Η Ντράνα είχε αποκάμει πλέον από την κούραση. Ο Mr.Lova Lova σχεδόν άυπνος με
πονοκέφαλο από το ξημέρωμα έως τη Δύση του ηλίου, ήθελε ούζο σε ταβερνάκι, ο άλλος
άνδρας της παρέας όμως, είχε υψηλά στάνταρ. Ήθελε κυριλέ γκουρμέ μανζέ, τρέ
σικ, ως συνέχεια της εμπειρίας της πολυτελούς
σεζλόνγκ. Ούτε καν. Ταβερνάκι. Ο Καλικάτζαρος έγινε και πάλι κακό γκόλουμ.
Καθίσαμε σε ένα μικρό συμπαθητικό εξ όψεως ταβερνάκι, τίποτα
φοβερό, μη φανταστείς. Ο σερβιτόρος μας διαβεβαίωσε ότι η θεία του έχει
κοπιάσει πάρα πολύ για όλα τα σπιτικά πιάτα. Πεινασμένοι - λυσσασμένοι από τη
θάλασσα, αρχίζουμε να παραγγέλνουμε της Παναγιάς τα μάτια. Κατά τα’άλλα,
επρόκειτο για μεζέ που θα συνόδευε το ουζάκι. Πρώτα καταφθάνει ο πάγος.
Προσγειώνεται μπροστά στα μάτια μου – δηλαδή και να ήθελα να κάνω ότι δε το
βλέπω ήταν αδύνατο. Πάρε μια μύξα κολλημένη απάνω. «Τι είναι αυτό;! Απαράδεκτο!»,
πετάει ο Καλικάτζαρος που το εντόπισε πρώτος. Ως απαιτητική πελάτισσα κι εγώ,
κάνω παρατήρηση, «έχει μια μύξα εδώ στα παγάκια, μας φέρνετε μια άλλη; Όχι
άλλη μύξα, άλλη παγοθήκη… Ευχαριστώ». Ο Mr.LovaLova κάθεται στην άλλη άκρη του
τραπεζιού. Και οι δύο άνδρες στο κεφάλι
του τραπεζιού, σα τσοπάνηδες διεκδικητές του μικρού ροζ κοπαδιού, βρίσκονταν σε
μια άτυπη μάχη για το ποιος θα μας κουμαντάρει. Ο LovaLova έβλεπε ότι η Καλικάτζαρος έχει
μια περίεργη επιρροή πάνω στη Τζέν-τζέν,
είχε κερδίσει τη συμπάθεια της Μπέμπας, δεν είχε μπει στο ρουθούνι της Ντράνας
κι εγώ τον ανεχόμουν – πράγμα σπάνιο.
Ο Καλικάτζαρος μου σερβίρει το ούζο – διάλεξε πολύ
προσεκτικά πιο ποτήρι θα μου δώσει, επίτηδες το έκανε. Αφού έχω πιεί το πρώτο
ποτηράκι πάω για το δεύτερο, και καθώς το σηκώνω στο ύψος των ματιών μου,
αντιλαμβάνομαι ότι στο πάτο του ποτηριού υπάρχει ένα καφέ στεφάνι. «Τι είναι
αυτόοοοοοο!!!!!!!!!», ουρλιάζω κι είμαι έτοιμη να ρίξω κάτω όλο το τραπέζι. «Εδώ
έπινε το φραπέ της η θεία;;!», ουρλιάζω εξαγριωμένη και αηδιασμένη. «Εμ βέβαια,
σε αυτό το πράμα που θέλατε να κάτσουμε τι περιμένατε! Σας τα έλεγα εγώ!», είπε
ο Καλικάτζαρος χαμηλόφωνα, να τον ακούσουμε όλες, εκτός από τον LovaLova, ίσα ίσα να μας βάλει
φιτιλιές. Τότε ο Lova, που
όμως τα άκουγε όλα, βλέποντάς με έτοιμη για
φασαρία, τη Τζέν-τζέν να κοιτάει τη βδέλα μές τα μάτια και τη Ντράνα να σκανάρει
πανικόβλητη όλα τα μαχαιροπίρουνα και
ποτήρια – γνωστή υποχόνδρια επίσης Παρθένος- αντιλαμβάνεται ότι το κοπάδι έχει ξοκείλει
και πρέπει να το συμμαζέψει. «Zed!
Κάτσε κάτω!», λέει κοφτά και αυστηρά και ρίχνει κι ένα δολοφονικό βλέμμα στον
Καλικάτζαρο. «Κάτσε καλά και σταμάτα να φωνάζεις». Όλες μας μάλωσε. Ο
Καλικάτζαρος συνέχιζε «σα νερό είναι το φαγητό, άνοστο, μπαγιάτικο!». Και
ξαφνικά, αντικρίζω στο πιάτο μου ένα πόδι γαρίδας. «Παραγγείλαμε γαρίδες;»,
ρώτησα χαμηλόφωνα τη Μπέμπα, να μη με ακούσει ο Lova Lova και με μαλώσει πάλι. «Όχι...»,
μου λέει απορημένη και της δείχνω το γαριδοπόδαρο. Εκείνη ξεσπά σε γέλια κι ο LovaLova με αγριοκοιτάζει. «Τι
είναι πάλι;», λέει νευριασμένος. Παρότι φοβόμουν, βρήκα το θάρρος να του δείξω
το πόδι γαρίδας.
- - Απαράδεκτο τουλάχιστον. Να μην πληρώσουμε!,
πετάγεται ο Καλικάτζαρος
- - Ε όχι και να μην πληρώσουμε! Δε φτάνει που τρως
γαρίδες χωρίς να τις πληρώνεις! Λέει η Μπέμπα με τη γνωστή ειρωνεία.
- - Μη τη δείξετε! Άμα δείξεις το πόδι γαρίδας θα τις
χρεώσει, θα σου πει, τι εννοείς δεν έφαγες γαρίδα; Κι αυτό το πόδι τίνος
είναι;?, πετάγεται η Τζέν-τζέν
- - Ησυχία! Βροντοφώναξε ο Lova και κοπάνισε το χέρι στο τραπέζι. Μας
πήρε άρον άρον να φύγουμε από εκεί, κάνοντας ξεκάθαρο στον Καλοκάτζαρο ότι αυτό
είναι το δικό του κοπάδι κι εκείνος έχει το πάνω χέρι. Τον έβαλε σε μια βάρκα
και τον έστειλε απέναντι.
Ο LovaLova κλείστικε στο δωμάτιό του κι
έφυγε αθόρυβα πιάνοντάς μας στον ύπνο, καθώς ετοιμαζόμασταν για έξω. Είχε
Πανσέληνο και μας είχε ξαμολήσει λεύτερες στο νησί. Όταν πλέον του πέρασαν τα
νεύρα και δε μας έκανε πια μούτρα, ήρθε να μας βρει να πάμε για ποτό, κάπου
χαλαρά, μεταξύ μας. Να πούμε τα δικά μας βρε αδελφέ! Και ενώ ο Καλοκάτζαρος
έχει πει ότι δε θα εμφανιστεί, να’σου και σκάει ξαφνικά πίσω από τους θάμνους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου