Το πιο μεγάλο απ'τα μικρά

Το κόμπλεξ της ηλικίας μου χτύπησε την πόρτα. Η Τζέν-τζέν έλεγε, θυμάμαι, ότι το «24» είναι η καλύτερη ηλικία, γιατί είναι το μεγαλύτερο από τα μικρά. Μετά τα 25 η τραμπάλα γέρνει προς τα 30 και τα γενέθλια αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους. Αυτή η θεωρία, φυσικά, δεν άγγιξε ποτέ την miss Canela, που όσα χρόνια κι αν περάσουν συνεχίζει να μοιάζει με πιπίνι.

Η μικρή της παρέας, δηλαδή η Μπέμπα, είναι η πιο τυχερή. Και σαν άνθρωπος είναι τυχερή γενικά, αλλά και μέσα στην παρέα, έχει την τύχη να είναι πάντα η νεότερη. Υπάρχει όμως μία εβδομάδα το χρόνο, που η Μπέμπα δεν είναι η πιο μικρή, καθότι μοιράζεται το θρόνο της Νιότης μαζί μου. Ναι, για μια εβδομάδα, εγώ κι η Μπέμπα, έχουμε την ίδια ηλικία… Γιατί εγώ, μέχρι και την παραμονή των γενεθλίων μου, δηλώνω ότι είμαι όσο ήμουν και τους προηγούμενους μήνες. Για εμένα, λοιπόν, είμαι ακόμη 24…Για μία ακόμη εβδομάδα…

Καταρχήν, εσείς το ξέρατε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί μετά το 1990? Εγώ νόμιζα ότι οι γεννήσεις τελείωσαν τη δεκαετία του 80!

«Το βρήκα!», είπε η Μπέμπα. Η Ζωζώ πετάχτηκε να ακούσει τη φοβερή ιδέα… «Θα κάνουμε μαζί πάρτι γενεθλίων…με θέμα τα τραγούδια της εποχής μας!». Τι δηλαδή; Θα αφήσουμε τη σκύλα μέσα μας ελεύθερη, το μπουζουκομπέιμπι που λέει κι ο Original. Θα χορέψουμε με Λεμπέση και θα χορέψουμε με Λιβιεράτο, μπάμ και κάτω… Θα ξεφτιλιστούμε και θα γουστάρουμε…

Εντωμεταξύ εγώ ήθελα να διαχειριστώ ψυχολογικά, τη μετάβαση από τα 24 στα 25 και δεν έβρισκα χρόνο. Κάθε χρόνο λέμε «έλα μωρέ, τι θα αλλάξει…τίποτα!». Είναι σαν τον μύθο με τους κόκκους απο άμμο. Αρχίζεις να βάζεις πάνω σε ένα τραπέζι  ένα-δύο κόκκους. «Έλα μωρέ, σιγά, βάλε έναν ακόμη…»… Βάλε βάλε, στο τέλος οι μικροί κόκκοι έχουν δημιουργήσει ένα ολόκληρο λοφάκι… Έτσι και με τα χρόνια. Λες «έλα μωρέ τι άλλαξε…» και μια μέρα ξυπνάς και είσαι 80άρα.

Γιατί δηλαδή; Δεν ήταν ωραία όταν το μοναδικό πρόβλημα ήταν που έχασες το παπουτσάκι της Barbie? Δεν ήταν ωραία που πίστευες ότι αν γίνεις Δικαστής θα υπερασπίζεσαι τη δικαιοσύνη, κι άμα γίνεις Αστυνομικός θα πιάνεις τους κακούς κλέφτες (ο φόνος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο)… Που νόμιζες ότι υπάρχουν ακόμα Βασιλιάδες και μπορεί μια μέρα να γίνεις Πριγκίπισσα; Που ήσουν το «παιδί» και οι άλλοι σε φροντίζαν, που αν έτρωγες κι ήσουν χοντροβούβαλο, σε βρίσκαν ακόμη χαριτωμένο και λέγαν ότι η κοιλούμπα θα γίνει ύψος! Που δεν σε καταπίεζε κανένα κατεστημένο και δε φόραγες ούτε σουτιέν, ούτε κωλοκόφτη! Που  δεν ένιωθες ντροπή να τραγουδάς και να χορεύεις στα καλά καθούμενα μέσα σε μια ταβέρνα και να μιλά σε όλους στον ενικό, σα να είναι φίλοι σου!

Υπάρχει όμως κι ένα καλό, στη γενιά του 80… Έχει χιλιογραφτεί, μα είναι αλήθεια…Είμαστε οι τελευταίοι που υπήρξαμε παιδιά. Χωρίς ipad και iphone και γκόμενο από την πρώτη δημοτικού. Χωρίς σεξ στα 10. Παίζαμε κυνηγητό μέχρι τα 12 και ντυνόμασταν σα παιδιά κι όχι σαν πορνοστάρ. Ακούγαμε Λεμπέση μπαμ και κάτω, και όχι Ντουπ Ντουπ Ντουπ Ντουπ (τύπου Τιέστο). Γνωρίσαμε παραλίες χωρίς ομπρέλες και σεζλόνγκ. Σπουδάσαμε πριν ξεσπάσει η κρίση, οπότε προλάβαμε να σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε κι όχι αυτό που θα «έχει δουλειά» ή "ο μπαμπάς έχει μέσο". Ονειρευτήκαμε λίγο παραπάνω… Νιώσαμε τη θέρμη του καλοριφέρ (!) και πιστεύαμε ότι οι κακοί είναι στη φυλακή κι όχι στη Βουλή! Αγοράζαμε τσίχλες με δραχμές! Και πολλά άλλα, που τελικά, αφότου βρήκα χρόνο να διαχειριστώ τα «25» που ήρθαν λίγο ανεπιθύμητα…Καλύτερα έτσι.Καλύτερα που μεγαλώσαμε. Γιατί σε αυτό τον κόσμο που σήμερα είμαι 25 χρονών, δεν μπορείς να είσαι παιδί, όπως ήμουν εγώ… 

Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι...

Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς είπε, «οι απόκριες είναι για να μεταμφιεζόμαστε σε κάτι που θα θέλαμε να είμαστε…». Εκείνος, θυμάμαι, ντύθηκε γιατρός, γιατί όπως μου εξήγησε, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, που θα ήθελε να είναι! Τόσο αποφασιστικός και τόσο σίγουρος είναι ο μπαμπάς για αυτό που είναι. Άλλες εποχές… Τώρα δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε ποιοι θα θέλαμε να είμαστε, ούτε που πατάμε, που βρισκόμαστε, που πηγαίνουμε. Γραφείο και μπαρ έχουν γίνει ένα… Σερί το πηγαίνει τελευταία η Τζέν-τζέν.

Τα  θεματικά μασκέ πάρτι έχουν αυτόν τον περιορισμό. Σε ομαδοποιούν σε μια κατάσταση που δεν ταιριάζει στο mood που είχε πει ο μπαμπάς μου. Εγώ ούτε nerd ούτε Punk θα ήμουν ποτέ. Αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο, τότε σίγουρα θα επέλεγα το Punk. H Τζέν-τζέν θα ντυνόταν σπασίκλας (να θυμηθεί τα χρόνια στο δημοτικό, τότε που δεν την έκανα παρέα ακριβώς γιατί ήταν σπασίκλας!) αλλά δεν κατάφερε να έρθει ποτέ στο Party. 

 Η έννοια του punk δεν ήταν ξεκάθαρη στο δικό μου κεφάλι. Το γκούγκλαρα σα παιδί της εποχής μου κι εγώ… Η Ντράνα δεν μπήκε καν στη διαδικασία να το γκουγκλάρει, ντύθηκε γκοθού και ήρθε. Για εκείνη άλλωστε, όλα αυτά ίδια είναι. Τι ροκού, τι γκοθού, τι πανκιό; Το ένα και το αυτό. Εγώ πάλι, πίστευα ότι το punk είναι σα το ροκ αλλά πιο χρωματιστό. Ενώ οι Ρούληδες, ήξεραν καλά τι εστί punk, ήρθαν αγνώριστοι κι έσερναν μαζί και τη Ρούνι-ρούνι, που της είχαν κρεμάσει χαλκάδες από τη μύτη και την περιέφεραν με καμάρι. Αγνώριστος ο Original, σούπερ σεξι ο Laza, άλλος άνθρωπος ο Roulis Manoulis…  Σα να άνοιξαν οι Πύλες του ’70 , το Pere UbU ξεχείλιζε αντικομφορμισμό και τζιν τόνικ. Μα αλήθεια, τι ποτό θα έπινε ένα ορίτζιναλ πανκιό;  

Ας μη ξεφεύγουμε από το θέμα όμως. Όλοι θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία… Εγώ ως πρώτο στόχο τις απόκριες είχα πάντα να μεταμφιέζομαι ώστε να μην αναγνωρίζομαι… Όμως με προβλημάτισε αυτό το «κάτι που θέλουμε να είμαστε»… Υπάρχει κάποιος που το κάνει αλήθεια; Έκανα μια ακόμη απόπειρα να μασκαρευτώ, αυτή τη φορά θα πήγαινα σε πάρτι σε σπίτι. Το αμόρε όμως (το νέο αμόρε) ήθελε να ντυθούμε κάτι ασορτί κι έτσι τον άφησα να διαλέξει εκείνος τι θα ντυθούμε (το λες και τεστ προσωπικότητας). Διάλεξε να ντυθούμε χίπιδες… (κι άλλη εσωτερική αναζήτηση για να βρω τις τρανταχτές διαφορές μεταξύ κίνημα punk και χίπιδων, εκτός από το φλοράλ ύφασμα…). Ο Χίπης μου φέρνει στο μυαλό τον Αρχαιοκάπηλο πριν κουρευτεί.  Αφού δε μου έκατσε ούτε αυτό, πήγα και σε άλλο πάρτι κι αντί για το Αμόρε πήρα τη Ντράνα μαζί.

Της είπα ξεκάθαρα, «όχι άλλες μαλακίες, θα ντυθούμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε…». Και κάπως έτσι, η Ντράνα ντύθηκε Barbie κι εγώ Άντρας… 

Εσύ,πως χωρίζεις;

Όλα ξεκίνησαν όταν άκουσα ότι όποιο ζευγάρι πάει διακοπές στη Μήλο ή παντρεύεται ή χωρίζει. Γιατί; Τι άλλες εναλλακτικές υπάρχουν; Ξέρουμε αρκετούς που παντρεύτηκαν φέτος, τι γίνεται όμως με αυτούς που χώρισαν;

Στον έρωτα το πράμα κυλάει μόνο του. Κυλάει και σε παίρνει ο κατήφορος ή κυλάει ο τέντζερης και βρίσκει το καπάκι. Στον χωρισμό κάποιος πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Εκείνο το απόγευμα συνάντησα μια φίλη από τα παλιά, που πρόσφατα βγήκε από μια μακροχρόνια σχέση και μπήκε με τα τσαρούχια στην επόμενη. Αναρωτιέμαι, πως είναι να χωρίζεις μετά από τόσα χρόνια σχέση. Τι λες; Πως το λες; Τι λέξεις χρησιμοποιείς; Κλαις; Άμα κλάψει ο άλλος σε τουμπάρει; Σε τι μέρος πρέπει να συναντηθείτε για να το πεις; Της έκανα χιλιάδες ερωτήσεις μέχρι να σκιαγραφήσω το προφίλ του χωρισμού, γιατί είναι κάτι που άρχισε να με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό. Υπάρχει μια συνταγή; Υπάρχει έστω και μια ανώδυνη;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χωρίσεις. Υπάρχουν άκομψοι τρόποι, υπάρχουν μεθοδικοί χωρισμοί, σταδιακοί χωρισμοί, απότομοι χωρισμοί , αυτόματοι ή αμοιβαίοι χωρισμοί, προγραμματισμένοι χωρισμοί.

Σύστημα Τζέν-τζέν: Η Τζέν-τζέν, όταν θέλει να ξεφορτωθεί έναν γκόμενο, κάνει τα πάντα για να την αφήσει αυτός. Τουτέστιν, θέτει σε εφαρμογή το πανούργο σχέδιό της και τον ξενερώνει με κάθε φύσεως ξενέρωμα. Δεν υπάρχει χρυσή συνταγή στο σύστημα της Τζέν-τζέν.  Το σχέδιο προσαρμόζεται στον χαρακτήρα του άτυχου παίκτη. Αν του αρέσουν οι ταινίες, η Τζέν-τζέν θα αποκοιμηθεί επιδεικτικά στην αγαπημένη του ταινία. Αν σιχαίνεται τις αγαπούλες, το στόμα της Τζέν-τζέν θα αρχίσει να στάζει μέλι.

Σύστημα Ρούνι-ρούνι: Η Ρούνι-ρούνι χωρίζει σαν άντρας, δηλαδή «δε φταις εσύ, εγώ δεν είμαι σε φάση…». Παρότι το χρησιμοποιούν τόσο ανεξάντλητα οι άντρες, σε όλες τις εποχές και όλους τους καιρούς, δεν αναγνωρίζουν την ατάκα και επιμένουν να μην καταλαβαίνουν. Κάποιες φορές όμως, ο θιγμένος τους εγωισμός ξεξυπνά και συμφωνούν, «ναι, φταις, έχεις πρόβλημα ψυχολογικό, γι’αυτό δε μπορείς να είσαι μαζί μου…». Η Ρούνι-ρούνι αποχωρεί και τον αφήνει να πιστεύει ότι εκείνη φταίει που δεν είναι ικανή, να αντέξει εκείνον που τραγουδούσε παράφωνα Παβαρότι, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, αγναντεύοντας το καμένο δάσος της Πάρνηθας. Αυτός ήταν ο φυσιολογικός, η Ρούνι-ρούνι όχι.

Σύστημα Ντράνας: Η Ντράνα είναι του Ήθους. Εξαντλεί τον χωρισμό μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, ειδάλλως δε μπορεί να προχωρήσει τη ζωή της με τίποτα. Χωρίζει και επαληθεύει, διπλοτσεκάρει ή τριπλοτσεκάρει τον χωρισμό αργότερα. Μπορεί να έχεις βγει με τη Μαριλένα δύο ραντεβού, και τα ραντεβού του χωρισμού να είναι περισσότερα από 2. Θα το πει σε μήνυμα, στο τηλέφωνο και τουλάχιστον τρείς φορές από κοντά, ώστε να βεβαιωθεί ότι ο άλλος το κατάλαβε κι ότι δεν είναι πλέον ανήθικο να γνωρίσει κάποιον άλλον.

Σύστημα της Μαιμούς: Από κλαδί σε κλαδί, χωρίζεις όταν βρεις τον επόμενο…

Διαλέγεις και παίρνεις, είναι όλα δεκτά και όλα σε οδηγούν κάπου. Εμάς μας οδήγησαν κλασικά στο Pere Ubu…

Do it like a Roulis vol2

Ο Original Roulis καθοδηγούσε τους άλλους δύο Ρούληδες, προς την καταστροφή. Ο Laza Roulis στον χορό και ο Roulis 3 λιώμα, μια ξαπλωτός πάνω στον καναπέ, την άλλη σε flirt position στη μπάρα με τρουλωτό ποπάκι, που τον έχανες, που τον έβρισκες, πείραζε διάφορες κοπέλες και τις παρέσυρε στον τρελό χορό του. Ο Tony ήταν πιο ήσυχος, έπινε κι εκείνος σόδα και απολάμβανε το υπερθέαμα. Ο Roulis 3 πετούσε τον Laza στον αέρα και τον ξανάπιανε. Ύστερα τον έπιανε σα μια αγέρωχη ευθυγραμμισμένη τάβλα και τον στριφογύριζε και τον ταρακουνούσε σαν σε ροντέο.

Η Ζωζώ, που έχει βρει πλέον το λιμάνι της και δεν μας καταδέχεται, ήταν απεργοσπάστης. Παρά την περεουμποαπεργία είχε έρθει για μια γκαζόζα μαζί. «Πωπω…αυτό το μέρος μου θυμίζει…την εποχή που ήμουν μόνη μου…», είπε με μια μελαγχολία στα μάτια. Γλυκιά μελαγχολία ή κανονική, θα σε γελάσω. «Ποια γλυκιά μελαγχολία; Ποιος θέλει να είναι μόνος του;», είπε η Ρούνι-Ρούνι, που λατρεύει να βλέπει ευτυχισμένα ζευγάρια ή απλώς ζευγάρια, γιατί εκείνη ούτως ή άλλως τα βλέπει ευτυχισμένα.  Η Τζέν-τζεν είχε πιάσει κουβέντα με έναν ασθενή της. Είχε πολύ δυνατή μουσική για να ακούσω αν ψεύδιζε λίγο το «σ». Άλλες πιάνουν  αμήχανα τα μαλλιά τους, άλλες κοκκινίζουν, η Τζέν-τζέν ψευδίζει όταν γουστάρει.

Κι όμως επειδή ήμασταν μεγάλη παρέα, τα κουσούρια του καθένα μας δε φαινόντουσαν. Όταν είσαι σε μεγάλη παρέα, λίγο σε νοιάζει για τους παραέξω. Σπάνια όμως θα βγεις με τόσο μεγάλη παρέα, ο ένας δουλεύει, η άλλη έχει σχέση, ο τρίτος κάτι άλλο… Χορεύεις, φλερτάρεις, κοιτάς την πόρτα, μιλάς για γκόμενους και γκόμενες, ή ασχολείσαι με γκόμενους ή γκόμενες, γνωρίζεις κάποιον τυχαία και δεν τον ξαναβλέπεις ή σου αρέσει κάποιος και δεν τον γνωρίζεις ποτέ κι όλα αυτά επαναλαμβάνονται αέναα εις το άπειρο με κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τελικά τον έρωτα τον βρίσκεις ή μέσα στην παρέα σου, ή μέσω της παρέας σου και σε σπάνια περιστατικά, κάπου στον δρόμο, κάπου τυχαία. Στο μπαρ, όχι, λυπάμαι πολύ. Που πήγαν εκείνες οι καλές προ-κρίση εποχές, που γινόντουσαν μαζώξεις και πάρτι σε σπίτια… Πόσο πιο εύκολα ήταν όλα…

Και τότε μου ήρθε μια αναλαμπή! «Μπέμπα, πρέπει να κάνουμε πάρτι γενεθλίων μαζί φέτος!».