Την ίδια στιγμή που εγώ με τον Ισπανό κάνουμε Πρωτοχρονιά στο Κουλούμ στο Μεξικό, πίνοντας Pina Colada κάτω απο φοίνικες, η Τζέν-τζέν είναι χαμένη στην πυκνή ομίχλη στο Καιμακτσαλάν κι η Ντράνα με τη Ρούνι- Ρούνι και την Κωνθεώ σε ένα πάρτι στο Χαλάνδρι. Οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι στο σπίτι του Τόνι κι όταν λέμε "οι υπόλοιποι" εννοούμε όλο τον τηλεφωνικό μου κατάλογο, το facebook και το twitter μαζί. Το σούσι επιμελήθηκε φυσικά ο οικοδεσπότης. Ο Τόνι είχε μεγάλα σχέδια για τη νέα χρονιά. Θα έφερνε την Ινδονήσια σύζυγό του στην Ελλάδα, μαζί με τα παιδιά τους κι έτσι, αποχαιρετούσε την εργένικη ζωή με ένα μεγάλο πάρτι. Ο Αρχαιοκάπηλος είχε πάρει απόφαση τελικά, πως η ζωή τον οδηγεί απο τα 30 στα 40 κι όχι απο τα 30 στα 20 όπως τον Μπέντζαμιν Μπάτον. Ίσως είχε έρθει η ώρα για εκείνον, να κάνει μια σχέση, να βρει μια καλή κοπέλα να αφοσιωθεί να βρει την υγειά του, πόσο κλάμπ να αντέξει πια;! Η Μπέμπα πάλι, έτρεχε με το δικό της ρολόι. Για τη Μπέμπα ο χρόνος είχε σταματήσει, κάθε μέρα ήταν πρωτοχρονιάτικο πάρτι, είχε μεταμορφωθεί σε άγρια κι ανήμερο party animal, χωρίς σταματημό, χωρίς να κουράζεται και χωρίς να ξέρει κανείς αν θα ηρεμήσει ποτέ ή αυτό που είχε πάθει ήταν μόνιμο. Ποτέ δε ξέρεις με τους Ιχθείς, είναι να μη φύγει απο το αγκίστρι το ψάρι. Άπαξ και σου γλίστρησε την έφαγες...
Η αυλαία της χρονιάς έπεφτε κι ήμασταν σαν σε παράσταση, όπου ένας ένας κάνει την υπόκλιση του και υποχωρεί στο backstage. Επιστρέφει στην κανονική ζωή, ή πηγαίνει σε κάποια άλλη, αθέατη πλευρά της ζωής του, αθέατη απο το θεατή και απο το σκηνοθέτη. Μια ζωή μυστική. Όλοι έχουμε μια μυστική ζωή, που δε θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι. Όλοι έχουμε νιώσει αμήχανα, όταν εισβάλλουν στη μυστική μας ζωή, άνθρωποι απο την άλλη τη ζωή. Πόσο μου την έσπαγε που όταν θα γυρνούσα, θα έπρεπε να ανεχτώ τις ερωτήσεις "που ήσουν; με ποιον ήσουν;". Δεν είναι οτι φοβόμουνα το μάτι... αλλά οτι πραγματικά δεν είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με κανέναν. Κάπως έτσι ένιωθε κι η Ζωζώ, υποθέτω. Κάποιες φορές, απλά δε θες να πεις τι και πως και γιατί και δε θες ούτε την ερώτηση να ακούσεις, μα σε ενοχλεί ακόμη κι η σκέψη που πιστεύεις οτι κάνουν οι άλλοι στο κεφάλι τους. Αυτό το μίζερο "γιατί". Γιατί έτσι γουστάρω. Γιατί έτσι γουστάρουν. Μη τα ξαναλέμε... Απλώς η λύσσα αυτή που σε πιάνει να μη θες να πεις και να σου πουν και να σκεφτούν, σε κάνει να χάνεσαι.
Ήταν άμεση κι απόλυτη ανάγκη να χαθώ. Και με τον Ισπανό μπορούσα εύκολα να το κάνω χωρίς να αφήσω ίχνη. Κάποια στιγμή όμως οι διακοπές τελείωσαν και αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η Κυριακή των Pere Ubu Nights ή κάποια άλλη συνάντηση με τους φίλους- ανακριτές... Ή μήπως όχι;
Η τελευταία Κυριακή των πάντων ήταν τόσο κοντά... που ούτε το είχαμε προβλέψει, ούτε το είχαμε φανταστεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου