The "Who am I" issue

Βγήκαμε για ένα χαλαρό Κυριακάτικο ποτάκι στο γνωστό μέρος, με Tony, Αρχαιοκάπηλο, Ρούληδες, τη Μπέμπα και τη Τζέν-τζέν. Οι Κυριακές έχουν χάσει τη λάμψη τους, από τότε που εισέβαλλε στο πρόγραμμα εκείνος ο τύπος που υποτίθεται κάνει stand up comedy. Προβληματισμένη για την απροσδόκητη απογευματινή παρολίγο συνάντηση (βλέπε εδώ: http://alexiazed.blogspot.gr/2013/04/he-unexpected-encounter.html ) είχα πιάσει το μελόδραμα στη Τζέν-τζέν με πακέτο όλα τα υπαρξιακά μου. «Θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένες πάλι ή θα πεθάνουμε μέσα στην κρίση;» και «Πότε θα ξαναείμαι όπως ήμουν στην Τουλούζ; Πότε θα γίνει κάτι τόσο συναρπαστικό ξανά;» και «πότε θα πάμε στην Κούβα;», αλλά και το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα «Γιατί εξαφανίζονται μερικοί άνθρωποι από τη ζωή μας ξαφνικά;». Η Τζέν-τζέν ήταν και είναι αισιόδοξη «και η κρίση θα περάσει κι όλα καλά θα είναι και στην Κούβα θα πάμε», όχι τόσο αισιόδοξη όμως, «αλλά ευτυχισμένες, δυστυχώς, δε βλέπω να ξανα’μαστε τώρα κοντά… Ίσως μόνο όταν θα έχουμε παιδιά…». Τέλεια! Φοβερή διάθεση για να ξεκινήσει το βράδυ. Ειδικά όταν έχεις μόλις αποφασίσει ότι μάλλον δεν θα κάνεις παιδιά.

Η Τζέν-τζέν, όταν τη ρώτησα «πότε ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής της ως τώρα», μου ανέφερε «στιγμές»¨και όχι περιόδους. Σίγουρα τότε είναι πιο εύκολο να είσαι ευχαριστημένος, γιατί καλές στιγμές έρχονται και φεύγουν και ξανάρχονται. Περίοδοι ολόκληρες δύσκολα θα έρθουν ξανά. Δεν είχα τρελό κέφι, ήταν κι αυτός ο ατάλαντος on stage… Και ξάφνου περάσαμε  σε άλλη διάσταση...Η απάντηση στα ερωτήματά μου ήρθε σαν από μηχανής Θεός.

Είχα να τις δω 8 χρόνια. Ήμασταν συμμαθήτριες στο Φροντιστήριο, στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Δεν πίστευα στα μάτια μου, πως βρέθηκαν αυτές εδώ; Γιατί δεν τις έχω δει ποτέ τόσα χρόνια; Και τι νέα να πεις μετά από 8 χρόνια; Από πού το αφήσατε και που είστε; Και τι σχέση είχες εσύ-η-τότε με την εσύ-η-τώρα; Όταν μιλάς με ανθρώπους που έρχονται από το παρελθόν, είναι σα να μιλάς σε άλλη γλώσσα. Εξαναγκάζεσαι να γίνεις για λίγο, όσο διαρκεί η συζήτηση τουλάχιστον, κάτι από αυτό που ήσουν όταν τους ήξερες και που δεν θυμάσαι να ήσουν. Αλλιώς δεν πρόκειται να συνεννοηθείς. Υποθέτω αυτό δεν πετυχαίνεται πάντα γι’αυτό λέμε «δεν είχαμε τίποτα να πούμε»…

Αφού λοιπόν θυμήθηκα λίγο από εμένα στο 2005, σε λιγότερο από 5 λεπτά, έγινα η «εγώ το καλοκαίρι του 2012» =επιστροφή από Γαλλία= κατάθλιψη και κρίσεις πανικού= εργασία στο Royal Sweet= άρνηση. Πίσω από την κολόνα ήταν μια συνάδελφος από το ξενοδοχείο-σταθμό στη ζωή μου. «Εσύ δεν έπρεπε να είσαι στην Τουλούζ;», με ρωτάει. «Εσύ δεν έπρεπε να είσαι στο Μονακό;», τη ρωτάω. Ωραία, σκέφτηκα, και των δυό μας τα όνειρα, στάχτη και μπούρμπερη…  Ναι, αν η ζωή είναι στιγμές κι αν ο κοινός παρανομαστής είναι η Ελλάδα, τότε σίγουρα σήμερα είμαι καλύτερα από το καλοκαίρι 2012.

«Ώρα είναι να ξεπεταχτεί και κανένας Γάλλος τώρα…» είπα στον εαυτό μου, σχεδόν με τρόμο για τα άτομα που είχα συναντήσει μέσα σε λιγότερο από 5 ώρες... Αλλά αυτό δεν συνέβη. Όχι εκείνο το βράδυ… Είναι πολύ ζωντανό ακόμη  για να γίνει ανάμνηση. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είμαι ακόμα αυτή που ήμουν στην Τουλούζ, δεν έχω περάσει στην επόμενη φάση, με κάποιο περίεργο τρόπο, είναι σα να είμαι ακόμη εκεί, κι αυτό μου προκαλεί τη μη-δυνατότητα-στην ευτυχία…

Στο βάθος δεξιά στεκόντουσαν οι Ρούληδες, ο Αρχαιοκάπηλος και ο Tony και οι all time best friends Τζέν-τζέν και Μπέμπα. Τι κοιτάζω; Το μέλλον ή το μεταβατικό παρόν; Αυτοί θα μείνουν ή θα φύγουν; Και τι ρόλο θα παίξουν στην «περίοδο» που μάλλον κάπου τώρα ξεκινά;…