Η χωριάτισσα μέσα μας

Η Ντράνα ήταν εγκλωβισμένη σπίτι της. Φόρεσε τις  πέρλες και τα γουναρικά της πάνω από την πιτζάμα κι έκατσε με ένα πακέτο χαρτομάντηλα στον καναπέ, ξεφυλλίζοντας για ακόμη μια φορά τις αγαπημένες, από τις συλλεκτικές της Vogue. Η Μπέμπα πνιγόταν ανάμεσα σε χιλιάδες μικρά βαζάκια, ετικέτες, κοπίδια, κόλλες και ψαλίδια, δεν προλάβαινε να βγει από το σπίτι, «οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις βλέπεις», είπε ειρωνικά Η Τζέν-τζέν συμφώνησε πως οι επισκέψεις μας το p.u. έχουν αραιώσει και πως θα ήταν ευκαιρία να πάμε εκείνο το βράδυ, «επιβάλλεται», είπε.. Η Ρούνι-ρούνι ερχόταν μπουσουλώντας, με προορισμό την Παναγιά της Τήνου και ενδιάμεση στάση το μπαρ. «Μόνο με ένα τάμα μπορούμε να ελπίζουμε στο θαύμα», είπε. Τη Γλυφάδα και τα μπαρ της τα έχει σβήσει από τη λίστα «γκομενοπηγή».  Όλοι κάτι είπαν, εγώ δεν είπα τίποτα, εγώ αυτή την περίοδο πάσχω από βαρύτατο μιζέραμπλ φλού  ασεξουάλιτι. Ο Αρχαιοκάπηλος συμφώνησε, «κάτι λείπει, κάπου υπάρχει ένα κενό… αλλά δεν πειράζει, είμαστε μαζί και πίνουμε ποτάρες…». Όμως κάτι λείπει, έτσι δεν είναι;

Του Τony το αφτί δεν ίδρωσε, as always τον κυριεύει το «μέτρο». Είναι σα να έχει βγει από το λυρικό ποίημα του Αρχίλοχου «Αν νικήσεις μη δείξεις τη χαρά σου δημόσια κι αν νικηθείς μη ριχτείς στο πάτωμα του σπιτιού σου κλαίγοντας. Να χαίρεσαι στη χαρά και να λυπάσαι στη λύπη, αλλά όχι υπερβολικά. Προσπάθησε να καταλάβεις το ρυθμό που κυβερνά τους ανθρώπους».Ένα βήμα πριν τον Σταρχιδισμό, ένα βήμα μετά την Παλαβομάρα. Είμαστε κι εμείς, που πέφτουμε στα πατώματα, όχι μόνο του σπιτιού μας αλλά και του αγαπημένου μας μπαρ, είμαστε κι εμείς που χαιρόμαστε τόσο υπερβολικά, που κερνάμε σφηνάκια κι όποιον πάρει ο Χάρος. Κάτι λείπει από την πρόταση, πάλι κάτι «λείπει» για να βγάλει ο αναγνώστης μου συμπέρασμα…

«Έχω κλείσει τέσσερις συνεντεύξεις για δουλειά. Κι ύστερα σου λέει, υπάρχει ανεργία…». Ναι, η Ρούνι-ρούνι βρίσκει δέκα δέκα τις δουλειές κι άλλοι μπεκροπίνουν περιμένοντας να τους χτυπήσουν την πόρτα οι Μάγοι με τα Δώρα, το Άγιο Πνεύμα, η Θεία Φώτιση κι όλο το λοιπό θεϊκό σόι. Η θεάρα Ρούνι-ρούνι πάντως, δεν πήγε σε καμία συνέντευξη τελικά, της φτάνει που ήξερε ότι μπορεί να βρει. Όπως με τους γκόμενους ρε παιδί  μου, σενιαρίζεσαι βγαίνεις έξω να δεις τι ψάρια πιάνεις και τελικά ξαναπετάς τα ψάρια στο νερό, γυρίζεις μόνη σου στο σπίτι, όπου προφανώς κάτι καλύτερο από αυτούς σε περιμένει. Όπως για παράδειγμα η τούρτα στο ψυγείο. (η αισιόδοξη πλευρά της λειψανδρίας). Κάτι λείπει από την ιστορία, πάλι «κάτι λείπει έτσι;»…

Πίσω μου στέκονται δύο ψευτο-φλώροι, με μεγάλα μυωπικά γυαλιά, πουκάμισο κουμπωμένο ως απάνω, παπιγιόν και φράτζα «γκέι στη Βαρκελώνη». Αυξάνονται και πληθύνονται οι άντρες αυτού του τύπου κι εμείς τους περνάμε για γκέι. Κάτι «τους λείπει» και σε αυτούς.

Παρά τις γενικότερες ελείψεις, το Bloody Mary άρχισε να επιδρά κι ο Αρχαιοκάπηλος να φιλοσοφεί.  «Οι Πελοποννήσιες ξέρουν να μας τυλίγουν, πάνε με τα νερά μας, αποφασίζουν μόνες τους και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ήταν δική μας απόφαση», φιλοσοφεί ο Αρχαιοκάπηλος. «Οι Βόρειες είναι στυλ έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω», συνεχίζει. Και οι Αθηναίες; Τι είμαστε; «Κάτι ενδιάμεσο», αποσαφηνίζει. Γίναμε όλες Αθηναίες και μείναμε μπακούρες.

Τι μας λείπει τελικά; Η πληροφορία; Η διάθεση; Η τσαχπινιά; Τι έγινε Κωστάκη; Σε γουστάρει η χωριάτισσα;