Ήμουν ξαπλωμένη για ώρες στον καναπέ, ακούγοντας όπερα και Γαλάνη εναλλάξ και φιλοσοφώντας περί της ουσίας... Η μοναξιά και η κλεισούρα μου είχε πειράξει το μυαλό γι’ αυτό η Ζωζώ έβαλε ό,τι προλάβαινε (ημίγυμνη δηλαδή) κι έτρεξε να με σώσει. Σε λίγο το σπιτικό λικέρ λεμόνι έχει εξαφανιστεί, η ρακή κοντεύει να τελειώσει, η μαστίχα εξαντλείται κι εμείς τραγουδάμε στο μπαλκόνι την «Κόκκινη Γραμμή» της Θεοδωρίδου, το «Είσαι μπάζο» από τα Σαγόνια του Καρχαρία, σε remix με λίγο rave και trance… «Νομίζω είμαστε έτοιμες για Pere Ubu! Σήκω! Ντύσου!», αποφάσισε η Ζωζώ.
Εκείνο το βράδυ έπαιζε μουσική o Paulo, εκείνος ο γοητευτικός μπρατσαράς, που τον συνδέει μια… βαθιά φιλία με τη miss Kanela. Αλήθεια, που ήταν αυτή; Α ναι, «ξεκουραζόταν» τα ιδιαίτερά της δωμάτιά της. Μέσα στο bar, ήταν ο GPP, με αέρα μποέμ Παριζιάνου και καπελάκι ψαρά του Σηκουάνα, και ο Λατίνος, λίγο ξενερωμένος ίσως κουρασμένος,, ποιος ξέρει. Η κουτσομπόλα μας κοίταξε από μακριά, δεν μπήκε στον κόπο να μας χαιρετήσει. Ανάλογα τα κέφια είναι κι αυτός, μια χαιρετάει, μια δεν χαιρετάει. Τέλος πάντων, για να ολοκληρωθεί το παζλ, αρκεί να πούμε ότι οι θαμώνες ήταν βουτημένοι στη χύτρα της ασχήμιας. Όπα! Χύτρα! Άρα, όλοι έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους. Δεν μπορεί, ακόμα και ο πιο άσχημος και κακομούτσουνος άνθρωπος, έχει κάτι ωραίο. Αυτό ήταν το challenge της βραδιάς. «Προσπάθησε να βρεις έστω κι ένα ωραίο χαρακτηριστικό πάνω σε όλους…», λέω στη Ζωζώ. «Οκ! Θα πιώ άλλο ένα τότε…» απάντησε.
«Να! Αυτός εκεί που μοιάζει με Κουρδιστό Πορτοκάλι… Εκεί ντέ, ο κοντόχοντρος με τη μύτη του μυρμιγγοφάγου και τα νύχια της Ούρσουλα… Έχει καλή καρδιά! Φαίνεται…», λέει η Ζωζώ σουρωμένη. «Αυτός εκεί, που μοιάζει με ποντίκι με φτερά…. Νυχτερίδα δηλαδή… Έχει ωραία οπίσθια… Νυχτερίδα; Οh! Batman!», να λέω εγώ.
Για τον Αιζ (όπως λέμε Ice) σας έχω πει; Δε νομίζω… Είναι το παιδί prodigy του μαγαζιού. Ξεκίνησε ως παραπαίδι, να βάζει νερό και να δίνει καλαμάκια… Στη συνέχεια άρχισε δειλά- δειλά να φτιάχνει ποτά (τζιν τόνικ, μαλιμπού ανανά…) και κατέληξε να φτιάχνει υπέροχα κοκτέιλ… Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που μας έφερε σφηνάκι «apple martini». I m so proud!!! Πρέπει να του διοργανώσουμε τελετή αποφοίτησης λίαν συντόμως.
Μα που είναι επιτέλους ο Πρόεδρος; Καλομελέτα κι έρχεται… Μέχρι να έρθει , τόσο η Ζωζώ όσο κι εγώ τους βλέπαμε όλους τόσο μα τόσο όμορφους. Ο Πρόεδρος μπήκε στον πειρασμό να μας πάει για αλκοτέστ. Πως γίνεται αυτό τώρα όταν δεν έχεις τα απαραίτητα εργαλεία; Ποτίζεις κι άλλο τους μεθύστακες για να κάνεις συγκριτική ανάλυση «το πριν» και «το μετά».
Παράλληλα, σε ένα μπαρ του Λονδίνου βρισκόντουσαν δυο αγαπημένα μου πρόσωπα. Ο ένας, είναι ο Ξανθός ο Ταύρος (τελικά μετονομάστηκε σε Κακός Λύκος, θα δεις προσεχώς), ο οποίος μετράει αντίστροφα τις μέρες για να έρθει στην Ελλάδα… Και λίγο παραδίπλα, ήταν η Μπέμπα (εντελώς συμπτωματικά γιατί ούτε που γνωρίζονται μεταξύ τους). Και να γνωριζόντουσαν όμως, δε νομίζω να είχαν χρόνο για χαιρετούρες, γιατί ο μεν Ταύρος ήταν περικυκλωμένος από αμέτρητες Ιndi/ Paki λυσσάρες που θέλανε να μάθουνε τι εστί «greek lover» και η δε Μπέμπα, ήταν με εκείνο το φωτομοντέλο, τον Giorgio , ο οποίος ;έβλεπε συνωμοσίες παντού. «Giorgio αγόρι μου, χαλάρωσε λίγο, πολύ tivo βλέπεις…».
Αποτέλεσμα; Γυρνάμε κουρούμπελα, σουρωμένες στο έπακρο σπίτι μου, η Ζωζώ κι εγώ… Αφού κάναμε μια ωραιότατη βόλτα στα γκρέμια του πανοράματος για να δούμε τη Θέα, όπου και χαθήκαμε (εγώ που οδηγούσα, η Ζωζώ δεν κατάλαβε καν ότι πήγαμε βόλτα, νόμιζε μόνο οτι αυξήθηκαν τα χιλιόμετρα από το PU στο σπίτι). Καταβροχθίσαμε ό,τι είχε το ψυγείο και αρχίσαμε το super Mario kart… Το ίσιωμα δεν το βρίσκαμε… Σε λάβες πέφταμε, σε δέντρα στουκάραμε, καμία τύχη. «Θες να το απογειώσουμε τελείως; Do it like a man!» μου λέει και βάζουμε την τσόντα της Ντούβλη για να γελάσουμε λίγο… Μπα. Αποκοιμηθήκαμε μέσα σε δευτερόλεπτα, όταν άρχισε η αφήγηση, «μια φορά κι έναν καιρό ήταν η «βασίλισα της πουτανιάς»…». Loosers!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου