killersVC suicides Season 1, Ep.7

Η Τεχνολογία κάνει θαύματα. Εγώ είμαι ατεχνολόγητη, αλλά το παλεύω με κάθε δυνατό μέσο, προσπαθώ να απορροφήσω όσες περισσότερες πληροφορίες αντέχει το iq μου από τους φίλους μου που έχουν γνώσεις. Βέβαια, κάποιοι, παραέχουν γνώσεις, περιττές και ενοχλητικές και καμιά φορά ξεδιάντροπες!

Είμαστε σε ανοιχτή συνομιλία με Λονδίνο, με τη Μπέμπα, η οποία μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί μέσα στον υπολογιστή. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η τεχνολογία τη φέρνει πάνω… στη μπάρα του μπαρ. Έχει κοπανήσει δυο αγγούρια στη φραπεδιέρα και κάθεται στον λονδρέζικο καναπέ της αναπαυτικά. Παρακολουθεί όλη τη βραδιά μέσα από το skype, ενώ το lap top στροβιλίζεται στον αέρα, από όποιον θαμώνα την κερνούσε ένα ψηφιακό, για εκείνη, σφηνάκι.  Αποφασίσαμε να την παίρνουμε μαζί μας όπου πάμε, να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το wireless και το broadband… (αυτά τα ξέρω).

Εντωμεταξύ, η Τζέν- τζέν πίνει κάτι σε Τζίντζερ- Μαρτίνι και κάτι προσπαθεί να πει, αλλά δεν την ακούμε.[.....] Η Ζωζώ – που παρεμπιπτόντως χώρισε με το «Φωτογράφο», έχει βάσιμες υποψίες ότι κάποιος έχει εισβάλλει στο λογισμικό του υπολογιστή της , υποκλέπτει τις συνομιλίες μας και την παρακολουθεί από την web camera εν αγνοία της. Ακόμη κι όταν απλά χαζεύει στο facebook, ή όταν  τραγουδάει lady Gaga, ακόμη κι όταν ξύνει τη μύτη της περιμένοντας να κάνει log in.

Ενώ εμείς είμαστε πολύ μπροστά, κάποιοι άλλοι, βρίσκονται στη μακρινή Ιθάκη (που ο Νοστράδαμος ξέχασε να προβλέψει την καταστροφή της που έχω προγραμματίσει για αύριο το απόγευμα)   κι όχι απλά δεν έχουν Ίντερνετ, δεν έχουν ανακαλύψει καν το ρεύμα.  Μερικοί άνθρωποι, δεν αξίζουν να έχουν κινητό. Αλλά επειδή την ξέρω τη μοίρα μου, με τα κινητά, τους φορτιστές και γενικά τους άντρες, ας περάσουμε στην άλλη «φάση» του αγώνα… [...]

Killer: Είναι αυτός, που σκοτώνει με ένα βλέμμα. Ή μάλλον, όχι, δεν σκοτώνει, χειρότερα. Σε μαρμαρώνει! «Μαρμαρίσιους, petrificus totalus» που θα έλεγε και ο Xάρι Πόττερ. Σε γδύνει; Σε γδύνει να το πω, για να το αποδώσω πιο ρεαλιστικά. Ή μάλλον όχι, δεν το λέω καλά. Το βλέμμα του, έχει ακτίνες Χ. Πραγματικά βλέπει μέσα από τα ρούχα. Τον έχετε ακουστά και ως Σνομπ (και πρώην σέξι σερβιτόρο, το πρώην πάει στο σερβιτόρο γιατί σέξι παραμένει). Ηχητικό εφφέ «I wanna do bad thingς with you». Φίλος, μην πάει αλλού το μυαλό σου. Όσους δε μπορείς να κάνεις γκόμενους τους κάνεις φίλους.

«Ακόμα;», με ρωτάει ο killer. «Ακόμα» του λέω απογοητευμένη. Ακόμα άνεργη φίλες και φίλοι. Κι έχω και το παιδί άρρωστο με διάρροια στο σπίτι. Τι έπαθε; «Εχέκλασε» διευκρινίζει η Τζέν-Τζέν. «Τι εννοείς εχέκλασε;», ρωτάει η Ντράνα κρατώντας το κεφάλι της (μια νύχτα πριν το βάψει καροτί). Αυτό που κατάλαβες… Δυο μέρες έμεινα στο Κέντρο της Αθήνας και ιδού τα αποτελέσματα.

Y.Γ. Όπου [...] = παραλειπόμενα...

Ο Μr. Perfect Season 1, Ep.6

 Ο κόσμος είναι σκληρός κι έχουμε μάθει όλοι να βγάζουμε πολύ εύκολα συμπεράσματα. Γιατί δεν βλέπουμε μπροστά από τη μύτη μας ή γιατί δεν πιστεύουμε σε τίποτα μη- αναλώσιμο. Σε τίποτα αληθινό. Ο άνθρωπος δεν συγχωρεί εύκολα και ακόμα κι αν δεν θυμάται για ΤΙ συνεχίζει να μη συγχωρεί…

Το μπαρ είχε τα 5α του γενέθλια και δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από το event. Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε από νωρίς, όταν η Ζωζώ αρνήθηκε να παρευρεθεί στην εκδήλωση- χωρίς τη Μπέμπα δεν θα είχε νόημα για εκείνη … No Zozo? No party σκέφτηκα όση ώρα μιλούσα με τη Μπέμπα για το γνωστό θέμα . Η Ντράνα δεν είχε ούτε εκείνη κέφια, κι η Τζέν-τζέν είχε ξυπνήσει αξημέρωτα, γιατί επέστρεφε από Λονδίνο κι ήταν πτώμα στην κούραση. Κι εγώ; Μόλις είχα περάσει μια Κυριακή- εφιάλτη, με κουδούνια να χτυπάνε κάτω από το σπίτι, να τρέχω στη γειτονιά με την πετσέτα του μπάνιου βρίζοντας θεούς και δαίμονες, να ουρλιάζω στα τηλέφωνα ικετεύοντας για λίγες ώρες ησυχίας. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν όρια… Τέλος πάντων, το παρατράγουδο το αφήνω για άλλη μέρα. Η Κλαίρη, που είχα να τη δω πάνω από ένα μήνα (αυτή η Πάρος μας κατέστρεψε ομαδικώς) κατέβηκε με το σαραβαλάκι της, αλλά ούτε εκείνη ήταν ευχαριστημένη.

Χαμός και πανικός γινόταν από κόσμο (δεν έχω χειρότερο). Ήμουν και σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ο Χόρχε βρισκόταν στο εξωτερικό μπαρ και άθελά μου τον αγνόησα (περνάει κρίση η σχέση μας αυτό τον καιρό…).  Σε αυτό το σημείο της ιστορίας μπαίνουν στο χορό και δυο φίλοι, ο Καλτσόν-Σκίζω και ο Mr. Perfect.  Αν είναι τόσο τέλειοι γιατί δεν τους έχουμε γκόμενους, θα αναρωτιέσαι… Ο Καλτσόν- Σκίζω, είναι φανερά απογοητευμένος από την έκβαση της βραδιάς, ψάχνει να βρει από πού θα φύγει. Φταίω κι εγώ, που είμαι σα να έχω πάρει έξτασις .Ο Καλτσόν-Σκίζω και ο mr.Perfect δεν είναι παρά φίλοι του Τοξότη που με έκαψε κι εγώ πασχίζω να αποδείξω πόσο κούλ είμαι. O dj Moβαράει ροκάκια κι εγώ από μέσα μου τραγουδάω Μάρω Λύτρα τη «μηχανή του χρόνουουουουουου». Ο Mr. Perfect είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση, απολαμβάνει τη μπόμπα του και χορεύει ανέμελος.

Κανείς δεν πέρασε ιδιαίτερα καλά. Μπορεί να έφταιγε η ανάμνηση του αποχαιρετιστήριου, μιας επικής βραδιάς που θα έλεγε κι η Ντράνα, με την οποία δεν συγκρίνεται τίποτα. Ούτε το μιλ φέιγ της Δέσποινας, ούτε το καλύτερο σεξ του κόσμου. Προσπαθούμε να φτάσουμε το DJ Mo αλλά εδώ δεν είναι Πάρος, εδώ είσαι ένα τίποτα ανάμεσα σε δεκάδες άλλα τιποτένια τίποτα. Μπορεί να έφταιγε η γενική ξενέρα, του να έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα (τώρα τελευταία ζω το παραμύθι μου) και με τις επιπτώσεις των πράξεών σου. Το σχέδιο "το παίζω κούλ για να του πείτε οτι τον έχω χεσμένο" να μην πήγε πολύ καλά. Να έχεις χάσει το δρόμο σου και να μην έχει come back. Ή όπως λέει κάποιος, να βρίσκεσαι σε μια λίμνη, να πνίγεσαι, αλλά για να περάσεις απέναντι, να δεις τι σε περιμένει, να χρειάζεται να μάθεις να κολυμπάς στα βαθιά. Μάλλον εννοούσε ότι χρειάζεται χρόνος, υπομονή, σταθερότητα, εμπιστοσύνη. Ότι πρέπει να δεινοπαθήσεις γενικά και να πληρώσεις τις ζημιές σου.

Moυ συμβαίνει πάλι, αυτό το πράμα με τα "μάτια". Πριν λίγες μέρες χαμογελούσα και τα μάτια μου έμεναν παγωμένα, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλα για να δείξω χαρά. Σήμερα προσπάθησα να δείξω τη δέουσα σοβαρότητα και τα μάτια μου γελούσαν, μάλλον πονηρούλικα. Γενικά δεν συγχρονίζονται σωστά και συνεχώς με προδίδουν. Κι όχι τίποτα άλλο, δεν το ελέγχω κιόλας. Κοίταζα τον Mr. Perfect και ενώ σκεφτόμουν κατσαρόλες, τη μαμά μου, τον Πρετεντέρη, την οικονομική κρίση, αν αλλάξω σακούλα στον σκουπιδοτενεκέ, οτιδήποτε μπορούσε να με κρατήσει σε φυσιολογικά επίπεδα, ήταν αδύνατο να κοντρολάρω τις εκφράσεις μου.  Όπως θα’ λεγε κι ο Τζέντλ- Μαν, «κουφάλα» με τα όλα της. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς". Τον Τοξότη ξέχνα τον!

Όταν οι φίλοι μας έφυγαν, επιστρέψαμε στον τόπο του εγκλήματος πάλι, ανωτέρα βία (και γενικά είμαι κατά της βίας!).  Ο Χόρχε κάτι μασουλούσε και κάτι μου έλεγε. Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα και δεν έδωσα σημασία. Όταν ήρθε ο Λατίνος όμως, και άρχισε τα ίδια, κι άρχισαν να παίζουν όλα τα καλοκαιρινά επεισόδια σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι μου, έφριξα. Μου ήρθε να σκάσω, πως το λένε; Κι αφού τα λάθη μου θα μένανε ασυγχώρητα για άλλο ένα βράδυ, κι αφού έχω βαρεθεί να μετανιώνω και να ζυγίζω καταστάσεις, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.... οπότε… (συνεχίζεται?????)

the goodbye cucumber... Season 1, Ep.5

Όταν πηγαίνεις σε δεξίωση, βάζεις τα καλά σου. Όταν πηγαίνεις σε μασκέ, βάζεις αποκριάτικα. Όταν πηγαίνεις σε αποχαιρετιστήριο, βάζεις αδιάβροχη μάσκαρα. «No salty  tears, only salty margaritas” διευκρίνισε η Μπέμπα, που ποτέ δεν άντεχε τους συναισθηματισμούς και ακόμα να πάρει απόφαση να κλείσει τη ριμαδοβαλίτσα της.

Στην αρχή της βραδιάς ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί κλίμα συγκίνησης, διότι η συγκέντρωση έμοιαζε περισσότερο με reunion παρά με κάτι άλλο. Η Ντόρα έκανε την εμφάνισή της, είχα δυο χρόνια να τη δω. Ανταλλάξαμε κομπλιμέντα και ευχές, με τρομοκράτησε λίγο με την ευχή που μου έδωσε, δεν είμαι εγώ για γάμους της είπα. 

Μα πως της ήρθε; Ύστερα ήρθε η Ντράνα, πάντα καθυστερημένη, με το ανεπτυγμένο πλέον casual look της και φυσικά τα τακουνάκια της. Μετά τη Ντράνα ήρθαν τα σφηνάκια, από παντού. Πρώτα τη στάμπαρε ο «Γλωσσάκιας»- κλασικός γελοίος τύπος που κάνει ακόμα κολπάκια με τη γλώσσα του σημαίνοντας την αρχή του γελοίου του φλέρτ και όχι κάνοντας πλάκα ξεσηκώνοντας σκηνές από τα σίριαλ του ’90. Ύστερα ήρθε το πουρό, ο Ανδρόνικος, με τις τεκίλες του. Η Ντράνα  άρχισε να αγανακτεί από την πολυκοσμία και την ασχήμια των.

Την βραδιά τίμησαν το Χλωμό- Πρόσωπο και η Ψυχολόγα, κι όχι απλά το τίμησαν, αφού ήπιαν ό,τι υπήρχε σε βότκα, η Ψυχολόγα έσκισε τα πτυχία της κι επιδόθηκε σε ξέφρενο χορό τύπου «τρέχω στο διάδρομο του γυμναστηρίου σα να μη με βλέπει κανείς». Για να σας δώσω να καταλάβετε, έφυγε τραγουδώντας Μαζωνάκη… Ήρθαν και η Rock’n’rolla,  με ανανεωμένο ψιλογκόθικ στυλ, μπήκε χορεύοντας, βγήκε χορεύοντας, η Dafni-San και η Cosmogirl, που για πρώτη φορά τις είδα μαζί σε  κάτι ομαδικό, και δεν έβγαλαν κανένα τάβλι από το σακίδιο να παίξουν ως συνήθως. Αααχ παλιές συμμαθήτριες... Πως θα μπορούσε να λείπει η Ζωζώ; Η Ζωζώ ήταν η μόνη που συγκινήθηκε δυο τρεις φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς, μέχρι που χρειάστηκε να της επαναλάβω τα λόγια του Λατίνου για να συνέλθει. Δεν της τα είπα για να την πείσω πόσο την αγαπώ, αυτό το ξέρει ήδη. Για να γελάσει της τα επανέλαβα… «Δε σε ξέρω πολύ, μα σ’αγαπώ, δεν ξέρω γιατί» (ατάκα Λατίνου, Πάρος, 2010).

Ο οποίος Λατίνος, θα παρατηρούσε κανείς, ήταν σαν βρεγμένη γάτα και σαφώς ενοχλημένος από την αδυναμία μας στον G.P.P. (ο Χόρχε μου είναι ακόμα Σκοτία). Ο γλωσσάκιας τώρα έχει επικεντρωθεί στο μπούστο της Cosmogirl και η Ντράνα καταδιώκεται από τον Ανδρόνικο. Πετάει τη φράντζα στον αέρα μου δίνει να κρατήσω το ποτήρι της και σκίζει τη μπούζα της ουρλιάζοντας σαν τον Κινγκ Κονγκ «Τσάααααα! Δεν μπορώ άλλο!».

Πάνω που άναψε το κέφι, ήρθε ο Barney κι έδεσε το γλυκό. Τον Barney μπορείτε να  τον φαντάζεστε σαν τον πρωτάρη της misses Robinson ή τον Τζουντ Λό, πάντως όπως και να τον έχετε στο μυαλό σας, παρακαλώ να είναι σε λευκές αποχρώσεις. Ο Barney, μεγάλος εραστής σημειωτέων, αφού εξάντλησε το ενδιαφέρον όλων των γυναικών του μαγαζιού, έγινε στόχος- ερωτικός- εκείνου του μελαμψού τύπου δίπλα στον dj. Και να ήθελε να ξεφύγει, πλαισιωμένος από δέκα γυναίκες να τον αγκαλιάζουν  και να τον χορεύουνήταν δύσκολο να αποδείξει ότι δεν είναι  ελέφαντας. 

Ο επιμένων Μελαμψός, που είχε κολλημένο γρασίδι στην πλάτη του(!?), ολοένα και πλησίαζε. Όταν επιτέλους ήρθε και ο «Φωτογράφος» και ο Barney δεν ήταν πλέον το μοναδικό αρσενικό της μάζωξης, ο Μελαμψός έπιασε την πάρλα στη Ζωζώ (σαν γυναίκα προς γυναίκα) και φανταζόταν να πηγαίνουν οι τέσσερις τους διακοπές στη Χαβάη, ζευγάρια, κατάλαβες.  Ο Αμπτούλ-λάηκ-πόλα αγάπησε τη Ζωζώ πάρα πολύ. Από το στόμα του άναβε τσιγάρα να της τα δώσει μη τυχόν της τραβηχτεί καμιά παρανυχίδα από το άναμμα του αναπτήρα. Η Τζέν- τζέν Τerminator έγινε θυσία για τον φίλο μας Barney, τον τράβαγε, τον φίλαγε, τον χούφτωνε. Όμως η Πόλα δεν έλεγε να ξεκολλήσει.

Εμένα με βρίσανε. Καιρός ήταν… Είχα ξεχάσει πως γίνομαι όταν μου την πέφτουν γελοίοι τύποι. «Έρχεσαι λίγο πιο εδώ γιατί ο φίλος μου είναι μύωπας και δεν σε βλέπει καλά από εκεί…». Μύωπας; Πας να την πέσεις και συστήνεσαι ως μύωπας; «Τσάαααα! Δεν μπορώ άλλο» πετάγεται η Ντράνα και σκίζει και το σουτιέν της (το άσπρο δαντελωτό που της πήρα στα γενέθλιά της!). Ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι ο Μύωπας έφυγε από το μαγαζί βρίζοντάς με, (δεν θα σας πω τι του είπα) και δίνοντας έμφαση στο «ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Το φαν κλάμπ ατόμων που με έχουν στη μπούκα ολοένα και μεγαλώνει… (άντε, γιατί πολύ βούτυρο έγινα τελευταία). Άλλωστε, όπως λέει και ο GPP, εγώ είμαι πιασμένη, ως αποκλειστικό φλέρτ του Χόρχε… Ναι, έχω σχέση, μου είπαν. Τι άλλο θα ακούσω εκεί μέσα;

Σημασία έχει ότι μαζευτήκαμε για τη Μπέμπα, τόσα άτομα (μερικοί δεν μιλάνε καν μεταξύ τους πλέον…αλλά έριξαν τα μούτρα τους για χάρη της )επειδή την αγαπάμε κι η φίλη μας φεύγει. Μπορεί να ξέρουμε ότι είναι για το καλό της, ότι πέτυχε έναν πολύ υψηλό στόχο, Μεταπτυχιακό σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του Λονδίνου, ότι σίγουρα θα περάσει καλά και θα κάνει γρήγορα νέους φίλους που θα την λατρέψουν, ότι δεν θα μας ξεχάσει και πως όλοι μας θα την επισκεφτούμε σε δόσεις μέσα στο χειμώνα. Μπορεί να ξέρουμε ότι είναι μόνο για ένα χρόνο, ότι ο καιρός θα περάσει γρήγορα κι εκείνη δεν θα θέλει να ξαναγυρίσει. Μπορεί να ξέρουμε ότι με μαθηματική ακρίβεια θα ερωτευτεί κάποιον Κορεάτη, ή Πορτογάλο, ή Νέο-Ζηλανδό και πιθανότατα να γυρίσει έγκυος, αν γυρίσει. Μπορεί να ξέρουμε ότι η σχέση που έχει ο καθένας μας μαζί της δεν θα αλλάξει επειδή θα έχουμε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω απόσταση και δυο ώρες διαφορά στο ρολόι. Αλλά το σίγουρο είναι, πως η Μπέμπα θα μας λείψει πολύ και το μαρτίνι αγγούρι δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια γεύση…

(Σας ευχαριστούμε που δεν κλαίτε (ακόμα), παρακαλείστε να κρατήσετε τη συγκίνησής σας για το αεροδρόμιο)

Μου τη δίνει...Season 1, Ep.4

Λίγες μέρες πριν φύγει η Μπέμπα στην Αγγλία όλα  αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους. Οι μετασεισμοί του καλοκαιριού δεν μας αφήνουν σε ησυχία, αλλά τους συνηθίσαμε πλέον. Άλλο ένα βράδυ στο γνωστό μαγαζί, από σπόντα….

Όλη μέρα έτρεχα από το ένα επαγγελματικό ραντεβού στο άλλο, άκρη δεν βρήκα και πάλι. Όλοι οι δρόμοι καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο «μέρος» (δεν θα αναφέρω επωνυμία, πάντως εκεί δεν πάω με τίποτα). Διαβάζω ατάκα της Τίνας στη στήλη «μου τη δίνει» και διαβάζω « μου τη δίνει η φάτσα του πρώην γκόμενού μου». Ε λοιπόν εμένα δεν μου τη δίνει η φάτσα κανενός, αντιθέτως υπάρχουν δυο φάτσες που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Λένε πως όταν κάτι παει στραβά, αρχίζουν όλα να καταρρέουν. Το ζήσαμε κι αυτό. Τώρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση… Όταν μια από εμάς είναι καλά, αρχίζουμε να νιώθουμε όλες καλύτερα. Οι δυο φάτσες είναι η Ζωζώ και ο «Φωτογράφος»…

Πίναμε ανέμελοι το νέο κοκτέηλ του G.P.P. (ο Χόρχε είναι στη Σκωτία ταξιδάκι), το μπαρ ήταν άδειο, όλοι είχαν στοιβαχτεί στην αυλή για να καπνίσουν (εμείς έχουμε βρει άλλο κόλπο!). Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα το Χλωμό-Πρόσωπο. Το Χλωμό-Πρόσωπο ήταν συμμαθήτρια της Μπέμπας, τυχαίο; Δε νομίζω. Ακούμπησε το ποτήρι δίπλα στη κονσόλα, έβαλε το χέρι στη μέση, κούνησε το κεφάλι πέρα δόθε κι επιτέλους παραδέχτηκε, πως το μέρος αυτό είναι εθιστικό. Που να ήξερε κιόλας ποιος θα παίζει μουσική την άλλη Κυριακή, στα 5^α γενέθλια του μπαρ μας και τι σημασία έχει αυτό… Το καλοκαίρι της Πάρου θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της (εγώ την έβαλα τη φωτιά και ξέρω από στάχτη).

Η Μπέμπα έψαχνε από καιρό κάποιον άνθρωπο της λογικής, να του κληροδοτήσει την αρμόδιά της: Αυτή του τσοπάνη. Τα πρόβατα εννοείται ότι είμαστε οι υπόλοιπες… Τελικά τον βρήκε στο πρόσωπο του Κρις-Κραφτ. Ο Κρις-Κραφτ, φίλος του «Φωτογράφου», τράβαγε τις ξανθές τούφες μου και με φώναζε χαζή, πεταγόταν από τη θέση του κάθε φορά που μάθαινε λεπτομέρειες του διαστροφικού μυαλού μου, κάθε φορά που παραδεχόμουν πόσο εύκολα πιστεύω σε λόγια αντρών. Από εκεί που έψαχνα τις κατάλληλες λέξεις να του περιγράψω αυτό που θεωρώ πιο περίπλοκο κι από μαθηματικό θεώρημα, κατέληξα να τον χειροκροτάω που έλυσε το γρίφο, αυτόν που τόσο καιρό παίδευα στο μυαλό μου. "Αυτό στα Εξάρχεια... ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ξέχνα το! Έφαγε φρίκη, ξενέρωσε, πως το λέτε στη γλώσσα σας; Δε σε γουστάρει!".

Ένας τυπάς, γύρω στα εξήντα, με καράφλα και κοτσίδα, γυαλιά σε απόχρωση κρεμμυδόπιτας και τριγωνικό γενάκι, στεκόταν πίσω μας για ώρες. Βρε τι μου θυμίζει… «Αυτός είναι ε;» ρωτάω συνωμοτικά τη Μπέμπα, ενώ η Ζωζώ ζει τον έρωτά της κι ο Κρις-Κραφτ κατεβάζει λίγο ακόμα κρασί (τον εμπνέει στην ψυχανάλυση). «Ποιος;» ρωτάει η Μπέμπα αιφνιδιασμένη και κοιτάζει γύρω της. Την κοιτάζω με νόημα, εκείνη συνεχίζει να με κοιτάζει σαν χάνος. «Μα ο Σφακιανάκης!» της λέω και της τον δείχνω με τα μάτια. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι του μοιάζει στο ελάχιστο (φυσικά το σκέφτηκα εγώ η ανώμαλη και μάλιστα αναρωτιόμουν πως γέρασε έτσι) απόψε το κατάλαβε και το πήρε πάνω του. «Κι έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα, δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισααα, σώμα μου, σώμα μου φτιαγμένο από πυλόοοο» άρχισε να τραγουδάει η Μπέμπα και παράλληλα να κακαρίζει χωρίς αναστολές προκαλώντας Ηχώ στο άδειο μπαρ. Εντάξει, εκτός από χαζή είμαι και γκαβή…

Υ.Γ. Μετά τον «Σφακιανάκη» βγήκε και μια γλάστρα να ολοκληρώσει το πρόγραμμα. «Υπάρχει άλλη» και μοιάζει και με την Lady Gaga (όχι η τραγουδιάρα, η «άλλη»). 

Smile!Its a boy! Season 1, Ep.3

Την Παρασκευή μπορούσαμε όλοι. Τι κακό έχει να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου δύο φορές; Άλλωστε τούρτα δεν είχε σβήσει η Ντράνα… Η Μπέμπα ήταν στις ομορφιές της, η Τζέν- Τζέν φαινόταν κάπως πιο ήρεμη σήμερα, σκεπτική ίσως, η Ζωζώ… έλαμπε! Γιατι;

Κάτι έχει αλλάξει στη ζωή της Ζωζώς. Ύστερα από χρόνιες προσπάθειες να βρει έναν φυσιολογικό γκόμενο, ύστερα από πολλούς συμβιβασμούς, δάκρια κι ιδρώτα, γκόμενους βδέλες, γκόμενους σχιζοφρενείς κι ό,τι άλλο βάζει ο ανθρώπινος νους,  η Ζωζώ είχε επιτέλους βρεθεί στον σωστό δρόμο. Ναι, είμαι πολύ θερμή και εγκρίνω απεριόριστα, έχω ενθουσιαστεί, είμαι πολύ χαρούμενη που η φίλη μου είναι ευτυχισμένη. Το νέο μέλος της παρέας μας, ο «Φωτογράφος» - που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο πλοίο για Πάρο και ζηλεύω- είναι από τους ανθρώπους που χαμογελάνε πάντα. Έχει και Παιδεία, θα σημείωνε η Ζαμπέτα… Είναι εκείνος, που κρατάει καλά τα μυστικούλια (το εκτιμώ αυτό πολύ σε αυτή τη φάση) και που έχουμε ένα κοινό σημείο (αυτό κι αν το εκτιμώ!) ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΠΟΤΕ!

Σε τέτοια γεγονότα, οι MAKS ξαναενώνονται. Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό (από τα γενέθλια της Ζωζώς νομίζω) είχαμε ολομέλεια. Πως θα μπορούσε να λείπει άλλωστε η Κωνβονταφόν; Η Κωνβονταφόν έχει εξαφανιστεί αυτό το διάστημα. Την έφαγε ο έρωτας κι η εξεταστική. Αλλά στα γενέθλια της Ντράνας δεν γινότανε να μη δώσει το παρόν. Τι συμβαίνει όταν σε ένα χώρο μαζεύονται Ντράνα, Κονβονταφόν και «Φωτογράφος»; Καταιγίδα από φλας. Η Ντράνα πόζαρε με την τούρτα αγκαλιά, το κεράκι αναμμένο, το κεράκι σβησμένο, την ώρα που το ανάβει, την ώρα που το σβήνει, την ώρα που το βγάζει από την τούρτα και το πετάει. Χορεύοντας, γελώντας, μασουλώντας. Δεξί και αριστερό προφίλ. Ανφάς, με τα μαλλιά πάνω, κάτω, στο πλάι, μέσα στη μούρη. Αν δεν έχεις ωραίες φωτογραφίες από τα 23α γενέθλιά σου πότε θα έχεις; Σκεφτότανε η Ντράνα, σε κρίση ηλικίας όπως ήτανε.

Από το κοκτέηλ πάρτι έλαμψε δια της απουσίας του ο Χόρχε. Αλλά αν δεν με γελούν τα μάτια μου, ποιος είναι αυτός εκεί πίσω από το μπαρ; Ο Λατίνος της Πάρου!; Η"Ρομαντική" έκπληξη της βραδιάς. Από όλα τα αθηναϊκά μπαρ κι αυτός εδώ. Είναι τόσο μικρός ο κόσμος, για άλλη μια φορά…

Δεν ήθελα να το δείξω σε κανέναν, αλλά όλο το βράδυ- κι επειδή όντως περάσαμε πολύ ωραία- μελαγχολούσα στη σκέψη οτι η Μπέμπα φεύγει και το σκηνικό θα αλλάξει. Ποιος θα κρατήσει τις ισορροπίες; Ποιος θα αναλάβει τα ηνία της "φωνή της λογικής"; Το "ουδείς αναντικατάστατος" ουδέποτε πίστεψα οτι ισχύει. Απο όλους έχεις να πάρεις κάτι διαφορετικό και φυσικά να δώσεις. Ακόμα και στην περίπτωση που ένας έρωτας ξοφλήσει- δεν μιλάω για συγκεκριμένη περίπτωση, μένουν πάντα οι αναμνήσεις (ευτυχώς για εμένα οι καλές συνήθως). Δεν μιλάμε άρα για αντικατάσταση, απλά για προσθήκη νέων. Είναι  κάτι που ισχύει για όλες μας, ακόμα κι αν το έδαφος είναι ασταθές ακόμα (με εξαίρεση τη Ζωζώ που έκανε την αρχή!!!άντε και στα δικά μας!)

Μπέμπα, χάρηκα... Season 1, Ep.2

Στο Pere Ubu πηγαίναμε και παλαιότερα, αραιά και πού. Τότε στη Γλυφάδα δεν υπήρχαν πολλά μπαράκια ορθάδικα... Όμως τον Σεπτέμβριο του 2010 κολλήσαμε εκεί. 

 H Ντράνα είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω γενέθλια, είναι τόσο βαρετή μέρα!», γκρίνιαζε στο τηλέφωνο, ενώ για χιλιοστή τέταρτη φορά μιλάγαμε για το ίδιο θέμα, το θέμα με κωδικό όνομα «Γκάου» (ηχητικό εφφέ «Μαύρα γυαλιά φοράω» Βίσση). Όκ, για όλους μας το «τέλος» σε μια ροζ ιστορία είναι δύσκολο. Αλλά όλα έχουν και τα όριά τους. Πόσο καιρός χρειάζεται για να ξεπεράσεις έναν έρωτα; Υπάρχει απάντηση;

Αυτός που έχει πάντα απαντήσεις είναι ο πατέρας μου. Καταρχήν, κράτα τον ορισμό του έρωτα για εκείνον, έτσι, για να προσανατολιστείς λίγο. «Ο Έρωτας είναι αρρώστια. Και μάλιστα κολλητική. Κολλάει με το χαμόγελο, με το βλέμμα. Παίζει και ρόλο η μυρωδιά, οι φερομόνες. Όλα μέσα στον εγκέφαλο είναι, επιστημονικά αποδεδειγμένο». Φερομόνες;  Φενυλεθυλαμίνη; Το ερωτικό πάθος, λέει, κρατάει από 18 μήνες έως 3 χρόνια κι αυτή η διάρκεια σχετίζεται με τη χημική ουσία φενυλεθυλαμίνη. Ξενέρωσα που το άκουσα, νόμιζα ότι ο έρωτας είναι κάτι βαθύτερο και πιο πνευματικό.

«Σε δυο χρόνια θα είσαι μια χαρά!» μπορούσα να της πω, αλλά ο πατέρας έχει αναπτύξει κι άλλη θεωρία. «Χρειάζεσαι τον μισό του μισού σε χρόνο απ’ όσο κράτησε μια σχέση για να έχεις ξεπεράσει εντελώς τον άλλο», κατά τη γνώμη του. Δηλαδή, μια ιστορία που κρατάει ένα χρόνο, σύμφωνα με αυτή τη λογική, θες περίπου 3-4 μήνες να την ξεπεράσεις. Τα υπόλοιπα είναι μανία καταδίωξης! Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, κι αν η δεύτερη θεωρία του είναι… επιστημονικά αποδεδειγμένη, πάντως σίγουρα δεν βλέπω να πιάνει τόπο. Το μόνο που ξεπερνάω, εγώ προσωπικά, στο μισό του μισού, είναι η τσιγγουνιά μου στη βενζίνη. Εκεί, αναγκάζομαι να ξαναφουλάρω για να πάρω μπρος.

Τα γενέθλια γιορτάστηκαν τελικά Τετάρτη βράδυ, στο γνωστό μπαρ. Η Μπέμπα, που σε μια βδομάδα θα έφευγε με τις βαλίτσες για τα Λονδίνα και θα μας εγκατέλειπε για πάντα, χρειαζόταν εσπευσμένα ένα drink. Ένα υπερτεράστιο μπολ σαλάτας πλημμυρισμένο με μαρτίνι-αγγούρι ήταν αρκετό για παρηγοριά. Η Τζέν-Τζέν, ως σκύλα ΤermInator πλέον, δεν άργησε να γνωρίσει τη διπλανή παρέα, εκείνη του Αφρικανικο-κουβανο-γερμανο-έλληνα Γιάννη. Να’ ναι καλά το facebook είχα περιέργεια να δω τη φάτσα του. Όπως διαπιστώνετε, εγώ έλειπα από τα γενέθλια, αλλά με τις περιγραφές που άκουσα ήταν σα να ήμουν εκεί (γι’ αυτό και θα τα επαναλαμβάναμε την ερχόμενη Παρασκευή άλλωστε). 

«Μπέμπα! Μπέμπα!», φώναζε η Ζωζώ από την είσοδο. Ο ψηλολέλεγκας κουτσομπολάκος δίπλα μας την κοίταξε με απορία και μικραίνοντας τα μάτια του αναρωτιέται φωναχτά «Μπέμπα;». Η Μπέμπα, εντελώς αδιάφορα απλώνει το χέρι της, σφίγγει το δικό του, «χάρηκα» λέει και ξαναγυρνάει την πλάτη. Τελικά δεν του συστήθηκε ποτέ με το κανονικό της όνομα.

Δεν ήμουν εκεί, δεν ξέρω, δεν είδα. Ήμουν κάπου αλλού,  τώρα τελευταία συνέχεια «κάπου αλλού» είμαι και χάνω τα καλύτερα. Το συγκεκριμένο «αλλού» ήταν φρικτό. Περιφερόμουν σαν άδικη κατάρα στους δρόμους του Παγκρατίου, γυρνοφέρνοντας το «Caravel» όπου είχα μια συνάντηση. Επαγγελματική συνάντηση (ναι, καλά ακούσατε, μέσα στο βράδυ επαγγελματική συνάντηση).

Λίγο μετά, αφού με στήσανε μισή ώρα λόγω κίνησης, βρέθηκα να τρέχω σα να έχω καταπιεί turbojet στα κεντρικά γνωστού Τηλεοπτικού Σταθμού. Μετά από εκεί, εξάσκησα τις Δημόσιες Σχέσεις μου σε λάτιν μπαρ, όπου και θέλησα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Ο δρόμος για το σπίτι ήτο μακρύς και η φανταστική παρέα μου δεν με άφηνε να φύγω. Κατέληξα να τρώω σούπα στα Λιόσια και στη συνέχεια να κάνω τον ξεναγό σε έναν Άραβα, δείχνοντας του με το δάχτυλο την Ακρόπολη, το Αστεροσκοπείο, το Λυκαβηττό και  ο οποίος μου έταζε ότι θα με πάρει μαζί του και θα μου βρει δουλειά στο Αλ Τζαζίρα… Εξαγριωμένη με τον «μάνατζέρ» μου , εννοώ αυτόν που με έστειλε στο στόμα του λύκου, φτάνω επιτέλους σπίτι της Τζεν- Τζεν και το μόνο που έχω να δηλώσω είναι πως από αύριο, αλλάζω επάγγελμα. Δημοσιογραφία τέλος.

Απογοητεύτηκε κι η Ντράνα με τα χάλια μας. "Πάει... πάει... Δεν έχω πια μυαλό... Δεν έχω... Δεν έχω τίποτα! Μόνο σκουλαρίκια και κραγιόν!!!"