Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;

Περπατούσαμε με τη Τζέν-τζέν και μου εξιστορούσε πως πέρασε το Σαββατοκύριακο. Ήταν σπίτι με Αυτόν Που Συμπαθούμε Όλοι και έβλεπαν ταινία. Μάλιστα, επειδή τα νεύρα της ήταν τεντωμένα, δεν άντεχε να δει ούτε δράμα, ούτε κοινωνικό, ούτε αισθηματικό. Τίποτα που εμπεριέχει το "ρίσκο" της στεναχώριας. Έτσι, διάλεξε ένα καρτούν. Καημένη Τζέν-τζέν. Δεν ήξερε... Οτι το ρίσκο της στεναχώριας υπάρχει πάντα και παντού.

Η Τζέν-τζέν ήταν αγανακτισμένη, νευριασμένη, επειδή ένα παιδικό έργο την έκανε να κλάψει. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι τα περισσότερα παραμύθια κρύβουν μια δυστυχία, πως έτσι σχεδιάστηκαν να είναι τα παραμύθια. "Ε όχι λοιπόν!", τσίριξε με υστερία καθώς διασχίζαμε την πλατεία Εσπερίδων. Όλα γύρω μας στολισμένα, για τα Χριστούγεννα. "Γιορτινά", αλλά για κάποιους τόσο καταθλιπτικά, τα Χριστούγεννα. "Ε όχι! Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;!" φώναξε με όλη της τη δύναμη. Ο θυμός στη φωνή και το βλέμμα της με τρόμαξαν. Την ήξερα πάνω απο δέκα χρόνια κι όμως ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πληγώθηκε βλέποντας το lion king.

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ότι τα παραμύθια κρύβουν δυσάρεστα γεγονότα. Αν δε μπορεί να υπάρξει ούτε στα παραμύθια η πραγματική ευτυχία, τότε που μπορεί να υπάρξει; Η ορφανή Χιονάτη, η κακοπαθημένη Σταχτομπούτα... Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν κορίτσι με διανοητικά προβλήματα επίσης. Και ας μη ξεχνάμε βέβαια οτι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, σα να μη τους έφτανε η πείνα και η φτώχεια τους, φαγώθηκαν από μια παλιόγρια Κανίβαλο. Γιατί να πεθάνει λοιπόν, ο Μουφάσα;

Γιατί άνθρωποι που αγαπιούνται δεν καταφέρνουν ποτέ να είναι μαζί. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν και πέρασαν μαζί μια ζωή, καταλήγουν να μισιούνται θανάσιμα. Και για να φτάσουμε στο θέμα επιτέλους, δύο ερωτευμένοι που είναι μαζί, καταφέρνουν να είναι δυστυχισμένοι αντί να χαίρονται την αγάπη τους, από ζήλια, μανία, ανασφάλεια. Αλλά αγάπη που τρέφεται από τέτοιο δηλητήριο δε μπορεί να ζήσει για πολύ. Το "για πάντα" είναι χαμένη υπόθεση ούτως ή άλλως. Το ζητούμενο στη ζωή είναι να είμαστε ευτυχισμένοι για όσο περισσότερο μπορούμε. Για την πλειοψηφία των ωρών της ημέρας και των ημερών της βδομάδας. Το "για πάντα" ξεχάστε το! Ο στόχος είναι το "όσο πιο πολύ γίνεται".

Τα παραμύθια δεν είναι βγαλμένα απο τη ζωή, αλλά απο τη φαντασία. Μόνο που η φαντασία είναι ανθρώπινο γνώρισμα και εγκλωβίζεται σε ανθρώπινα συναισθήματα και σκέψεις. Μην πιστεύετε στα παραμύθια. Μην πιστεύετε στην τέλεια σχέση, στον τέλειο γάμο, στο τέλειο σεξ, στον τέλειο γκόμενο. Μην έχετε αυταπάτες. Στη ζωή, η Χιονάτη τρώει το μήλο, δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Η Ωραία Κοιμωμένη είναι εγκεφαλικά νεκρή. Η Σταχτομπούτα φοράει ίδιο νούμερο παπούτσι με τον μισό γυναικείο πληθυσμό, άσε που καμία κολοκύθα δεν έγινε ποτέ πόρσε και καμία πωλήτρια δε χαρίζει Lοuboutin. H Ποκαχόντας πέθανε απο γρίπη, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει το χειρότερο τέλος απο όλες, ντρέπομαι και να το γράψω. Φαντάζομαι έχετε δει το "μη αναστρέψιμο" με τη Μόνικα Μπελούτσι, οπότε το ξέρετε ήδη...

Ο Μουφάσα πέθανε και το ξέρουμε όλοι.