Tελικά η διαδήλωση του Συντάγματος με έχει επηρεάσει ριζικά… Ας ξεκινήσουμε από το ότι έβγαζα συνθήματα για το ποτό μου και γέλαγα μόνη μου. Συνέχισα με τον Κοκκινοτρίχη, τα τακούνια μου και δεν σταμάτησα ούτε όταν σκαρφίστηκα συνθήματα για τον διπλανό μου… Αυτόν που τα αφτιά του με προκαλέσουν να χρησιμοποιήσω για ντουντούκα. Ωχ! Όχι ρε π***! Να κι ο Ποθητός… Πέρα από αυτό, ήταν μια ιδιαίτερα μειονεκτική βραδιά για εμένα. Κανονικά έπρεπε να βρίσκομαι με τον έρωτα της ζωής μου να βλέπουμε χαζοταινία.
Η Ζωζώ έχει κάνει block τον εαυτό της… Από τα γενέθλιά της κι ύστερα δεν την ματαείδα. Η Ντράνα είχε μια ανυπόφορη γκρίνια για τη συμφορά που την έχει βρει, αυτό το διαολεμένο αυχενικό που δεν την αφήνει να ησυχάσει. Δεν είχε σκοπό να έρθει, μέχρι που σιχτίρισε να βλέπει τα σαχλοπρογράμματα της τηλεόρασης, πέταξε το κολάρο κι έτρεξε. Μέχρι να έρθει όμως, είχα ήδη ξενερώσει… «Ααααχ, που να είσαι τώρα Roux…», αναφωνούσε.Καιρό τώρα η Ντράνα είχε καψουρευτεί έναν κοκκινοτρίχη Δανό. Τον γνώρισε τυχαία στο δρόμο, όπως στις ταινίες. Αυτός της έδωσε την επαγγελματική του κάρτα. Ευρωπαίοι ρε φίλε, απροσάρμοστοι. Τέλος πάντων, η Ντράνα που έτρεφε μεγάλη αγάπη στα κόκκινα μαλλιά, είχε ήδη οραματιστεί τα τέσσερα κοκκινομάλλικα παιδιά τους...
Από την άλλη η Τζέν-τζέν βρισκόταν σε υπερδιέγερση… Εξάψεις, κάψες και φλόγες δεν την άφηναν να ησυχάσει, είχε κολαστεί, είχε δαιμονιστεί κι ήθελε ένα δυνατό ποτό, εμπνευσμένο από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, για να σβήσει τις φωτιές. Τότε προσγειώθηκε στα χέρια της η πιο θανατηφόρα μαργαρίτα που έχει γίνει ποτέ. «Κορίτσια δεν ξέρω, αλλά εγώ τις φίλες μου τις βλέπω πάντα πολύ όμορφες!», είπε σε μια φάση, διότι γύρω μας υπήρχαν λίγο περίεργες τύπισσες. Όμως είναι ψέματα! Η Τζέν-τζέν μπορεί να «γουστάρει» τις περισσότερες γυναίκες που θα περάσουν από μπροστά της και να τις παρατηρήσεις 100 φορές περισσότερο από έναν άντρα. Και δεν είναι «ιρλ-ιρλ-ριλ-ούα-ούα» (τώρα αν δεν καταλαβαίνεις, διάβασε το προηγούμενο επεισόδιο).
Σε λίγο, φτάνουν ο Mr. BlueEyes, που τελικά δεν είναι blue, αλλά green, όπως διαμαρτυρήθηκε, μαζί με μια δεκαριά άτομα, τα ονόματα των οποίων δεν μπήκα στη διαδικασία να συγκρατήσω, θα έκαιγα εγκεφαλικά κύτταρα χωρίς λόγο. Ήμουν αποφασισμένη να γυρίσω σπίτι με τα πόδια. Ανάμεσα στους αμέτρητους γνωστούς (ναι, διαδηλώνουν στο pere ubu οι Αγανακτισμένοι Πότες) διέκρινα το Τρομαγμένο Ρακούν, που επίσης διακρίνεται από την ανικανότητά του να συγκρατήσει ονόματα. Δεν θυμάμαι να ήταν τόσο γουργουλο-τρομαγμένο το μάτι του ποτέ, σα να μην ήξερε κι ο ίδιος τι του είχε συμβεί. «Caipiroska Aνανά!» ζητάω από τον Jim the bartender. Η Τζέν-τζέν περίμενε πατατάκια, τα οποία δεν καταδέχτηκαν να έρθουν ποτέ τελικά. Δεν πρόλαβα να γυρίσω το κεφάλι από την άλλη, να δω το Τρομαγμένο Ρακούν λοιπόν και ο ανανάς-ντεκόρ είχε εξαφανιστεί. Κοίταξα στο ταβάνι,κοίταξα στο πάτωμα… Ποιος μου πήρε ωρέ τον Ανανά; Όμως αγαπάει το Αλλάχ τον κλέφτη, αγαπάει και το νοικοκύρη. Τα μάγουλα της Τζέν-τζέν είχαν φουσκώσει και στην άκρη των χειλιών τους κρεμόταν η άκρη του ανανά… Έτρεξε να τον αντικαταστήσει! «Έναν Ανανά! Έναν Ανανά!» ζητάει απο τον Jim. Ο Ανανάς ήρθε… σεβιρισμένος πάνω σε ακόμα ένα Caipiroska… Αλλά πλέον, εγώ ήθελα κάτι αλμυρό. Έτσι είναι αυτά…
Καθίσαμε έξω, τώρα που καλοκαίριασε κι η μόδα επιτάσσει να «βγούμε στο δρόμο». Για το μόνο που ήμουν σίγουρη είναι πως δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον στη βραδιά, πως τα πατατάκια που ζητούσα απεγνωσμένα δεν ήρθαν ποτέ, πως ήπια 4 κοκτέιλς, πλήρωσα τα 2 και δεν ευχαριστήθηκα κανένα, γιατί έχω πάθει ψύχωση με τη ρακή της mademoiselle Φραουλίτσα. Η mademoiselle Φραουλίτσα είναι η συντρόφισσα στον αγώνα των Αγανακτισμένων, που αγανακτεί χωρίς ποτέ να ξεχάσει τη θηλυκότητά της (ηχητικό εφέ: υπερχείλιση πισίνας και μακροβούτι) και χωρίς ποτέ να ξεχάσει τη ρακή. Γιατί άλλωστε έχει τη μαύρη σελήνη στον Λέωντα κι είναι ιδιαίτερα ανθεκτική στο περπάτημα. Και πόσο πολύ μου έλειπε σήμερα… Όλη τη βδομάδα περπατάμε ασταμάτητα από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη και σήμερα ήμουν καρφωμένη και βιδωμένη στο μωσαϊκό του PU, λόγω των άβολων πιπ-τόου. Τι καταπίεση που τρώμε εμείς οι γυναίκες!
Γύρισα σπίτι κατά τη 1.30. Ήταν νωρίς για να κοιμηθώ, ήταν αργά για να κανονίσω κάτι άλλο… Home alone λοιπόν και τότε χτυπάει το τηλέφωνο στο skype!Ήταν εκείνος ο ξανθός...εκείνος που είχα γνωρίσει πριν το Πάσχα... Και κάπως έτσι το ξημέρωμα σε βρίσκει με το lap top αγκαλιά και τον Τζέρυ ανάσκελα, να βλέπει όνειρα! Best conversation ever…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου