Rommelbootzennaat

Σαν μεγάλα παιδιά κι εμείς, βάλαμε μαύρα κραγιόνια (για να το παίξουμε γκόμενες) και πήγαμε στο Halloween Party… Μουσικές από soundtracks διάφορων ταινιών τρόμου και μυστηρίου… Με ροζ κραγιόν, απαλό, πέρλες, μια διακριτική κορόνα με φούξια πούπουλα κι ένα συντηρητικό μαύρο φόρεμα, μας υποδέχτηκε η Thinkerbelle… «Πωπω μια πριγκίπισσα!!!», της λέω για να την κολακεύσω. «Ναι, αλλά ποια πριγκίπισσα;;; Ποια είμαι;»… «Είσαι κάποια συγκεκριμένη;», ρωτάω ανίδεη κι αφηρημένη, πριν προλάβω να δω ότι το φόρεμα τελειώνει στο γόνατο, σήμα κατατεθέν. Η Thinkerbelle είχε μεταμορφωθεί σε Kate Middleton, αλλά κανείς δεν το είχε καταλάβει, κι έτσι το ερώτημα «ποια πριγκίπισσα είμαι;», έγινε επίμονο κι επαναλήφθηκε πολλές φορές, κάθε φορά και πιο οργισμένο, κατά το «ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;».

Στην αρχή σκέφτηκα να ντυθώ κοκκινοσκουφίτσα, όμως χωρίς τον Κακό Λύκο δεν είχε νόημα… Μα αλήθεια, που είναι εξαφανισμένη αυτή η ψυχή; Η Ρούνι-ρούνι ντύθηκε φάντασμα. Ήταν πολύ πετυχημένη η στολή, να φανταστείς, ούτε εμείς δεν την είδαμε, σα να μην ήρθε ποτέ! Λες να μην ήρθε και να μου είπε ψέματα; «Μα ναι, ήμουν εκεί! Ντύθηκα φάντασμα, ήμουν αόρατη!!!!», επέμεινε το πρωί στο τηλέφωνο. Η Τζέν-τζέν ντύθηκε βαμπίρ, ξεχείλιζε κι έσταζε το κραγιόν στο χρώμα του αίματος… Να βάζει και να ξαναβάζει και να πασαλείβεται…

Ο φωτισμός χαμηλός, μυρωδιές από αρωματικά κεριά και γλυκά… Η Φλόγα βαμμένη ζόμπι, σαν τη Νεκρή Νύφη κι ο GPP, ντυμένος κάτι απροσδιόριστο αλλά τρομακτικό. Το σπέσιαλ εφφέ της βραδιάς βέβαια, που τράβηξε το βλέμμα όλων των θαμώνων, ανδρών και γυναικών, ήταν η προβολή της γαλλικής «καλλιτεχνικής-ερωτικής» ταινίας «Vampire Lesbos»!  Η Ντράνα τρούλωνε τις κατάμαυρες χειλάρες και κοίταζε από την άλλη, τάχα μου ότι δεν ήθελε να δει την τσόντα. «Ένα Halloween Martini κι ένα Bloody Mary»… Το Halloween Martini ήταν μια ιδιαίτερα απολαυστική ανακάλυψη, φρουτένιο, μωβ, από άγρια μούρα και φρέσκο τζίντζερ…

«Τrick or treat?», σκύβει ο GPP με μια γυάλα γεμάτη σοκολάτες και καραμέλες! Και να σκέφτεσαι, τι υπέροχη γιορτή είναι αυτό το Halloween… Τελικά τα πιο τρυφερά όντα στον κόσμο είναι τα απόκοσμα, τα τέρατα, οι δράκουλες, οι μάγισσες… Μια ακόμη απόδειξη ότι στην κόλαση περνάς καλύτερα απ’ό,τι στον παράδεισο! Αν με ρωτάς, οι στολές κι η εφευρετικότητα κάποιων στη γιορτή του Halloween μου αρέσει περισσότερο από τις κοινές κιτσαρέλες απόκριες. Μόνο που δεν είμαι σίγουρη, τι γιορτάζουμε… Για τους ξένους είναι κάτι σαν «των Αγίων Πάντων»… Εμένα μου φαίνεται πιο μαγικό και πιο μυστηριώδες από αυτό! Όλοι έχουμε μια τρομακτική πλευρά του εαυτού μας, μια σκοτεινή όψη…που θέλουμε να τη βγάλουμε προς τα έξω βρε αδερφέ. Και πάντα πίστευα ότι τα πιο γοητευτικά από τα «μαγικά» πλάσματα είναι αυτά που βγαίνουν τη νύχτα… Ας το παραδεχτούμε επιτέλους! Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με Χάρι Πότερ, που μυήθηκε στη μαύρη μαγεία, που αφομοίωσε την φολκλορική αμερικανιά και που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να ζήσει λίγο σε ένα παράλληλο σύμπαν, που όλα είναι δυνατά, που υπάρχει θέση για όλους, που υπάρχει χώρος για όνειρα και λίγη μαγεία!

Θέλουμε έναν κόσμο, στον οποίο ζει ο Μέγας Αλέξανδρος, υπάρχει Άγιος Βασίλης, υπάρχει ο Μπαμπούλας, μάγισσες και νεράιδες...και κυρίως φαντασία! Φαντασία βρέ, think out of the box... 

Υ.γ. Το Rommelbootzennaat είναι η ονομασία του Halloween στη Λωρραίνη (νοτιο-ανατολικά της Γαλλίας) κι απλά μου αρέσει περισσότερο σα λέξη, είναι λίγο πιο μυστήρια…