Το μπαρ είχε τα 5α του γενέθλια και δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από το event. Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε από νωρίς, όταν η Ζωζώ αρνήθηκε να παρευρεθεί στην εκδήλωση- χωρίς τη Μπέμπα δεν θα είχε νόημα για εκείνη … No Zozo? No party σκέφτηκα όση ώρα μιλούσα με τη Μπέμπα για το γνωστό θέμα . Η Ντράνα δεν είχε ούτε εκείνη κέφια, κι η Τζέν-τζέν είχε ξυπνήσει αξημέρωτα, γιατί επέστρεφε από Λονδίνο κι ήταν πτώμα στην κούραση. Κι εγώ; Μόλις είχα περάσει μια Κυριακή- εφιάλτη, με κουδούνια να χτυπάνε κάτω από το σπίτι, να τρέχω στη γειτονιά με την πετσέτα του μπάνιου βρίζοντας θεούς και δαίμονες, να ουρλιάζω στα τηλέφωνα ικετεύοντας για λίγες ώρες ησυχίας. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν όρια… Τέλος πάντων, το παρατράγουδο το αφήνω για άλλη μέρα. Η Κλαίρη, που είχα να τη δω πάνω από ένα μήνα (αυτή η Πάρος μας κατέστρεψε ομαδικώς) κατέβηκε με το σαραβαλάκι της, αλλά ούτε εκείνη ήταν ευχαριστημένη.
Χαμός και πανικός γινόταν από κόσμο (δεν έχω χειρότερο). Ήμουν και σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί ο Χόρχε βρισκόταν στο εξωτερικό μπαρ και άθελά μου τον αγνόησα (περνάει κρίση η σχέση μας αυτό τον καιρό…). Σε αυτό το σημείο της ιστορίας μπαίνουν στο χορό και δυο φίλοι, ο Καλτσόν-Σκίζω και ο Mr. Perfect. Αν είναι τόσο τέλειοι γιατί δεν τους έχουμε γκόμενους, θα αναρωτιέσαι… Ο Καλτσόν- Σκίζω, είναι φανερά απογοητευμένος από την έκβαση της βραδιάς, ψάχνει να βρει από πού θα φύγει. Φταίω κι εγώ, που είμαι σα να έχω πάρει έξτασις .Ο Καλτσόν-Σκίζω και ο mr.Perfect δεν είναι παρά φίλοι του Τοξότη που με έκαψε κι εγώ πασχίζω να αποδείξω πόσο κούλ είμαι. O dj Moβαράει ροκάκια κι εγώ από μέσα μου τραγουδάω Μάρω Λύτρα τη «μηχανή του χρόνουουουουουου». Ο Mr. Perfect είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση, απολαμβάνει τη μπόμπα του και χορεύει ανέμελος.
Κανείς δεν πέρασε ιδιαίτερα καλά. Μπορεί να έφταιγε η ανάμνηση του αποχαιρετιστήριου, μιας επικής βραδιάς που θα έλεγε κι η Ντράνα, με την οποία δεν συγκρίνεται τίποτα. Ούτε το μιλ φέιγ της Δέσποινας, ούτε το καλύτερο σεξ του κόσμου. Προσπαθούμε να φτάσουμε το DJ Mo αλλά εδώ δεν είναι Πάρος, εδώ είσαι ένα τίποτα ανάμεσα σε δεκάδες άλλα τιποτένια τίποτα. Μπορεί να έφταιγε η γενική ξενέρα, του να έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα (τώρα τελευταία ζω το παραμύθι μου) και με τις επιπτώσεις των πράξεών σου. Το σχέδιο "το παίζω κούλ για να του πείτε οτι τον έχω χεσμένο" να μην πήγε πολύ καλά. Να έχεις χάσει το δρόμο σου και να μην έχει come back. Ή όπως λέει κάποιος, να βρίσκεσαι σε μια λίμνη, να πνίγεσαι, αλλά για να περάσεις απέναντι, να δεις τι σε περιμένει, να χρειάζεται να μάθεις να κολυμπάς στα βαθιά. Μάλλον εννοούσε ότι χρειάζεται χρόνος, υπομονή, σταθερότητα, εμπιστοσύνη. Ότι πρέπει να δεινοπαθήσεις γενικά και να πληρώσεις τις ζημιές σου.
Moυ συμβαίνει πάλι, αυτό το πράμα με τα "μάτια". Πριν λίγες μέρες χαμογελούσα και τα μάτια μου έμεναν παγωμένα, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλα για να δείξω χαρά. Σήμερα προσπάθησα να δείξω τη δέουσα σοβαρότητα και τα μάτια μου γελούσαν, μάλλον πονηρούλικα. Γενικά δεν συγχρονίζονται σωστά και συνεχώς με προδίδουν. Κι όχι τίποτα άλλο, δεν το ελέγχω κιόλας. Κοίταζα τον Mr. Perfect και ενώ σκεφτόμουν κατσαρόλες, τη μαμά μου, τον Πρετεντέρη, την οικονομική κρίση, αν αλλάξω σακούλα στον σκουπιδοτενεκέ, οτιδήποτε μπορούσε να με κρατήσει σε φυσιολογικά επίπεδα, ήταν αδύνατο να κοντρολάρω τις εκφράσεις μου. Όπως θα’ λεγε κι ο Τζέντλ- Μαν, «κουφάλα» με τα όλα της. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς". Τον Τοξότη ξέχνα τον!
Όταν οι φίλοι μας έφυγαν, επιστρέψαμε στον τόπο του εγκλήματος πάλι, ανωτέρα βία (και γενικά είμαι κατά της βίας!). Ο Χόρχε κάτι μασουλούσε και κάτι μου έλεγε. Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα και δεν έδωσα σημασία. Όταν ήρθε ο Λατίνος όμως, και άρχισε τα ίδια, κι άρχισαν να παίζουν όλα τα καλοκαιρινά επεισόδια σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι μου, έφριξα. Μου ήρθε να σκάσω, πως το λένε; Κι αφού τα λάθη μου θα μένανε ασυγχώρητα για άλλο ένα βράδυ, κι αφού έχω βαρεθεί να μετανιώνω και να ζυγίζω καταστάσεις, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο.... οπότε… (συνεχίζεται?????)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου