Ο Κανόνας του ποτηριού

Όλοι οι άνθρωποι που ξέρω διαλέγουν το ποτό τους ανάλογα με τη βάση (βότκα, ρούμι, τεκίλα…) και το άρωμα (διάφορα φρούτα, αποστάγματα, γλυκαντικά, αναψυκτικά…). Η Τζέν-τζέν έχει μια άλλη θεωρία για το ποτό. «Ψηλό παπούτσι, χαμηλό ποτήρι, χαμηλό παπούτσι ψηλό ποτήρι». To ποτήρι κάνει το ποτό ή το ποτό το ποτήρι; 

Άλλο ένα βράδυ Παρασκευής, κι ένα βιαστικό τελευταίας στιγμής τηλεφώνημα για έξοδο μας φέρνει στην πόρτα του Pere Ubu, με τη Τζέν-τζέν να εγκαινιάζει τα νέα της ξυλοπόδαρα. Μυρμήγκι να σκεφτόταν να ανέβει στον αστράγαλό της, ασανσέρ για τον πέμπτο όροφο θα έπαιρνε. Μα πόσο ψηλά ήταν; Να ήταν είκοσι πόντους; Υποβαστάζουσα αλά-μπρατσέτα η Τζέν-τζέν στερεώθηκε στο εξωτερικό μπαρ και ζήτησε ένα spicy ποτό «σε χαμηλό ποτήρι», καθότι λόγω αστάθειας θα ήταν επίφοβο να γκρεμιστεί και αυτή και το ποτήρι.  «Λες να έρθει κανείς να μου προτείνει, να πάω για πασαρέλα; Λες να είναι απόψε η ευκαιρία μου;», τόσο ψηλή ένιωθε η Τζέν-τζέν. 

Βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα, πως θα ήταν μια βαρετή βραδιά. Πέρασε κιόλας μία γεμάτη εβδομάδα από τη συνταρακτική συνάντηση, δε φαινόταν να υπάρχει ελπίδα για λίγη αναμπουμπούλα (από τις καλές). Γενικότερα δηλαδή, δεν φάνηκε κανείς και δεν υπήρχε ελπίδα. Αν με ρωτάς, δεν χάνω την ελπίδα μου ποτέ, χάνω όμως το ενδιαφέρον μου! Λίγο μετά ήρθε  η Ρούνι-ρούνι κι άρχισε η κανονική πασαρέλα γνωστών φυσιογνωμιών. «Μα που τον ξέρουμε αυτόν;», ρωτάω τη Τζέν-τζέν. Who is μάδα-φάκα? «Τώρα που είπα «μάδα…» συλλογίστηκα... Η Τζέν-τζέν έσκυψε τα μάτια στο πάτωμα, «ε, μάδησε λίγο…» και τότε κατάλαβα από το ύφος της ότι είναι κάποιος από την check list της. «Μετά από εμένα το χάος!», είπε.

 «Επ! Πάλι εδώ εσείς;», πλησιάζει ο Marcopolo (θαμώνας), «μα που είναι οι υπόλοιπες; Συνήθως είστε τσούρμο!». Τι να λέμε τώρα darling, άλλες είναι τσακωμένες, άλλες στα εξωτερικά… αλλά αυτά τα κρατάμε για inside information. «Ε, είμαστε εμείς, ο πυρήνας!», απαντάει η Ρούνι-ρούνι . Κάτι σε πυρηνική καταστροφή θα είχε στο νου. Πύρηνη λαίλαπα και το ποτό της Τζέν-τζέν, δεν έχει σημασία το ποτήρι. Το κοκτέιλ της είχε βγει από την κόλαση. «Καίγονται οι αμυγδαλές μου…καίγονται τα σωθικά μου!», είπε με υγρά γουρλωμένα μάτια. «Υπερβολές!», λέει γνωστός θαμώνας που στεκόταν δίπλα μας, «για να δοκιμάσω!». Ο θαμώνας, γνωστός και ως ο Ντενίρο του Pere Ubu έχωσε το καλαμάκι βαθιά στο λαρύγγι και ρούφηξε λαίμαργα από το διαβολοποτό. «Αμαααάν!», αναφωνεί κόκκινος σα γινωμένο καρπούζι, «καλά, μιλάμε τις αιμορροΐδες τις έχω σίγουρες!».

Στην αρχή της βραδιάς φορούσα κι εγώ τακούνια, αλλά μετά πληροφορήθηκα ότι θα έρθουν  οι Tony&Archaiokapilos, οπότε δε θα μας πλησίαζε κανένας γκόμενος (ενώ πριν ε; δέκα δέκα τα τεκνά!) κι έτσι πήγα κι έβαλα πάλι τις φλωρομπαλαρίνες μου. Για πρώτη φορά στα χρονικά, η Τζέν-τζέν κοίταζε από ψηλά εμένα. Είχα μια ξαφνική λιγουρίτσα για lime και δυόσμο…

Ο Αρχαιοκάπηλος  περιφέρει το ποτήρι γέγκερμάιστερ με αγωνία, όπως τα ματάκια του, πέρα δώθε, πέρα δώθε, με δυσκολία σε κοιτάει συνεχόμενα όταν μιλάτε.  Επιτέλους προσηλώνεται στην κουβέντα μας, τώρα πια τον έχω μαγέψει και χάνεται μέσα στο βαθύ βλέμμα μου! Χωρίς να χάσουμε το eye contact κάνει να ακουμπήσει το ποτό του στο τραπέζι, το οποίο σύμφωνα με τους υπολογισμούς του βρισκόταν ακριβώς κάτω από το ποτήρι. Αααμμμ, δεν ήταν. Το ποτήρι γίνεται σμπαράλια γύρω από τα πόδια μας  καθώς βρίσκει βίαιο θάνατο στο πάτωμα. 

«Το κάθε ποτό θέλει και το σωστό ποτήρι, το ποτό καθορίζει το ποτήρι», απαντά ο ειδικός, ήτοι ο Μπαρμαν. Αυτό ίσως να εξηγεί τις λάθος επιλογές γκόμενων της Τζέν-τζέν, λάθος κριτήρια. «Εεεε, παρακαλώ! Μπορώ να έχω έναν άλλον τώρα που έγινε θρύψαλα ο προηγούμενος;»…Τη γεύση (το ποτό) σε μια σχέση τη δίνει η γυναίκα, κι ας την περνάνε για αναλώσιμη κάποιοι. Ο άντρας είναι που στο τέλος γίνεται θρύψαλα. Κανόνας. 

Υ.Γ. Ένας άλλος κανόνας είναι που λέει οτι η γυναίκα πρέπει να είναι ζουμερή, αλλιώς πάει για γαρνιτούρα...Άλλη φορά θα σας πω τι γίνεται και με τον πάγο.