La moi

Όπως κάθε χρόνο, ήρθε η ώρα της ανασκόπησης. Η ώρα που γυρίζεις πίσω τις σελίδες του ημερολογίου και μετράς καλές και κακές στιγμές. Γύρισα απο το Μεξικό κι ένιωθα τελείως διαφορετικά. Σα να είχα αφήσει όλα τα προβλήματα στην προηγούμενη προβληματική χρονιά.

 Βρώμικο το 2013. Ύπουλο και άρρωστο απο την αρχή μέχρι το τέλος. Βουτηγμένο στη ματαιότητα και τη μετριότητα. Αυτό βέβαια, ίσχυε για εμένα, όχι απαραίτητα για τους άλλους. Οι άλλοι. Πολύ μας απασχόλησαν οι άλλοι. "Δεν ασχολούμαι ξανά με κανέναν" είπε η Τζέν-τζέν, έχοντας πλέον ηρεμήσει στην αγκαλιά Αυτού Που Συμπαθούμε Όλοι. Αυτός είχε ηρεμήσει κάπως, τον έπιαναν μανίες και κρίσεις κατά καιρούς αλλά έδινα τόπο στην οργή, γιατί κι εγώ είχα βαρεθεί να ασχολούμαι άλλο. Ήξερα μέσα μου οτι μπορεί κάποτε να βρεθούμε κουμπάροι, ή οτι το παιδί της κολλητής μου μπορεί να του μοιάζει πολύ και τότε τι θα κάνω;

Να μη μιλάς καλύτερα. Να είσαι καλός ακροατής αλλά να μη μιλάς και να μη κάνεις πολλές γκριμάτσες. Αυτό χρειάζεται ο καθένας απο ένα φίλο. Νομίζεις οτι θες να ακούσεις μια γνώμη, αλλά στην πραγματικότητα δε το χρειάζεσαι. Άπειρες συμβουλές, άπειρες αναλύσεις και συμπεράσματα άφθονα. Η κατάληξη είναι η ίδια πάντα. Δε μαθαίνουμε απο τα λάθη μας, γυρίζουμε τα μυαλά μας τούμπα και ξανά προς τη δόξα τραβά η μαλακία που μας δέρνει όλους. Τι να πεις και τι να σου πουν.

Το 2013 ήταν μια τραγική ανακύκλωση λεκτικών νοημάτων και ηλίθιων καταστάσεων. Μια διαρκής επανάληψη καταστάσεων και σχέσεων, που φτάνοντας τώρα στον απολογισμό, δεν είναι άξια αναφοράς ούτε καν συνοπτικά. Σα δίσκος που κολλάει, σα τη μανίτσα να επαναλαμβάνεις μια λέξη συνέχεια, σαν αμήχανα, ή μήπως μηχανικά; Σαν κάθε φορά, να πήγαινε να γίνει κάτι συγκλονιστικό και κοβόταν λίγο πριν, άδικα, απότομα και απροσδόκητα, πριν γίνει σημαντικό, πριν γίνει συγκλονιστικό. Το λεγόμενο "άδειασμα". Το λεγόμενο "δεν έχω μυαλό, δεν έχω τίποτα, μόνο σκουλαρίκια και κραγιόν", που είχε πει η Ντράνα. Το 2013 ήταν μια άβυζη, άκωλη, άχρωμη και άοσμη γκόμενα. Η μια ξενέρα διαδεχόταν την άλλη. Κουρασμένοι άνθρωποι με κουρασμένα συναισθήματα. Ένα βάρος. Ααπαπα, καλά που έφυγε αυτή η μιζέρια...

Είχα χάσει απο καιρό πλέον το ρόλο της αφηγήτριας γιατί απλά δε μπορούσα να παρακολουθήσω τις ζωές των άλλων, i had lost my apetite. Άγνωστοι όλοι. Οι ιστορίες τους ανείπωτες. Η ζωή τους άγνωστη σε εμένα. Το κινητό μου τους είχε ξεχάσει κι εκείνοι είχαν ξεχάσει τον αριθμό μου. Αυτό ήταν λοιπόν; Αυτή ήταν η βόλτα μου απο τα 20 στα 25...? Γιατί αν πράγματι ήταν "ως εδώ", τότε οι φίλοι ήταν πολύ λιγότεροι απο όσους υπολόγιζα... ή έπρεπε όλοι να μπούμε σε μια διαδικασία αγρανάπαυσης. Μάλιστα. Ήμασταν στη φάση που κρατάς αποστάσεις, ώστε η σχέση σου με τους φίλους σου να πάρει άλλη μορφή, ενήλικη μορφή ίσως. Η φάση όπου οι σχέσεις γίνονταν σοβαρές, ο χρόνος με τους φίλους λιγότερος και τα κοκτέιλς γινόντουσαν υγρό πιάτων, απαραίτητο σε κάθε είδους συγκατοίκηση.

Δεν ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα, ούτε να συγκατοικήσω. Είχα λίγο περιθώριο για τρελίτσα. Για να παίξω λίγο ακόμα το ρόλο της γκόμενας. Κι αυτό θα το προσέφερε απλόχερα ο Ισπανός.
Ήμουν σίγουρη ότι το 2014 κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις, νέα μέρη να ανακαλύψεις και ποιος ξέρει... ίσως ερχόντουσαν τα πάνω κάτω. Ίσως ο Ισπανός ποδοσφαιριστής που μου είχε πάρει τα μυαλά να ήταν ο ένας και μοναδικός, αυτός που λες "με αυτόν; αποκλείεται"... αλλά και πάλι μπορεί να ήταν εκείνος που θα με περνούσε απο τη μια όχθη στην άλλη.  Απο τη σκηνή στο backstage, απο την ηρεμία στη φουρτούνα, στη μυστική και κάπως σκοτεινή ζωή που τόσο μου άρεσε κάποτε κι είχα ξεχάσει για καιρό, την είχα αφήσει στη Γαλλία. Κάτι έχουν αυτοί οι αλλοδαποί γκόμενοι τελικά, κάτι το ξέγνοιαστο...

 Ίσως ο μόνος τρόπος για να το μάθω, ήταν να τον ακολουθήσω και να "μην περιγράφω άλλο". Αποφάσισα να μην αποφασίσω τίποτα κι απλά να το ζήσω. Να έρθει και πάλι η αναμπουμπούλα!
 Κι όμως, απο τότε που ένιωσα την καρδιά μου να τσακίζεται σε τόσα πολλά κομμάτια, παρά την απογοήτευση και τον πόνο, εκείνο το πρωινό στα Εξάρχεια, μόνο τώρα ένιωθα ότι η πληγή έχει επουλώσει. Ευχήθηκα το νέο χρόνο να ερωτευτούμε όλοι πολύ, μα ακόμη κι αν αυτό δε συμβεί, τουλάχιστον να κάνουμε πολύ, συχνό και καλό σεξ.

  "Το 2014 θα είναι συναρπαστικό. Τα επόμενα χρόνια θα είναι τα καλύτερα, και όλα τα συναρπαστικά πράγματα θα γίνουν από τώρα και στο εξής", είπα στον εαυτό μου... Και το πίστεψα.  Και θα συνέβαινε. Γιατί όλα τα συναρπαστικά πράγματα συμβαίνουν όταν αφήνεις στον εαυτό σου να του συμβούν.


Adios Amigos

η αφηγήτρια...

Feliz

Κάποιες φορές αρκεί να πεις ναι χωρίς να το σκεφτείς... Σε γενικές γραμμές, στους Κριούς αρέσει να αποφασίζουν. Όταν όμως ο Κριός μπλέκει με έναν Ταύρο οι αποφάσεις είναι αδύνατες να παρθούν, γιατί ο Ταύρος αποφασίζει πριν απο όλους για όλους. Όπως αποφάσισε ο Κακός ο Λύκος οτι δε θα μου δώσει δεύτερη ευκαιρία κι επομένως ό,τι και να έκανα ή δεν έκανα, δε θα έπιανε τόπο ποτέ, δε θα είχα ποτέ την επιλογή της απόφασης.  Ας μη ξεχνάμε όμως, οτι ο Ταύρος μπορεί να παρασυρθεί όταν δει το κόκκινο πανί... Στην περίπτωσή μου, ήταν το κόκκινο πρωτοχρονιάτικο βρακί...

Την ίδια στιγμή που εγώ με τον Ισπανό κάνουμε Πρωτοχρονιά στο Κουλούμ στο Μεξικό, πίνοντας Pina Colada κάτω απο φοίνικες, η Τζέν-τζέν είναι χαμένη στην πυκνή ομίχλη στο Καιμακτσαλάν κι η Ντράνα με τη Ρούνι- Ρούνι και την Κωνθεώ σε ένα πάρτι στο Χαλάνδρι. Οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι στο σπίτι του Τόνι κι όταν λέμε "οι υπόλοιποι" εννοούμε όλο τον τηλεφωνικό μου κατάλογο, το facebook και το twitter μαζί. Το σούσι επιμελήθηκε φυσικά ο οικοδεσπότης. Ο Τόνι είχε μεγάλα σχέδια για τη νέα χρονιά. Θα έφερνε την Ινδονήσια σύζυγό του στην Ελλάδα, μαζί με τα παιδιά τους κι έτσι, αποχαιρετούσε την εργένικη ζωή με ένα μεγάλο πάρτι. Ο Αρχαιοκάπηλος είχε πάρει απόφαση τελικά, πως η ζωή τον οδηγεί απο τα 30 στα 40 κι όχι απο τα 30 στα 20 όπως τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Ίσως είχε έρθει η ώρα για εκείνον, να κάνει μια σχέση, να βρει μια καλή κοπέλα να αφοσιωθεί να βρει την υγειά του, πόσο κλάμπ να αντέξει πια;! Η Μπέμπα πάλι, έτρεχε με το δικό της ρολόι. Για τη Μπέμπα ο χρόνος είχε σταματήσει, κάθε μέρα ήταν πρωτοχρονιάτικο πάρτι, είχε μεταμορφωθεί σε άγρια κι ανήμερο party animal, χωρίς σταματημό, χωρίς να κουράζεται και χωρίς να ξέρει κανείς αν θα ηρεμήσει ποτέ ή αυτό που είχε πάθει ήταν μόνιμο. Ποτέ δε ξέρεις με τους Ιχθείς, είναι να μη φύγει απο το αγκίστρι το ψάρι. Άπαξ και σου γλίστρησε την έφαγες...

Η αυλαία της χρονιάς έπεφτε κι ήμασταν σαν σε παράσταση, όπου ένας ένας κάνει την υπόκλιση του και υποχωρεί στο backstage. Επιστρέφει στην κανονική ζωή, ή πηγαίνει σε κάποια άλλη, αθέατη πλευρά της ζωής του, αθέατη απο το θεατή και απο το σκηνοθέτη. Μια ζωή μυστική. Όλοι έχουμε μια μυστική ζωή, που δε θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι. Όλοι έχουμε νιώσει αμήχανα, όταν εισβάλλουν στη  μυστική μας ζωή, άνθρωποι απο την άλλη τη ζωή. Πόσο μου την έσπαγε που όταν θα γυρνούσα, θα έπρεπε να ανεχτώ τις ερωτήσεις "που ήσουν; με ποιον ήσουν;". Δεν είναι οτι φοβόμουνα το μάτι... αλλά οτι πραγματικά δεν είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με κανέναν. Κάπως έτσι ένιωθε κι η Ζωζώ, υποθέτω. Κάποιες φορές, απλά δε θες να πεις τι και πως και γιατί και δε θες ούτε την ερώτηση να ακούσεις, μα σε ενοχλεί ακόμη κι η σκέψη που πιστεύεις οτι κάνουν οι άλλοι στο κεφάλι τους. Αυτό το μίζερο "γιατί". Γιατί έτσι γουστάρω. Γιατί έτσι γουστάρουν. Μη τα ξαναλέμε... Απλώς η λύσσα αυτή που σε πιάνει να μη θες να πεις και να σου πουν και να σκεφτούν, σε κάνει να χάνεσαι.

Ήταν άμεση κι απόλυτη ανάγκη να χαθώ. Και με τον Ισπανό μπορούσα εύκολα να το κάνω χωρίς να αφήσω ίχνη. Κάποια στιγμή όμως οι διακοπές τελείωσαν και αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η Κυριακή των Pere Ubu Nights ή κάποια άλλη συνάντηση με τους φίλους- ανακριτές... Ή μήπως όχι;

Η τελευταία Κυριακή των πάντων ήταν τόσο κοντά... που ούτε το είχαμε προβλέψει, ούτε το είχαμε φανταστεί...