Στην αρχή της βραδιάς ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί κλίμα συγκίνησης, διότι η συγκέντρωση έμοιαζε περισσότερο με reunion παρά με κάτι άλλο. Η Ντόρα έκανε την εμφάνισή της, είχα δυο χρόνια να τη δω. Ανταλλάξαμε κομπλιμέντα και ευχές, με τρομοκράτησε λίγο με την ευχή που μου έδωσε, δεν είμαι εγώ για γάμους της είπα.
Μα πως της ήρθε; Ύστερα ήρθε η Ντράνα, πάντα καθυστερημένη, με το ανεπτυγμένο πλέον casual look της και φυσικά τα τακουνάκια της. Μετά τη Ντράνα ήρθαν τα σφηνάκια, από παντού. Πρώτα τη στάμπαρε ο «Γλωσσάκιας»- κλασικός γελοίος τύπος που κάνει ακόμα κολπάκια με τη γλώσσα του σημαίνοντας την αρχή του γελοίου του φλέρτ και όχι κάνοντας πλάκα ξεσηκώνοντας σκηνές από τα σίριαλ του ’90. Ύστερα ήρθε το πουρό, ο Ανδρόνικος, με τις τεκίλες του. Η Ντράνα άρχισε να αγανακτεί από την πολυκοσμία και την ασχήμια των.
Την βραδιά τίμησαν το Χλωμό- Πρόσωπο και η Ψυχολόγα, κι όχι απλά το τίμησαν, αφού ήπιαν ό,τι υπήρχε σε βότκα, η Ψυχολόγα έσκισε τα πτυχία της κι επιδόθηκε σε ξέφρενο χορό τύπου «τρέχω στο διάδρομο του γυμναστηρίου σα να μη με βλέπει κανείς». Για να σας δώσω να καταλάβετε, έφυγε τραγουδώντας Μαζωνάκη… Ήρθαν και η Rock’n’rolla, με ανανεωμένο ψιλογκόθικ στυλ, μπήκε χορεύοντας, βγήκε χορεύοντας, η Dafni-San και η Cosmogirl, που για πρώτη φορά τις είδα μαζί σε κάτι ομαδικό, και δεν έβγαλαν κανένα τάβλι από το σακίδιο να παίξουν ως συνήθως. Αααχ παλιές συμμαθήτριες... Πως θα μπορούσε να λείπει η Ζωζώ; Η Ζωζώ ήταν η μόνη που συγκινήθηκε δυο τρεις φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς, μέχρι που χρειάστηκε να της επαναλάβω τα λόγια του Λατίνου για να συνέλθει. Δεν της τα είπα για να την πείσω πόσο την αγαπώ, αυτό το ξέρει ήδη. Για να γελάσει της τα επανέλαβα… «Δε σε ξέρω πολύ, μα σ’αγαπώ, δεν ξέρω γιατί» (ατάκα Λατίνου, Πάρος, 2010).
Ο οποίος Λατίνος, θα παρατηρούσε κανείς, ήταν σαν βρεγμένη γάτα και σαφώς ενοχλημένος από την αδυναμία μας στον G.P.P. (ο Χόρχε μου είναι ακόμα Σκοτία). Ο γλωσσάκιας τώρα έχει επικεντρωθεί στο μπούστο της Cosmogirl και η Ντράνα καταδιώκεται από τον Ανδρόνικο. Πετάει τη φράντζα στον αέρα μου δίνει να κρατήσω το ποτήρι της και σκίζει τη μπούζα της ουρλιάζοντας σαν τον Κινγκ Κονγκ «Τσάααααα! Δεν μπορώ άλλο!».
Πάνω που άναψε το κέφι, ήρθε ο Barney κι έδεσε το γλυκό. Τον Barney μπορείτε να τον φαντάζεστε σαν τον πρωτάρη της misses Robinson ή τον Τζουντ Λό, πάντως όπως και να τον έχετε στο μυαλό σας, παρακαλώ να είναι σε λευκές αποχρώσεις. Ο Barney, μεγάλος εραστής σημειωτέων, αφού εξάντλησε το ενδιαφέρον όλων των γυναικών του μαγαζιού, έγινε στόχος- ερωτικός- εκείνου του μελαμψού τύπου δίπλα στον dj. Και να ήθελε να ξεφύγει, πλαισιωμένος από δέκα γυναίκες να τον αγκαλιάζουν και να τον χορεύουνήταν δύσκολο να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.
Ο επιμένων Μελαμψός, που είχε κολλημένο γρασίδι στην πλάτη του(!?), ολοένα και πλησίαζε. Όταν επιτέλους ήρθε και ο «Φωτογράφος» και ο Barney δεν ήταν πλέον το μοναδικό αρσενικό της μάζωξης, ο Μελαμψός έπιασε την πάρλα στη Ζωζώ (σαν γυναίκα προς γυναίκα) και φανταζόταν να πηγαίνουν οι τέσσερις τους διακοπές στη Χαβάη, ζευγάρια, κατάλαβες. Ο Αμπτούλ-λάηκ-πόλα αγάπησε τη Ζωζώ πάρα πολύ. Από το στόμα του άναβε τσιγάρα να της τα δώσει μη τυχόν της τραβηχτεί καμιά παρανυχίδα από το άναμμα του αναπτήρα. Η Τζέν- τζέν Τerminator έγινε θυσία για τον φίλο μας Barney, τον τράβαγε, τον φίλαγε, τον χούφτωνε. Όμως η Πόλα δεν έλεγε να ξεκολλήσει.
Εμένα με βρίσανε. Καιρός ήταν… Είχα ξεχάσει πως γίνομαι όταν μου την πέφτουν γελοίοι τύποι. «Έρχεσαι λίγο πιο εδώ γιατί ο φίλος μου είναι μύωπας και δεν σε βλέπει καλά από εκεί…». Μύωπας; Πας να την πέσεις και συστήνεσαι ως μύωπας; «Τσάαααα! Δεν μπορώ άλλο» πετάγεται η Ντράνα και σκίζει και το σουτιέν της (το άσπρο δαντελωτό που της πήρα στα γενέθλιά της!). Ας μη μπούμε σε λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι ο Μύωπας έφυγε από το μαγαζί βρίζοντάς με, (δεν θα σας πω τι του είπα) και δίνοντας έμφαση στο «ρουφιάνοι δημοσιογράφοι». Το φαν κλάμπ ατόμων που με έχουν στη μπούκα ολοένα και μεγαλώνει… (άντε, γιατί πολύ βούτυρο έγινα τελευταία). Άλλωστε, όπως λέει και ο GPP, εγώ είμαι πιασμένη, ως αποκλειστικό φλέρτ του Χόρχε… Ναι, έχω σχέση, μου είπαν. Τι άλλο θα ακούσω εκεί μέσα;
Σημασία έχει ότι μαζευτήκαμε για τη Μπέμπα, τόσα άτομα (μερικοί δεν μιλάνε καν μεταξύ τους πλέον…αλλά έριξαν τα μούτρα τους για χάρη της )επειδή την αγαπάμε κι η φίλη μας φεύγει. Μπορεί να ξέρουμε ότι είναι για το καλό της, ότι πέτυχε έναν πολύ υψηλό στόχο, Μεταπτυχιακό σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του Λονδίνου, ότι σίγουρα θα περάσει καλά και θα κάνει γρήγορα νέους φίλους που θα την λατρέψουν, ότι δεν θα μας ξεχάσει και πως όλοι μας θα την επισκεφτούμε σε δόσεις μέσα στο χειμώνα. Μπορεί να ξέρουμε ότι είναι μόνο για ένα χρόνο, ότι ο καιρός θα περάσει γρήγορα κι εκείνη δεν θα θέλει να ξαναγυρίσει. Μπορεί να ξέρουμε ότι με μαθηματική ακρίβεια θα ερωτευτεί κάποιον Κορεάτη, ή Πορτογάλο, ή Νέο-Ζηλανδό και πιθανότατα να γυρίσει έγκυος, αν γυρίσει. Μπορεί να ξέρουμε ότι η σχέση που έχει ο καθένας μας μαζί της δεν θα αλλάξει επειδή θα έχουμε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω απόσταση και δυο ώρες διαφορά στο ρολόι. Αλλά το σίγουρο είναι, πως η Μπέμπα θα μας λείψει πολύ και το μαρτίνι αγγούρι δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια γεύση…
(Σας ευχαριστούμε που δεν κλαίτε (ακόμα), παρακαλείστε να κρατήσετε τη συγκίνησής σας για το αεροδρόμιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου