Vintage τερατολαγνεία

Μερικές φορές οι άνθρωποι, ειδικά στη δεκαετία των 20s που διανύουμε, αδυνατούμε να δούμε την πραγματικότητα. Είναι που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στον κυνισμό που μας ποτίζουν και τη μαγεία που πασχίζουμε να κρατήσουμε λίιιγο ακόμα στη ζωή μας. Έτσι, δεν είμαστε δεκτικοί στα «όχι» και τα «μη». Ξεφτυλιζόμαστε πολύ πιο εύκολα για τα μάτια της/του, ωραιοποιούμε όσο περισσότερο μπορούμε τα ελαττώματά του («ε να μωρέ σκαλίζει τη μύτη του σε κάθε φανάρι…») και μυθοποιούμε  αυτόν που δεν έχουμε, γιατί αν τον δούμε όπως είναι θα είναι σα να παραδεχόμαστε ότι είμαστε κολλημένοι χωρίς λόγο. Η Ντράνα για παράδειγμα, ενώ το ξέρει ότι είναι τερατολάγνα, προσπαθεί να μας πείσει κάθε φορά που της λέμε ότι ο γκόμενος είναι τέρας, «όχι ρε! Εμένα μου αρέσει!». Τι σου αρέσει κοπελιά; Το πηγούνι-παντόφλα; Το αφτί «Ο ΕΕ από τ’άστρα; Το δέρμα ταπετσαρία ή η μυρωδιά μπαγιάτικο μακαρόνι;».

Πρώτα είχαμε τον Γκάου – όνομα και πράμα, δεν ήταν τυχαίο το παρατσούκλι που η ίδια έβγαλε στον γκόμενό της. Μετά το Σαμιαμίθι (ήθελε και πουκάμισο, τρομάρα του!), τον Κουτσουνάκη (πολύ πιτσουνάκι το κουτσουνάκι, κολλήσαμε με τις ζάχαρες στα πρώτα πρωτοβρόχια!), ύστερα τον Roux…Μη μιλήσω για την τελευταία ολέθρια σχέση της, τον Καρπαζοεισπράκτορα! Πάνε τώρα αυτοί, άλλωστε ένας ήταν πάντοτε ο έρωτας της Ντράνας. Ο Roux ο κοκκινότριχας. Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος της εαυτός… «Και που θα ξαναβρω εγώ κοκκινοτρίχη;», έλεγε απελπισμένα. «Πάρε τη μπατονέτα και ζωγράφισέ του φακίδες, βάψε του το μαλλί…Έχει σωστή βάση, θα πιάσει το χρώμα!». Η Μπατονέτα έχει χρώμα «μπανανί» αλλά δεν της έχει κεντρίσει αρκετά το ενδιαφέρον. Βλέπεις δεν είναι και τόσο τέρας!

Προσφάτως η Ντράνα γνώρισε ένα παλικάρι. Τώρα αν είναι κι αυτός hard rock halleluiah (=τερας) δε το ξέρουμε, δεν τον έχουμε δει ακόμα. Όλα καλά κι όλα ωραία το παλικάρι, αλλά, «Δεν κοίταξα τα παπούτσια που μου έχετε πει να προσέχω ρε γαμώτο!», λέει η Ντράνα αγχωμένη. Πόσο επιφανειακές μπορεί να είμαστε, να μου πεις, να κρίνουμε τους άνδρες από τα παπούτσια. Μόνο που το μυστικό δεν είναι αν είναι «ακριβό» ή όχι…Είναι ότι π.χ. εγώ, αποφεύγω τους αυτούς από το Πολυτεχνείο, συγκεκριμένα μιας σχολής αλλά μη το θίξουμε τώρα. Ε, κι όμως ρε φίλε, τους καταλαβαίνω από τα παπούτσια, μη ρωτάς πως! Ή ας πούμε, θα δυσκολευόμουν πολύ με τους «σαγιοναράτους», αλλά να που η πραγματικότητα με διαψεύδει τελικά. Χρωστάω εξηγήσεις, θα τις δώσω προσεχώς. Όχι ότι οι άνδρες δεν έχουν τέτοια θέματα… Κάποιοι απεχθάνονται τα πιπ τόου, ο Tony γελάει με τις γαλότσες, ειδικά όταν δεν έχει βροχή… Λογικό κατά τη γνώμη μου.

Τέλος πάντων, η Ντράνα είχε υπο εξέταση το προσεχές τέρας, τα στοιχεία του οποίου μου ανέλυσε διεξοδικά όσο περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο με κατεύθυνση, που αλλού; Το P.U.  «Σε κάποια στιγμή…έβγαλε το κινητό του…και ήταν ένα παλιο Nokia…», αφηγείται η Ντράνα και τη διακόπτω με ενθουσιασμό «Δεν πειράζει ! Αυτό μπορεί να είναι και καλό!!!Μπορεί να είναι…ξέρεις…», είπα αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση  , η Ντράνα πετάχτηκε κατενθουσιασμένη «Τι; Το έχει κρατήσει για Vintage λες?»… (Ότι δηλαδή αν το 2012 κάποιος κυκλοφορεί με το 3310 θα το θεωρούσαμε… vintage!?)

Όχι, απλά μπορεί να είναι από αυτούς που δεν ασχολούνται με την τεχνολογία, να έχει περισσότερο χρόνο για εσένα αυτός ο τύπος…να ζει καλύτερα…πιο αληθινά, λιγότερο ψηφιακά… Ή μπορεί όντως να είναι...vintage! (η ανάγκη των 20s που λέγαμε…).

Κάτι άλλο που είναι επίσης συχνό φαινόμενο στα 20s είναι το γεγονός ότι καθώς φεύγεις από τα 20s και πλησιάζεις τα 30s, προδίδεις τα πιστεύω σου. Για παράδειγμα, μπορεί ξαφνικά να γοητευτείς απο μια σαγιονάρα, που μέχρι πριν λίγο καιρό απεχθανόσουν! Ή ο "τύπος άνδρα" που νόμιζες οτι σου αρέσει, να καταρρεύσει όταν γνωρίσεις το δικό σου προσωπικό vintage τερατάκι! Είμαστε τρελές οι γυναίκες, δε το συζητώ!