Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι...

Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς είπε, «οι απόκριες είναι για να μεταμφιεζόμαστε σε κάτι που θα θέλαμε να είμαστε…». Εκείνος, θυμάμαι, ντύθηκε γιατρός, γιατί όπως μου εξήγησε, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, που θα ήθελε να είναι! Τόσο αποφασιστικός και τόσο σίγουρος είναι ο μπαμπάς για αυτό που είναι. Άλλες εποχές… Τώρα δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε ποιοι θα θέλαμε να είμαστε, ούτε που πατάμε, που βρισκόμαστε, που πηγαίνουμε. Γραφείο και μπαρ έχουν γίνει ένα… Σερί το πηγαίνει τελευταία η Τζέν-τζέν.

Τα  θεματικά μασκέ πάρτι έχουν αυτόν τον περιορισμό. Σε ομαδοποιούν σε μια κατάσταση που δεν ταιριάζει στο mood που είχε πει ο μπαμπάς μου. Εγώ ούτε nerd ούτε Punk θα ήμουν ποτέ. Αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, τότε σίγουρα θα επέλεγα το Punk. H Τζέν-τζέν θα ντυνόταν σπασίκλας (να θυμηθεί τα χρόνια στο δημοτικό, τότε που δεν την έκανα παρέα ακριβώς γιατί ήταν σπασίκλας!) αλλά δεν κατάφερε να έρθει ποτέ στο Party. 

 Η έννοια του punk δεν ήταν ξεκάθαρη στο δικό μου κεφάλι. Το γκούγκλαρα σα παιδί της εποχής μου κι εγώ… Η Ντράνα δεν μπήκε καν στη διαδικασία να το γκουγκλάρει, ντύθηκε γκοθού και ήρθε. Για εκείνη άλλωστε, όλα αυτά ίδια είναι. Τι ροκού, τι γκοθού, τι πανκιό; Το ένα και το αυτό. Εγώ πάλι, πίστευα ότι το punk είναι σα το ροκ αλλά πιο χρωματιστό. Ενώ οι Ρούληδες, ήξεραν καλά τι εστί punk, ήρθαν αγνώριστοι κι έσερναν μαζί και τη Ρούνι-ρούνι, που της είχαν κρεμάσει χαλκάδες από τη μύτη και την περιέφεραν με καμάρι. Αγνώριστος ο Original, σούπερ σεξι ο Laza, άλλος άνθρωπος ο Roulis Manoulis…  Σα να άνοιξαν οι Πύλες του ’70 , το Pere UbU ξεχείλιζε αντικομφορμισμό και τζιν τόνικ. Μα αλήθεια, τι ποτό θα έπινε ένα ορίτζιναλ πανκιό;  

Ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα όμως. Όλοι θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία… Εγώ ως πρώτο στόχο τις απόκριες είχα πάντα να μεταμφιέζομαι ώστε να μην αναγνωρίζομαι… Όμως με προβλημάτισε αυτό το «κάτι που θέλουμε να είμαστε»… Υπάρχει κάποιος που το κάνει αλήθεια; Έκανα μια ακόμη απόπειρα να μασκαρευτώ, αυτή τη φορά θα πήγαινα σε πάρτι σε σπίτι. Το αμόρε όμως (το νέο αμόρε) ήθελε να ντυθούμε κάτι ασορτί κι έτσι τον άφησα να διαλέξει εκείνος τι θα ντυθούμε (το λες και τεστ προσωπικότητας). Διάλεξε να ντυθούμε χίπιδες… (κι άλλη εσωτερική αναζήτηση για να βρω τις τρανταχτές διαφορές μεταξύ κίνημα punk και χίπιδων, εκτός από το φλοράλ ύφασμα…). Ο Χίπης μου φέρνει στο μυαλό τον Αρχαιοκάπηλο πριν κουρευτεί.  Αφού δε μου έκατσε ούτε αυτό, πήγα και σε άλλο πάρτι κι αντί για το Αμόρε πήρα τη Ντράνα μαζί.

Της είπα ξεκάθαρα, «όχι άλλες μαλακίες, θα ντυθούμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε…». Και κάπως έτσι, η Ντράνα ντύθηκε Barbie κι εγώ Άντρας…