Το κόμπλεξ της ηλικίας
μου χτύπησε την πόρτα. Η Τζέν-τζέν έλεγε, θυμάμαι, ότι το «24» είναι η καλύτερη
ηλικία, γιατί είναι το μεγαλύτερο από τα μικρά. Μετά τα 25 η τραμπάλα γέρνει προς
τα 30 και τα γενέθλια αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους. Αυτή η θεωρία, φυσικά,
δεν άγγιξε ποτέ την miss Canela, που όσα χρόνια κι αν περάσουν συνεχίζει να μοιάζει με πιπίνι.
Η μικρή της παρέας,
δηλαδή η Μπέμπα, είναι η πιο τυχερή. Και σαν άνθρωπος είναι τυχερή γενικά, αλλά
και μέσα στην παρέα, έχει την τύχη να είναι πάντα η νεότερη. Υπάρχει όμως μία
εβδομάδα το χρόνο, που η Μπέμπα δεν είναι η πιο μικρή, καθότι μοιράζεται το θρόνο
της Νιότης μαζί μου. Ναι, για μια εβδομάδα, εγώ κι η Μπέμπα, έχουμε την ίδια
ηλικία… Γιατί εγώ, μέχρι και την παραμονή των γενεθλίων μου, δηλώνω ότι είμαι όσο
ήμουν και τους προηγούμενους μήνες. Για εμένα, λοιπόν, είμαι ακόμη 24…Για μία
ακόμη εβδομάδα…
Καταρχήν, εσείς το
ξέρατε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί μετά το 1990? Εγώ νόμιζα ότι οι
γεννήσεις τελείωσαν τη δεκαετία του 80!
«Το βρήκα!», είπε
η Μπέμπα. Η Ζωζώ πετάχτηκε να ακούσει τη φοβερή ιδέα… «Θα κάνουμε μαζί πάρτι
γενεθλίων…με θέμα τα τραγούδια της εποχής μας!». Τι δηλαδή; Θα αφήσουμε τη σκύλα
μέσα μας ελεύθερη, το μπουζουκομπέιμπι που λέει κι ο Original. Θα χορέψουμε με Λεμπέση και θα χορέψουμε με Λιβιεράτο, μπάμ και κάτω… Θα ξεφτιλιστούμε
και θα γουστάρουμε…
Εντωμεταξύ εγώ ήθελα
να διαχειριστώ ψυχολογικά, τη μετάβαση από τα 24 στα 25 και δεν έβρισκα χρόνο. Κάθε
χρόνο λέμε «έλα μωρέ, τι θα αλλάξει…τίποτα!». Είναι σαν τον μύθο με τους κόκκους απο άμμο.
Αρχίζεις να βάζεις πάνω σε ένα τραπέζι ένα-δύο
κόκκους. «Έλα μωρέ, σιγά, βάλε έναν ακόμη…»… Βάλε βάλε, στο τέλος οι μικροί κόκκοι
έχουν δημιουργήσει ένα ολόκληρο λοφάκι… Έτσι και με τα χρόνια. Λες «έλα μωρέ τι
άλλαξε…» και μια μέρα ξυπνάς και είσαι 80άρα.
Γιατί δηλαδή; Δεν
ήταν ωραία όταν το μοναδικό πρόβλημα ήταν που έχασες το παπουτσάκι της Barbie? Δεν ήταν ωραία που πίστευες ότι αν γίνεις Δικαστής
θα υπερασπίζεσαι τη δικαιοσύνη, κι άμα γίνεις Αστυνομικός θα πιάνεις τους κακούς
κλέφτες (ο φόνος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο)… Που νόμιζες ότι υπάρχουν ακόμα
Βασιλιάδες και μπορεί μια μέρα να γίνεις Πριγκίπισσα; Που ήσουν το «παιδί» και
οι άλλοι σε φροντίζαν, που αν έτρωγες κι ήσουν χοντροβούβαλο, σε βρίσκαν ακόμη
χαριτωμένο και λέγαν ότι η κοιλούμπα θα γίνει ύψος! Που δεν σε καταπίεζε κανένα κατεστημένο
και δε φόραγες ούτε σουτιέν, ούτε κωλοκόφτη! Που
δεν ένιωθες ντροπή να τραγουδάς και να χορεύεις στα καλά καθούμενα μέσα
σε μια ταβέρνα και να μιλά σε όλους στον ενικό, σα να είναι φίλοι σου!
Υπάρχει όμως κι ένα
καλό, στη γενιά του 80… Έχει χιλιογραφτεί, μα είναι αλήθεια…Είμαστε οι τελευταίοι
που υπήρξαμε παιδιά. Χωρίς ipad και iphone και γκόμενο από την πρώτη δημοτικού. Χωρίς σεξ στα 10. Παίζαμε κυνηγητό μέχρι
τα 12 και ντυνόμασταν σα παιδιά κι όχι σαν πορνοστάρ. Ακούγαμε Λεμπέση μπαμ και
κάτω, και όχι Ντουπ Ντουπ Ντουπ Ντουπ (τύπου Τιέστο). Γνωρίσαμε παραλίες χωρίς
ομπρέλες και σεζλόνγκ. Σπουδάσαμε πριν ξεσπάσει η κρίση, οπότε προλάβαμε να
σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε κι όχι αυτό που θα «έχει δουλειά» ή "ο μπαμπάς έχει μέσο". Ονειρευτήκαμε λίγο
παραπάνω… Νιώσαμε τη θέρμη του καλοριφέρ (!) και πιστεύαμε ότι οι κακοί είναι
στη φυλακή κι όχι στη Βουλή! Αγοράζαμε τσίχλες με δραχμές! Και πολλά άλλα, που
τελικά, αφότου βρήκα χρόνο να διαχειριστώ τα «25» που ήρθαν λίγο ανεπιθύμητα…Καλύτερα
έτσι.Καλύτερα που μεγαλώσαμε. Γιατί σε αυτό τον κόσμο που σήμερα είμαι 25 χρονών, δεν μπορείς να είσαι
παιδί, όπως ήμουν εγώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου