Do it like a Roulis vol1

Στο πάτωμα είχε δημιουργηθεί ένα χαλί από popcorn… Η σερβιτόρα είχε κρεμαστεί από τον πολυέλαιο για να γλιτώσει… «Να ξέρεις…αυτή είναι η τελευταία φορά που μας αφήνουν να μπούμε στο Pere Ubu», είπε ο Ρούλης Original, ενώ ο Laza Roulis έκανε κούνια στα μπράτσα του τρίτου Rouli  κι η Μπέμπα στροβιλιζόταν ανέμελα φέρνοντας βόλτες τη Ζωζώ…

Flash back: Εκείνη η βδομάδα του Φεβρουαρίου είχε όλα τα χρώματα της ίριδας, εάν μπορούσαμε να χρωματίσουμε τις στιγμές της ζωής μας. Ξεκινάμε με το μπλέ της μαθητικής ποδιάς. Ναι, η βδομάδα ξεκίνησε με ένα reunion παλιών συμμαθητών.

Πάντα έχεις ένα άγχος για αυτά τα reunion, κανονικά θα έπρεπε να προετοιμάζεις τον μικρό σου μονόλογο από το σπίτι. Βάζεις την κασέτα και προσπαθείς να εξιστορήσεις τη ζωή σου όλη, στα 2 λεπτά που σου αφιερώνει ο άλλος με το  «τι νέα». Να θυμηθείς να πεις στο τέλος, όσο κι αν δε σε ενδιαφέρει, «εσύυυ; Όλα καλά;;». Το καλύτερο από όλα είναι η αμήχανη στιγμή, που για το τυπικό της υπόθεσης χαιρετάς εκείνους, που όταν κάθεστε σε διπλανά τραπεζάκια σε καφετέρια μια οποιαδήποτε άλλη μέρα μέσα στο χρόνο, δε λέτε ούτε γεια. Στο reunion θα ανταλλάξετε μερικά γλοιώδη κομπλιμέντα, μερικά μη-χάνεσαι-ρε. Δεν χάνομαι, στο Pere Ubu τριγυρνάω and you know it. Όχι μαντάμ, στο reunion δεν θα βρεις άντρα, δεν άλλαξαν από τότε που πηγαίνατε σχολείο, ίσως να βάρυνε η φωνή, ή να μάζεψαν κανά πτυχίο παραπάνω, ή το πολύ, να μάδησαν. Η γενική παρατήρηση της βραδιάς ήταν πως η κρίση μας έχει μαδήσει. Οι περισσότεροι από τους παλιούς μου συμμαθητές είχαν ελικοδρόμιο, ή και αεροδιάδρομο.

Η Παρασκευή είναι πάντα μια κακή ιδέα, αλλά καλύτερη από το Σάββατο. Τέτοιο αγορομάνι στο Pere Ubu δεν έχω ξαναδεί. Σου έχει τύχει ποτέ, να κυκλοφορείς ανάμεσα σε κόσμο και να διαπιστώνεις ότι «σήμερα πολύς κόσμος φοράει πράσινο;», ή κόκκινο, δεν έχει σημασία το χρώμα. Απλά επικρατεί κάτι που συνήθως δεν το βλέπεις σε τόση συχνότητα. Σα να συγχρονίζεται ο κόσμος… Διασχίζεις ένα μπαρ κι αμέσως πιάνεις στον αέρα «τι παίζει απόψε». Άλλες φορές, είναι γεμάτο γκόμενες που ψάχνονται, άλλες φορές τυχαίνει να έχουν  «γενέθλια» 2-3 παρέες…ή ξαφνικά να είναι όλοι πανήψηλοι ή όλοι κοντοί... Αυτή τη φορά, ήταν βραδιά αφιερωμένη στους βαρυποινίτες. Σα να τους κατέβασε πούλμαν ακριβώς απ’εξω… Βαρυποινίτες ή κουραδόμαγκες, το στυλάκι ίδιο. «Άρα βλέπεις ότι το θέμα δεν είναι να βρεις τον γκόμενο, αλλά το τι θα βρεις…», είπε ο Αρχαιοκάπηλος. Ο Tony το έχει ρίξει στην υγιεινή διατροφή, που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, με ένα πράσινο μήλο στο χέρι είναι. Τι δίαιτα είναι αυτή με 6 γεύματα; Κοιτάζει το ρολόι του κάπως αγχωμένος, αγέλαστος με πλησιάζει και με ύφος εκατό καρδιναλίων με ρωτάει «Ξέρεις που μπορώ να βρω τέτοια ώρα ένα γιαουρτάκι με χαμηλά λιπαρά;»… Όχι, αλλά ξέρω ότι είσαι στη Γλυφάδα και το φρόζεν γιόγκουρτ ρέει άφθονο…

Το ίδιο με τους άντρες. Οι καλοί, σαν το γιαούρτι που δεν παχαίνει, είναι δυσεύρετοι. Δεν κυκλοφορούν στα μπαράκια τις βραδινές ώρες. Καταλήγεις να περιτρυγυρίζεσαι απο γιαούρτια βήτα διαλογής και βολεύεσαι με το φρόζεν γιόγκουρτ, το ευκολάκι. Anyway!

Το γλυκό ήρθε κι έδεσε την Κυριακή. Πρώτα σινεμά μετά καυτερό bloody Mary, που το έχει μάθει κι η Βόδι Μαίρη πλέον. Γκραν σουξέ από τα χεράκια του Χόρχε. Και να΄σου μπροστά σου εκείνος ο σνομπ συμμαθητής που λίγες ημέρες πριν σε αγκάλιαζε και σε φιλούσε στο reunion και τώρα κλασικά, κάθεται στη διπλανή παρέα και κάνει ότι δε σε ξέρει. Σκασίλα μας μεγάλη, να μου πεις, εμείς είχαμε τους Ρούληδες… (συνεχιζεται)

Unconditional Love

Τι είναι αυτό που «λείπει», που έλεγε ο Αρχαιοκάπηλος? Σύμφωνα με την Κάρυ Μπράτσω, στη Νέα Υόρκη όλοι ψάχνουν την αγάπη, αυτή τους λείπει. Κι εμείς που δε ζούμε στη Νέα Υόρκη, τι ψάχνουμε;

Πολλοί βρήκαν την αγάπη και την άφησαν να φύγει. Άρα δεν ψάχνουμε αυτό. Όπως θα θυμάστε, η Τζέν-τζέν το 2010 είχε σχέση με τον κ.Μάνγκο. Ο κ. Μάνγκος χαρακτηρίζεται ως «το καλύτερο παιδί» από την πρώην του και ως «ο πιο αντιπαθητικός αδιάφορος» από το στενό περιβάλλον της πρώην του. Επίσης χαρακτηρίζεται από την απέραντη ανιδιοτελή unconditional αγάπη του για την Τζέν-τζέν, με την οποία παραμένουν φίλοι ακόμα… Φίλοι.  

Μια τέτοια Unconditional αγάπη, έχει κι η Ρούνι-ρούνι με τον «Μπέμπη». Η Ρούνι-ρούνι κι ο Μπέμπης γνωρίζονται κι αγαπιούνται από παιδιά… Παιδικός κι εφηβικός έρωτας αργότερα, αυτό που λες «πρώτη αγάπη και παντοτινή» με σάρκα και οστά. Ούτε αυτοί είναι μαζί πλέον, όμως ακόμη αγαπιούνται, σχέση ζωής…Οι υπόλοιπες δεν έχουμε γνωρίσει τέτοιο Unconditional, μόνο το conditioner για τις τζίβες στα μαλλιά ξέρουμε και αυτό εμπιστευόμαστε. Διότι που να εμπιστευτείς την καρδιά σου στις μέρες μας και σε ποιον;  

Είμαστε κι εμείς, που κάναμε μότο της ζωής μας την αξέχαστη ατάκα της Ρόμπιν «one day we are in love, next day he’s dead to me». Γι’αυτό σας λέω, οι Αμερικάνοι δεν ξέρουν τι ψάχνουν. Άλλο το ένα Love κι άλλο το Unconditional.  Άγιος Βαλεντίνος λοιπόν, έτος 2013. Αγαπητή Κάρυ, πόσο λάθος είχες. Δεν ψάχνουμε την αγάπη. Ο Βαλεντίνος είναι  γιορτή που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι, κυνηγάμε τον αβέβαιο και εφήμερο έρωτα, που κρατάει όσο η ζωή μιας πεταλούδας, ενώ γιορτή για την αγάπη δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Και τώρα, έρχεται κι αυτή η ταινία, με τίτλο «η αγάπη έρχεται στο τέλος». Ποιο τέλος; Στα γεράματα; Μήπως είναι η ίδια αγάπη, με εκείνη που άργησε μια μέρα;

Κι όμως σε πιάνει μια λύσσα να θες να κάνεις κάτι την ημέρα του Αγ.Βαλεντίνου. Όχι επειδή γιορτάζεις, μπορεί να μην είσαι καν ερωτευμένος, μόνο λυσσασμένος. Θες, ας πούμε εντελώς υποθετικά, να φας πέντε κιλά σοκολάτας. Θες να δεις μια ρομαντική κομεντί. Θες να φορέσεις κάτι κόκκινο. Θες να δεις λίγο παλιές φωτογραφίες. Θες να μιλήσεις λίγο παραπάνω στο τηλέφωνο, ή να κράξεις τον Βαλεντίνο στο twitter…Να του/της στείλεις ένα χαζομήνυμα μπας και τσιμπήσει, ή να το σκεφτείς λίγο παραπάνω (όχχχιιιιι μη το κάνεεειιιις, αστειεύομαι!!!να, δες εγω πως κρατιέμαι!!!). Ακόμη και να αφήσεις ένα λουλουδάκι ρε παιδί μου, για το καλό. Ή απλά, να πας στο Pere Ubu να δοκιμάσεις το Valentine’s martini… 

Μη χάνετε το κουράγιο σας κορίτσια! Κι αύριο μέρα είναι, θα τον ξετρυπώσουμε κάποια στιγμή τον-αυτόν-που-υποτίθεται-ψάχνουμε-μας-λείπει-Κάρι-Μπράτσω-ήσουν-πάντοτε-καργιόλα-γι'αυτό-πήρες-τον-χοντρό-τον-πλούσιο-τον-μίστερ-μπιγκ και όχι το ομορφόπαιδο το άλλο, που ήξερε να φτιάχνει και το καζανάκι. 

Η χωριάτισσα μέσα μας

Η Ντράνα ήταν εγκλωβισμένη σπίτι της. Φόρεσε τις  πέρλες και τα γουναρικά της πάνω από την πιτζάμα κι έκατσε με ένα πακέτο χαρτομάντηλα στον καναπέ, ξεφυλλίζοντας για ακόμη μια φορά τις αγαπημένες, από τις συλλεκτικές της Vogue. Η Μπέμπα πνιγόταν ανάμεσα σε χιλιάδες μικρά βαζάκια, ετικέτες, κοπίδια, κόλλες και ψαλίδια, δεν προλάβαινε να βγει από το σπίτι, «οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις βλέπεις», είπε ειρωνικά Η Τζέν-τζέν συμφώνησε πως οι επισκέψεις μας το p.u. έχουν αραιώσει και πως θα ήταν ευκαιρία να πάμε εκείνο το βράδυ, «επιβάλλεται», είπε.. Η Ρούνι-ρούνι ερχόταν μπουσουλώντας, με προορισμό την Παναγιά της Τήνου και ενδιάμεση στάση το μπαρ. «Μόνο με ένα τάμα μπορούμε να ελπίζουμε στο θαύμα», είπε. Τη Γλυφάδα και τα μπαρ της τα έχει σβήσει από τη λίστα «γκομενοπηγή».  Όλοι κάτι είπαν, εγώ δεν είπα τίποτα, εγώ αυτή την περίοδο πάσχω από βαρύτατο μιζέραμπλ φλού  ασεξουάλιτι. Ο Αρχαιοκάπηλος συμφώνησε, «κάτι λείπει, κάπου υπάρχει ένα κενό… αλλά δεν πειράζει, είμαστε μαζί και πίνουμε ποτάρες…». Όμως κάτι λείπει, έτσι δεν είναι;

Του Τony το αφτί δεν ίδρωσε, as always τον κυριεύει το «μέτρο». Είναι σα να έχει βγει από το λυρικό ποίημα του Αρχίλοχου «Αν νικήσεις μη δείξεις τη χαρά σου δημόσια κι αν νικηθείς μη ριχτείς στο πάτωμα του σπιτιού σου κλαίγοντας. Να χαίρεσαι στη χαρά και να λυπάσαι στη λύπη, αλλά όχι υπερβολικά. Προσπάθησε να καταλάβεις το ρυθμό που κυβερνά τους ανθρώπους».Ένα βήμα πριν τον Σταρχιδισμό, ένα βήμα μετά την Παλαβομάρα. Είμαστε κι εμείς, που πέφτουμε στα πατώματα, όχι μόνο του σπιτιού μας αλλά και του αγαπημένου μας μπαρ, είμαστε κι εμείς που χαιρόμαστε τόσο υπερβολικά, που κερνάμε σφηνάκια κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κάτι λείπει από την πρόταση, πάλι κάτι «λείπει» για να βγάλει ο αναγνώστης μου συμπέρασμα…

«Έχω κλείσει τέσσερις συνεντεύξεις για δουλειά. Κι ύστερα σου λέει, υπάρχει ανεργία…». Ναι, η Ρούνι-ρούνι βρίσκει δέκα δέκα τις δουλειές κι άλλοι μπεκροπίνουν περιμένοντας να τους χτυπήσουν την πόρτα οι Μάγοι με τα Δώρα, το Άγιο Πνεύμα, η Θεία Φώτιση κι όλο το λοιπό θεϊκό σόι. Η θεάρα Ρούνι-ρούνι πάντως, δεν πήγε σε καμία συνέντευξη τελικά, της φτάνει που ήξερε ότι μπορεί να βρει. Όπως με τους γκόμενους ρε παιδί  μου, σενιαρίζεσαι βγαίνεις έξω να δεις τι ψάρια πιάνεις και τελικά ξαναπετάς τα ψάρια στο νερό, γυρίζεις μόνη σου στο σπίτι, όπου προφανώς κάτι καλύτερο από αυτούς σε περιμένει. Όπως για παράδειγμα η τούρτα στο ψυγείο. (η αισιόδοξη πλευρά της λειψανδρίας). Κάτι λείπει από την ιστορία, πάλι «κάτι λείπει έτσι;»…

Πίσω μου στέκονται δύο ψευτο-φλώροι, με μεγάλα μυωπικά γυαλιά, πουκάμισο κουμπωμένο ως απάνω, παπιγιόν και φράτζα «γκέι στη Βαρκελώνη». Αυξάνονται και πληθύνονται οι άντρες αυτού του τύπου κι εμείς τους περνάμε για γκέι. Κάτι «τους λείπει» και σε αυτούς.

Παρά τις γενικότερες ελείψεις, το Bloody Mary άρχισε να επιδρά κι ο Αρχαιοκάπηλος να φιλοσοφεί.  «Οι Πελοποννήσιες ξέρουν να μας τυλίγουν, πάνε με τα νερά μας, αποφασίζουν μόνες τους και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ήταν δική μας απόφαση», φιλοσοφεί ο Αρχαιοκάπηλος. «Οι Βόρειες είναι στυλ έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω», συνεχίζει. Και οι Αθηναίες; Τι είμαστε; «Κάτι ενδιάμεσο», αποσαφηνίζει. Γίναμε όλες Αθηναίες και μείναμε μπακούρες.

Τι μας λείπει τελικά; Η πληροφορία; Η διάθεση; Η τσαχπινιά; Τι έγινε Κωστάκη; Σε γουστάρει η χωριάτισσα; 

Ο Κανόνας του ποτηριού

Όλοι οι άνθρωποι που ξέρω διαλέγουν το ποτό τους ανάλογα με τη βάση (βότκα, ρούμι, τεκίλα…) και το άρωμα (διάφορα φρούτα, αποστάγματα, γλυκαντικά, αναψυκτικά…). Η Τζέν-τζέν έχει μια άλλη θεωρία για το ποτό. «Ψηλό παπούτσι, χαμηλό ποτήρι, χαμηλό παπούτσι ψηλό ποτήρι». To ποτήρι κάνει το ποτό ή το ποτό το ποτήρι; 

Άλλο ένα βράδυ Παρασκευής, κι ένα βιαστικό τελευταίας στιγμής τηλεφώνημα για έξοδο μας φέρνει στην πόρτα του Pere Ubu, με τη Τζέν-τζέν να εγκαινιάζει τα νέα της ξυλοπόδαρα. Μυρμήγκι να σκεφτόταν να ανέβει στον αστράγαλό της, ασανσέρ για τον πέμπτο όροφο θα έπαιρνε. Μα πόσο ψηλά ήταν; Να ήταν είκοσι πόντους; Υποβαστάζουσα αλά-μπρατσέτα η Τζέν-τζέν στερεώθηκε στο εξωτερικό μπαρ και ζήτησε ένα spicy ποτό «σε χαμηλό ποτήρι», καθότι λόγω αστάθειας θα ήταν επίφοβο να γκρεμιστεί και αυτή και το ποτήρι.  «Λες να έρθει κανείς να μου προτείνει, να πάω για πασαρέλα; Λες να είναι απόψε η ευκαιρία μου;», τόσο ψηλή ένιωθε η Τζέν-τζέν. 

Βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα, πως θα ήταν μια βαρετή βραδιά. Πέρασε κιόλας μία γεμάτη εβδομάδα από τη συνταρακτική συνάντηση, δε φαινόταν να υπάρχει ελπίδα για λίγη αναμπουμπούλα (από τις καλές). Γενικότερα δηλαδή, δεν φάνηκε κανείς και δεν υπήρχε ελπίδα. Αν με ρωτάς, δεν χάνω την ελπίδα μου ποτέ, χάνω όμως το ενδιαφέρον μου! Λίγο μετά ήρθε  η Ρούνι-ρούνι κι άρχισε η κανονική πασαρέλα γνωστών φυσιογνωμιών. «Μα που τον ξέρουμε αυτόν;», ρωτάω τη Τζέν-τζέν. Who is μάδα-φάκα? «Τώρα που είπα «μάδα…» συλλογίστηκα... Η Τζέν-τζέν έσκυψε τα μάτια στο πάτωμα, «ε, μάδησε λίγο…» και τότε κατάλαβα από το ύφος της ότι είναι κάποιος από την check list της. «Μετά από εμένα το χάος!», είπε.

 «Επ! Πάλι εδώ εσείς;», πλησιάζει ο Marcopolo (θαμώνας), «μα που είναι οι υπόλοιπες; Συνήθως είστε τσούρμο!». Τι να λέμε τώρα darling, άλλες είναι τσακωμένες, άλλες στα εξωτερικά… αλλά αυτά τα κρατάμε για inside information. «Ε, είμαστε εμείς, ο πυρήνας!», απαντάει η Ρούνι-ρούνι . Κάτι σε πυρηνική καταστροφή θα είχε στο νου. Πύρηνη λαίλαπα και το ποτό της Τζέν-τζέν, δεν έχει σημασία το ποτήρι. Το κοκτέιλ της είχε βγει από την κόλαση. «Καίγονται οι αμυγδαλές μου…καίγονται τα σωθικά μου!», είπε με υγρά γουρλωμένα μάτια. «Υπερβολές!», λέει γνωστός θαμώνας που στεκόταν δίπλα μας, «για να δοκιμάσω!». Ο θαμώνας, γνωστός και ως ο Ντενίρο του Pere Ubu έχωσε το καλαμάκι βαθιά στο λαρύγγι και ρούφηξε λαίμαργα από το διαβολοποτό. «Αμαααάν!», αναφωνεί κόκκινος σα γινωμένο καρπούζι, «καλά, μιλάμε τις αιμορροΐδες τις έχω σίγουρες!».

Στην αρχή της βραδιάς φορούσα κι εγώ τακούνια, αλλά μετά πληροφορήθηκα ότι θα έρθουν  οι Tony&Archaiokapilos, οπότε δε θα μας πλησίαζε κανένας γκόμενος (ενώ πριν ε; δέκα δέκα τα τεκνά!) κι έτσι πήγα κι έβαλα πάλι τις φλωρομπαλαρίνες μου. Για πρώτη φορά στα χρονικά, η Τζέν-τζέν κοίταζε από ψηλά εμένα. Είχα μια ξαφνική λιγουρίτσα για lime και δυόσμο…

Ο Αρχαιοκάπηλος  περιφέρει το ποτήρι γέγκερμάιστερ με αγωνία, όπως τα ματάκια του, πέρα δώθε, πέρα δώθε, με δυσκολία σε κοιτάει συνεχόμενα όταν μιλάτε.  Επιτέλους προσηλώνεται στην κουβέντα μας, τώρα πια τον έχω μαγέψει και χάνεται μέσα στο βαθύ βλέμμα μου! Χωρίς να χάσουμε το eye contact κάνει να ακουμπήσει το ποτό του στο τραπέζι, το οποίο σύμφωνα με τους υπολογισμούς του βρισκόταν ακριβώς κάτω από το ποτήρι. Αααμμμ, δεν ήταν. Το ποτήρι γίνεται σμπαράλια γύρω από τα πόδια μας  καθώς βρίσκει βίαιο θάνατο στο πάτωμα. 

«Το κάθε ποτό θέλει και το σωστό ποτήρι, το ποτό καθορίζει το ποτήρι», απαντά ο ειδικός, ήτοι ο Μπαρμαν. Αυτό ίσως να εξηγεί τις λάθος επιλογές γκόμενων της Τζέν-τζέν, λάθος κριτήρια. «Εεεε, παρακαλώ! Μπορώ να έχω έναν άλλον τώρα που έγινε θρύψαλα ο προηγούμενος;»…Τη γεύση (το ποτό) σε μια σχέση τη δίνει η γυναίκα, κι ας την περνάνε για αναλώσιμη κάποιοι. Ο άντρας είναι που στο τέλος γίνεται θρύψαλα. Κανόνας. 

Υ.Γ. Ένας άλλος κανόνας είναι που λέει οτι η γυναίκα πρέπει να είναι ζουμερή, αλλιώς πάει για γαρνιτούρα...Άλλη φορά θα σας πω τι γίνεται και με τον πάγο.