φεύγα».

Το Τάγμα των 30 Φεύγα ήταν το target group γκόμενων για όλες μας εκείνη την εποχή, πλην της Τζέν-τζέν που είχε νεοαποκτηθέν πιπινομωρό να νταντέψει. Ήταν όλοι εκείνοι οι προβληματικοί γκόμενοι που μας εμφανίστηκαν με μότο «δε δεσμεύομαι», και οι οποίοι όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο επεισόδιο, «κάνουν restart στη ζωή τους».

Η μία θεωρία λοιπόν, είναι η Θεωρία της Μιζέριας.  «Μα η κρίση τους έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια…», μας εξηγούσε η μητέρα, «είναι πεσμένοι ψυχολογικά». Μα συγνώμη, ούτε να απαυτώσουν δε θέλουν; Ούτε για αυτό δεν μας πλησιάζουν!, είπα αγανακτισμένη πριν από κάποιο καιρό. «Που να τους σηκωθεί με τόσο άγχος…», είπε και η θεία. Η θεωρία του ψυχοπλακώματος του Τάγματος των 30 Φεύγα δε με κάλυπτε. Επομένως, όταν πετύχαινα κάποιον από αυτούς, τον ρώταγα ευθέως τι φταίει. Μέχρι που πέτυχαν εκείνον, τον Έναν, που μου έδωσε μια τελείως διαφορετική εξήγηση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με όλα τα προηγούμενα περί μιζέριας, ψυχοπλακώματος, restart…

 « Στην ηλικία που είμαστε εμείς τώρα, ξαφνικά σε θέλουν όλες… Η προσφορά είναι μεγάλη, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, πάνε αυτά… Από τα 15 μας κυνηγάμε κοριτσάκια και τώρα έρχονται μόνα τους…», μου εξηγεί ένας από τους ήρωες και μέλος του Τάγματος – δε θέλω να δώσω όνομα, θεωρώ ότι ήταν συζήτηση off the records. Αυτή, ήταν η Θεωρία του Player. «Άσε που… υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ σας… Έχετε να συναγωνιστείτε 23άρες, 20άρες...». Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι να τον χαστουκίσω, αλλά θα χαλούσα τη συνέντευξη.

Ξαφνικά όλες οι θεωρίες περί κατάθλιψης των ανδρών, άρχισαν να με ζορίζουν, να κλονίζομαι, να αμφιβάλλω. Μήπως το «κάνω επαναπροσιοδρισμό» είναι το νέο «δε σε γουστάρω» ; Η Θεωρία της Μιζέριας είναι αυτό που θέλουνε να πιστεύουμε για να μη διεκδικούμε σχέσεις; Ή μήπως η Θεωρία του Player είναι ένα τρυκ για να καλύψουν τη μιζέρια τους οι άνδρες;  Τι συμβαίνει με τους 30 φεύγα τελικά; Ποια είναι η αλήθεια;  Ο Χόρχε ήταν το τελειωτικό χτύπημα. «Βασικά ναι… Δε μπορείς να αφοσιωθείς σε μία γιατί είναι πολλοί οι πειρασμοί…». Αυτό ήταν! Άντρες! Γουρούνια! Ψώνια! Έγινα έξαλλη, τόσο έξαλλη, που μου ήρθε να πάρω τηλέφωνο τον Κακό Λύκο, τον δικό μου 30 φεύγα του Τάγματος, και να του πω ότι τα ξέρω όλα! Για τους υπόλοιπους, tampis που λένε και οι Γάλλοι.

Αν ισχύει λοιπόν η θεωρία του Player, τότε για τον 30 Φεύγα που σας την έσκασε πρέπει να ξέρετε το εξής. Είτε η στιγμή σας ήρθε κι έφυγε για πάντα… είτε δεν έχει έρθει ακόμα.

Οι περισσότερες γυναίκες στις οποίες εξήγησα τι γίνεται με το Τάγμα των 30 Φεύγα, αμφισβήτησαν τις μαρτυρίες που απέσπασα εκείνο το βράδυ. «Ναι, σιγά που τους την πέφτουν όλες! Μαλακίες! Κατάθλιψη έχουν!».

…Έχουν;