Όλη μέρα έτρεχα από το ένα επαγγελματικό ραντεβού στο άλλο, άκρη δεν βρήκα και πάλι. Όλοι οι δρόμοι καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο «μέρος» (δεν θα αναφέρω επωνυμία, πάντως εκεί δεν πάω με τίποτα). Διαβάζω ατάκα της Τίνας στη στήλη «μου τη δίνει» και διαβάζω « μου τη δίνει η φάτσα του πρώην γκόμενού μου». Ε λοιπόν εμένα δεν μου τη δίνει η φάτσα κανενός, αντιθέτως υπάρχουν δυο φάτσες που μου φτιάχνουν τη διάθεση. Λένε πως όταν κάτι παει στραβά, αρχίζουν όλα να καταρρέουν. Το ζήσαμε κι αυτό. Τώρα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση… Όταν μια από εμάς είναι καλά, αρχίζουμε να νιώθουμε όλες καλύτερα. Οι δυο φάτσες είναι η Ζωζώ και ο «Φωτογράφος»…
Πίναμε ανέμελοι το νέο κοκτέηλ του G.P.P. (ο Χόρχε είναι στη Σκωτία ταξιδάκι), το μπαρ ήταν άδειο, όλοι είχαν στοιβαχτεί στην αυλή για να καπνίσουν (εμείς έχουμε βρει άλλο κόλπο!). Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα το Χλωμό-Πρόσωπο. Το Χλωμό-Πρόσωπο ήταν συμμαθήτρια της Μπέμπας, τυχαίο; Δε νομίζω. Ακούμπησε το ποτήρι δίπλα στη κονσόλα, έβαλε το χέρι στη μέση, κούνησε το κεφάλι πέρα δόθε κι επιτέλους παραδέχτηκε, πως το μέρος αυτό είναι εθιστικό. Που να ήξερε κιόλας ποιος θα παίζει μουσική την άλλη Κυριακή, στα 5α γενέθλια του μπαρ μας και τι σημασία έχει αυτό… Το καλοκαίρι της Πάρου θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της (εγώ την έβαλα τη φωτιά και ξέρω από στάχτη).
Η Μπέμπα έψαχνε από καιρό κάποιον άνθρωπο της λογικής, να του κληροδοτήσει την αρμόδιά της: Αυτή του τσοπάνη. Τα πρόβατα εννοείται ότι είμαστε οι υπόλοιπες… Τελικά τον βρήκε στο πρόσωπο του Κρις-Κραφτ. Ο Κρις-Κραφτ, φίλος του «Φωτογράφου», τράβαγε τις ξανθές τούφες μου και με φώναζε χαζή, πεταγόταν από τη θέση του κάθε φορά που μάθαινε λεπτομέρειες του διαστροφικού μυαλού μου, κάθε φορά που παραδεχόμουν πόσο εύκολα πιστεύω σε λόγια αντρών. Από εκεί που έψαχνα τις κατάλληλες λέξεις να του περιγράψω αυτό που θεωρώ πιο περίπλοκο κι από μαθηματικό θεώρημα, κατέληξα να τον χειροκροτάω που έλυσε το γρίφο, αυτόν που τόσο καιρό παίδευα στο μυαλό μου. "Αυτό στα Εξάρχεια... ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ξέχνα το! Έφαγε φρίκη, ξενέρωσε, πως το λέτε στη γλώσσα σας; Δε σε γουστάρει!".
Ένας τυπάς, γύρω στα εξήντα, με καράφλα και κοτσίδα, γυαλιά σε απόχρωση κρεμμυδόπιτας και τριγωνικό γενάκι, στεκόταν πίσω μας για ώρες. Βρε τι μου θυμίζει… «Αυτός είναι ε;» ρωτάω συνωμοτικά τη Μπέμπα, ενώ η Ζωζώ ζει τον έρωτά της κι ο Κρις-Κραφτ κατεβάζει λίγο ακόμα κρασί (τον εμπνέει στην ψυχανάλυση). «Ποιος;» ρωτάει η Μπέμπα αιφνιδιασμένη και κοιτάζει γύρω της. Την κοιτάζω με νόημα, εκείνη συνεχίζει να με κοιτάζει σαν χάνος. «Μα ο Σφακιανάκης!» της λέω και της τον δείχνω με τα μάτια. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι του μοιάζει στο ελάχιστο (φυσικά το σκέφτηκα εγώ η ανώμαλη και μάλιστα αναρωτιόμουν πως γέρασε έτσι) απόψε το κατάλαβε και το πήρε πάνω του. «Κι έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα, δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισααα, σώμα μου, σώμα μου φτιαγμένο από πυλόοοο» άρχισε να τραγουδάει η Μπέμπα και παράλληλα να κακαρίζει χωρίς αναστολές προκαλώντας Ηχώ στο άδειο μπαρ. Εντάξει, εκτός από χαζή είμαι και γκαβή…
Υ.Γ. Μετά τον «Σφακιανάκη» βγήκε και μια γλάστρα να ολοκληρώσει το πρόγραμμα. «Υπάρχει άλλη» και μοιάζει και με την Lady Gaga (όχι η τραγουδιάρα, η «άλλη»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου