Μπέμπα Κουμφού & οι κανόνες της Συμφοράς

Το να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου είναι πολύ σημαντικό. Οι γυναίκες δυστυχώς το κάνουν πάντα με το λάθος τρόπο.

1. Παίζουν με τα μαλλιά τους
2. Γελάνε σα χαζές
3. Χάνουν την ψυχραιμία τους
4. Κοιτάζουν το πάτωμα
5. Ειρωνεύονται
6. Αφοσιώνονται στη yoga για να ξεπεράσουν τα παραπάνω…

Οι άντρες από την άλλη, είναι ακόμα πιο ηλίθιοι.

1. Λένε προφανή ψέματα
2. Γελάνε σα χαζοί
3. Αλλάζουν θέμα συζήτησης
4. Κοιτάζουν γύρω τους
5. Κοκκινίζουν
6. Πιστεύουν στο πλεονέκτημα της φυσικής τους δύναμης

Η Μπέμπα, απλά εκπαιδεύτηκε στο Κουμφού. Και έκτοτε, δεν ξέρει ποιον να πρωτοπλακώσει. Απειλεί τον Tony, απειλεί εμένα… Μα πάνω από όλα, της αρέσει να παίζει ξύλο με εκείνο τον Αυστραλό δάσκαλό της. Μάλιστα. Η Μπέμπα είχε συνάψει σχέσεις με τον Αυστραλό κοκκινομούρη, δάσκαλο του Κουμ-φού και σχεδόν κάθε βράδυ πλακωνόντουσαν. Δε ξέρω τι έκαναν στο κρεβάτι, αλλά ξέρω τι γινόταν μέσα στο ρίνγκ!

Η αναμέτρησή μου με Αυτόν που Συμπαθούν Όλοι ήταν μια μάχη εκτός λογικής. Ας παραδεχτούμε ότι είμαστε κι οι δύο άτομα χωρίς λογική. Επομένως οι αναμενόμενες αντιδράσεις δεν μας ταίριαζαν καθόλου. «Μοιάζετε σε πολλά σημεία…», ξεστόμισε η Μεταλλαγμένη Τζέν-τζέν. Τι εννοείς μοιάζουμε; Πως μοιάζουμε; Είμαι εγώ τρελή; Ναι. Ήμουν μια τρελή και το ήξεραν όλοι.

«Κοίτα να δεις…», είπε η Μπέμπα, ενώ παράλληλα έπιανε τα μαλλιά της κοτσίδα. «Το ζητούμενο είναι να πετύχεις το κοκαλάκι της μύτης…». Μάλιστα. Ο πιο λογικός άνθρωπος που ήξερα μέχρι τώρα στη ζωή μου, δηλαδή η Μπέμπα, με ενθάρρυνε να πλακώσω τον κόσμο, από τη στιγμή που οι φωνές μου δεν έπιαναν τόπο. «Οι γυναικούλες κάνουνε Yoga… Εμείς θα δέρνουμε!», είπε εμψυχωτικά. Η Ψυχολόγα συμφώνησε. Έκανε κι εκείνη μαθήματα. «Καλά, εγώ έδερνα ούτως ή άλλως, απλώς τώρα συστηματοποίησα τη γνώση μου…», είπε αυθόρμητα.

Τότε μου ήρθε αναλαμπή. Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι δεν ήταν ένας απλός τρελός, αλλά κάποιος που είχε συστηματοποιήσει την τρέλα του. Από εκεί αντλούσε όλη του τη δύναμη…

Άσκηση για το Σπίτι: Πως θα συστηματοποιήσεις την τρέλα σου;

1. Γίνε όσο ενοχλητικός θέλεις μέχρι να αναγκαστείς να ξαναγίνεις γλυκούλης. Παράδειγμα… Χάλασε το βράδυ 4 ατόμων και στο τέλος πες τους «Μα γιατί κάνετε έτσι; Εγώ σας αγαπώ!». Αφόπλισέ τους με την αγάπη σου.
2. Κάνε την παρουσία σου αισθητή. Οι άνθρωποι έχουν χειρότερη μνήμη από το χρυσόψαρο. Κάνε σύστημα 2 κλήσεις-3 μηνύματα σε λιγότερο από 5 λεπτά, για να μη προλάβουν να σε ξεχάσουν! Όταν μετά τα τηλέφωνα κλείσουν από μπαταρία, κάνε έκπληξη! Η φυσική σου παρουσία στο χώρο θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά!
3. Ψάξε τα πάντα. Ξεψάχνισε ύπουλα τα πάντα για τις ζωές των άλλων. Έτσι, όταν τους βλέπεις από κοντά, δε θα φανείς περίεργος. Δε θα ρωτάς τίποτα. Δε θα χρειάζεται καν να μιλάς. Θα τα ξέρεις όλα από πριν. Κάνε το σύστημα 1: Κάνε το γλυκούλη.
4. Κάνε άμεσες ερωτήσεις: Ποιος εκτιμάει τη διακριτικότητα; Κανείς! Γιατί να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Αφού θες να μάθεις μια πληροφορία, γιατί να βάζεις σάλτσες; Γίνε άμεσος. «ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΣΤΕ; ΤΙ ΛΕΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΤΕ;». Η διακριτικότητα είναι άχρηστη. Ρώτα χωρίς δεύτερη σκέψη «ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ;».
5. Πες αυτό που θες ακόμη κι αν δε τους αρέσει να το ακούνε. «ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΣΚΑΤΑ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ».
6. Έχε πάντοτε μαζί έναν ανιχνευτή ψεύδους: Βάλε τους άλλους να ορκιστούν στη ζωή τους και στη ζωή όσων σχετίζονται με αυτούς. Κατά τη διάρκεια του βασανιστηρίου, κοίτα βαθιά στις κόρες των ματιών για να διακρίνεις τη διαστολή. Διαστέλλονται; Τότε σου λένε ψέματα. Πεταρίζει το ρουθούνι; Πάλι ψέματα. Κομπιάζει ή χρωματίζεται περίεργα η φωνή; ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ! 

Rioja μια Εσπανιόλα πουτάνα

Συνεχίζοντας να εμπνέομαι απο το δίλημμα του φυλακισμένου... "Το «κοινό συμφέρον» δεν είναι πάντα η επιλογή απόλυτα λογικά σκεπτόμενων ατόμων και πολλές φορές απόλυτα λογικά επιλογές μπορούν να οδηγήσουν σε ζημία για όλους τους εμπλεκόμενους". 

Μετά την ήττα μου, ο Αρχαιοκάπηλος ήταν απόλυτα δυσαρεστημένος μαζί μου. Δεχόμουν καθημερινά βλασφημίες και αποδοκιμασίες. «Πως επέτρεψες να συμβεί αυτό» και «ανέβασε ξανά το blog, έλεος!». «Ηττήθηκες…», έλεγε ο Αρχαιοκάπηλος ενώ εγώ ταπεινωμένη είχα βουτήξει όλο το κεφάλι μέσα στη Rioja. Ήταν αλήθεια. Μπορεί Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι να είναι πραγματικά Συμπαθής από Όλους, αλλά ήταν κι έξυπνος. Ήταν και προκλητικός. Δε δίστασε να μου στείλει friend request. Έχοντας λοιπόν το δίλημμα του Φυλακισμένου, αποφασίζω να κάνω accept- πίστευα ότι είναι για το κοινό καλό. Η δεύτερη ευκαιρία, ξέρεις.

Είχα πάντοτε την τάση να Συμπαθώ τους γκόμενους της Μεταλλαγμένης. Σαν κακιά πεθερά, πίστευα πάντα ότι ο Όποιος «δεν είναι αρκετός για εκείνη». Στο τέλος, ή μάλλον…προς το τέλος, έβαζα νερό στο κρασί μου, όμως στη Rioja δε βάζουμε ποτέ νερό, είναι τουλάχιστον αμαρτία. Μίλα μου για ένα φτηνό Beaujolais Nouveau. Όχι για τη Rioja.

Η Μεταλλαγμένη δεν ήταν μαζί μας εκείνο το βράδυ. Ο Αρχαιοκάπηλος με έκανε σκουπίδι. Η Μπέμπα με κοίταζε απαξιωτικά. Ο Barney με παρακαλούσε να το ανοίξω ξανά. Παρότι ήμουν σε τόσο δύσκολη θέση, με ικανοποιούσε η σκέψη ότι έχω απέναντί μου έναν εχθρό αντάξιο των ικανοτήτων μου. Έναν, που σκέφτεται. Πολύ σημαντικό να εκτιμάς τον εχθρό. Πολύ σημαντικότερο από το να τον υποτιμάς. Κάπως έτσι, έπαψα να έχω έχθρα με τον The Dik, που αν και έξυπνος είχε περάσει όλα τα κρας τεστ και πραγματικά δεν υπήρχε πια λόγος να είμαστε σε κόντρα. Το νέο challenge ήταν o Αυτός που Συμπαθούν Όλοι.

Μάλλον, αυτό ήταν, για λίγες ημέρες μόνο. Το βράδυ της Σύσκεψης – πάντα Κυριακές, να πνίγουμε τον πόνο- βρεθήκαμε έξω. Όχι στο σπίτι. Η Ντράνα κόντεψε να φάει το τραπέζι. Η Ρούνι-ρούνι έπιανε το κεφάλι της, της φαινόταν Ασήκωτο. «Σκατά», έλεγε και ξανάλεγε. «Όχι άλλο κάρβουνοοοοοοοοοοοοοοο», ξεφώνιζε σε υψηλά ντεσιμπέλ η Ντράνα.

Κι ενώ εκείνη τη στιγμή είμαι απόλυτα εκνευρισμένη με το όλο θέμα, με το γεγονός ότι έχω έναν αντάξιό μου αντίπαλο-ίσως για πρώτη φορά έναν τόσο καλό παίχτη- ενώ η Ντράνα είναι έτοιμη να τα κάνει όλα γυαλιά/καρφιά και τα κουμπιά του πουκαμίσου μου κοντεύουν να εκτοξευθούν από την ταραχή μου, εμφανίζεται μπροστά μου ο Κακός ο Λύκος.

Οπότε Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι μπορεί να περιμένει. Έχουμε κι άλλα θέματα να λύσουμε… Προς το παρόν, θα του πρότινα να χαλαρώσει λίγο, να αγοράσει λίγο χιούμορ από κανένα e-shop και να απολαύσει την ανάγνωση ενώ θα τον κάνω πρωταγωνιστή. Αγαπητέ, δεν ήξερες ότι θα γίνεις ο πιο λατρεμένος από τους κακούς ήρωες του παραμυθιού. Όπως άλλωστε και ο Κακός ο Λύκος… 

Υπερθάνατος και 2 ποτήρια Μαντινεία

Ήταν μια κουραστική εβδομάδα για όλους. Η Ρούνι-Ρούνι είχε μόλις κάνει μια φοβερή ανακάλυψη. Η νέα μπάρα αναζήτησης του fb έκανε πάλι θαύματα. Όποιος διέθετε την έκδοση του φεισμπούκ του, είχε ξαφνικά πρόσβαση σε απίθανες πληροφορίες, τις οποίες καμία ρύθμιση των προφίλ δε μπορούσε να αποκρύψει. Με ένα κλίκ, εμφανιζόντουσαν μπροστά σου ταπάνταόλα. Άριστος χειριστής του νέου εργαλείου, βέβα, ήταν Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι.

Μαζευτήκαμε σπίτι για την καθιερωμένη σύσκεψη. Άνοιξα τη Μαλαγουζιά επιφυλακτικά. Ήταν κάπως…νωρίς για ποτό. Η Μεταλλαγμένη δεν ήθελε να πιεί. Από τότε που μπήκε στο Μοναστήρι, πίνει μόνο ανθρακούχο νερό κι αυτό, όχι με πολλές φυσαλίδες, μη και πάρουν τα μυαλά της αέρα. Η Ρούνι-ρούνι, που έχει πάντα το «σκατά» στην άκρη των χειλιών της, έτοιμο να το φτύσει σε κάθε παύση της σύσκεψης, μας διαβεβαίωσε ότι για ακόμη μια φορά ήταν σκατά. Τι κάνεις; Σκατά.

Οι φίλες μου γενικά, μου δείχνουν εμπιστοσύνη. Έτσι όταν εγώ πω, ότι προσέχω πολύ τις ρυθμίσεις μου στα σόσιαλ μίντια, εκείνες το πιστεύουν, όσο το πίστευα κι εγώ. Ήταν πολύ σοβαρό το πλήγμα, όταν η Ρούνι-Ρούνι, ύψωσε το ποτήρι, «στην υγειά της Υπερθάνατος» και με ένα κλικ με έκανε να χάσω τη Γη κάτω από τα πόδια μου. Μα τι κόσμος! Τι κόσμος! Πως είναι δυνατό να την πάτησα εγώ έτσι. «Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό!», είπε και έσπευσα να τη βάλω στη λίστα «υπερθάνατος», για να της αποδείξω, ότι όσοι μπαίνουν εκεί μέσα, δε βλέπουν παρά την τρύπα του κώλου τους. Η Ρούνι-ρούνι δέχτηκε το challenge με περίσσιο θάρρος. Ο κόσμος κατέρρευσε ολοσχερώς. Η Ρούνι-ρούνι, ούσα στην «Υπερθάνατος», με το νέο εργαλείο μπορούσε ακόμη να ανιχνεύσει τις διαδρομές μου στο fb. Αυτό ήταν! Είπα και άστραψε το δωμάτιο. «Θα σε κάνω delete! Να δω τώρα τι θα δεις!».

Πολλά πειράματα, πολλές ρυθμίσεις, πολλή σπαζοκεφαλιά. Το κρασί εξαφανίστηκε, δεν έμεινε ούτε σταγόνα στα ποτήρια. Η Μεταλλαγμένη γελούσε ειρωνικά, καθώς σκάλιζε πάλι το κινητό της. Εκείνη είχε απαλλαχτεί από το facebook για πάντα… «Λες να πρέπει να το σβήσουμε κι εμείς;», είπε η Ρούνι-ρούνι σαστισμένη. Η σκέψη μου προκάλεσε τρέμουλο. «Ε όχι! Όχι!» κι έσπευσα να βρω τη λύση…

Η μοναδική λύση ήταν να μην έχεις φίλους, αυτούς που δεν είναι φίλοι σου. Στην περίπτωσή μου, ήταν αδύνατο. Θα έπρεπε πρώτα να ξεκινήσω με το κατέβασμα του παρόντος blog, πράγμα που έπραξα, όταν με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι μας ανακάλυψε Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι…

Όσο καλά κι αν το έκρυβα, εκείνος το ανακάλυψε. Μα πως; Πως έγινε αυτόοοοο;;;; Έλεγα εξοργισμένη στη Ρούνι-ρούνι, που πλέον μου είχε δώσει την Υπερθάνατος να τη φάω.

Ήμουν απόλυτα συγχυσμένη. Εκτεθιμμένη. Σε Δίλημμα. Όπως το δίλημμα του φυλακισμένου. Σε αυτή τη φάση, ήμουν ο φυλακισμένος που αποφασίζει να το βουλώσει, ελπίζοντας ότι κι ο συνένοχος ή οι συνένοχοι θα κάνουν το ίδιο… Και κάπως έτσι, το Pere Ubu Nights χάθηκε από το διαδίκτυο μαζί με όλες τις φωτογραφίες που με έχουν κάνει ποτέ tag…

Ένα βράδυ με τον Barney

Ήταν Παρασκευή βράδυ, η ώρα 9 κι εγώ τύφλα, έχοντας κιόλας ολοκληρώσει το degustation κρασιού της εβδομάδας. Η αγάπη μου για το κρασί είχε φουντώσει, μαζί με τα κατακόκκινα μάγουλα και αφτιά. «Ώρα είναι να με σταματήσουν για αλκοτέστ», σκέφτηκα καθώς οδηγούσα προς το χώρο της δεξίωσης. Είχα χάσει τη βάπτιση, όμως σίγουρα δε θα έχανα το γλέντι. Ξαφνικά, οι γάμοι και τα βαφτίσια είχαν αρχίσει να αποτελούν μέρος της διασκέδασης. Ύστερα από χρόνια απουσία τέτοιων προσκλήσεων, άρχισαν να μας καλούν σχεδόν κάθε εβδομάδα σε τέτοιου είδους κοινωνικά γεγονότα!

Κάποτε ήμασταν παιδιά κι οι γονείς μας, μας έσουρναν στα διάφορα γλέντια γάμων κ.λπ.. Ύστερα ήρθε ο καιρός της αγρανάπαυσης. Να που τώρα, βρεθήκαμε στην ηλικία που ήρθε η σειρά των δικών μας να τελούν μυστήρια και πάρτι με θέμα… τη δημιουργία οικογένειας. Η δική μου οικογένεια, συνέχιζε να αποτελείται από τους αγαπημένους μου φίλους. Ένα τραπέζι από ευτυχισμένα μπακούρια κι η καλόγρια μαζί, εκείνη που κάποτε λέγαμε «Τζέν-τζέν». Η «Μεταλλαγμένη» - έτσι θα τη λέμε για τα επόμενα επεισόδια, καθόταν στην άκρη του τραπεζιού, με τη γωνία να της κόβει τα σωθικά. Το σκουλαρίκι της έκλεβε την παράσταση. Ένα μαύρο μακρόστενο παλιολιθικό πράμα με κουμπιά και πράσινη – αν έχεις το θεό σου- οθόνη. «Μπαίνει σε πρήζα ή το φορτίζεις με πετρέλαιο;», τη ρώτησα μισομεθυσμένη. Το κινητό-σκουλαρήκι γινόταν και βραχιόλι ενίοτε. Αφού όταν δε το κρατούσε στο αφτί, φρόντιζε να το κρατάει σφιχτά στα χέρια. Να το τσεκάρει πιο γρήγορα απ’ο,τι άλλαζε τραγούδια ο Ντί Τζέι. Όλοι ένιωθαν έναν εκνευρισμό, αφού κάθε λίγο πεταγόταν σαν από ηλεκτροσόκ. Κάτι τη βασάνιζε. Κάποιος την τυραννούσε… Ποιος; Ποιος; Αυτός που Συμπαθούνε Όλοι!

-          Θα φύγω!  Είπε για εκατοστή φορά.

-          Τι; Μη μου πεις ότι θα έρθει πάλι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι;

-          Ναι! Θα έρθει να με πάρει να μιλήσουμε…

-          Μα… αφού μιλάτε ήδη όση ώρα είμαι εδώ! Δεν έχετε σταματήσει να μιλάτε!

Οι απορίες μου δε λύθηκαν. Ξαφνικά, πήρε το μάτι μου μια περίεργη σκιά να τρέχει πίσω από τους θάμνους, κοντά στα βράχια. Ήταν Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι; Έτσι σκέφτηκα. Θα είχε έρθει από γύρω-γύρω με στολή δύτη και παρακολουθούσε σιωπηλά. Από τότε που βρέθηκαν οι αδιάβροχες θήκες για τα κινητά, χάλασε ο κόσμος.

Οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι ήταν εκείνες που γίνονται πάντα σε τέτοιες περιστάσεις. «Πωπω! Τι νέα κι όμορφη η πεθερά!». Και «αχ! Τι αγαπημένο ζευγάρι!» και «άχου γλυκούλης ο Μπέμπης… Έκλαψε; - Όχι δεν έκλαψε- Αχ! Τι γλυκούλι!».

Ήπια κι άλλο κρασί. Ζαλίστηκα και πέρασα το κινητό της Μεταλλαγμένης για πετσέτα. Πρώτα το έφτυσα κι ύστερα φύσηξα τη μύτη μου επάνω του. «Αααα! Τι κάνεις!!! Θα τραβήξει υγρασία! Και τι θα κάνω εγώ μετά χωρίς το κινητό μουουουουου!!!!», τσίριξε υστερικά.

Και τότε, ξαφνικά, ο Barney σηκώνεται στην πίστα κι αρχίζει να χορεύει αισθησιακά βγάζοντας πρώτα τα παπούτσια και μετά τις κάλτσες. «Βγάλε τη μπλούζαααα!» άρχισα να ζητωκραυγάζω ξεχνώντας τελείως ότι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι ήταν κρυμμένος πίσω από τους θάμνους. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω και να γυρίσω το κεφάλι προς το τραπέζι ξανά, η Μεταλλαγμένη είχε εξαφανιστεί…

Where have been Gen Gen

Άλλη μια σεζόν ξεκινάει με αποχαιρετισμούς. Έκανε ακόμη ζέστη, οι θερμόαιμοι Ρούληδες διοργάνωναν το αποχαιρετηστήριο του Original, αφού ο τελευταίος έφευγε το επόμενο πρωί για τη Λόνδρα. Η Ρουλίτσα ήταν για πρώτη φορά κρεμασμένη από τους ώμους του, εκδηλωτική και λίγο μελαγχολική. Ο Original την αποκαλούσε «γυναίκα του». Άχ, σχέσεις εξ αποστάσεως και μετανάστευση στα ξένα, παλιά ιστορία. Όλα κυλούσαν ομαλά, με επίγευση βότκας-κράνμπερι κι έτσι, μέχρι που έσκασε μύτη η Μικρή Μουσούδα. Όπα! Εγώ εκείνη τη στιγμή κάθομαι παραπέρα με το ζεύγος Dik.

Η Ζωζώ, με μαύρη μακριά τουαλέτα, συνοδευόταν από τον γατούλ…Duke de Dik. «Α..άλλο ένα ζευγάρι στα πρόθυρα της συγκατοίκησης», σκέφτηκα. Την προηγούμενη εβδομάδα μια άλλη φίλη μου αποκάλυψε το ρομαντικό της αρραβώνα στο νησί των αέρηδων και λίγες ημέρες αργότερα, παρέα με τη Ρούνι-ρούνι είχαμε επισκεφθεί εκείνη τη συμμαθήτρια που γέννησε. Λίγο η  περιγραφή του φυσιολογικού τοκετού, το άγριο θέαμα του μονόπετρου πάνω στο εικοσιπεντάχρονο χέρι, η σκέψη πως όταν γυρνάς από τη δουλειά σε περιμένει η σκούπα κι η κατσαρόλα αντί του καναπέ και του λαπ τοπ με φρίκαραν. Όχι, δεν ήμουν τόσο κοντά σε αυτό το όνειρο τελικά. Πέρασα μια ολόκληρη χρονιά πιστεύοντας ότι κοντοζυγώνει η ώρα να θέλω διακαώς κι εγώ να νοικοκυρευτώ – σιγά την άγρια ζωή που κάνω, αλλά ;όχι, ακόμη κι αυτή, δεν είμαι έτοιμη να την αποχωριστώ. Μάλιστα, συμπέρανα, όσο πιο «κοντά» μού συμβαίνει το «μονόπετρο-τοκετός», τόσο περισσότερο απομακρύνομαι από την ιδέα. Έτσι λοιπόν, όταν άκουσα τον Original να αποκαλεί τη Ρουλίτσα «γυναίκα του», γέλασα πικρά και πήγα στους the  Diks.

Την ίδια περίοδο η Μπέμπα περιτριγυριζόταν από διάφορους wanna be μνηστήρες, ενώ η ίδια προπονούταν σχεδόν καθημερινά στο κικ μπόξιν αδιαφορώντας για όλους αυτούς τους άμυαλους ερωτύλους. Όσο για τη Τζέν-τζέν… Μπάστα. Η Τζέν-τζέν δεν ήταν εκεί. Ούτε το προηγούμενο βράδυ κι ούτε κανένα από τα προηγούμενα βράδια. Η Τζέν-τζέν εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Χάθηκε από το τηλέφωνο, εξαφάνισε τα ίχνη της από το facebook, ακολούθησε τα ίχνη του έρωτα και όλα προμήνυαν ότι θα ακολουθήσει ένα μεγάλο διάστημα πλήρης απουσίας της από τα δρώμενα. Αυτή η σχέση είχε μεταμορφώσει την κοινωνική Τζέν-τζέν σε καλόγρια, σχεδόν κυριολεκτικά. Φυσικά, για ακόμη μια φορά, για όλους τους παραπάνω λόγους κι ακόμη περισσότερους, ο γκόμενός της ήταν μισητός από όλους ανεξαιρέτως. Μα το πιο ανατρριχιαστικό από όλα, ήταν που η Τζέν-τζέν είχε κολλήσει το μικρόβιο του «το πάμε σοβαρά».

Όταν επέστρεψα στο τραπέζι των Ρούληδων, η Ρούνι-ρούνι είχε τραπεί σε φυγή, η Ντράνα επίσης, το είχε σκάσει σε ερωτικό ραντεβουδάκι και δύο τρείς άλλοι ετοιμάζονταν να φύγουν, η Ρουλίτσα είχε ξεκρεμαστεί από τους ώμους του Original κι ήταν έτοιμη να μπήξει τα νύχια της στην κοιλιά του. Η Μικρή Μουσούδα να έφταιγε; Ο Ερμής στο Λέοντα; Αποχαιρετίσαμε τον Original κάπως βιαστικά και κανείς δεν έμαθε τι έγινε μετά. Φήμες λένε ότι η «χήρα» του Original ορκίστηκε εκδίκηση για όλα τα πάνδηνα που τράβηξε τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί ως γνωστόν, όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια…

Όσο για εμένα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη. Το ποσοστό ανεργίας στη χώρα είχε ανέβει κι άλλο, επομένως ήμουν πολύ τυχερή. Ήταν φθινόπωρο, που τόσο το αγαπώ. Δεν ήμουν καλόγρια κι ούτε έπρεπε να αποχαιρετήσω κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Μόνο ένα πρόβλημα υπήρχε. Μου έλειπε η Τζέν-τζέν. Η προ-μεταλλαγμένη Τζέν-τζέν…"Όταν μπαίνεις σε μια σχέση είναι λογικό να εξαφανίζεσαι!", της έλεγε o Αυτός Που Όλοι Μισούν. Αυτό είναι που δεν ήθελα να πιστέψω. Όπως με τις αρρώστιες, πιστεύεις οτι δε θα σου συμβεί ποτέ εσένα, μόνο στους άλλους... 

Τρία χρόνια μετά…

-          Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… είπε η Τζέν-τζέν.

-          Ε ας πεθάνει μια φορά πρώτη! απάντησε η Ρούνι-ρούνι.

-          Εγώ πιστεύω ότι η ελπίδα έχει πεθάνει…είπα για να δώσω ένα τέλος στην αισιοδοξία. Κάπου είχα διαβάσει ότι η απαισιοδοξία είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας αισιοδοξίας.

-          Ναι! Ζούμε με την ανάμνηση της ελπίδας…συμφώνησε η Τζέν-τζέν. Όμως δεν έχασε κάθε χρόνο να συμπληρώσει «Που θα πάει… θα γυρίσει ο τροχός…

-      Και θα μας βρει από κάτω!, ισοπέδωσε η Ρούνι-ρούνι…

 Σεπτέμβριος, 2013

WELCOME BACK!