The wrong definition...

Εκείνο το βράδυ ήταν προγραμματισμένο να δούμε επιτέλους τον Ντάνιελ σε ρόλο James Bond. Η Μπέμπα είχε βάλει τα καλά της, είχε βάλει τις κολόνιες της, είχε τσιτώσει κάγκελο τις βλεφαρίδες  της με μάσκαρα, για να τιμήσει τον αγαπημένο της. Η Ζωζώ ήταν πιο χαλαρή, με μια φόρμα κι ένα φούξια ξεχειλωμένο τζάκετ, έκφραση «whats the big deal» στο πρόσωπο και το κινητό αυτοκόλλητο με την παλάμη της, μη και δεν το ακούσει όταν πάρει ο καλός της. Κι εγώ, όπως πάντα τις περίμενα στο σινεμά, γιατί είμαι πάντα στην ώρα μου όταν οι άλλοι αποφασίζουν να αργήσουν.  Δεν βρήκαμε εισιτήρια για καμία προβολή κι έτσι καταλήξαμε στο γνωστό μέρος για μια χωνευτική κόκα κόλα, καθότι είχαμε ρημάξει τα πάντα την προηγούμενη ημέρα, που η Ζωζώ με τον καλό της μας είχαν καλέσει για μεσημεριανό…Δέκα καλεσμένοι, για πενήντα άτομα το φαγητό, κάποιοι υποστηρίζουν ότι φάγαμε και βραδινό. Τέλος πάντων…

Η Ζωζώ είχε βαρυστομαχιάσει, η κοιλιά της είχε φουσκώσει σα μπαλόνι…Η Τζέν-τζέν με τα ίδια συμπτώματα ήταν στο σπίτι και αργοπέθαινε στο κρεβάτι της. «Δεν έχουμε κόκα κόλα…μόνο pepsi», λέει ο σερβιτόρος, η Ζωζώ κουνάει χέρια «αλέ αλέ! Τρέχα φέρτη!». Καθώς η ώρα περνούσε και το χωνευτικό δεν την έπιανε, η  Ζωζώ άρχισε να εκνευρίζεται με τη Μπέμπα και τα γιατροσόφια της. «Δεν με ξεφουσκώνει! Τίποτα δεν μου κάνει!»… Η Μπέμπα κοίταξε με αμφισβήτηση  το μισοάδειο ποτήρι της Ζωζώ, «η συνταγή λέει κόκα κόλα, όχι pepsi! Δεν φταίω εγώ!». 

«Όχι, πρέπει να είναι ζεστό και χωρίς λεμόνι…», συμπλήρωσα εγώ, που από μικρή μου άρεσαν τα ξόρκια και τα μαγικά… Η Ζωζώ έγινε καλά, μόνο που δεν είμαι σίγουρη αν έφταιγε το μαγικό φίλτρο, που της έδωσα  (χωρίς λεμόνι και ζεστό) ή η placebo πειθώς μου.

Η Μπέμπα ήταν βιαστική κι εκνευρισμένη, διότι την επόμενη ημέρα θα πήγαινε για 3^η φορά στο ΙΚΑ, να ασχοληθεί με κάτι γραφειοκρατικά ζητήματα, που όλοι μισούμε.  Την πρώτη φορά είχε φτάσει στις 9 το πρωί και τα 80 χαρτάκια που εκδίδει η υπηρεσία είχαν κιόλας εξαντληθεί… Τη δεύτερη φορά έφτασε στις 8 παρά τέταρτο, κατάφερε να πάρει το χαρτάκι με νούμερο 49 αφού πρώτα σκαρφάλωσε στις καμπούρες δέκα γιαγιάδων, αλλά τελικά δεν κατάφερε να εξυπηρετηθεί γιατί έλειπε «ένα έγγραφο»… κάνοντας βέβαια τη γιαγιά με το νούμενο 50 λίγο πιο ευτυχισμένη! Και τώρα ήταν αποφασισμένη να ξυπνήσει χαράματα ή να μην κοιμηθεί καθόλου αν χρειαστεί, για να φτάσει στο ΙΚΑ από τις  6 το πρωί, που πάνε και στήνονται τα παππούδια – κάτι ξέρουν και δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με τίποτα, σα τα βαμπίρ, είναι ξύπνια κι ας μην έχει χαράξει κι έτοιμα να σε κατασπαράξουν άμα πας να τους φας τη θέση (πριν καν ανοίξει η υπηρεσία…). «Και ξέρεις τι άγρια που γίνονται; Μια κυρία την προηγούμενη φορά άρχισε να νιώθει φτερουγίσματα και οι άλλες άρχισαν να τη λιντσάρουν, ότι το κάνει επίτηδες για να της δώσουν προτεραιότητα…», εξηγεί τρομαγμένη η Μπέμπα. «Και; Της την έδωσαν;», ρωτάω χαμογελαστή, ουδέποτε έχω πάει στο ΙΚΑ, γιατί κανείς δεν θέλει να με προσλάβει νόμιμα, anyway… «Όχι! Μα και να πεθαίνεις, τη σειρά δεν στη δίνουν!»…

Για να ξεχάσουμε τα δικά μας προβλήματα πιάσαμε των άλλων… Τι κάνει ο ένας, σε ποια χώρα μεταναστεύει ο άλλος κ.τ.λ. «Και το Τάδε τι κάνει;», ρωτάει η Μπέμπα. «Είναι ερωτευμένος, ξέρω κι εγώ;», της απαντώ. «Πως ξέρεις ότι κάποιος είναι ερωτευμένος;», με διορθώνει η Ζωζώ, «το λέει; Το δηλώνει;». Θα έλεγε κανείς ότι η Ζωζώ σκεφτόταν ακόμα τις ουρές του ΙΚΑ, που αμέσως σου φέρνουν στο μυαλό τις ουρές στην εφορία και άρα στις δηλώσεις. «Ναι! Στήνεται στο ΙΚΑ και περιμένει μέχρι να το δηλώσει στον καρδιολόγο!». Αλήθεια, πως ξέρεις ότι κάποιος είναι ερωτευμένος; Ή ότι εσύ ο ίδιος είσαι ερωτευμένος; «Οι πεταλούδες στο στομάχι…ή…κάποιο άλλο έντομο τέλος πάντων!», λέει η Μπέμπα. Ή φτερουγίσματα στην καρδιά, όπως η γριά στο ΙΚΑ. «Α…», είπε η Ζωζώ και κοίταξε την κοιλιά της, σα να είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει… «Εγώ αυτές τις πεταλούδες πάντως, τις νιώθω όταν έχω άγχος!», είπε η Ζωζώ και σημάδεψε τις τουαλέτες με ένα πετάρισμα στα βλέφαρα… «Αυτά με τις πεταλούδες και τα ζουζουνάκια είναι για τα κοριτσάκια που γαλουχήθηκαν με Beverley Hills», είπα με ανεξέλεγκτη λύσσα. Όταν οι άλλες βλέπανε Beverley Hills εγώ έβλεπα "οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν" και πράγματι, ήταν πιο εύκολο να ερωτευτείς εκείνη την εποχή.

Ακούμε τόσα πολλά για αυτόν τον έρωτα και αλήθεια, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν ξέρουμε τίποτα… Άλλοι λένε ότι πονάει. Άλλοι ότι αν είναι έρωτας δεν πονάει! Γιατί τότε δεν είναι έρωτας… Άλλοι λένε ότι ο έρωτας, με έρωτα περνάει και ότι χρόνια δεν κοιτάει… Άλλοι λένε ότι  οι αληθινοί έρωτες (οι αληθινοί αληθινένιοι, όχι το ομώνυμο σίριαλ όπου όλοι σκοτώνονται) δεν σβήνουν ποτέ κι άλλοι ότι ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, αλλά για να παρηγορήσουν τους παντρεμένους, τους λένε ότι μεταμορφώνεται σε «αγάπη»… Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ερωτεύεσαι μόνο μια φορά στη ζωή σου κι άλλοι, ότι ερωτεύεσαι πολλές φορές! Ή οτι τον 1ο έρωτα δεν τον ξεχνάς ποτέ...Δηλαδή μια κατάρρα σε ακολουθεί για πάντα, αν είσαι απο αυτούς που δεν ερωτεύονται δεύτερη ή τρίτη φορά. Και μερικοί πιστεύουν οτι ο έρωτας δεν υπάρχει καν κι ότι δεν θα τους συμβεί ποτέ…Μια από εμάς το πιστεύει σίγουρα πάντως... Για να δούμε…