H Ντράνα είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω γενέθλια, είναι τόσο βαρετή μέρα!», γκρίνιαζε στο τηλέφωνο, ενώ για χιλιοστή τέταρτη φορά μιλάγαμε για το ίδιο θέμα, το θέμα με κωδικό όνομα «Γκάου» (ηχητικό εφφέ «Μαύρα γυαλιά φοράω» Βίσση). Όκ, για όλους μας το «τέλος» σε μια ροζ ιστορία είναι δύσκολο. Αλλά όλα έχουν και τα όριά τους. Πόσο καιρός χρειάζεται για να ξεπεράσεις έναν έρωτα; Υπάρχει απάντηση;
Αυτός που έχει πάντα απαντήσεις είναι ο πατέρας μου. Καταρχήν, κράτα τον ορισμό του έρωτα για εκείνον, έτσι, για να προσανατολιστείς λίγο. «Ο Έρωτας είναι αρρώστια. Και μάλιστα κολλητική. Κολλάει με το χαμόγελο, με το βλέμμα. Παίζει και ρόλο η μυρωδιά, οι φερομόνες. Όλα μέσα στον εγκέφαλο είναι, επιστημονικά αποδεδειγμένο». Φερομόνες; Φενυλεθυλαμίνη; Το ερωτικό πάθος, λέει, κρατάει από 18 μήνες έως 3 χρόνια κι αυτή η διάρκεια σχετίζεται με τη χημική ουσία φενυλεθυλαμίνη. Ξενέρωσα που το άκουσα, νόμιζα ότι ο έρωτας είναι κάτι βαθύτερο και πιο πνευματικό.
«Σε δυο χρόνια θα είσαι μια χαρά!» μπορούσα να της πω, αλλά ο πατέρας έχει αναπτύξει κι άλλη θεωρία. «Χρειάζεσαι τον μισό του μισού σε χρόνο απ’ όσο κράτησε μια σχέση για να έχεις ξεπεράσει εντελώς τον άλλο», κατά τη γνώμη του. Δηλαδή, μια ιστορία που κρατάει ένα χρόνο, σύμφωνα με αυτή τη λογική, θες περίπου 3-4 μήνες να την ξεπεράσεις. Τα υπόλοιπα είναι μανία καταδίωξης! Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, κι αν η δεύτερη θεωρία του είναι… επιστημονικά αποδεδειγμένη, πάντως σίγουρα δεν βλέπω να πιάνει τόπο. Το μόνο που ξεπερνάω, εγώ προσωπικά, στο μισό του μισού, είναι η τσιγγουνιά μου στη βενζίνη. Εκεί, αναγκάζομαι να ξαναφουλάρω για να πάρω μπρος.
«Σε δυο χρόνια θα είσαι μια χαρά!» μπορούσα να της πω, αλλά ο πατέρας έχει αναπτύξει κι άλλη θεωρία. «Χρειάζεσαι τον μισό του μισού σε χρόνο απ’ όσο κράτησε μια σχέση για να έχεις ξεπεράσει εντελώς τον άλλο», κατά τη γνώμη του. Δηλαδή, μια ιστορία που κρατάει ένα χρόνο, σύμφωνα με αυτή τη λογική, θες περίπου 3-4 μήνες να την ξεπεράσεις. Τα υπόλοιπα είναι μανία καταδίωξης! Δεν ξέρω αν έχει δίκιο, κι αν η δεύτερη θεωρία του είναι… επιστημονικά αποδεδειγμένη, πάντως σίγουρα δεν βλέπω να πιάνει τόπο. Το μόνο που ξεπερνάω, εγώ προσωπικά, στο μισό του μισού, είναι η τσιγγουνιά μου στη βενζίνη. Εκεί, αναγκάζομαι να ξαναφουλάρω για να πάρω μπρος.
Τα γενέθλια γιορτάστηκαν τελικά Τετάρτη βράδυ, στο γνωστό μπαρ. Η Μπέμπα, που σε μια βδομάδα θα έφευγε με τις βαλίτσες για τα Λονδίνα και θα μας εγκατέλειπε για πάντα, χρειαζόταν εσπευσμένα ένα drink. Ένα υπερτεράστιο μπολ σαλάτας πλημμυρισμένο με μαρτίνι-αγγούρι ήταν αρκετό για παρηγοριά. Η Τζέν-Τζέν, ως σκύλα ΤermInator πλέον, δεν άργησε να γνωρίσει τη διπλανή παρέα, εκείνη του Αφρικανικο-κουβανο-γερμανο-έλληνα Γιάννη. Να’ ναι καλά το facebook είχα περιέργεια να δω τη φάτσα του. Όπως διαπιστώνετε, εγώ έλειπα από τα γενέθλια, αλλά με τις περιγραφές που άκουσα ήταν σα να ήμουν εκεί (γι’ αυτό και θα τα επαναλαμβάναμε την ερχόμενη Παρασκευή άλλωστε).
«Μπέμπα! Μπέμπα!», φώναζε η Ζωζώ από την είσοδο. Ο ψηλολέλεγκας κουτσομπολάκος δίπλα μας την κοίταξε με απορία και μικραίνοντας τα μάτια του αναρωτιέται φωναχτά «Μπέμπα;». Η Μπέμπα, εντελώς αδιάφορα απλώνει το χέρι της, σφίγγει το δικό του, «χάρηκα» λέει και ξαναγυρνάει την πλάτη. Τελικά δεν του συστήθηκε ποτέ με το κανονικό της όνομα.
«Μπέμπα! Μπέμπα!», φώναζε η Ζωζώ από την είσοδο. Ο ψηλολέλεγκας κουτσομπολάκος δίπλα μας την κοίταξε με απορία και μικραίνοντας τα μάτια του αναρωτιέται φωναχτά «Μπέμπα;». Η Μπέμπα, εντελώς αδιάφορα απλώνει το χέρι της, σφίγγει το δικό του, «χάρηκα» λέει και ξαναγυρνάει την πλάτη. Τελικά δεν του συστήθηκε ποτέ με το κανονικό της όνομα.
Δεν ήμουν εκεί, δεν ξέρω, δεν είδα. Ήμουν κάπου αλλού, τώρα τελευταία συνέχεια «κάπου αλλού» είμαι και χάνω τα καλύτερα. Το συγκεκριμένο «αλλού» ήταν φρικτό. Περιφερόμουν σαν άδικη κατάρα στους δρόμους του Παγκρατίου, γυρνοφέρνοντας το «Caravel» όπου είχα μια συνάντηση. Επαγγελματική συνάντηση (ναι, καλά ακούσατε, μέσα στο βράδυ επαγγελματική συνάντηση).
Λίγο μετά, αφού με στήσανε μισή ώρα λόγω κίνησης, βρέθηκα να τρέχω σα να έχω καταπιεί turbojet στα κεντρικά γνωστού Τηλεοπτικού Σταθμού. Μετά από εκεί, εξάσκησα τις Δημόσιες Σχέσεις μου σε λάτιν μπαρ, όπου και θέλησα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Ο δρόμος για το σπίτι ήτο μακρύς και η φανταστική παρέα μου δεν με άφηνε να φύγω. Κατέληξα να τρώω σούπα στα Λιόσια και στη συνέχεια να κάνω τον ξεναγό σε έναν Άραβα, δείχνοντας του με το δάχτυλο την Ακρόπολη, το Αστεροσκοπείο, το Λυκαβηττό και ο οποίος μου έταζε ότι θα με πάρει μαζί του και θα μου βρει δουλειά στο Αλ Τζαζίρα… Εξαγριωμένη με τον «μάνατζέρ» μου , εννοώ αυτόν που με έστειλε στο στόμα του λύκου, φτάνω επιτέλους σπίτι της Τζεν- Τζεν και το μόνο που έχω να δηλώσω είναι πως από αύριο, αλλάζω επάγγελμα. Δημοσιογραφία τέλος.
Απογοητεύτηκε κι η Ντράνα με τα χάλια μας. "Πάει... πάει... Δεν έχω πια μυαλό... Δεν έχω... Δεν έχω τίποτα! Μόνο σκουλαρίκια και κραγιόν!!!"
Λίγο μετά, αφού με στήσανε μισή ώρα λόγω κίνησης, βρέθηκα να τρέχω σα να έχω καταπιεί turbojet στα κεντρικά γνωστού Τηλεοπτικού Σταθμού. Μετά από εκεί, εξάσκησα τις Δημόσιες Σχέσεις μου σε λάτιν μπαρ, όπου και θέλησα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Ο δρόμος για το σπίτι ήτο μακρύς και η φανταστική παρέα μου δεν με άφηνε να φύγω. Κατέληξα να τρώω σούπα στα Λιόσια και στη συνέχεια να κάνω τον ξεναγό σε έναν Άραβα, δείχνοντας του με το δάχτυλο την Ακρόπολη, το Αστεροσκοπείο, το Λυκαβηττό και ο οποίος μου έταζε ότι θα με πάρει μαζί του και θα μου βρει δουλειά στο Αλ Τζαζίρα… Εξαγριωμένη με τον «μάνατζέρ» μου , εννοώ αυτόν που με έστειλε στο στόμα του λύκου, φτάνω επιτέλους σπίτι της Τζεν- Τζεν και το μόνο που έχω να δηλώσω είναι πως από αύριο, αλλάζω επάγγελμα. Δημοσιογραφία τέλος.
Απογοητεύτηκε κι η Ντράνα με τα χάλια μας. "Πάει... πάει... Δεν έχω πια μυαλό... Δεν έχω... Δεν έχω τίποτα! Μόνο σκουλαρίκια και κραγιόν!!!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου