Spetses vol 2-Lai-lai-lai-karalaika

Φτάνοντας στις Σπέτσες θυμήθηκα που είχα έρθει μικρή σε αυτό το μέρος, με τους  γονείς μου. Τότε που πίστευα ότι απέναντι, στην Κόστα, υπάρχουν Τούρκοι, και παράλληλα είχα πολλές πιθανότητες να γίνω πριγκίπισσα μια μέρα. Αυτά σκεφτόμουν όταν κοιτούσα τις άμαξες, ζούσα σε άλλη εποχή, στην κοσμάρα μου.  Όταν κοίταξα τις άμαξες, πλέον, έβλεπα τη θλίψη.  Τα άλογα με στεναχωρούσαν, με αυτές τις παρωπίδες στα μάτια, με  την σπαστική κίνηση στο λαιμό όταν οι επιβάτες της άμαξας είναι χοντρομπαλάδες.  Έτσι είσαι/είμαστε όλοι;  Κάνουμε συνέχεια τις ίδιες διαδρομές,  πάνω κάτω, για χρόνια, πάνω κάτω το δρόμο που ξέρουμε, γιατί φοβόμαστε ή βαριόμαστε να πάρουμε έναν άλλο. Είσαι/είμαστε όλοι δεμένος/οι με χαλινάρια, κατευθυνόμενοι από κάποιο ή κάποιους άλλους με περισσότερη δύναμη, λεφτά ή και αρχίδια, ο οποίος  σε καβαλάει και σε κάνει ό,τι θέλει, και εσύ, όπως όλοι, φοράς παρωπίδες, βλέπεις μόνο το προφανές, αυτό που θα βρεθεί μπροστά σου, και δεν ξέρεις τι μπορεί να υπάρχει γύρω σου. Αλλά πόσο κατευθυνόμενος είσαι και πόσο βολεύεσαι στο δρόμο που έχεις πάρει;  Κι αν δεν ήσουν εδώ/εκεί, που θα ήσουν; Υπάρχουν πλέον ελεύθερα άλογα;

Πλησίαζε κι η πανσέληνος και σαν άλογα κι εμείς, αφηνιάσαμε. Πήραμε άλλο δρόμο από τον συνηθισμένο και καταλήξαμε σε ένα κουτούκι με live καραλάϊκα ελληνική μουσική.  Στο παλιό λιμανάκι συναντήσαμε και δύο γνωστούς της Τζέν-τζέν, που κατέληξαν να μας κολλήσουν όπως οι βδέλες. (Με αυτούς θα ασχολιόμασταν την επόμενη ημέρα, αφότου καταλάβαμε οτι είναι βδέλες, γιατί αρχικά δε το ξέραμε )

Μα πως μας πέρασε απο το μυαλό; Πως βρεθήκαμε εκεί; Δε το είχαμε σκεφτεί ποτέ πριν, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να βγούμε σε αυτό το μέρος κι όμως, κι όμως ξαναλέω,βρεθήκαμε σε άλλο δρόμο απο τον συνηθισμένο. 

Και να’σου η Στανίση, και δώσ’του η Δημητρίου και πάρε να’χεις σούργελα συμμαθητές και γνωστούς του ίδιου κύκλου, με τη ρολεξάρα στη χερούκλα και το κότερο παρκαρισμένο απ’έξω, να γλεντάνε τις Πολυτελείας τους, που ανοιγκοκλείνουν πόδια και στόμα κάνοντας ότι γνωρίζουν τους στίχους και αυτοί να τις κερνάνε αβέρτα. Ο  Mr.Boombastic,το άλλοτε αλτέρνατιβ σούπερ γκομενάκι μας, να κατεβάζει ουίσκια να μπει στο κλίμα– γιατί άλλωστε είχε και 4 γκόμενες να τον συνοδεύουν και φούντωνε σα το παγώνι.  Μία από τις Πολυτελείας σκύλιασε, σου λέει , τι σκατά έχει αυτός ο Χίπης που τις κυκλοφορεί ανά τετράδες;  Εντωμεταξύ, η Μπέμπα είχε σκλαβώσει με το κούνημά της το 1^ο Μπουζούκι, που δεν ξεκολλούσε τα μάτια από πάνω της κι όλο κρυφογέλαγε- κι όλο κοκκίνιζε- κι όλο ξανακοίταζε κι η Μπέμπα τάχα μου αδιάφορη συνέχιζε να κουνιέται στους ρυθμούς του μπουζουκιού του. 

Η Ντράνα βρήκε  ευκαιρία να τραγουδήσει με τη ψυχή της, να βγάλει τον άλλο της εαυτό, θαρρείς πως η τσιρίδα της θα ακουγόταν μέχρι τη Δανία. "Πιάσ'τη βάφλαααα και άσε τον καράφλααααα"...  Η δική μου η φωνή έκλεισε. Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί σε αυτό το blog, όλες κρύβουμε μέσα μας ένα μπουζουκοbaby. Εντυπωσιάστικα που ήξερα τόσους στίχους απο τραγούδια που δεν ακούω ποτέ. Είναι το λεγόμενο "κλύσμα". Δε θες, αλλά όλο και κάπου θα το ακούσεις. Κι επανάληψη στην επανάληψη, λίγο το ποτό και λίγο το άρωμα Ελλάδας, θα το χορέψεις στο τέλος...

Γυρίσαμε κακήν κακώς τα ξημερώματα, αφού η Τζέν-τζέν μας έπιασε από το αφτί για να μας πάει πίσω. Εγώ δε, δεν ξεκολλούσα με τίποτα απο την πίστα, μη χειρότερα! Ο Mr.Boombastic είχε χαθεί κάπου στο δρόμο, αλλά δεν τον έψαξε κανείς. Είχε λεφτά μαζί του, μεγάλο παιδί ήταν, γκόμενός μας δεν ήταν. Έπεσα ξερή στο κρεβάτι, με τη μούρη βαθιά μέσα στο μαξιλάρι…δε με βασάνιζε καμία απολύτως σκέψη, ήμουν ένα ελεύθερο άλογο και τίποτα άλλο. Μέχρι που ξαναξύπνησα…Και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου στον καθρέπτη!

Spetses vol 1 - Mr.Boombastic & my gals

Για ακόμη μια φορά λοιπόν  after the break up you have to go out with the girls αλλά αυτή τη φορά, δεν ήταν η Γλυφάδα, δεν ήταν η Πάρος, ούτε καν η Κρήτη. Αυτή τη φορά ο προορισμός ήταν οι Σπέτσες…  Η Ντράνα, η Τζέν-τζέν, η Μπέμπα θα οργώναμε τους δρόμους και οδικώς θα φθάναμε στην Κόστα κι από εκεί, με καικάκι, θα δέναμε απέναντι στις Σπέτσες.  Μαζί με τα gals ήταν κι ο Mr.Boombastic, αυτός ο τολμηρός νεαρός άνδρας που δε φοβήθηκε να συνταξιδέψει με 4 γκόμενες εκ των οποίων οι 3 ήταν στις μέρες τους. Θάρρος. Τόλμη. Δέος. Χαμός στο ίσιωμα.

Ο Mr.Boombastic παρέλαβε τα κορίτσια στις 5 το απόγευμα από το Δέλτα Φαλήρου,  φόρτωσε τη γκρι τζιπάρα με τις βαλίτσες, τους πήρε καφεδάρες κι η περιπέτεια ξεκίνησε. Η Ντράνα είχε στριμώξει σε μια τόση δά τσαντούλα όλα τα υπάρχοντά της- ένας θεός ξέρει πως. Την κρέμα για τα μάτια, το τζελ για πάνω από το μάτι, το τζέλ για κάτω από τη μάτι, το μέηκαπ για μέσα στο ρουθούνι, κρέμα ημέρας και  νύχτας, αξεσουάρ παραλίας, όπως ψάθινη καπελαδούρα Βουγιουκλάκη, σεσουάρ και ισιώστρα και πολλά άλλα. Η Τζέν-τζέν δεν είχε πάρει πολλά ρούχα μαζί της, αλλά είχε πάρει 5 διαφορετικά μαγιώ, λες και θα πήγαινε στη Χαβάη δέκα μέρες… Εμείς στο πίσω κάθισμα κι η  Μπέμπα συνοδηγός, σκυμμένη απάνω από το gps να δίνει  οδηγίες.

Για να περάσει η ώρα, τα gals άρχισαν να σχολιάζουν τα όσα συνέβησαν στο pool party της προηγούμενης εβδομάδας και καθώς το ένα φέρνει το άλλο, η συζήτηση κατέληξε να κινείται γύρω από το ανδρικό μόριο, πως πρέπει ή δεν πρέπει να είναι, για το μέγεθος, το χρώμα, το ύψος και το φάρδος. Ο Mr.Boombastic είχε αρχίσει να παθαίνει πονοκέφαλο, ναυτία και σύγκρυο. "Είστε κάφροι!", είπε σχεδόν βραχνά αφού είχε χάσει τη μιλιά του. Για μια στιγμή του ήρθε να κάνει επιτόπια αναστροφή και να γυρίσει πίσω, ή γιατί όχι, να τις κατεβάσει στη μέση του δρόμου κι ας τις έτρωγαν οι λύκοι. «Too much information!», είπε αγανακτισμένος και για να μη το ρίξει στον γκρεμό, άνοιξε το παράθυρο καθώς και το ραδιόφωνο, όπου δεν έπιανε κανένας σταθμός, αλλά του αρκούσε να «ακούει το χιόνι»…. Φχχςςςςςςς φφφχχχχςςςςς…

«Μωρέ λείπει  λίγη μουσική», λέει η Τζέν-τζέν, που γενικά δεν τη μπορεί την ησυχία. Ο Αρχαιοκάπηλος την αγνόησε καθότι δε διέθετε κάποιο σύγχρονο cd αυτοκινήτου, γι’αυτό και προσπαθούσε να συγκεντρώσει την ακοή του στο fhschhhssss , μέχρι που το μάτι της Τζέν-τζέν έπεσε σε ένα ξεχασμένο δισκάκι, καταχωνιασμένο κάπου στο αμάξι. «Ω! Όχι αυτό!» είπε με απελπισία ο Mr.Boombastic  πιστεύοντας ότι πρόκειται για λαϊκά ελληνικά – τα οποία όλοι οι άνθρωποι μέσα στο αμάξι αντιπαθούσαμε, αλλά που να φανταστούμε τότε…

Χαμός στο ίσιωμα και πάλι… Τραγούδι μπροστά, μακαρένα πίσω… με τέτοιους φίλους, τι να τον κάνεις τον γκόμενο; 

Y.Γ. Mr.Boombastic - Ο Αρχαιοκάπηλος σε vacation version                                     

E.T. Party - Malaka Go Home

H ζωή είναι πολύ ωραία για να σου την κάνει μίζερη ένας γκόμενος. Μπορεί ο κώλος μου να παρέσυρε μερικά ποτήρια και μπουκάλια καθώς έφευγα κλαμένη και σα χτυπημένη από τη μοίρα Κασσάνδρα, όμως την επόμενη ημέρα το πρωί, ήξερα οτι περισσότερο με ενοχλεί το hangover που έχω στο κεφάλι, παρά ο υποτιθέμενος πόνος στην καρδιά…

Όλο το P.U. μαζεύτηκε στο Ε.Τ. Party. Αρχικά το Ε.Τ. Party, το οποίο έγινε και πέρσι όπου πάλι είχα γίνει τύφλα, σηματοδοτεί το εξής: Η Τζέν-τζέν και η Ρούνι-ρούνι θα είναι πάντοτε λίγο μεγαλύτερές μου, κάτι που με κάνει να νιώθω σαφώς καλύτερα. Το Ε.Τ. θα γινόταν γύρω απο τη νουβέλ πισίν στην έπαυλη της Ρούνι Ρούνι...

Το Ε.Τ.Party ήταν μια αφορμή για ακόμη ένα πάρτι, όπως συνηθιζόταν τον τελευταίο καιρό. Αλλά και μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναδείς παλιούς φίλους, να βάλεις εκείνο το συνολάκι που δεν ήξερες πότε να το ξαναβάλεις, να πιείς χωρίς να σε νοιάζει το αλκοτέστ… Η Τζέν-τζέν για παράδειγμα, είναι από εκείνη που κρατάει στη ντουλάπα της το φόρεμα της αποφοίτησης από το σχολείο, το οποίο έχει γίνει ένα ανέκδοτο τελικά, καθότι σε  όποιο γάμο ή βάπτιση την καλέσουν, απειλεί ότι θα πάει με αυτό – μάλιστα κάθε φορά, αγοράζει και αντίστοιχα παπούτσια για να το ταιριάξει, χειμώνα, καλοκαίρι, αλλά στο τέλος πάντα κάτι γίνεται και δε το φοράει ποτέ. Όσο για το αλκοτέστ, καλά που έμενα δίπλα να λες, ενώ η Ψυχολόγα, που στο εξής θα ονομάζεται Sonic Boom, έπεσε σε μπλόκο στις 5 το πρωί στο παλιό αεροδρόμιο. Και πιάνει που λες κουβέντα στους μπάτσους ξεκινώντας με τα basics – το ερωτηματολόγιο το έχει πάντοτε στην τσέπη: Ποια η γνώμη σου για την ΕΡΤ; Πιστεύεις ότι θα ήταν καλύτερα αν είχαμε δραχμή; Τι κόμμα ψήφισες  στις προηγούμενες εκλογές; Εσύ έχεις δουλειά ή είσαι άνεργος και ποιος είναι ο μισθός σου; Είσαι στρέιτ ή γκέι? Αυτά.

Ο Πρόεδρος, οι Ρούληδες, η Ρουλίτσα, οι Οδοντίατροι, το Ξυλάγγουρο (ξέρω γω τι λέω) οι Αρχαιοκάπηλος- Τονυ, το ζεύγος Ζωζώ- Δούκας de Dick, μια Έγκυος, όλοι ήταν εκεί. Δεν έλειπε κανένας. Κάποια στιγμή ήρθε και αυτός ο ένας, που ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ κι έσερνε μαζί και τον φιλαράκο του. Είναι τόσο κομπλεξικοί βέβαια, που δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν σε καμία παρέα, οι φίλες μου που τους γνώριζαν μετα βίας τους έπιασαν κουβέντα για 2 λεπτά έκαστη. Ο ένας, ήταν ο γκόμενός μου. Και λέω «ήταν» γιατί τώρα πια δεν είναι. Επειδή είναι κομπλεξικά βέβαια, δεν άντεξαν το γεγονός ότι οι υπόλοιποι περνούσαμε καλά και για κακή τύχη όλων μας, εγώ ήμουν ο φωτογράφος του πάρτι. Έτσι την πλήρωσαν όλοι… Γιατί τα κομπλεξικά χωνώντουσαν σε όλες τις φωτογραφίες για να κάνουν μια γελοία πόζα- λες και δεν ήταν αρκετά γελοίοι ούτως ή άλλως- και να μου σπάσουν τα νεύρα. Όλες οι φωτογραφίες μας αποκαλύπτουν ότι κρατάω ένα ποτήρι όλο το βράδυ… Και δεν εννοώ ότι ήταν μόνο ένα που άργησε να τελειώσει, αλλά ένα που γέμιζα-άδειαζε συνέχεια. Γιατί πως αλλιώς να αντέξω. Στο αποκορύφωμα βέβαια, κι αφού σε όλη τη βραδιά ήθελα να τους πετάξω στην πισίνα- δεν έπρεπε να τους καλέσω εξ αρχής νομίζω- άκουσα ατάκα φρικτή που νομίζω ότι  έσβησε κάθε άλλη μνήμη μου από όσα ειπώθηκαν πριν.

Ήταν μέχρι εκεί. Δεν μπορείς φίλε μου να θες γκόμενα που ανοίγει και κλείνει σα συσκευή. Η γκόμενα, όταν εσύ λείπεις, όταν εσύ πας eurotrip, όταν εσύ αργείς 3 ώρες να έρθεις στο πάρτι, όταν εσύ δεν είσαι ποτέ συνεπής γενικά, έχει κι εκείνη ζωή. Έχει και φίλους. Έχει και άντρες φίλους και έχει κι άλλα συναισθήματα εκτός από τα βασικά και ζωώδη που έχεις εσύ. Δε μπορεί να θες γκόμενα, περιμένοντας ότι ο κόσμος της αρχίζει και τελειώνει σε εσένα. Σίγουρα όχι όταν είσαι απών. Σίγουρα όχι όταν ακόμη κι όταν είσαι παρών είσαι τόσο ευθαρσώς κομπλεξικός. Όλα αυτά δε του τα είπα βέβαια, νομίζω δεν πρόλαβα καν να μιλήσω όταν έφυγα και παρέσυρα μαζί μου το μισό τραπέζι.

Η Τζέν-τζέν κι ο Πρόεδρος θα θυμούνται καλύτερα πιστεύω… Λίγο στεναχωρέθηκα που δε θυμάμαι τι ακριβώς είπαμε, αλλά αποφάσισα να εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Όταν ξύπνησα το πρωί δεν θυμόμουν, αλλά ήμουν σίγουρη ότι έχω δίκιο. Ε α-στα-διάλα πια. Είμαι Κριός. Εννοείται ότι έχω δίκιο.

The Open House

Open House, όπως ξέφραγο αμπέλι. Open House, όπως «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». 

Το σπίτι της Μπέμπας και της Τζέν-τζέν άνοιξε τις πόρτες από το πρωί. Θα περνούσαμε όλη μας την ημέρα εκεί, στο απόλυτο λιώσιμο... Στις 10π.μ. όλοι ήμασταν στο πόδι. Πήγαινε-έλα από τον κήπο στην κουζίνα, κι από το σπίτι στο σούπερ μάρκετ… Η Μπέμπα και ο Αρχαιοκάπηλος θα αναλάμβαναν το μαγείρεμα –πλην των κρεατικών. Τα κρεατικά ήταν δουλειά των Ρούληδων, που όσο να πεις, μια εμπειρία στο μπάρμπεκιου την έχουν. Εγώ είχα επιδοθεί στη συνεχή παραγωγή fruit punch, το οποίο ήπια μόνη μου, ενώ η Τζέν-τζέν επιμελείτο τη μουσική. "Μα αλλάξτε επιτέλους σταθμό!", είπε ο Original, "νιώθω σα να μαζευτήκαμε όλοι μαζί να ακούσουμε διαφημίσεις". 

 Ως γνήσια οικοδέσποινα η Τζέν-τζέν άλλαξε 4 φορές ενδυμασία και χτένισμα… Για κάθε ενδυμασία σημειώνετε και 1 πλυντήριο πιάτων (χωρίς πιάτα, μόνο ποτήρια) και 1 ζημιά... Αλλά έτσι είναι αυτά.

Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται. Πρώτα ήρθα οι πρωινοί, ο Λεονάρτο και ο Οδοντίατρος. Για να ξεκινήσουμε από την αρχή δυνατά, είχαμε στολίσει τον κήπο με 4 ανθρώπινες 18άρες γλάστρες, ή αλλιώς, τις «φίλες του Γιάνγκου».( Ο Γιάνγκος θα αρχίσει ξαφνικά να εμφανίζεται στις ιστορίες μας, καθότι πλέον ενηλικιώνεται. Ο Γιάνγκος, είναι ένας χαρακτήρας εμπνευσμένος από τον πανελληνίως γνωστό Γιάνγκο Δράκο. Αλλά θα μπορούσαμε να τον γράψουμε και Youngo, από το young). Οι 4 ανθρώπινες γλάστρες λιαζόντουσαν και κουτσομπολεύανε, γελούσαν και περηφανεύονταν για τα στητά στήθη τους, όσο εμείς τις υπηρετούσαμε. "Φέρε μου λίγο βασιλικό...", να παραπονιέται ο Γιάνγκος. "Μα εκεί, μπροστά σου είναι!", να λέει η Τζέν-τζέν. "Αυτό είναι δυσόσμος, δεν είναι βασιλικός!". -Οχι βασιλικός είναι-όχι δεν είναι-είναι-δεν είναι... Και σε κάθε αντίλογο, απλώναμε το χέρι και τραβούσαμε ένα κοτσάνι να το φάμε ωμό- για να σιγουρέψουμε τι είναι...Δεν έμεινε τίποτα στο τέλος, ό,τι κι αν ήταν... Είναι πολύ νέες και φαίνεται! Ούτε τον βασιλικό απο τον δυόσμο δεν ξεχωρίζουν! Σκέφτηκα ενώ μασουλούσα χόρτα σαν κατσίκα, στην προσπάθεια να ανιχνεύσω το ποιόν της πρασινάδας. Το fact είναι πως είναι όντως πολύ νέες. Πάρα πολύ νέες. Όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο νέες είναι τις διώξαμε άρον άρον!

Ο Λεονάρντο και ο Οδοντίατρος δίστασαν να βγάλουν τα κορμιά στον ήλιο, αλλά λίγο μετά κατέφθασε  η πρώτη φουρνιά από Ρούληδες και όλες τις ντροπές τις αφήσαμε πίσω. Μπούτια, κώλοι και βυζιά, όλα φάτσα φόρα. Ο Original κρυβόταν απο τον ήλιο, δεν παρέλασε με μαγιό. "Γιατί δεν πίνεις;", τον ρώτησα. "Όταν πίνω πολύ...ξαφνικά αποκτώ φοβερές διοικητικές ικανότητες...", μου αποκάλυψε. Δηλαδή; τον ρωτώ, "γδύσου εσύ, ανέβα στην μπάρα εσύ, σκαρφάλωσε στη μάντρα εσύ...", έλεγε κι έδειχνε τους Ρούληδες του τάγματος. Κι όμως, καμία γκομενο-ιστορία δεν αναστάτωνε το κλίμα, το Open House ήταν ασέξουαλ, με εξαίρεση τους δύο τετράποδους φλογερους εραστές: Jerry&Mars, που μετέτρεψαν το House σε «βίλα των οργίων».

Ο κήπος γύρω από την πισίνα γέμισε χρωματιστές πετσέτες, πολύχρωμα μαγιό, και ακόμη μια φορά προς έκπληξη όλων, οι γυναίκες μειοψηφούσαν σημαντικά. Η Ντράνα αργούσε να εμφανιστεί. «Δεν την έχω δει ποτέ πρωί…», είπε σκεπτική η Μπέμπα. Πράγματι την Ντράνα ήταν δύσκολο να τη δεις κάπου στο φως του ήλιου. Μόνο εγώ είχα την τύχη να τη δω πρωινές ώρες, ακόμη και στις 8 το πρωί, ακόμη και σε τζεντ λάγκ μετά από 10 ώρες πτήση. Κι όμως, σε όλες τις φάσεις η Ντράνα φορά πάντοτε το κοραλί κραγιόν, η χωρίστρα και η κουπ γενικά είναι στην ίδια θέση κ.ο.κ. Όταν έφθασε  η Ντράνα, με σέξι φλοράλ σορτς και ένα κίτρινο φλούο στράπλες μαγιώ, ο ουρανός σκοτείνιασε και ξαφνικά, άρχισε να βρέχει. Όσο φλούο κι αν ήταν το μαγιώ, η ασπρίλα του δέρματός της ήταν τόσο αστραφτερή, που το φλούο έχανε τη λάμψη του. 

Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει ο Πρόεδρος του P.U. από ένα Open House. Είχε επιλέξει όπως πάντα το καλύτερο κρασί και επιτηρούσε όλους στις εκάστοτε δραστηριότητές τους. Αργοπορημένοι ήρθαν η Ζωζώ και ο Δούκας de Dick. 

Πριν το ηλιοβασίλεμα, ήρθε η δεύτερη φουρνιά απο Ρούληδες, με μπύρες, γλυκά και δώρα, όπως οι 3 μάγοι. Άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα πιάτα… Η Μπέμπα είχε φτιάξει μια λιτή μακαρονάδα με σως λεμονιού. Ο Αρχαιοκάπηλος, σε ρόλο Chef λύσσαξε να την ξεπεράσει…Του πήρε 3 μακαρονάδες για να το κάνει. Απολογισμός: Τέσσερις μακαρονάδες, έτσι, για το τσιμπολόγημα. "Μα ο Αρχαιοκάπηλος είναι πάντα υπερβολικός...Λες και θα μαγείρευε για ολόκληρο στρατόπεδο...", είπε η Τζέν-τζέν, ενώ την ίδια στιγμή συνειδητοποιούσε ότι όλες οι γαβάθες είχαν αδειάσει, ούτε μία πένα δεν πήγε χαμένη...Στο εντομεταξεί είχαν ψηθεί και όλα τα κρεατικά, τα οποία κατέληξαν στα πιάτα με μορφή μπέργκερ. "Ααααα!", αναφώνησε η Ντράνα. "Δε μπορώ να το φάω όλο! Δεν αντέχω!", τσίριξε υστερικά. "Θα το μοιραστούμε", της είπα, αλλά ήταν αργά, το είχε κάνει μια χαψιά. Ο Tony κουρασμένος  απο τη μάσα και με διαγνωσμένη πλέον ασθένεια "Νόσο της Ωραίας Κοιμομένης", χωρίς να το θέλει είχε αποκοιμηθεί στην επιδαπέδια σεζλόνγκ, είχε τυλιχτεί με τη ροζ πετσέτα και περίμενε να τον ξυπνήσουμε για πρωινό... (επιδόρπιο).

Δεν άργησε να γίνει. Η ώρα του γλυκού ήρθε, κι άρχισε η κόλαση. Η δεύτερη προσέλευση, «οι απογευματινοί» Ρούληδες, συμπλήρωσαν το πλούσιο τραπέζι με μπύρες και γλυκά, αλλά και το σπιτικό παγωτό της Μπέμπας έβγαλε απο μέσα μας τον χειρότερο εαυτό. Ο ήλιος είχε πλέον χαθεί, οι κοιλιές είχαν χαλαρώσει, κανείς δεν σφιγγόταν, ούτε ρουφιόταν, κανείς δε μιλούσε πλέον για δίαιτες, για κιλά, για μαγιώ. Ήταν η ώρα του γλυκού και του αληθινού ποτού. Όχι άλλο fruit punch! Όχι άλλο τσάι! Ο Δούκας de Dick έβαζε στα κρυφά βότκα στο νερό μου. Αυτός ο άθλιος, θα έκανε τα πάντα για να με δηλητηριάσει! Όμως μερικές φορές, αυτή η αθλιότητα τον κάνει συμπαθή. "Που ξέρεις, μπορεί στο τέλος να σε συμπαθήσω", είπε κοφτά και τον αγριοκοίταξα που πασπάτευε τα μπούτια της Ζωζώ. "Α! Όχι! Θα είναι πολύ βαρετό!", σχολίασε η Ζωζώ κι ύστερα άλλαξε πάλι τη φωνή της. Με αυτή την απόκοσμη γαργαλιστική φωνή που  μου θυμίζει το κορτισάκι του εξορκιστή, άρχισε τα γλυκόλογα "Αχ! Γατούλης μου!"και χάιδευε τρυφερά τις αφτάρες του de Dick.

Ο Original έφθασε επιτέλους στο σημείο όπου αποκτά τις "διοικητικές ικανότητες". Εκστασιασμένοι Ρούληδες είχαν πιάσει τα τύμπανα και επιδόθηκαν σε ξέφρενο χορό των ζουλού. Ο Laza στροβυλλιζόταν σε break dance ρυθμό, με το κεφάλι στο πάτωμα και τα πόδια στον αέρα. Ύστερα άρπαξε τη Τζέν-τζέν και την πέταξε με τα ρούχα στην πισίνα. Η Τζέν-τζέν γατζωμένη πάνω του όπως ο κισσός στον τοίχο, τον πήρε μαζί της στον βυθμό. Η Ρουλίτσα, σα μαιμού, σκαρφάλωνε επάνω στον Manouli-rouli και στους λοιπούς Ρούληδες κι έβγαζε περίεργες κραυγές τραβώντας φωτογραφίες αβέρτα.

"Τώρα συνειδητοποιώ οτι έχω γεράσει", είπε ο de Dick κοιτάζοντας άναυδος τους εν εξάλλω Ρούληδες. Μα όμως, όπως είπε η Τζέν-τζέν, είμαστε ακόμη παιδιά... Και τα παιδιά θέλουν να παίξουν... Απο μια άλλη σκοπιά βέβαια, θα έλεγε κανείς οτι είμαστε ενήλικες με σοβαρότατο παλιμπαιδισμό, πολύ μακριά απο την ιδέα του γάμου και της σχέσης μεν, αλλά πολύ κοντά στην αφασία. Κάποτε, σε κλείνανε σε τρελάδικο για αυτό... 

Guest Star: Η Ρούνι-ρούνι έκανε μια σύντομη εμφάνιση κάπου στη μέση, για να παίξει με τη Ρουλίτσα τη Ντράνα και τον Laza το "Ω μαριάμ-μαριάμ-μαριάμ-σι-ντο-ρε-μί-μακαρόν-μακαρόν-έο-έο-πι-πι-πι-One-two-three"... 

Pink 26

Η κωλοπιλάλα των γενεθλίων δεν θα έπιανε εφέτος τη Τζέν-τζέν. Παραδόξως και για πρώτη φορά στη ζωή της, η Τζέν-τζέν ήταν πολύ εντάξει με το γεγονός ότι είχε γενέθλια, μάλιστα ήταν από τις πολύ σπάνιες φορές που ήθελε να το γιορτάσει. Μάλλον… όχι να το γιορτάσει, να το ξεσκίσει (βλέπε επόμενο επεισόδιο…). «Ξέρετε τι;», είπε ένα βράδυ που πίναμε το ποτάκι μας στο Pere Ubu, «αποφάσισα ότι…», είπε και τέντωσε το λαιμό κα κορδώθηκε σα το παγώνι- ομολογώ τρόμαξα για το τι θα ακούσω… - «αποφάσισα ότι είμαι πολύ μικρή! Ναι! Καλά ακούσατε! Είμαι πολύ μικρή! Και όχι απλά δεν είμαι έτοιμη για γάμο, αλλά ούτε καν για σχέση! Είμαι παιδί! Και σαν παιδί, έχω ανάγκη να παίξω!», είπε και ήπιε το περιέ της. Το περιέ της; Μα όλες πλέον πίνουν περιέ;

Αυτός ο Γιακαμούρι, α-το-μπάσταρδο-θα-μας-διαλύσει. Αυτός τους έχει πει να πίνουνε περιέ. Και φυσικά αυτός είπε στην Τζέν-τζέν ότι είναι …παιδί! Άκου εκεί παιδί! Παιδί 26 ετών. «Και όχι μόνο αυτό… Μου είπε ότι σε μερικές γυναίκες αντιστοιχούν πολλοί άνδρες ενώ σε άλλες…ΚΑΝΕΝΑΣ!». Ακούστηκε τόσο, μα τόσο εφιαλτικό αυτό το «κανένας». Τις καημένες τις άλλες! «Πες μου ότι εμείς δεν ανήκουμε στις ΚΑΝΕΝΑΣ!»,έλεγα από μέσα μου με τρόμο, αλλά δεν το ξεστόμισα γιατί δεν έχω χειρότερο από το να δίνω δίκιο σε αυτόν που αντιπαθώ – εν προκειμένω στον Γιακαμούρη. «Εμένα λοιπόν… μου αντιστοιχούν πολλοί άντρες!», είπε η Τζέν-τζέν και τότε έγινα πυρ και μανία. Πάνω που την είχα στρώσει, να λέω, πάνω που της είχα μαζέψει τα μυαλά… ήρθε αυτός το κωλογιακαμούρης να μου τα σκατώσει όλα!

Η Τζέν-τζέν, ευτυχισμένη με την ιδέα ότι είναι ακόμα πολύ μικρή και χρειάζεται να παίξει, αποφάσισε ότι δεν βιάζεται καν να γνωρίσει τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο εκείνο το βράδυ. Αποφάσισε ότι θέλει να γιορτάσουμε τα γενέθλιά της σπίτι της, μόνο κορίτσια κι ονόμασε εκείνο το βράδυ «Pink 26». Γέμισε όλο τον κήπο με ροζ και φούξια μπαλόνια, ρόζ και φούξια ρεσό στόλιζαν το ροζ τραπεζομάντηλο… Μας σέρβιρε σε φούξια πιατάκι με λευκά πουά, ακόμη κι η τούρτα ήταν ρόζ, όπως άλλωστε και το φόρεμά της… «Μα είναι σα να είμαστε σε βαπτίσια!», είπε η Thinkerbell, της οποίας το ροζ είναι από τα αγαπημένα χρώματα αλλά εκείνη την ημέρα φόρεσε μαύρα… (λένε κιόλας ότι ντυνόμαστε με χρώματα που αντιστοιχούν στη διάθεσή μας… ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΓΙΑΚΑΜΟΥΡΙ  ΓΙΑΥΤΟ ΑΣ-ΤΑ-ΔΙΑΛΑ).

Μάλιστα κύριοι φίλοι και συνάδελφοι στην τρέλα. Βάπτιση. Εκείνο το βράδυ ήμασταν ήσυχες, με την Κοσμηματοπώλησσα και τη Ρούνι-ρούνι που έβριζαν τους άντρες οληνυκτίς, κι εμένα να αναρωτιέμαι… Η Τζέν-τζέν βαπτίστηκε ξανά στα 26 της πλέον χρόνια. Βαπτίστηκε με τις λέξεις «Μικρή ακόμα» και «Παιδί».

Βέβαια, καλή και η βάπτιση, αλλά αυτός ο τρόπος, δεν είναι αρκετός για να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου… «Μα όταν λέει μικρή, πόσο μικρή εννοεί; Γιατί τόσο Ροζ;? Δηλαδή πόσο έγινε τώρα; 6; Ή 16? Τι τάξη νιώθει ότι πάει; Νηπιαγωγείο; Δημοτικό; Γυμνάσιο; Μα ανησυχώ…αλήθεια ανησυχώ.. Πως θα μάθω; Να τη ρωτήσω τι τάξη πάει ή θα παρεξηγηθεί;»…σκεφτόμουν και βασανιζόμουν.

«Λοιπόν! Το Σάββατο θα κάνουμε Open House», είπε η Τζέν-τζέν κι επιτέλους ανακουφίστηκα! Δεν ήταν στο νηπιαγωγείο! Ήταν στο Λύκειο του Beverly Hills! 

Γιακαμούρι

Όλοι τώρα τελευταία μιλούσαν για αυτόν το… Γιακαμούρι. Μια μία οι φίλες μου εντάσσονταν στη μυστικιστική ινδουιστική οργάνωση Γιακαμούρι και μαθαίνανε για το τάντρα, το φενγκ σούι και το κάμα σούτρα… Όλοι ξαφνικά, άρχισαν να τρώνε υγιεινά κι άφησαν πίσω στο παρελθόν τις γουρουνιές, το άφθονο ποτό και τις ακολασίες… Τώρα μόνο περιέ, μαρουλάκι, κολοκυθάκι βραστό και αέρα κοπανιστό.

Ο Γιακαμούρι – έτσι λεγόταν ο γκουρού - κοίταζε βαθιά μέσα στα μάτια σου για να βρει την Μια Και Μοναδική Αλήθεια: Την αληθινή φύση σου. Έτσι, διέγνωσε ότι η Τζέν-τζέν είναι μια πολύ ευαίσθητη ψυχή και όχι terminator όπως πιστεύαμε όλοι έως σήμερα. Ο Γιακαμούρι είναι ο λόγος που η Ζωζώ και ο Doukas de Dick μυήθηκαν στο τάντρα και από τότε, όταν τους κλείνεις ραντεβού, έρχονται με 24 ώρες καθυστέρηση, γιατί όπως και να το κάνεις «θέλουν χρόνο αυτά τα πράγματα..». Νιάου!

Ακόμη κι η αλτέρνατιβ πάσης φύσεως αλτέρνατιβ Ψυχολόγα, κατέληξε στο γραφείο-πολυιταρείο του Γιακαμούρι, κι ύστερα από τις πολύ προχωρημένες του μεθόδους, παράτησε το επάγγελμα! «Δεν θα είμαι Ψυχολόγα πια…. Αποφάσισα να ασχοληθώ με υπολογιστές και εφαρμογές. Θα γίνω Υπολογιστάκιας». Η Ψυχολόγα ξαφνικά έγινε πολύ εργατική και εξαφανίστηκε για λίγο από την παρέα…

Μα ακόμη και η Μπέμπα; Αναρωτήθηκα εγώ. «Δεν κατάλαβες… Η Μπέμπα τον ανακλάλυψε τον Γιακαμούρι!», είπε η Τζέν-τζέν ενθουσιασμένη. Ότι δηλαδή τι; Ο Γιακαμούρι έχει τόσο μεγάλο χάρισμα που από το κατώφλι όταν σε αντικρύσει, ξέρει αμέσως τι Ψυχή έχεις, το Κινέζικο Ζώδιο, Την Ομάδα Αίματος, Τις Τροφές Δυσανεξίας, Το Μέλλον Και Το Παρελθόν! Σου βάζει κι ασκήσεις για το σπίτι.

Να, ας πούμε για την άσκηση «Πατάνε τα πόδια μου» και «Πετάνε τα πόδια μου». Στη Τζέν-τζέν έβαλε άσκηση «Πατάνε τα πόδια μου» για το σπίτι. Χαρακτηριστικά της είπε «Πρέπει να νιώσεις την επαφή σου με το χώμα. Πρέπει να ξαπλώσεις στη λάσπη και να σκέφτεσαι ότι είσαι μέσα στην κοιλιά της μαμάς Γης. Πλατσούρισε λίγο και πες φωναχτά «είμαι ένα με το πάτωμα». Μόνο τότε θα καταλάβεις ότι είσαι ένα με τη φύση…». Ενώ σε αντίθεση με τη Τζέν-τζέν, η Ζωζώ είχε Άσκηση σχετικό με σεξ  και όχι με ψυχολογία, οπότε της έβαλε το «Πετάνε τα πόδια μου». Για να απελευθερωθεί δηλαδή, της είπε να ξεβρακωθεί και να τεντώσει τα πόδια της ψηλά στον ουρανό, να νιώσει το αεράκι να τη γαργαλάει, Και να πει «Πετάααανεεε τα πόδια μου». Προσοχή στο κενό μεταξύ Ε και Α. Πατάνε-πετάνε.

Το Γιακαμούρι μου είχε κάτσει στο λαιμό, γιατί πολύ απλά η Τρίτη είναι η αγαπημένη μου ημέρα για καφέ. Και η Τετάρτη η αγαπημένη μου ημέρα για χαλαρό ποτάκι. Και η Πέμπτη η αγαπημένη μου ημέρα για γυμναστήριο. Και όλες αυτές τις αγαπημένες μου ημέρες, μια από τις φίλες μου έτρεχαν στο πολυιατρείο του Ψυχολόγου-Διατροφολόγου-Σεξολόγου-Μέντιουμ-Γκουρού Γιακαμούρι….

Εντωμεταξύ, πλησίαζαν τα γενέθλια της Τζέν-τζέν κι είχα ένα βάρος, ένα άγχος, γιατί στο εξής όποτε πλησιάζουν γενέθλια η  ισορροπία που σε κρατάει λίγα εκατοστά μακριά από τη διαχωριστική γραμμή «νορμάλ/ τρέλα» είναι λίγο –κάθε χρόνο-πιο δύσκολο να κρατηθεί…

Κι όμως. Το μεγάλο πρόβλημα της Τζέν-τζέν με την ηλικία και τους γάμους-παιδιά-βαπτίσια, το έλυσε ο Γιακαμούρι…