The Blackout project

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να είδα, ήταν μια σειρά λευκά δόντια. Που ήμουν; Τι μου είχε συμβεί; Και για να ξεκαθαρίσουμε! Το σκοτάδι το αγαπώ!

(λίγες ώρες νωρίτερα) H Tζέν-τζέν ανήκει στους ανθρώπους που έχουν στο αίμα τους την ευρεσιτεχνία.  Μέσα σε όλες τις τρέλες της – είναι και αναρίθμητες…- είναι κι αυτή, που θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο. «Αν ήμουν σουβλατζής, θα ονόμαζα τη σουβλακερί μου “Στη μέση ο Μανώλης”. Και τα καλαμάκια θα τα σέρβιρα σε….» συνέχισε να περιγράφει με λεπτομέρεια το φαντασιακό σουβλατζίδικο της μικρής μας γειτονιάς. Μη χειρότερα… Εντωμεταξύ η miss Kanela που απολάμβανε το Zombie με μπόλικη κανέλα ποτό της,  έψαχνε ονομασία για την καινούργια μπίζινα που ετοιμάζεται να ανοίξει προσεχώς. «Εύρηκα!» βροντοφώναξε η Τζέν-τζέν. «Μη μας πεις, ξέρω… Τραμπα-τραμπαλίζομαι!Ή μήπως, «η μικρή Ελένη», γιατί το μήλο (miss Kanela) κάτω από τη μηλιά (miss Tailand) θα πέσει.  Και τώρα που είπα μήλο… μήπως να το πούμε… «Κορόιδο»;»…

Ο Χόρχε μου αποσπά την προσοχή, είχε έρθει η ώρα να παραγγείλω. «Ένα Coco Bloco ασυζητητί!» του λέω και μαζεύω για χιλιοστή φορά την άτακτη τιράντα. Η Ζωζώ χόρευε μόνη της κάπου στο βάθος, ο Mexican –o oποίος ενθουσιάστηκε με την ιδέα «Στη μέση ο Μανώλης»- είχε μια πολύ δροσερή προσέγγιση στις μουσικές επιλογές. Μάλλον πολύ καλοκαιρινές. Μα τι λέω, σήμερα είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου! Καλοκαίρι 100%! Μα τι στο καλό έπινε η Τζέν-τζέν; Τι άλλο… «El Petrihno», που φέρει τη σφραγίδα του GPP.

Αnyway! Η  κατάσταση έχει ξεφύγει, όλοι ψάχνουν να δουν από πού θα φύγουν… Εγώ προσπαθώ να μετοικίσω στη Γαλλία κι όλο πέφτω πάνω σε γραφειοκρατικά εμπόδια, η Μπέμπα έχει ήδη μεταναστεύσει στη Λόνδρα, η Ρούνι-Ρούνι θα εγκαταλείψει τη Ρωσία και η ιδέα πως θα γυρίσει στην Ελλάδα δεν φαίνεται να την ενθουσιάζει. Κι η Ζωζώ ζει με το φόβο της Ταιλάνδης, τη νέα αγάπη της μητέρας miss Tailand, που δηλώνει πανέτοιμη να τα πουλήσει όλα και να φύγει τρέχοντας. Ζωζώκα μου , πρόσεχε μη σε καταπιεί η Μπανγκόκ… Μα ποιος μεταναστεύει στην Ταιλάνδη; Τα απόκρυφα κάλη των Ασιατών είναι γνωστό πως δεν σου γεμίζουν το χέρι… Μη σου πω δε γεμίζουν καν βρακί μεγέθους medium.

Και δεν πρόλαβα να ξεστομίσω «Μπανγκόκ» , έγινε διακοπή ρεύματος. Black out, πως το λένε; Όλη η Γλυφάδα βυθίστηκε στο σκοτάδι… Η μουσική έσβησε, η μουρμούρα του κόσμου άρχισε να γίνεται εκνευριστική. Η Τζέν-τζέν κι εγώ είχαμε μια φανταστική ιδέα. Να πάμε να εξερευνήσουμε τα σκοτάδια του κάτω ορόφου. Η απόλυτη μαυρίλα, το άπλετο σκότος κι ο Τρόμος είναι λίγα για να περιγράψουν τι ζήσαμε εκείνες τις στιγμές. Καταρχήν γιατί όπως έχουμε ξαναπεί, οι τουαλέτες έχουν καθρέπτες σε όλες τις μεριές. Κι όταν ένα λευκό χαμόγελο είναι το μόνο που φωτίζει το χώρο και μάλιστα εμφανίζεται πολλαπλασιασμένο σε όλους τους καθρέπτες, τότε ο εφιάλτης δεν αργεί να ξεκινήσει.  Έλεος άνθρωπέ μου, λεύκανση είναι αυτή ή έφαγες καμιά ντουζίνα led;

Φύγαμε τρέχοντας, μη μας δαγκώσει, ξέρω κι εγώ;  Βέβαια μέσα στο διάχυτο σκοτάδι και με τη διαστημική ταχύτητα που έφυγα προσπέρασα κόσμο και κοσμάκη – τις φάτσες δεν τις διέκρινα. Κι όταν είχα ήδη απομακρυνθεί αρκετά, κατάλαβα ότι εκείνο το πόδι που πάτησα στο φεύγα, ήταν μάλλον του Κακού Λύκου. Κακό timing, τρισάθλια γκαντεμιά μου και μάταιη επι ματαίω γκίνια μου. Θα μπορούσα βέβαια να επιστρέψω, όπως άλλωστε επέστρεψε και το φως, αν κάποιος έμπαινε στον κόπο να σηκώσει τον διακόπτη! Άλλα πουουουουουουου;;;; 

Ε πιά, μάλλιασε η γλώσσα μου «λύκε, λύκε, είσαι εδώ;»…