Πέρσοναλ Τζίζας όπως Πέρσοναλ Τρέινινγκ

Πάντα αναρωτιόμουν – λίγα επεισόδια πριν βασικά, όχι  πάντα- ποιοι άνθρωποι από όσους γνωρίζω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, ήρθαν για να μείνουν και ποιοι θα φύγουν κάποια στιγμή, λίγα επεισόδια ή λίγα χρόνια παρακάτω, όπως και τόσοι άλλοι. Μετά τις Σπέτσες, άρχισα να πιστεύω ότι εκτός κι αν συμβεί κάτι τραγικό – που τι να συμβεί δηλαδή- ο LovaLova ήταν ίσως από εκείνους που μένουν. Η αλήθεια είναι ότι κι άλλους που τους έχεις σίγουρους, μια μέρα τους χάνεις… Ας μείνουμε όμως στο ότι καμιά φορά, μπορεί πράγματι να συμβεί κάτι «τραγικό». Η θρησκεία θα το έλεγε «αμαρτία».

Έστω ότι γίνεται το τραγικό. Ότι κάποιος από τους δικούς σου ανθρώπους κάνει ένα θανάσιμο αμάρτημα. Ας δεχτούμε το γεγονός ότι η εκκλησία σε κάποια σημεία έχει μείνει λίγο πίσω. Ας πούμε, ότι η εκκλησία αποδέχεται μόνο το ιεραποστολικό. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Ότι εσύ που θες να συνεχίσεις να είσαι καλός χριστιανός θα καταργήσεις τα πάντα γύρω από το σεξ; Θέλω να πω ότι καλός και ο κανόνας, αλλά ποιος τον ακούει; Σε αυτό το σημείο η Τζέν-τζέν πανικοβεβλημένη αναρωτιέται «το ξέρατε ότι το 69 λέγεται 69 επειδή είναι η 69^η στάση του Κάμα Σούτρα; Μα αφού είναι προκαταρτικό…γιατί είναι στο 69;;;». Φτωχή μου Τζέν-τζέν! Προφανώς υπάρχουν άλλα 68 προκαταρτικά που δε γνωρίζουμε καν… Είναι φοβερό πόσα λίγα ξέρουμε τελικά… Και καταλήγουμε εδώ: Πόσο καλά ξέρεις τους φίλους σου;

 «Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση… και πρέπει να επιστρατεύσουμε όλα τα επικοινωνιακά μας μέσα για να τη διαχειριστούμε!», είπε η Κωνβονταφόν. Η Κωνβονταφόν έφθασε στην Ελλάδα στο ξέσπασμα της κρίσης. Όχι της οικονομικής βεβαίως-βεβαίως, της δικής μας κρίσης- έκρηξης…του εμφύλιου πολέμου!

Η κρίση ξέσπασε ένα βράδυ με αέρα, όπου ήμασταν όλοι διάσπαρτοι στους πέντε ανέμους και ξαφνικά βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος- την κόλαση! Αυτό που συμβαίνει δηλαδή όταν αποκαλύπτεται άγαρμπα ένα σκοτεινό μυστικό. Κάποιος αμάρτησε, κάποιος σιώπησε, κάποιος κάρφωσε και κάποιος άλλος ξεφτίλισε δημόσια. Τελικά όλοι αμάρτησαν! Τα πυρά ερχόντουσαν από παντού…

Για να σώσω ό,τι απέμεινε για την ιδέα μου ως προς το τι σημαίνει φιλία, έκρινα ότι είναι απαραίτητο να υπάρχουν κανόνες. Είσαι πιο ασφαλής όταν ζεις με κανόνες, έτσι δεν είναι; Πόσο καλά ξέρεις τους φίλους σου όταν δρουν έξω από τους κανόνες;

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές. Την καλή και τη κακή. Εμείς βλέπουμε μόνο τη μία μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Κι όταν φτάνει η στιγμή να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος, τότε είναι στην προσωπική σου διάθεση το ποια πλευρά θα κρατήσεις. Λίγο μετά, διαφώνησα με τον εαυτό μου. Γιατί δεν είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες χωρίς εξαιρέσεις, αλλά αν το δεις τελείως επιστημονικά και βράσε για λίγο τα θρησκευτικά διδάγματα, δεν υπάρχει τίποτα χωρίς το αντίθετό του. Δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι, δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση και σίγουρα δεν υπάρχει καλό χωρίς να υπάρχει κακό. Το αντίθετο ορίζει το πράγμα. Οι κανόνες (να είσαι καλός, να αγαπάς όλο τον κόσμο, να τραγουδάς κάθε πρωί απλώνοντας το βούτυρο στο ψωμί, να κάθεσαι να τρως χαστούκια χωρίς να ανταποδίδεις, να πίνεις μόνο κόκκινο κρασί και να κάνεις μόνο το ιεραποστολικό που είναι η μόνη στάση που αποδέχεται η εκκλησία…) απειλούν την κατάργηση της άλλης όψης,  κι άρα την κατάργηση τόσο του καλού όσο και του κακού! Και τότε δεν υπάρχει τίποτα, μόνο χάος! Όχι φίλε μου! Για να είσαι ισορροπημένος, πρέπει να είσαι καλός αλλά ικανός να κάνεις κάτι κακό. Να τρως χαστούκια και να ρίχνεις μπουνιά στα αρχίδια. Να υπάρχουν άτομα που αντιπαθείς. Να πίνεις δροσερά κοκτέιλ στο Pere Ubu και κάποια στιγμή να μάθεις και τις 68 στάσεις του Κάμα Σούτρα πριν την «69».

Με τα πολλά που σκεφτόμουν κατέληξα σε δύο συμπεράσματα:

1. Οι φίλοι σου είναι καλοί, που καμιά φορά κάνουν κακά πράγματα. Καμιά φορά το κακό είναι ανεπανόρθωτο… Αλλά την ίδια στιγμή, η απώλεια ενός φίλου είναι πολύ χειρότερη από την ίδια την πράξη… Που μας οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα…

2. Από αυτόν που αμάρτησε, αυτόν που σιώπησε, αυτόν που κάρφωσε και αυτόν που έβρισε, ο χειρότερος είναι το καρφί… Άσε που δε του έπεφτε και λόγος!