Καλοκαιρινοί Έρωτες- Οδηγίες και Αντενδείξεις

Εκείνες τις καυτές ημέρες του Ιουλίου και πριν σπάσουμε για διακοπές, οι φίλοι μου άρχισαν να ζευγαρώνονται. Παρότι οι οδηγίες στη συσκευασία του Καλοκαιριού το έγραφαν ξεκάθαρα "το καλοκαίρι μην κάνετε σχέσεις, ξεσαλλώστε ελεύθερα", οι φίλοι μου πήγαν κόντρα και κατευθείαν στις αντενδείξεις. "Προσοχή! Σε περίπτωση που ερωτευτείτε καλοκαιριάτικα, γνωρίζετε οτι διατρέχετε σοβαρό κίνδυνο να φάτε τα μούτρα σας". Το δεύτερο εξάμηνο του 2013 υποτίθεται θα ήταν συναρπαστικό για εμάς τους Κριούς. Υποτίθεται οτι το καλοκαίρι θα μας προσέφερε όσα μας στέρεισε το πρώτο γαμωεξάμηνο του έτους. Προσωπικά, το 13 με είχε βρει με το ένα μάτι κλειστό, με το φόρεμά μου ατσαλάκωτο κι εμένα επάνω στον καναπέ του σπιτιού να κλαίω με μαύρο δάκρι - απο το ένα μάτι μόνο. Πίστευα λοιπόν οτι το καλοκαίρι θα μου φέρει κάτι καλό, όχι πάλι σκατά. Όχι πάλι!

Καταρχήν να ξεκινήσουμε απο εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, όπου βρεθήκαμε όλοι στο γνωστό μέρος για να κανονίσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις διακοπές. Ψέματα. Δεν ήμουν καλεσμένη εκείνο το βράδυ απο την παρέα μου και τους είχα σχεδόν απαγορεύσει να μιλούν για αυτό το θέμα μπροστά μου, αφού η άδειά μου χάλασε και έσπασε σε χίλια κομμάτια μαζί με την καρδιά- αγκινάρα μου. Μάλιστα, οι διακοπές μου θα έσπαζαν σε μια εβδομάδα πριν και μια εβδομάδα μετά, απο τις προγραμματισμένες μας διακοπές. Με λίγα λόγια, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα έκανα διακοπές μόνη μου. Η μοίρα δε μου το συγχώρεσε ποτέ, εκείνο τον καλοκαιρινό έρωτα που με διέλυσε κι έκτοτε είμαι καταδικασμένη στην ατυχία. Εγώ τα έχω πει στους φίλους μου αλλά εκείνοι συνεχίζουν να ερωτεύονται. Για εμάς τους loosers όμως υπάρχει και η Θεία Δίκη.

Η Τζέν-τζέν και η Ρούνι-ρούνι θα έφευγαν με πλωτό camping στα νησιά του Αιγαίου, ενώ η Μπέμπα, η Ζωζώ, ο Tony και ο LovaLova θα ξεσάλωναν μέχρι τελικής πτώσης στο μικρό γραφικό νησί της Αντιπάρου. Αυτό το καλοκαίρι, όλοι τους θα ερωτεύονταν - αλλά αυτό δεν το ξέραμε ακόμη (σχεδόν). Η μοίρα τους ήτο προγεγραμμένη - γιατί είμαι η αφηγήτρια και ξέρω πάντα απο πριν τα καθέκαστα. Αυτό που ποτέ όμως δε μπορώ να προβλέψω είναι τι θα γίνει με εμένα. Κι αυτό όχι επειδή είμαι απρόβλεπτη ή πολύ αυθόρμητη, αλλά επειδή δεν έχω καν παρατσούκλι, αλλά κυρίως, επειδή κάνω διακοπές μόνη μου. Τιμωρία. Όλοι μαζί και η ψωριάρα χώρια.

Αυτός που θα ερωτευτεί καλοκαίρι θα πρέπει να ξέρει τα εξής...

1. Όταν ερωτεύεσαι καλοκαίρι όλα είναι πιο έντονα και νομίζεις οτι τα ζεις για πρώτη φορά...
2. Το μαύρισμά σου και το μαύρισμα του άλλου δείχνουν πιο κολακευτικά απο ποτέ...
3. Το ποτό έχει άλλη γεύση και δε σε μεθάει ποτέ. Ο άλλος το κάνει αυτό, όχι το ποτό.
4. Όλα τα μέρη στο νησί φαίνονται ιδανικά για μπαλαμούτι μιας που πάνω στον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός απο εσάς τους δύο...
5. Ξαφνικά δεν έχει νόημα ο μεσημεριανός ύπνος, ούτε ο βραδινός... Μένεις άυπνος για όσο αυτό κρατήσει...
6. Ανα πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς σε άκυρο μέρος... Σε άλλο νησί... Σε άλλο σπίτι...με άλλη παρέα απο αυτή που ξεκίνησες...
7. Γίνεσαι πολύ χαζός, ειδικά όταν πλησιάζει το ξημέρωμα. Νιώθεις τα μάγουλά σου να πονάνε απο το τράβηγμα του ημιμόνιμου πλέον χαμόγελού σου
8. Την τρίτη μέρα έχεις ήδη σχεδιάσει το χειμώνα σου μαζί του και στο τέλος της 1ης εβδομάδας αναρωτιέσαι που θα πάτε του χρόνου το καλοκαίρι...
9. Την τελευταία μέρα των διακοπών λες σε όλους οτι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής σου, οτι είσαι ευτυχισμένος όσο ποτέ, οτι έχεις χάσει το μυαλό σου...
10. Όταν γυρίσεις στην Αθήνα, αργά ή γρήγορα θα φας σκατά.

Δε λέω οτι δεν υπάρχει και το happy end σε όλο αυτό αλλά δε θέλω να σας φουσκώσω τα μυαλά.

Αντενδείξεις:

1. Dont get caught
2. Αν κάποιος μάθει το μυστικό σου πρέπει να τον σκοτώσεις.
3. Αν ερωτεύτηκες πριν τις διακοπές και έχεις ήδη κανονίσει διακοπές χώρια, να ξέρεις οτι θα χωρίσεις σίγουρα οπότε μην έχεις τύψεις για ό,τι συμβεί...
4. Όταν θα περάσουν λίγα χρόνια και θα αναπολείς εκείνο τον μεγάλο έρωτα να θυμάσαι: δεν ήταν τόσο μεγάλος, σίγουρα όχι ο μεγαλύτερος ούτε ο μόνος που άξιζε. Απλώς ήταν ο Καλοκαιρινός. Ποιος είπε οτι η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή; Μαλακίες. Ο Καλοκαιρινός είναι ο παντοτινός.
5. Αν φτάσουν Χριστούγεννα και είστε ακόμα μαζί, καλά στέφανα...

Chazoxenukti Street

 Όσο φαντεζί κι αν φαίνονται αυτά τα Pere Ubu Nights, άλλες βραδιές είναι άκρως βαρετές. Αυτό που λέμε «χαζοξενύχτι». 

Στα early 20’s το χαζοξενύχτι δεν υφίσταται καν σαν έννοια. Το Ξενύχτι ήταν πάντοτε μια καλή ιδέα. Την πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν από τον Τζέντλ-μαν, τη μία και μοναδική φορά που βγήκαμε μαζί στην Αθήνα, συγκεκριμένα μετά το τράτζικ ξημέρωμα στα Εξάρχεια, που συνέπεφταν με τα γενέθλια του Pere Ubu. «Δεν έχω όρεξη για χαζοξενύχτι», είπε κι έφυγε. Από τότε δεν ξαναγύρισε ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, η ιστορία του «Και δεν ξαναγύρισε ποτέ» (next episode). Για να επανέλθουμε όμως, στα 25 και φεύγα, το χαζοξενύχτι δεν αντέχεται.

«Έχω τελειώσει», είπε η Τζέν-τζέν ρίχνοντας γύρω της ένα βλέμμα σχεδόν αηδίας . «Δεν αντέχω άλλο!». Η Τζέν-τζέν ήτο φρεσκοχωρισμένη για ακόμη μια φορά. «Δεν περνάω καλά! Δεν το αντέχω το χαζοξενύχτι!». Να αγιάσει το στόμα σου, σκέφτηκα, αφού εγώ έχω καταλήξει σε ετούτο το συμπέρασμα πολύ καιρό τώρα. Όχι όταν το άκουσα πρώτη φορά από τον Τζέντλ-μαν, πολύ πιο μετά.  Από την άλλη, στην ιδέα ότι η άλλοτε party animal ακούραστη Terminator Τζέν-τζέν «δεν αντέχει άλλο», με σόκαρε. Αυτό ήταν; Μέχρι εδώ; Γεράσαμε και τέλος; "Βαρέθηκα να γυρνάω δεξιά κι αριστερά! Θέλω να ηρεμήσω πια!"¨, είπε νευριασμένη. Αυτό θα σήμαινε αυτόματα και "θέλω να κάνω μια σοβαρή σχέση". Αλλά αυτό, δεν το ξέραμε ακόμη...

Στον ίδιο χρόνο που εμείς ήμεθα 24,25, 26 χρονών, κάποιοι άλλοι είναι στα early 30s. Εκεί που είμαστε ήμασταν κι εκεί που είναι θα πάμε... Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μόνο που αυτή τη στιγμή, ο  κόσμος έχει γεμίσει ένα μάτσο τριαντάρηδες με κατάθλιψη. Ο Κακός Λύκος στην αρχή της σίζον 4 είχε κλειστεί στο σπίτι του με κατεβασμένα τα ρολά – κυριολεκτικά και μεταφορικά- διότι βρισκόταν σε διαδικασία αυτο-επανα-προσδιορισμού (δεν ξαναγύρισε κι αυτός).Ύστερα γνωρίσαμε τον Dexter, φίλο του Lova Lova – πολύ ενδιαφέρων τύπος αλλά ο οποίος κάνει, λέει,  Restart στη ζωή . Ο Tony δεν είναι θλιμμένος, αλλά είναι «σκεπτικός». Για να σταματήσει το μυαλό του από τις σκέψεις, το έχει ρίξει στον ύπνο. Ύπνος φίλε μου. Ατελείωτος ύπνος. Ξαφνικά λέει "φεύγω να πάω να πάρω λίγο αέρα" και "δεν ξαναγυρίζει ποτέ΄΄. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Lova Lova, που μια νύχτα με πανσέληνο άρχισε να αναρωτιέται για τις «επιλογές» που έχουμε ή δεν έχουμε στη ζωή. Για τις κατευθυνόμενες ή μοιραίες αποφάσεις. Είναι ή δεν είναι επιλογή ο δρόμος που έχεις πάρει;

Η μεταφορά περί «δρόμων» στις στιγμές εσωτερικής αναζήτησης ριστάρτ και αυτοεπαναπροσδιορισμού παίζει σημαντικότατο ρόλο όσον αφορά τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή σου σε κάθε φάση. Εσύ πως τον βλέπεις το δρόμο σου; Ανηφορικός; Με βάσανα πολλά και κούραση, αλλά πιστεύοντας ότι είναι ο δρόμος να καταξτήσεις την κορυφή; Κατηφορικός; Σε έχει πάρει η κάτω βόλτα; Είσαι σε μονόδρομο; Σε δρόμο χωρίς γυρισμό; Μήπως έπεσες σε αδιέξοδο; Είσαι σε σταυροδρόμι; Δηλαδή έχει έρθει η ώρα να αποφασίσεις προς τα που θα πας; Ή μήπως έχεις μπει στο αντίθετο ρεύμα, έτσι, για το σασπένς;

Οι φίλες μου μπήκαν στο αντίθετο ρεύμα. «Μα έφταιγε το GPS!”, φώναζε η Ρούνι-ρούνι. «Η Τζέν-τζέν είναι η χειρότερη συνοδηγός!», συνέχισε τις δικαιολογίες, "μα δεν έβλεπε να μου πει οτι πάω ανάποδα;;;". Είχαν μπει ανάποδα στην Εθνική Οδό. Μου ήθελαν και Κηφισιές… Αλήθεια, τι να γύρευαν στην Κηφισιά ξαφνικά; Τι δρόμο είχαν πάρει; Το ίδιο βράδυ που οι δύο τρελές φίλες μου μπήκαν ανάποδα στην εθνική αλλά βγήκαν αλώβητες, η Ντράνα τράκαρε κι είδε το Χάρο με τα μάτια της. Ευτυχώς ούτε κι εκείνη έπαθε κάτι. Την ίδια εβδομάδα, εκτός απο την Πανσέληνο όπως προείπα, είχε κι ανάδρομο Ερμή.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2013, όλοι πήραν το δρόμο τους…Άλλοι ανηφόριζαν, άλλοι κατηφόριζαν, άλλοι έστριβαν κι άλλοι έκαναν όπισθεν - επιστροφές καταστροφές που θα έλεγε κι ο Πασχάλης Τερζής, ή για να στο κάνω πιο λιανά, ξαναζεσταμένο φαγητό. Μήπως ο δρόμος του χαζοξενυχτιού  καταλήφθηκε απο νέους early 20s και δε βρίσκαμε πια θέση να παρκάρουμε; 

Αρκετά δεν κάτσαμε εδώ όμως; Το φυσιολογικό δεν είναι να υπάρχει κινητικότητα αντί για στασιμότητα; Τα πάντα ρεί μωρή! 

Υ.Γ. Όπως πάντα έχουμε και τις γνωστές απώλειες, όπου για μερικούς απο εμάς οι δρόμοι  μας χωρίστηκαν για πάντα. Κάποιοι έφυγαν απο τα Pere Ubu Nights και δεν ξαναγύρισαν...

Πέρσοναλ Τζίζας όπως Πέρσοναλ Τρέινινγκ

Πάντα αναρωτιόμουν – λίγα επεισόδια πριν βασικά, όχι  πάντα- ποιοι άνθρωποι από όσους γνωρίζω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, ήρθαν για να μείνουν και ποιοι θα φύγουν κάποια στιγμή, λίγα επεισόδια ή λίγα χρόνια παρακάτω, όπως και τόσοι άλλοι. Μετά τις Σπέτσες, άρχισα να πιστεύω ότι εκτός κι αν συμβεί κάτι τραγικό – που τι να συμβεί δηλαδή- ο LovaLova ήταν ίσως από εκείνους που μένουν. Η αλήθεια είναι ότι κι άλλους που τους έχεις σίγουρους, μια μέρα τους χάνεις… Ας μείνουμε όμως στο ότι καμιά φορά, μπορεί πράγματι να συμβεί κάτι «τραγικό». Η θρησκεία θα το έλεγε «αμαρτία».

Έστω ότι γίνεται το τραγικό. Ότι κάποιος από τους δικούς σου ανθρώπους κάνει ένα θανάσιμο αμάρτημα. Ας δεχτούμε το γεγονός ότι η εκκλησία σε κάποια σημεία έχει μείνει λίγο πίσω. Ας πούμε, ότι η εκκλησία αποδέχεται μόνο το ιεραποστολικό. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Ότι εσύ που θες να συνεχίσεις να είσαι καλός χριστιανός θα καταργήσεις τα πάντα γύρω από το σεξ; Θέλω να πω ότι καλός και ο κανόνας, αλλά ποιος τον ακούει; Σε αυτό το σημείο η Τζέν-τζέν πανικοβεβλημένη αναρωτιέται «το ξέρατε ότι το 69 λέγεται 69 επειδή είναι η 69^η στάση του Κάμα Σούτρα; Μα αφού είναι προκαταρτικό…γιατί είναι στο 69;;;». Φτωχή μου Τζέν-τζέν! Προφανώς υπάρχουν άλλα 68 προκαταρτικά που δε γνωρίζουμε καν… Είναι φοβερό πόσα λίγα ξέρουμε τελικά… Και καταλήγουμε εδώ: Πόσο καλά ξέρεις τους φίλους σου;

 «Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση… και πρέπει να επιστρατεύσουμε όλα τα επικοινωνιακά μας μέσα για να τη διαχειριστούμε!», είπε η Κωνβονταφόν. Η Κωνβονταφόν έφθασε στην Ελλάδα στο ξέσπασμα της κρίσης. Όχι της οικονομικής βεβαίως-βεβαίως, της δικής μας κρίσης- έκρηξης…του εμφύλιου πολέμου!

Η κρίση ξέσπασε ένα βράδυ με αέρα, όπου ήμασταν όλοι διάσπαρτοι στους πέντε ανέμους και ξαφνικά βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος- την κόλαση! Αυτό που συμβαίνει δηλαδή όταν αποκαλύπτεται άγαρμπα ένα σκοτεινό μυστικό. Κάποιος αμάρτησε, κάποιος σιώπησε, κάποιος κάρφωσε και κάποιος άλλος ξεφτίλισε δημόσια. Τελικά όλοι αμάρτησαν! Τα πυρά ερχόντουσαν από παντού…

Για να σώσω ό,τι απέμεινε για την ιδέα μου ως προς το τι σημαίνει φιλία, έκρινα ότι είναι απαραίτητο να υπάρχουν κανόνες. Είσαι πιο ασφαλής όταν ζεις με κανόνες, έτσι δεν είναι; Πόσο καλά ξέρεις τους φίλους σου όταν δρουν έξω από τους κανόνες;

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές. Την καλή και τη κακή. Εμείς βλέπουμε μόνο τη μία μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Κι όταν φτάνει η στιγμή να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος, τότε είναι στην προσωπική σου διάθεση το ποια πλευρά θα κρατήσεις. Λίγο μετά, διαφώνησα με τον εαυτό μου. Γιατί δεν είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες χωρίς εξαιρέσεις, αλλά αν το δεις τελείως επιστημονικά και βράσε για λίγο τα θρησκευτικά διδάγματα, δεν υπάρχει τίποτα χωρίς το αντίθετό του. Δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι, δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση και σίγουρα δεν υπάρχει καλό χωρίς να υπάρχει κακό. Το αντίθετο ορίζει το πράγμα. Οι κανόνες (να είσαι καλός, να αγαπάς όλο τον κόσμο, να τραγουδάς κάθε πρωί απλώνοντας το βούτυρο στο ψωμί, να κάθεσαι να τρως χαστούκια χωρίς να ανταποδίδεις, να πίνεις μόνο κόκκινο κρασί και να κάνεις μόνο το ιεραποστολικό που είναι η μόνη στάση που αποδέχεται η εκκλησία…) απειλούν την κατάργηση της άλλης όψης,  κι άρα την κατάργηση τόσο του καλού όσο και του κακού! Και τότε δεν υπάρχει τίποτα, μόνο χάος! Όχι φίλε μου! Για να είσαι ισορροπημένος, πρέπει να είσαι καλός αλλά ικανός να κάνεις κάτι κακό. Να τρως χαστούκια και να ρίχνεις μπουνιά στα αρχίδια. Να υπάρχουν άτομα που αντιπαθείς. Να πίνεις δροσερά κοκτέιλ στο Pere Ubu και κάποια στιγμή να μάθεις και τις 68 στάσεις του Κάμα Σούτρα πριν την «69».

Με τα πολλά που σκεφτόμουν κατέληξα σε δύο συμπεράσματα:

1. Οι φίλοι σου είναι καλοί, που καμιά φορά κάνουν κακά πράγματα. Καμιά φορά το κακό είναι ανεπανόρθωτο… Αλλά την ίδια στιγμή, η απώλεια ενός φίλου είναι πολύ χειρότερη από την ίδια την πράξη… Που μας οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα…

2. Από αυτόν που αμάρτησε, αυτόν που σιώπησε, αυτόν που κάρφωσε και αυτόν που έβρισε, ο χειρότερος είναι το καρφί… Άσε που δε του έπεφτε και λόγος!

Spetses vol 5 –Stavedo στη μέση του πουθενά!

Όλο το βράδυ ήταν μια μάταιη βόλτα από τη μια άκρη του παλιού λιμανιού στην άλλη, τον LovaLova και τη Μπέμπα να χάνονται πίσω από τις στροφές με βάδην ταχύ, τον Καλικάτζαρο να κοιτάει τη Τζέν-τζέν μέσα στα μάτια, το φίλο του να φιλοσοφεί μόνος κοιτάζοντας τον ορίζοντα, τη Ντράνα να νυστάζει και να μην αντέχει άλλο. Η Τζέν-τζέν δεν ενέδωσε στον καλικατζαρο-έρωτα, ο LovaLova και η Πολυτελείας τελείωσαν πριν καν αρχίσουν όσο για τη Μπέμπα, σίγουρα το 1^ο μπουζούκι της έπεφτε λίγο, άλλωστε εκείνη είχε πάντα κατακτήσεις από μουσικούς, αλλά με διεθνή καριέρα. Τι να της κάνει ένα μπουζούκι στις Σπέτσες! Εγώ συνέχιζα να αναρωτιέμαι, γιατί ο κόσμος είναι ξενέρωτος; Γιατί δεν υπάρχει φλερτ στην ατμόσφαιρα; Γιατί είναι όλοι μίζεροι, κακόκεφοι, ψευτοχαμογελήδες; Γιατί δε χορεύουν; Γιατί βγαίνουν από το σπίτι τους αν δεν έχουν όρεξη στην τελική! 

«Μίλα για τον εαυτό σου!», είπε για άλλη μια φορά η Μπέμπα. Μήπως πράγματι εγώ είχα το πρόβλημα; Μα τι κάνω λάθος; Όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο η Ντράνα άρχισε να αραδιάζει και πάλι τα μπουκαλάκια στη σειρά, ξεβαφτηκα, ενυδατικά και τα συναφή. Μήπως αυτό φταίει; Πρέπει να γίνω κι εγώ έτσι; Άρπαξα με το δάχτυλο λίγο από την κρέμα των ματιών και άρχισα να απλώνω ατσούμπαλα. «Όχι έτσι! Δεν κάνει το μάτι έτσι!!! Μόνο με τον παράμεσο… Να…κοίτα…» κι άρχισε να μου δείχνει ώσπου από τη βαρεμάρα με πήρε ο ύπνος.  Τι βαρετό!  Εντωμεταξύ η Ντράνα μάζευε τα πράγματά της για να είναι έτοιμη το πρωί που θα αφήναμε το ξενοδοχείο. Αλλά όσο και να μάζευε, τα συμπράγκαλα ήταν αμέτρητα… Κι έτσι έπεσε κι εκείνη για ύπνο.

«Ντράνα! Ξύπνα! Σε μια ώρα πρέπει να φύγουμε!» άρχισα να γρυλλίζω ούσα ήδη όρθια στο κατώφλι της πόρτας με το σακίδιο στον ώμο – είχα ξυπνήσει πολύ πρωί, όπως πάντα. Η Ντράνα πετάχτηκε, στο άψε σβήσε είχε πιάσει το μεηκ απ με τους παράμεσους κι είχε βάλει δυο σταγόνες κάτω από το μάτ «όχι! Την κρέμα ξέχασα!», είπε πανικόβλητη κι άρπαξε τη κρέμα όπως όπως, κι άρχισε να τρίβει τη μούρη της με όλα τα δάχτυλα, σε ένα τρελό κοκτέιλ κρεμών και βαφτικών, για να τα προλάβει όλα. Σε λίγο ήμασταν πράγματι έτοιμες για αναχώρηση. Ο Lova lova μας έβαλε στη βάρκα, μας φόρτωσε στη τζιπάρα και αποφάσισε να μας κάνει εκδρομή στη γύρω περιοχή. Η Τζέν-τζέν εκστασιασμένη από το χορό, δίνει μια αγκωνιά και του σπάει το πίσω τζάμι – το χέρι της δεν έπαθε τίποτα. Σε όλη την επιστροφή, το παράθυρο ήταν ορθάνοιχτο…  

Το τρελό παρεάκι κατέφθασε στον γραφικό Κόρφο αναζητώντας φαγητό. Δεν είχαμε υψηλές προσδοκίες. Άλλωστε πόσο χειρότερα από την προηγούμενη ημέρα μπορούσαμε να φάμε; Εδώ με τη «θεία» γίναμε ένα.. Μοιραστήκαμε τη φραπεδούμπα της στο ποτήρι του ούζου, φάγαμε γαρίδες χωρίς να το έχουμε καταλάβει, προσπαθήσαμε να κάνουμε τη μύξα πάγο… «Να εκεί στο Stavedo» βλέπω κόσμο… Είπα και πρότεινα να κάτσουμε εκεί. Τουλάχιστον, εάν επρόκειτο να δηλητηριαστούμε, να παίρναμε στον τάφο και μερικούς Γερμανούς τουρίστες μαζί… Ο LovaLova, με τη γνωστή υπερβολάρα που τον χαρακτηρίζει, αρχίζει να παραγγέλνει όλο το μενού. «Αααα, τη σαλμονέλα την έχουμε στο τσεπάκι!», σκέφτηκα και πήγα να πλύνω τα χέρια μου πρώτα. Μέχρι να γυρίσω ο LovaLova είχε πάρει ένα περίεργο πονηρό ύφος. Ήξερε ότι δε θα τον είχα αφήσει να παραγγείλει άλλα και βρήκε ευκαιρία να το κάνει όσο εγώ πλενόμουν. «Μη μιλήσεις! Πήρα και δύο Σκορπίνες!»… Τα φαγητά άρχισα να φθάνουν το ένα πίσω από το άλλο, το ένα πιο νόστιμο από το άλλο, μέχρι που προσγειώνονται τα κολοκυθάκια στο τραπέζι. Όλοι σταματούν να μιλάνε. Όλοι τρώνε το κολοκυθάκι τους αργά και κοιτάζουν συνομωτικά γύρω τους. Όλοι περίμεναν να δουν ποιος θα απλώσει το χέρι να πάρει το τελευταίο κολοκυθάκι. Η σιωπή σπάει ξαφνικά, «παιδιά… το κολοκυθάκι είναι το καλύτερο από όλα, δεν υπάρχει!», είπε η  Μπέμπα κι άπλωσε το πιρούνι να πάρει το τελευταίο κολοκυθάκι. Εκείνη τη στιγμή, ο LovaLova κάνει αστραπιαία κίνηση mat, το βουτάει και το χώνει στο στόμα του, ενώ αναμασώντας  το λέει, «επίτηδες δεν έλεγα τίποτα για να δω αν θα το σχολιάσετε κι εσείς! Λουκουμάκι ήταν!!!». Γιατί ο άνδρας ο σωστός έχει τον τελευταίο λόγο. Και συνεπώς, το τελευταίο κολοκυθάκι…

Είμαι σίγουρη πως δέκα, είκοσι χρόνια μετά, όποτε ξαναβρισκόμαστε και θυμόμαστε αυτό το ταξίδι, θα έχουμε ακόμα να λέμε για εκείνα τα κολοκυθάκια… #γιολα (γιου όνλι λίβ ουάνς) 

Spetses vol4 – Γκουρμέ Μανζέ, τρέ σικ

Η Ντράνα είχε αποκάμει πλέον από την κούραση. Ο Mr.Lova Lova σχεδόν άυπνος με πονοκέφαλο από το ξημέρωμα έως τη Δύση του ηλίου, ήθελε ούζο σε ταβερνάκι, ο άλλος άνδρας της παρέας όμως, είχε υψηλά στάνταρ. Ήθελε κυριλέ γκουρμέ μανζέ, τρέ σικ, ως συνέχεια της εμπειρίας της  πολυτελούς σεζλόνγκ. Ούτε καν. Ταβερνάκι. Ο Καλικάτζαρος έγινε και πάλι κακό γκόλουμ.

Καθίσαμε σε ένα μικρό συμπαθητικό εξ όψεως ταβερνάκι, τίποτα φοβερό, μη φανταστείς. Ο σερβιτόρος μας διαβεβαίωσε ότι η θεία του έχει κοπιάσει πάρα πολύ για όλα τα σπιτικά πιάτα. Πεινασμένοι - λυσσασμένοι από τη θάλασσα, αρχίζουμε να παραγγέλνουμε της Παναγιάς τα μάτια. Κατά τα’άλλα, επρόκειτο για μεζέ που θα συνόδευε το ουζάκι. Πρώτα καταφθάνει ο πάγος. 

Προσγειώνεται μπροστά στα μάτια μου – δηλαδή και να ήθελα να κάνω ότι δε το βλέπω ήταν αδύνατο. Πάρε μια μύξα κολλημένη απάνω. «Τι είναι αυτό;! Απαράδεκτο!», πετάει ο Καλικάτζαρος που το εντόπισε πρώτος. Ως απαιτητική πελάτισσα κι εγώ, κάνω παρατήρηση, «έχει μια μύξα εδώ στα παγάκια, μας φέρνετε μια άλλη; Όχι άλλη  μύξα, άλλη παγοθήκη… Ευχαριστώ». Ο Mr.LovaLova κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Και οι δύο άνδρες  στο κεφάλι του τραπεζιού, σα τσοπάνηδες διεκδικητές του μικρού ροζ κοπαδιού, βρίσκονταν σε μια άτυπη μάχη για το ποιος θα μας κουμαντάρει. Ο LovaLova έβλεπε ότι η Καλικάτζαρος έχει μια περίεργη επιρροή πάνω στη Τζέν-τζέν,  είχε κερδίσει τη συμπάθεια της Μπέμπας, δεν είχε μπει στο ρουθούνι της Ντράνας  κι εγώ τον ανεχόμουν – πράγμα σπάνιο.

Ο Καλικάτζαρος μου σερβίρει το ούζο – διάλεξε πολύ προσεκτικά πιο ποτήρι θα μου δώσει, επίτηδες το έκανε. Αφού έχω πιεί το πρώτο ποτηράκι πάω για το δεύτερο, και καθώς το σηκώνω στο ύψος των ματιών μου, αντιλαμβάνομαι ότι στο πάτο του ποτηριού υπάρχει ένα καφέ στεφάνι. «Τι είναι αυτόοοοοοο!!!!!!!!!», ουρλιάζω κι είμαι έτοιμη να ρίξω κάτω όλο το τραπέζι. «Εδώ έπινε το φραπέ της η θεία;;!», ουρλιάζω εξαγριωμένη και αηδιασμένη. «Εμ βέβαια, σε αυτό το πράμα που θέλατε να κάτσουμε τι περιμένατε! Σας τα έλεγα εγώ!», είπε ο Καλικάτζαρος χαμηλόφωνα, να τον ακούσουμε όλες, εκτός από τον LovaLova, ίσα ίσα να μας βάλει φιτιλιές. Τότε ο Lova, που όμως τα άκουγε όλα, βλέποντάς με έτοιμη για  φασαρία, τη Τζέν-τζέν να κοιτάει τη βδέλα μές τα μάτια και τη Ντράνα να σκανάρει  πανικόβλητη όλα τα μαχαιροπίρουνα και ποτήρια – γνωστή υποχόνδρια επίσης Παρθένος- αντιλαμβάνεται ότι το κοπάδι έχει ξοκείλει και πρέπει να το συμμαζέψει. «Zed! Κάτσε κάτω!», λέει κοφτά και αυστηρά και ρίχνει κι ένα δολοφονικό βλέμμα στον Καλικάτζαρο. «Κάτσε καλά και σταμάτα να φωνάζεις». Όλες μας μάλωσε. Ο Καλικάτζαρος συνέχιζε «σα νερό είναι το φαγητό, άνοστο, μπαγιάτικο!». Και ξαφνικά, αντικρίζω στο πιάτο μου ένα πόδι γαρίδας. «Παραγγείλαμε γαρίδες;», ρώτησα χαμηλόφωνα τη Μπέμπα, να μη με ακούσει ο Lova Lova και με μαλώσει πάλι. «Όχι...», μου λέει απορημένη και της δείχνω το γαριδοπόδαρο. Εκείνη ξεσπά σε γέλια κι ο LovaLova με αγριοκοιτάζει. «Τι είναι πάλι;», λέει νευριασμένος. Παρότι φοβόμουν, βρήκα το θάρρος να του δείξω το πόδι γαρίδας.

-   - Απαράδεκτο τουλάχιστον. Να μην πληρώσουμε!, πετάγεται ο Καλικάτζαρος

-        -   Ε όχι και να μην πληρώσουμε! Δε φτάνει που τρως γαρίδες χωρίς να τις πληρώνεις! Λέει η Μπέμπα με τη γνωστή ειρωνεία.

-        -   Μη τη δείξετε! Άμα δείξεις το πόδι γαρίδας θα τις χρεώσει, θα σου πει, τι εννοείς δεν έφαγες γαρίδα; Κι αυτό το πόδι τίνος είναι;?, πετάγεται η Τζέν-τζέν

-          - Ησυχία! Βροντοφώναξε ο Lova και κοπάνισε το χέρι στο τραπέζι. Μας πήρε άρον άρον να φύγουμε από εκεί, κάνοντας ξεκάθαρο στον Καλοκάτζαρο ότι αυτό είναι το δικό του κοπάδι κι εκείνος έχει το πάνω χέρι. Τον έβαλε σε μια βάρκα και τον έστειλε απέναντι.

Ο LovaLova κλείστικε στο δωμάτιό του κι έφυγε αθόρυβα πιάνοντάς μας στον ύπνο, καθώς ετοιμαζόμασταν για έξω. Είχε Πανσέληνο και μας είχε ξαμολήσει λεύτερες στο νησί. Όταν πλέον του πέρασαν τα νεύρα και δε μας έκανε πια μούτρα, ήρθε να μας βρει να πάμε για ποτό, κάπου χαλαρά, μεταξύ μας. Να πούμε τα δικά μας βρε αδελφέ! Και ενώ ο Καλοκάτζαρος έχει πει ότι δε θα εμφανιστεί, να’σου και σκάει ξαφνικά πίσω από τους θάμνους… 

Spetses vol3 - Απο κρεβάτι σε κρεβάτι

Θα ήταν περίπου 8 το πρωί, ζήτημα να κοιμόμουν 3 ωρίτσες, όταν ένιωσα την ανάγκη να πάω να κοιταχτώ στον καθρέπτη.  Είχα ανησυχία γιατί ήξερα ότι έχω αφήσει μια δουλειά στη μέση. Η όψη μου θύμιζε βασανισμένο κλόουν, με υπερχείλιση από κόκκινο κραγιόν, το οποίο να έχει εξαπλωθεί στο 1/3 του προσώπου. Με μαύρους κύκλους, σε ρόλο Τζακ Σπάροου , μαλλί κοκαλωμένο, πλακουτσωτό σα να έχω φάει σφαλιάρα από την πλευρά που έπεσα για ύπνο – ήμουν μονόκερος με στραβό κέρος. Ήταν προφανές , ήμουν  σέξι. Αλλά κι ο Mr.Lova Lova ήταν σέξι και δεν είχε γυρίσει σίγουρα πριν τις έξι.

Η Ντράνα ταλαιπωρημένη  άνοιξε τα μάτια.  «Πήγες να ξεβαφτείς ε;», και ξανακοιμήθηκε ακαριαία, θαρρείς ότι παραμόνευε, λαγοκοιμόταν, περιμένοντας να πάω να ξεβαφτώ, για να αγαλλιάσει η ψυχή της. Με το βρακί και το μπαμπάκι στο μάτι, πλησιάζω το υπνοδωμάτιο του Mr.Lova Lova. Τεντώνω το αυτί να ακούσω κάποιον ήχο, ένα σημάδι ζωής. Σιγή ιχθύος. Ο Mr.LovaLova δεν είχε επιστρέψει, έμεινε με τη μπουζουξού; Μήπως του έριξαν το χάπι του βιασμού μέσα στο ουίσκι του; Nαι, μη γελάτε, ήταν πολύ πιθανό να του έριξαν κάτι στο ποτό, αφού όλο το βράδυ τον είχε απο κοντά μια Κονσομασιόν Πολυτελείας. Απο αυτές, που σε βάζουν να τους πάρεις Σαμπάνια, εσύ πίνεις και γίνεσαι κώλος κι εκείνες το χύνουν στη γλάστρα. Απο εκείνες, που σε βάζουν για ύπνο με τις κάλτσες και το πρωί σε διαβεβαιώνουν "πέρασα τέλεια, είσαι ο καλύτερος" κι εσύ δε το θυμάσαι, αλλά καμαρώνεις. Πάνω στην ώρα ακούω το κινητό της Τζέν-τζέν να κουδουνίζει. Μα ποιος επιτέλους στέλνει τόσα πολλά μηνύματα πρωί πρωί, το ένα πίσω από το άλλο; Μπουκάρω στο δωμάτιο. Η Μπέμπα είναι με την κλασική πόζα της νυχτερίδας, ξαπλωμένη στο κρεβάτι με τα πόδια όρθια επάνω στον τοίχο. Η Τζέν-τζέν έχει παρατάξει τα μαγιώ στη σειρά και προσπαθεί να διαλέξει με άμπεμπαμπλόμ ποιο θα βάλει. "Μιλάμε δε την πέφτει κανείς σε κανέναν έτσι...; Ο κόσμος έχει κατάθλιψη...", λέω συμπερασματικά πριν κάτσω στο κρεβάτι. Η Μπέμπα πετάγεται όρθια, με κοιτάζει απαξιωτικά, σα να την προσέβαλα, "μίλα για τον εαυτό σου!", είπε με ύφος εκατό καρδιναλίων. Ο μπουζουξής της είχε δώσει μια χαρτοπετσέτα με το νούμερό του. Η Μπέμπα, με αργό αισθησιακό βηματισμό, βγάζει τη χαρτοπετσέτα απο την τσάντα, την τεντώνει για να δούμε τον αριθμό, και φυσάει τη μύτη της με όλη της τη δύναμη. Ύστερα την πετάει επιδεικτικά στο καλάθι και ξανακάθεται σα νυχτερίδα.

«Ο LovaLova γύρισε;», λέω χαμηλόφωνα και συνωμοτικά. Τον είχα έγνοια, έναν τον είχαμε, έπρεπε να τον προσέχουμε περισσότερο. Η Τζέν-τζέν αποφάσισε να τον πάρει τηλέφωνο. Στήνει το αφτί της πίσω από την κλειδαριά και περιμένει. «Εάν ακούσουμε να χτυπάει, σημαίνει ότι είναι μέσα…» είπε. Πάνω στη στιγμή, ακούγεται ένα εκκωφαντικό ροχαλητό κι η Τζέντζέν κλείνει αστραπιαία την κλήση από την τρομάρα της, «Μέσα είναι! Εντάξει!», λέει. «Είσαι σίγουρη ότι τον άκουσες;», της λέω με δυσπιστία. «Ναι!», μου απαντάει κι επιμένω, «Είσαι σίγουρη ότι είναι αυτός;». Η Τζέν-τζέν αγανακτιμένη πλέον λέει «ε ναι! Εκτός κι αν είναι η…πολυτελείας!».

Κάποια στιγμή ο Mr.Lovalova ξύπνησε. "Είσαι σίγουρος οτι δε σε βίασαν; Είσαι σίγουρος οτι τα θυμάσαι όλα; Και πως βρήκες το δρόμο για το σπίτι; Και όταν ξύπνησες τι φορούσες;". Η Μπέμπα κρατούσε σημειώσεις. Η Ντράνα τον μύριζε σα  ντόμπερμαν της αστυνομίας. "Βρωμάς!", του λέει. "Βαρβατίλα;", ρωτάει εκείνος. "Κολώνια!" λέει η Ντράνα και τότε ο Lova σπεύδει να απαντήσει "Δεν έβαλα κολώνια! Δε βάζω τέτοια πράγματα εγώ! Δική της θα είναι!". Μας διέκοψαν οι απρόσκλητοι μουσαφιραίοι, ο Καλικάτζαρος (Παρθένος) και ο φίλος του. Είχαν καταφθάσει στο ξενοδοχείο μας για να μας αγχώσουν. Ο Καλικατζαράκος και ο φίλος του, μας έσφιγγαν σα στενός κορσές, μας είχαν κάτσει στο σβέρκο που λένε. Λες και μας είχαν βάλει ραντάρ, λες κι είχαμε κανονίσει να πάμε διακοπές μαζί τους, εμφανιζόντουσαν σε όλα τα μέρη και όλες τις ώρες της ημέρας, από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί. Τώρα, ερχόντουσαν ΚΑΙ στο ξενοδοχείο μας! Να θέλουμε να μιλήσουμε σαν οικογένεια και να έχουμε κι αυτούς μέσα στη μέση. Να θέλουμε να μάθουμε λεπτομέρειες για τις κατακτήσεις του Lova Lova και να μη μπορούμε να μιλήσουμε άνετα. Να μας ρωτάνε "τιιι; ποιος;;; τιιι;; ποιος;;;". 

Ο Καλικατζαράκος είναι από τα τυπάκια που όταν δεν περνάει το δικό του, γίνεται άλλος άνθρωπος – όπως το καλό και το κακό γκόλουμ. Τη μια στιγμή είναι ευδιάθετος και στο τσακίρ κέφι και μόλις του πεις όχι το πρόσωπό τους σκοτεινιάζει και ρυτιδιάζει σαν τον κώλο της γριάς.  Η Τζέν-τζέν  τον έκανε καλά, ως Τερμινέητορ, που κάνει τους άνδρες να την προσκυνούν, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Η Τζέν-τζέν αποφάσισε, «θα πάμε στο Καίκι. Μας έχω κλείσει ένα  κρεβάτι και δύο ξαπλώστρες, γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση!»... "Φτώχεια απο γκόμενους...;!" διορθώνω και ξαναπετάγεται η Μπέμπα "Αααα!Μίλα για τον εαυτό σου!".

 «Και δύο ξαπλώστρες;», σκέφτηκα. «Ωραία! Επιτέλους, ο Καλικατζαράκος και ο φίλος του θα ξεκουβαληθούν», σκέφτηκα. Ωστόσο, στις ξαπλώστρες βρέθηκαν ο Lova και η Μπέμπα, οι μεγάλοι εραστές των Σπετσών, οι μπουζουκο-κραδιοκλέφτες, ενώ ο Καλικάτζαρος μπαστακώθηκε στο κρεβάτι και ήθελε να τον αλείψουμε και με κρέμες να μην καεί το μούτρο του. Τα μαγουλάκια του φουσκώνανε απο χαρά καθώς η Τζέν-τζέν του άπλωνε το αντηλιακό. Ένα δευτερόλεπτο μετά αντιλαμβάνεται οτι έχει πέσει λάδι στη μπλούζα του και του γυρίζει το μάτι ανάποδα.

 Όλοι περιμέναμε το μετά, το ταβερνάκι. Η ιδέα ξεκίνησε από επιθυμία για  ούζο και  άρχισε να εμπλουτίζεται με μεζεδάκια…Επίσης στο σκηνικό, όταν ακόμη το σχεδιάζαμε, δεν είχαμε υπολογίσει τις δύο μικρές βδέλες.  Όμως ο Καλικατζαράκος είχε άλλα σχέδια…  Μα χρυσό μου, όταν ο  Παρθένος κάνει σχέδια, ο Κριός γελάει…