Ποτέ τα Χριστούγεννα

Η Miss Kanela,  ήταν άφαντη για καιρό, είχε βουλιάξει μέσα στη σχέση της, αλλά δε φαινόταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Δε το είπε ποτέ δυνατά, αλλά εγώ ήξερα τι είναι αυτό που τη βασάνιζε. Γιατί η Miss Kanela είναι κι εκείνη Κριός και το 2013 θα ήταν η χρονιά που οι Κριοί θέλανε να χωρίσουν και να τα κάνουν όλα πουτάνα ακόμη και παραμονή Χριστουγέννων. Το θέλαμε. Αλλά μάλλον θα κρατιόμασταν όπως όλα δείχνανε.

Παρότι τα Χριστούγεννα, συνήθως οι άνθρωποι θέλουν να μένουν μαζί... κάποιες φορές σε πιάνει να θέλεις ή να πρέπει να χωρίσεις και να μη μπορείς να το καθυστερήσεις μέρα παραπάνω. Η Μεταλλαγμένη είχε βάλει προ καιρού deadline τα Χριστούγεννα. Αν τα πράγματα δε βελτιώνονταν, κι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι δεν έβαζε μυαλό, τότε θα έδινε ένα τέλος στον έρωτα που την έφερνε στην τρέλα. "Μέχρι τα Χριστούγεννα" έλεγε και τα Χριστούγεννα ήρθαν. "Δε θέλω να το συζητήσω!", έλεγε τώρα. Αυτό βέβαια κρύβει ένα δίχτυ ασφαλείας γιατί... Come on girl...ποιος χωρίζει μέσα στα Χριστούγεννα;

Απο τη μία θέλεις να δώσεις τόπο στην οργή, να περάσουν οι άγιες μέρες και μετά χωρίζεις με την ησυχία σου. Να μη κλαις κάτω απο το δέντρο - κακά τα ψέματα, πάντα κλαίει μια γυναίκα όταν χωρίζει ακόμη κι αν το να χωρίσει το θέλει όπως ο διάολος την παρθένα. Απο την άλλη, αν είναι να χωρίσεις, γιατί να μη το κάνεις μπαμ και κάτω και να περάσεις τις γιορτές έχοντας ξεφορτωθεί το βάρος; Γιατί να σε βρει ο νέος χρόνος αγκαλιά με κάποιον που έχεις ήδη αποφασίσει να χωρίσεις...απο την προηγούμενη χρονιά; Το λες και γρουσουζιά. Το λες και 7 χρόνια κατάρα στο βρακί σου.

Η Ζωζώ πήρε τη σωστή απόφαση. Χώρισε πριν τις γιορτές. Η Τζέν-τζέν δε θα το έπαιρνε απόφαση ποτέ. Όποιος πρόλαβε - πρόλαβε, απο του χρόνου οι χωρισμοί πάλι. Είναι αλήθεια. Κανείς δεν τολμά να χωρίσει μέσα στις γιορτές...

Εγώ είχα αφήσει πίσω μου εκείνο τον συνάδελφο, έχοντας βάσιμες υποψίες ότι είναι παντρεμένος με παιδί, γιατί αλλιώς πως θα μπορούσα να εξηγήσω το γεγονός οτι μου αντιστέκεται σε ασανσέρ μικρότερο από το σπίτι του σκύλου μου; Εκείνες τις ημέρες όμως, γνώρισα έναν Ισπανό ποδοσφαιριστή... Ο Ισπανός μου είχε πάρει τα μυαλά για τα καλά, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά.

Μέχρι τότε, στα 25 μου χρόνια, είχα καταλήξει σε δύο βασικά συμπεράσματα για τους κεραυνοβόλους έρωτες. 1ο: Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι οι πιο δυνατοί έρωτες, πονάνε περισσότερο απο όλους και τελειώνουν πάντα άσχημα και 2ο: Τα Χριστούγεννα είναι ημέρες αγάπης και όχι βασανισμού. Ο χωρισμός και ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι και τα δύο συναισθηματικός βασανισμός και δεν επιτρέπονται αυτή την περίοδο του χρόνου.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά συναισθηματικές μαλακίες που σκέφτεσαι. Γιατί όταν δεν είναι καλοκαίρι και δεν είναι Χριστούγεννα, είναι η γιορτή του ενός ή του άλλου, η επέτειος, τα γενέθλια, κάποιος γάμος γνωστού, κάποια δύσκολη στιγμή, κάτι άλλο που θα φταίει και που θεωρητικά θα σε εμποδίσει να χωρίσεις. "Τώρα είναι σε δύσκολη φάση πως να τον αφήσω..." ή "έχει γενέθλια την άλλη εβδομάδα..." ή "μα θα κλείναμε χρόνο σε λίγες μέρες...". Αντιστρόφως ανάλογα, μην εμπιστεύεσαι έρωτα σε κάποιον όταν είσαι μεθυσμένος, μασκαρεμένος, μαυρισμένος, ή σε εορταστική διάθεση. Οι γιορτές τα κάνουν όλα να φαίνονται πολύ πιο ωραία απ'ό,τι είναι και μετά τραβάς τα μαλλιά σου. Για τώρα λοιπόν, "Ποτέ τα Χριστούγεννα". Παρότι οι ισπανοί ποδοσφαιριστές έχουν δυνατά πόδια. Και πολύ ωραία πλάτη. Και μυρίζουν μανταρίνι... Και διαβάζουν φιλοσοφία... Και πετάνε τα σκουπίδια. Και ποιος ξέρει και τι άλλο κάνουν καλά.

Άπαπα. Μακριά απο εμάς. Μια χαρά είμαστε ανέραστες με τα αφόρετα πρωτοχρονιάτικα κόκκινα βρακιά μας.

Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;

Περπατούσαμε με τη Τζέν-τζέν και μου εξιστορούσε πως πέρασε το Σαββατοκύριακο. Ήταν σπίτι με Αυτόν Που Συμπαθούμε Όλοι και έβλεπαν ταινία. Μάλιστα, επειδή τα νεύρα της ήταν τεντωμένα, δεν άντεχε να δει ούτε δράμα, ούτε κοινωνικό, ούτε αισθηματικό. Τίποτα που εμπεριέχει το "ρίσκο" της στεναχώριας. Έτσι, διάλεξε ένα καρτούν. Καημένη Τζέν-τζέν. Δεν ήξερε... Οτι το ρίσκο της στεναχώριας υπάρχει πάντα και παντού.

Η Τζέν-τζέν ήταν αγανακτισμένη, νευριασμένη, επειδή ένα παιδικό έργο την έκανε να κλάψει. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι τα περισσότερα παραμύθια κρύβουν μια δυστυχία, πως έτσι σχεδιάστηκαν να είναι τα παραμύθια. "Ε όχι λοιπόν!", τσίριξε με υστερία καθώς διασχίζαμε την πλατεία Εσπερίδων. Όλα γύρω μας στολισμένα, για τα Χριστούγεννα. "Γιορτινά", αλλά για κάποιους τόσο καταθλιπτικά, τα Χριστούγεννα. "Ε όχι! Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;!" φώναξε με όλη της τη δύναμη. Ο θυμός στη φωνή και το βλέμμα της με τρόμαξαν. Την ήξερα πάνω απο δέκα χρόνια κι όμως ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πληγώθηκε βλέποντας το lion king.

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ότι τα παραμύθια κρύβουν δυσάρεστα γεγονότα. Αν δε μπορεί να υπάρξει ούτε στα παραμύθια η πραγματική ευτυχία, τότε που μπορεί να υπάρξει; Η ορφανή Χιονάτη, η κακοπαθημένη Σταχτομπούτα... Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν κορίτσι με διανοητικά προβλήματα επίσης. Και ας μη ξεχνάμε βέβαια οτι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, σα να μη τους έφτανε η πείνα και η φτώχεια τους, φαγώθηκαν από μια παλιόγρια Κανίβαλο. Γιατί να πεθάνει λοιπόν, ο Μουφάσα;

Γιατί άνθρωποι που αγαπιούνται δεν καταφέρνουν ποτέ να είναι μαζί. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν και πέρασαν μαζί μια ζωή, καταλήγουν να μισιούνται θανάσιμα. Και για να φτάσουμε στο θέμα επιτέλους, δύο ερωτευμένοι που είναι μαζί, καταφέρνουν να είναι δυστυχισμένοι αντί να χαίρονται την αγάπη τους, από ζήλια, μανία, ανασφάλεια. Αλλά αγάπη που τρέφεται από τέτοιο δηλητήριο δε μπορεί να ζήσει για πολύ. Το "για πάντα" είναι χαμένη υπόθεση ούτως ή άλλως. Το ζητούμενο στη ζωή είναι να είμαστε ευτυχισμένοι για όσο περισσότερο μπορούμε. Για την πλειοψηφία των ωρών της ημέρας και των ημερών της βδομάδας. Το "για πάντα" ξεχάστε το! Ο στόχος είναι το "όσο πιο πολύ γίνεται".

Τα παραμύθια δεν είναι βγαλμένα απο τη ζωή, αλλά απο τη φαντασία. Μόνο που η φαντασία είναι ανθρώπινο γνώρισμα και εγκλωβίζεται σε ανθρώπινα συναισθήματα και σκέψεις. Μην πιστεύετε στα παραμύθια. Μην πιστεύετε στην τέλεια σχέση, στον τέλειο γάμο, στο τέλειο σεξ, στον τέλειο γκόμενο. Μην έχετε αυταπάτες. Στη ζωή, η Χιονάτη τρώει το μήλο, δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Η Ωραία Κοιμωμένη είναι εγκεφαλικά νεκρή. Η Σταχτομπούτα φοράει ίδιο νούμερο παπούτσι με τον μισό γυναικείο πληθυσμό, άσε που καμία κολοκύθα δεν έγινε ποτέ πόρσε και καμία πωλήτρια δε χαρίζει Lοuboutin. H Ποκαχόντας πέθανε απο γρίπη, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει το χειρότερο τέλος απο όλες, ντρέπομαι και να το γράψω. Φαντάζομαι έχετε δει το "μη αναστρέψιμο" με τη Μόνικα Μπελούτσι, οπότε το ξέρετε ήδη...

Ο Μουφάσα πέθανε και το ξέρουμε όλοι.

Το Γενέθλιο & το Ροκ εν Ρολ του Τόνι

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της καρδιάς, είναι η κακή της όραση. Η ανθρώπινη καρδιά δε βλέπει καθαρά. Έχω φίλους που είναι βαθιά και πιστά ερωτευμένοι μεταξύ τους για χρόνια και δε το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους. Έχω γνωστούς, που δε βλέπουν ότι ο δρόμος που διαλέγουν δεν οδηγεί πουθενά. Και κάποιους άλλους, που δεν αντιλαμβάνονται την σημαντικότερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξής τους, που είναι η αξιοπρέπεια. Η καρδιά δε τα βλέπει όλα αυτά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Έχει και πρόβλημα με το στόμα. Η καρδιά δεν ελέγχει το στόμα με αποτέλεσμα αυτό να ανοίγει και να εκτοξεύει ασυμμάζευτες χοντράδες. Όλα αυτά συμβαίνανε, ενώ είχαμε μαζευτεί να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Mr.LovaLova.

Ο mr.LovaLova ήρθε σχεδόν τελευταίος. Στην αρχή όλα έμοιαζαν βαρετά και κάπως «προγραμματισμένα». «Τα 33 είναι τα νέα 23!», του είπα τρυφερά, παρότι είχα σκεφτεί πολύ πιο έξυπνες και πρόστυχες ατάκες. Η Τζέν-τζέν ήταν απούσα για άλλη μια φορά. Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι έψαξε όλες τις ακριτικές περιοχές της Αττικής, εντόπισε τους εορτάζοντας και βρήκε τον πιο μακρινό φίλο του που εορτάζει για να πάνε εκεί. Μεθοδικός αποσυντονισμός, ύπουλος και έξυπνος. Η Ρούνι – ρούνι είχε πάθει εκνευρισμό. Ξεκινούσε να έρθει στη γιορτή και όλο κάτι προέκυπτε και την εμπόδιζε να φτάσει. Ένιωθα λίγη μοναξιά, γιατί ούτε η Ντράνα είχε καταφέρει να έρθει. Ο Dexter είχε βάλει τα καλά του και φούσκωνε μπαλόνια και η Ζωζώ με τη Μικρή ζωγράφιζαν κι έγραφαν πάνω σε αυτά.

Σε λίγο καταφθάνουν δύο αρσενικά πιπίνια, φίλοι της Ζωζώ και σχεδόν ταυτόχρονα το Μπούτι, φίλη του Dexter. Το Μπούτι πολιορκήθηκε από τα πιπίνα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ήταν κι αυτό, «αυτονόητο», όταν ντύνεσαι Μπούτι, το πράμα πάει από μόνο του. Η φρεσκοχωρισμένη Ζωζώ είχε βρει τον εαυτό της  ξανά. Πέρλες, στρας και κρύσταλλα σβαρόφσκι κρεμόντουσαν από το κορμί της, καθώς το κουνούσε αλά Μπιγιονσέ, όπως παλιά. Η Ψυχολόγα ήταν αψυχολόγητα απασχολημένη με το candy crush και η Μπέμπα ήρεμη, όπως η θάλασσα πριν την καταιγίδα. Ένιωθα όλο το βράδυ ότι κάποιον περιμένουμε, για να γίνει χαμός. Ποιος λείπει από το κόνσεπτ για να ανάψουνε τα αίματα;

Πάνω που σκεφτόμουν ποιος, έρχεται και ο Tony. Βγάζει μπουφάν και σκούφο με μια γρήγορη χορευτική κίνηση και πάνω στη στιγμή, μπαίνει rock&roll κι ο Tony ο χορευταράς αρχίζει να πετιέται μία δεξιά, μια αριστερά, να πειράζει τα κορίτσια, να κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό του, γύρω από τα κορίτσια, πιρουέτες, να με πετάει από δώθε, να με αρπάζει από κείθε. Κι έτσι άρχισε ο χορός. Όπως έχω πεταχτεί πάνω στον τρελό χορό μου και το μαλλί μου κρύβει τα μάτια (όχι τα μάτια της καρδιάς, αλλά τα πραγματικά μου μάτια…) φυσάω δυνατά, τινάζω το κεφάλι προς τα πίσω όλο τσαχπινιά και ποιον βλέπω μπροστά μου; Τον Δούκα le Dik. Δηλαδή, μπορούσα να δω τον Κακό Λύκο, ή ακόμα και τον Γλυκοπατάτα, και να μη μου κάνει εντύπωση. Ο Tony με ξανατραβάει κοντά του για ακόμη μία σβούρα, τα πόδια του πετάγονται έξαλλα σαν άγριες φωτιές, προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι να κοιτάξω καλύτερα, μήπως δεν είδα καλά; Μήπως με πείραξε το ποτό; Ο Tony όμως είναι ασυγκράτητος, απλώνει τα χέρια, με ξανατραβάει κι απότομα με πετάει στον αέρα. «Είδαν όλοι το βρακί μου, δεν παίζει να μη το είδαν όλοι…», σκέφτομαι και κατά την προσγείωση γλιστράω και με περνά κάτω από τα πόδια του. Με σιξοκλόκ περνάει το πόδι του πάνω από το κεφάλι μου και… «ΣΤΟΠ!», του ουρλιάζω ενώ οι παλμοί της καρδιάς μου μού έχουν προκαλέσει δύσπνοια πλέον. «ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!», του λέω και γυρίζω επιτέλους να κοιτάξω, πριν το βγάλω ανακοίνωση και ταραχτεί ο κόσμος. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω τον Dik να αρπάζει από τα μαλλιά τη Ζωζώ και κάτι να της λέει. Τρέχω στο τραπέζι να αρπάξω τα τσιγάρα μου κι είμαι αποφασισμένη να πάω κατά εκεί, αλλά μέχρι να το κάνω, έχουν εξαφανιστεί. «ΠΟΥ ΕΙΝΙΑ Η ΖΩΖΩΩΩΩ;?» ξεφωνίζω σε όλους κι η γλώσσα μου ροδάνι δεν προλάβαινε να εξηγήσει γιατί τόση αγωνία; Τρέχω σα τρελή στην τουαλέτα, πιάνω στα πράσα και πάνω στο κατούρημα διάφορους άλλους θαμώνες, ουστ κι αυτοί, τρέχω στον επάνω όροφο, ένας σερβιτόρος που με έχει δει να πατάω επι πτωμάτων και με λύσσα κρουέλα ντεβίλ να ανοίγω πόρτες, με πλησιάζει και για να με σταματήσει ρωτάει «την τουαλέτα ψάχνετε;». Αι στον κόρακα κι εσύ, πανάσχετε! Από εσένα περίμενα να μάθω που είναι οι τουαλέτες! Α ρε κακομοίρηηηηη και να ήξερες. «Όχι, Τις έψαξα πριν. Άνθρωπο χάσαμεεεεε!».

Κατεβαίνω σαν αφηνιασμένο άλογο τις σκάλες, φοράω τακούνια, με τσακίζουν και με εμποδίζουν επομένως περπατάω με τα πόδια ανοιχτά σα καβούρι και σχεδόν κουτσαίνοντας πετάγομαι στο δρόμο ξεμπράτσωτη και καταιδρωμένη. Ο Le Dik είναι εκεί και ετοιμάζεται να φύγει, αλλά η Ζωζώ άφαντη. Σα να άνοιξε η γη και την κατάπιε…

Λίγο μετά βλέπω μια απέραντη λάμψη να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν η Ζωζώ κι οι πέρλες της με τα πιπίνια. "Δε θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση!", είπε. Ξεφύσηξα και η βραδιά συνεχίστηκε. Γράψαμε ιστορία. Ήμασταν όλοι σα να μας βάρεσαν ενέσεις αδρεναλίνης. Κι ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά, που αφήνουν άνθρωποι 50 ευρώ πουρ μπουάρ…Δε συζητώ για το λογαριασμό. Τύφλα όλοι εκτός από τη νηφάλια Μπέμπα, που ήταν η μόνη σε θέση να μου αφηγηθεί όσα έγιναν μετά την αποχώρησή μου, την οποία δε θυμάται κανείς αλλά ούτε κι εγώ. 

Οι έρωτες ξανάρχονται...

Όπως συμβαίνει συνήθως, όταν πια έχεις χάσει κάθε ελπίδα να ερωτευτείς ξανά, ξαφνικά… η τύχη σου αλλάζει. Σηκώνεσαι πιο νωρίς το πρωί, χαμογελάς, ενώ πηγαίνεις στη δουλειά, λες καλημέρα σε όλους, ακόμα και στο πεζοδρόμιο. Ανυπομονείς να φτάσεις στο γραφείο. Τον συναντάς στο διάδρομο, σε κόβει από πάνω μέχρι κάτω, χαμογελάει, κάνει κάποιο σχόλιο του τύπου «ίσιωσες τα μαλλιά σου» ή «έχεις βαφτεί ωραία σήμερα» ή «δεν ήσουν στο γραφείο πριν, σε έψαχνα…» ή ακόμα και «άλλαξα το ωράριό μου για να κάνουμε εκείνη τη δουλειά μαζί…». Και από εκεί που αναζητούσες ένα απλό φλέρτ, κοντεύεις να βρεθείς κεραυνοβολημένη. Αν δεν είσαι ήδη δηλαδή, γιατί και εννέα ώρες μετά, που επιστρέφεις στο σπίτι, συνεχίζεις να χαμογελάς και αφηρημένη να καλημερίζεις…

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ στο Pere Ubu, με τη Fragulitsa και τη Tamaroushka. H Tamaroushka, πρώην συνάδελφος, δεν άργησε να με ρωτήσει, «τι νέα από εκεί; Εδώ όλα καλά».  Ήταν εκείνη η περίοδος πίεσης, που δεν είχα χρόνο να κοιταχτώ στον καθρέπτη, αλλά όλοι μιλούσαν για εκείνο τον ωραίο τύπο στη δουλειά. Εκείνον, που ως συνήθως, στην αρχή δεν είχα παρατηρήσει. Ξεκινάω με την περιγραφή μου, κάπως έτσι, «εκείνο το μελαχρινό ψηλό παιδί…». Η Tamaroushka νομίζει ότι καταλαβαίνει και μου απαντά «είναι παντρεμένος με παιδί!». Ναι, ξέχασα να πω ότι εκείνη την περίοδο ήταν όλοι παντρεμένοι με παιδιά, ακόμη κι εκείνοι που εκ πρώτης έμοιαζαν με γκέι. Μετά από αυτό το σχόλιο, όχι απλώς δεν παρατηρούσα αυτό τον τύπο, αλλά μάλιστα τον απέφευγα.

Εκείνος πάλι, δε με απέφευγε καθόλου και όλο κάπως τα έφερνε η μοίρα να δουλεύουμε μαζί. Κι ένα πρωί, η Tamaroushka μου έγραψε ότι έκανε λάθος, ο τύπος αυτός δεν είχε παιδί, ούτε ήταν παντρεμένος. Κι εγώ της απάντησα, «τελικά, δεν είναι ούτε ψηλός…». Ίσως να τον είχα παρατηρήσει λίγο καλύτερα στο ενδιάμεσο, υποσυνείδητα πάντα. Όπως όλοι γνωρίζουμε βέβαια, εμένα δε μου αρέσουν οι ψηλοί ούτως ή άλλως.

Ξανά στο Pere Ubu λοιπόν, 4 εβδομάδες μετά. Η Ζωζώ, η Μπέμπα, ο Tony και ο Mr.Lovalova, νομίσανε ότι έπαθα εγκεφαλίτιδα. «Τι χαμογελάς συνέχεια;», ρώτησε η Ζωζώ έξω φρενών. «Μα…να…τι…». Ο Mr.LovaLova μπήκε στο νόημα αμέσως. «Δε σε πιστεύω! Άντε πάλι!». Πάλι; Μα γιατί; Εγώ θα έλεγα ότι έχει να πετάξει πεταλουδίτσα στο στομάχι μου καμιά διετία τουλάχιστον. Υπήρχε όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην όλη ιστορία. Όπως είμαι ταγμένη να μην κάνω φιλίες στη δουλειά, έτσι, οι φιλίες που ανέπτυξα τα χρόνια που δουλεύω, με συναδέλφους που συμπαθούσα, άρχισαν μετά την αποχώρηση κάποιου μας από την εταιρεία, όπως έγινε με τη Frangulitsa και την Tamaroushka… έτσι, έρωτας και δουλειά είναι αδύνατο να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο. Γιατί πάνω από όλα, είμαστε ψυχαναγκαστικά ζώδια εμείς οι Κριοί.

Ο Godzilla, συνάδελφος με ειδικότητα τα ζώδια, μου το είπε ξεκάθαρα. Οι πρώτοι επτά μήνες του 2014 θα είναι βασανιστικοί για τους Κριούς. Ενώ το 2013 ήταν ένα συνεχές πάρτι ε; Δηλαδή πόσο ακόμα πρέπει να ταλαιπωρηθούμε γαμώ τις Κατσίκες του ζωδιακού;