Dirty Minds…

Ήταν 28^η Οκτωβρίου, το μπαρ ήταν σημαιοστολισμένο… Η παρέλαση ξεκίνησε με τη λυσσασμένη έγκλειστη στο σπίτι όλο το Σαββατοκύριακο Τζεν-τζέν, την άρρωστη όπως πάντα Ντράνα, που ήρθε πριν από όλους (φρικτό σύμπτωμα της ασθένειας) με φλατ μποτίνια (βαρύ περιστατικό…).   Στη συνέχεια προσήλθε ο Αρχαιοκάπηλος, πολύ ανεβασμένος και πολύ κεφάτος. Κάτι περιέγραφε, δεν άκουγα πολύ καλά, μα άκουσα σε μια στιγμή «έχετε φάει ποτέ…τρικαλινό λουκάνικο;», με πονηρό υφάκι…

Η Ντράνα είχε ένα βήχα κωλόγερου και ζήτησε ένα περίεργο κοκτέιλ με κονιάκ και μέλι, που σερβίρεται ζεστό, όπως το ρακόμελο, με λίγο δυόσμο και πλεούμενα … καρύδια, ρόφημα εξαιρετικό για πολύ κρύες βραδιές μπροστά στο τζάκι. «Α!Μου αρέσει αυτός!», είπε κοιτάζοντας έναν από τους καινούργιους μπαρμεν. Ο μπαρμαν ήταν ψηλός και ξανθός (απόχρωση μπανανί) αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αναμετρηθεί με τον Χόρχε, ούτε σε ομορφιά, ούτε σε ταλέντο πίσω από τη μπάρα. «Ποιος καλέ; Αυτός που μοιάζει με γιγαντιαία μπατονέτα;», ρωτά η Τζέν-τζέν. Όσο για τον Χόρχε, φήμες τον θέλουν να επιστρέφει στην οικογένεια Pere Ubu…

Το κοκτέιλ «γιατροσόφι» της Ντράνας προκάλεσε τα βλέμματα του κοινού και στο εξής θα μπορούσε να είναι επετειακό κοκτέιλ της 28^ης… Όλοι το κοίταζαν, το μύριζαν και στην συνέχεια το ζητούσαν από τον Μπατονέτα. Γιατί η Ντράνα, ό,τι πιάνει στα χέρια της το κάνει μόδα… … «Μια φορά πάντως, τρικαλινό λουκάνικο δεν έχω πιάσει!», σημειώνει τεντώνοντας το δείκτη, με αυστηρότητα και πειθώ. Πάνω στην ώρα με πλησιάζει ένας νεαρός με δύο σφηνάκια στο χέρι. «Μπα! Και πιπίνια τώρα;», ρωτά ο Αρχαιοκάπηλος, που εκείνη την ώρα ανέλυε τη «στάση Μετέωρα» (όπως πήρε το αφτί μου).  Σε αντίθεση με της Miss Kanela, εγώ ουδέποτε είχα επιτυχία στα «πιπίνια». Το συγκεκριμένο πιπίνι βέβαια, είναι αυτό που θα έλεγες «δεν είναι αυτό που νομίζεις»…

Επιστρέφοντας στο τραπέζι, ο Αρχαιοκάπηλος και οι  Ρούληδες  ξεκινούν τις ερωτήσεις για το φερόμενο ως «πιπίνι» και τους εναγκαλισμούς μας. Και «ωωω» και «αααα»… κι ενώ το μυστήριο στην ατμόσφαιρα τους έχει ιντριγκάρει όπως όταν σε τρώει η μύτη σου αλλά δεν μπορείς να τη σκαλίσεις γιατί σε κοιτάει ο κόσμος,  έτσι, για να μην τρώγονται άλλο, αποκάλυψα ότι ο νεαρός δεν ήταν παρά ένας παιδικός μου φίλος… «Τι; Παίζατε το γιατρό;», ρωτάει ο Αρχαιοκάπηλος. Η αλήθεια είναι ότι τον βασάνιζα ανελέητα όταν ήμουν μικρή κι αυτός ακόμα πιο μικρός, αλλά όχι, δεν παίζαμε τον γιατρό. «Αμάν πια αυτό το πονηρό μυαλό σου! Πες μας για τη στάση μετέωρα και μη λες άλλα…». Μα αλήθεια, πως είναι η «στάση μετέωρα»; Σε κούνια του σεξ αλά Σαμάνθα Τζόουνς; Όρθια; Καθιστά; Πως!? «Ανώμαλη! Γυρνούσαμε από την εκδρομή και κάναμε στάση στα Μετέωρα! Ηλίθια! Και φάγαμε λουκάνικα στα Τρίκαλα!!!! Τι νόμιζες;», είπε και με αποστόμωσε. Μετά είπε κάτι άλλο, σα να με κάλεσε σπίτι του… αλλά δεν θα πάρω όρκο, είναι προφανές ότι εκείνο το βράδυ παράκουγα γενικότερα. Ποιος όμως έχει τελικά πιο βρώμικο μυαλό; Ο Αρχαιοκάπηλος ή εγώ;

Η Ρούνι-ρούνι παθαίνει κατάθλιψη με τις εθνικές γιορτές και τις αργίες κι έτσι, ενώ στην αρχή είχε πει «ΝΑΙ» τελικά είπε ένα μεγάλο «ΌΧΙ» και δεν ήρθε…Αποφάσισε να δει ντοκυμαντέρ στο youtube. Το «ΟΧΙ» το λέει κατόπιν εορτής και άμα το θυμηθεί. ;Hρθε ο Solosοn, συμφοιτητής της από τη Ρωσία, ο οποίος ήταν για ένα μόνο βράδυ στο P.U. αλλά εκείνη…τον ξέχασε. Ο Soloson, που είχε ακουστά για το blog, αλλά δεν γνώριζε ποιος κρύβεται από πίσω, άρχισε να κάνει ερωτήσεις, πολλές ερωτήσεις… λες και έβαλε σκοπό της ζωής του να ξεσκεπάσει την αφηγήτρια…Σε αυτή τη στιγμή και λίγο πριν βρει τον ένοχο, η Φλόγα (σερβιτόρα) φέρνει έναν κουβά ποπ κορν, η Ντράνα βουτάει το χέρι της λαίμαργα μέσα κι από ένα τυχαίο σκούντημα τα ποπ κορν βρίσκονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, όπως ο χαρτοπόλεμος στο καρναβάλι. Κι όπως είπαμε, ό,τι πιάνει στα χέρια της γίνεται μόδα! Σε λίγο, όλο το μαγαζί έπαιζε ποπκορνοπόλεμο…

Οι έρευνες του Soloson διακόπηκαν προς το παρόν… Αυτό μας έλειπε τώρα, να ψάχνετε ποιο είναι το gossip girl!!! Εεεεε, ΟΧΙ! 

Μπουζουκοbabies...

Τους ρωτήσαμε κι απάντησαν! Τελικά τι μετράει πάνω σε μια γυναίκα; Πόσο ντυμένη και πόσο γδυμένη πρέπει να βγαίνεις έξω; Τι είναι αυτό που τραβάει τους άνδρες σα μαγνήτης σε κάτι τύπισσες ανεκδιήγητες για τα γυναικεία δεδομένα; Μόνο ένας άνδρας θα μπορούσε να σου απαντήσει… Κι όσες φορές κι αν ρωτήσεις, δεν θα καταλάβεις ακριβώς…

«Πωπω! Τι bouzoukobaby είναι αυτό;», είπε ο Ρούλης και ήπιε μια γουλιά από τη γιαπωνέζικη μπύρα του. «Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η γιαπωνέζικη μπύρα;», ρωτάει η Τζέν-τζέν (εκτός θέματος τελείως). H σωστή ερώτηση είναι τι το ιδιαίτερο έχει ένα μπουζουκοbaby από ένα κοινό baby… Το μπουζουκοbaby είναι η κλασική γκόμενα με το μαύρο στιλέτο, το καυτό μαύρο μίνι φόρεμα στράπλες, με γυμνό πόδι ή με καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Κατά γενική ομολογία «η γυμνή» που γυροφέρνει όλους τους γκόμενους και χορεύει τσιφτετέλι ακόμη και με sex pistols.

Loux mpouzoukobaby: Μετά τους «sans culottes»  (χωρίς βράκες) ήρθαν οι «sans portefeuilles» (χωρίς πορτοφόλια). Τα loux bouzoukobabies κυκλοφορούν με μοναδικό όπλο της αξεπέραστη γοητεία τους (νομίζουν) και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πάρουν μαζί πορτοφόλι όταν βγαίνουν έξω. Γιατί; Είναι τόσο σίγουρες ότι κάποιος θα βρεθεί να  τις κεράσει

 «Μα είναι ωραία τώρα αυτή;», είπε η Ντράνα και γύρισε το βλέμμα από την άλλη… «Είναι χαρούμενη!», πετάχτηκε να πει κάποιος από τους Ρούληδες. «Να, κοίτα αυτήν εκεί…Είναι φέτα! Της βάζεις σακούλα στο κεφάλι! Αλλά είναι χαρωπή…», εξηγείται. Το μπάζο;; Και βλέπεις άλλες καλοβαλμένες, όμορφες κοπέλες να κάθονται σε μια γωνιά στο μπαρ και να μη τους μιλάει άνθρωπος!

Οι Γάλλοι έχουν έναν άλλον όρο να περιγράψουν τις «φέτες» ή «σαύρες». Τις λένε «crevettes» (= γαρίδες). Τη γαρίδα δηλαδή, της οποίας τρώγεται το σώμα αλλά πετάς το κεφάλι. Αν η γαρίδα είναι χαρούμενη, τότε κανείς δεν νοιάζεται για τη φάτσα της! Εκτός κι αν το χαμόγελο είναι πολύ άσχημο, αντικειμενικά… «Άσε που η ασχήμια κρύβει και προστυχιά…», είπε ο Αρχαιοκάπηλος. Μάλλον εκείνο το μπουκλάκι που κρέμεται στο μέτωπό του, τον έχει τυφλώσει… Δεν μπορεί!

Για να βρεις γκόμενο στη σήμερον ημέρα πρέπει ή να είσαι πρόστυχα άσχημη, μπουζουκοbaby, με κεφάλι crevette και να γελάς σα χαζή… ή απλώς να είσαι  ασιάτισσα. Άλλη μόδα κι αυτή. Μη δουν σχιστομάτα, αμέσως να τρέξουν καταπάνω της! Κι εμείς οι υπόλοιπες, έχουμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του πως πρέπει να είμαστε για να αρέσουμε (προφανώς και αποτυχώς).

 «Ωραίο *oύστο!», μου λέει η διπλανή, ψηλή, ξανθιά, τριαντάρα γλυφαδιώτισσα (από αυτές που κάνουν yoga, αλλά τείνουν να γίνουν μπουζουκοbaby). «Ε…ευχαριστώ…», της απαντάω έχοντας ακούσει το πιο άκυρο σχόλιο που μου έχουν πει ποτέ, άκου εκεί «ωραίο γούστο!» στα καλά καθούμενα. «Γιατί;» τη ρωτάω και κοιτάζομαι, πραγματικά δεν ήταν άξιο συζήτησης το Styling της βραδιάς. Εκείνη χαμογέλασε, δεν κατάλαβε γιατί ρωτάω γιατί. «Μα γιατί;», ρωτάω τη Τζέν-τζέν, «γιατί να μου πει ότι έχω ωραίο γούστο;;;». Η Τζέν-τζέν άρχισε να γελάει και να χτυπάει τα μπούτια της υστερικά, «μπούστο σου είπε!».

Και να ένα μεγάλο πρόβλημα που εντόπισα στις γυναίκες: Οι γυναίκες παρατηρούμε συνέχεια τις άλλες γυναίκες. Τι ωραία που είναι η μία, τι ωραία που είναι η άλλη, ή τι μπάζο που είναι εκείνο το μπουζουκοbaby… Σχολιάζουμε η μια την άλλη, για το γούστο ή για το μπούστο, ό,τι διαθέτει η καθεμία. Στα γυναικεία περιοδικά, θαυμάζουμε πάλι άλλες γυναίκες … Και τελικά κάνουμε τα πάντα για να αρέσουμε…στον γυναικείο πληθυσμό! (Γυναικεία μισαλλοδοξία και μαιταιότις ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότις!)

«Ναι…δίκιο έχεις… είναι προφανές ότι εκείνο το μπουζουκοbaby δεν έχει ανοίξει ποτέ του περιοδικό μόδας!», σχολίασε πικρόχολα η Ντράνα… «Τίποτα δεν έχει αφήσει έξω…», λέει ο Αρχαιοκάπηλος… «είσαι σαν εγώ να κυκλοφορώ με κολλητό κολλάν και να φαίνεται το…ξέρεις…». Τον ρωτάω «ναι αλλά σ’αρέσει που τα δείχνει όλα ή όχι;»… Σκέφτεται για λίγο, «δεν ξέρω! Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό! Αλήθεια δεν ξέρω»…

Υ.Γ.  Ο Μάκης (Τριανταφυλλόπουλος) σε μια συνέντευξη είχε πει ότι «σέξι είναι όταν μια γυναίκα είναι πολύ ντυμένη, αλλά μπορείς να φανταστείς γυμνή…»… Old School ή υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι εκεί έξω;;;

Εκπνοή στο ντάμπο!

 Ξεχάστε όσα ξέρατε μέχρι τώρα για το κλείσιμο της μύτης. Είτε επειδή βρωμάει, είτε επειδή κάνετε μακροβούτι, στη yoga θα μάθετε ότι την μύτη δεν την κλείνουμε με τον αντίχειρα και τον δείκτη, αλλά με τον αντίχειρα και τον παράμεσο (δάχτυλο νούμερο τέσσερα) καθώς ο μικρός θα πετάγεται σαν κεραία ενώ ο δείκτης και το κωλοδάχτυλο (μέσος) θα είναι λυγισμένα.  Οι οδηγίες θα δίδονται σε chineeks (κινεζο/ελληνικά- κατά το greeklish). «Γιατί είναι πολύ σημαντικό, να γνωρίζουμε πολύυυυυυυυ καλά το σώμα μας κι όταν είμαστε ανάποδα!», τόνισε η δασκάλα με σοβαρό ύφος, σα να κρεμόταν το χρέος της Ελλάδας από αυτό. Γιατί;? Νυχτερίδες είμαστε; «Προσπαθώ να δω το ταβάνι μέσα από τη λεκάνη μου…», λέει και σκύβει σαν λάστιχο. "Αθόρυβα...αν κάνουμε θόρυβο, δεν κάνουμε την άσκηση σωστά!", τι θόρυβο; Άμα κλάσει κάποιος απο το ζόρι του, πιάνει για λάθος; «Περνάμε το κεφάλι κάτω από το πόδι…», συνεχίζει. «Χρυσή μου, αυτό που κοιτάς αν περάσεις το κεφάλι κάτω από το πόδι, δεν είναι το ταβάνι, είναι η τρύπα του κώλου σου!».

Κι οι μαθητές, έκλεισαν τα μάτια και  συγκεντρώθηκαν -ούτε ξέρω σε ποιο θεό προσεύχονταν πάντως σαν προσευχή έμοιαζε ο «χαιρετισμός» όπως τον αποκαλούν. Η γιόγκα δεν με συγκίνησε καθόλου, μα καθόλου όμως… κι αναρωτιέμαι πως όλοι αυτοί οι φανατικοί μαθητές τη βρίσκουν με ηχητικά εφέ «κινέζος που ρουθουνίζει με εκπνοή στο dumbo». Τι ντάμπο; Το ελεφαντάκι; Υπήρχε κι ένα ελεφαντάκι στην αίθουσα, όλες τις ασκήσεις έκανε το άτιμο. «Σταμάτα να γκρινιάζεις! Δώσε μια ευκαιρία!», μου είπε η Τζεν-τζέν, που της αρέσει πολύ η γιόγκα κι ας αποτυγχάνει παταγωδώς να κάνει κατακόρυφο. Εγώ τον κάνω τον κατακόρυφο, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Η Miss Canela είναι από εκείνες τις ευλίγιστες που στο σπίτι τους εξασκούν καθημερινά τον «Σκορπιό». Η Ζωζώ την παρακολουθεί τρώγοντας πατατάκια. Ούτε της Ζωζώς της αρέσει η yoga…

Συνάντησα τη Ζωζώ, μέρα μεσημέρι, για έναν καφέ-update, καθότι τώρα με τον έρωτα που κόλλησε, δεν τη βλέπουμε συχνά τα βράδια. Ακούγοντας λοιπόν το λοβ στόρυ κατέληξα στο ότι αυτοί οι έρωτες σου τυχαίνουν από εκεί που δεν το περιμένεις κυριολεκτικά. «Μα ναι!», επιβεβαίωσε η Ζωζώ, «εκεί που αποφάσισα να σταματήσω να απελπίζομαι και να γίνω λεσβία, τσουπ! Να’τος!»…

Τη Μπέμπα, τη συνάντησα πολλές ώρες αργότερα και για την ακρίβεια μετά τη Zumba, που σε αντίθεση με τη Yoga είναι πολύ διασκεδαστική και γεμάτη ενέργεια κι αντί για κινέζικο ρουθούνισμα και εκπνοή στο ντάμπο, ακούς και μουσικούλα (!). Εγώ πιασμένη, εκείνη απελπισμένη.  «Έχω χάσει το 50% των μαλλιών μου! Αν όχι το 50, ένα 30% έχει φύγει σίγουρα!», έλεγε και έσκυβε να μου δείξει την ανύπαρκτη καράφλα της. Κόντευε να «περάσει το κεφάλι κάτω από τη μασχάλη» για να μου δείξει, αλλά δεν έβλεπα τίποτα το ανησυχητικό. Η Μπέμπα έχει πολλά μαλλιά, ατελείωτα… Που για να σχηματίσει καράφλα θα πρέπει να κάνει κατακόρυφο για μήνες… «Πάρε καμιά βιταμίνη!», της είπα για να την καθησυχάσω, αλλά τότε είναι που αφήνιασε ακόμα περισσότερο… « Σπιρουλίνα; Μήπως να βάλω καπιλαρίν;», ρωτά γεμάτη αγωνία. «Μπέμπα, το καπιλαρίν είναι για τους déjà καραφλούς!», προσπαθώ να την ηρεμήσω, «μα ναι! Για να προλάβω το κακό! Δεν θα με χάλαγε να βγάλω μερικές τούφες παραπάνω εδώ…», είπε κι άρχισε να πιάνει με μανία τα μαλλιά ψάχνοντας για το κατά φαντασίαν ελικοδρόμιο...

Ετσι επικρατούν δύο διαφορετικές απόψεις και σκοπεύω να τις αναλύσω χρησιμοποιώντας δύο chineeks όρους: Το «τσουπ» και το «dumbo». Σύμφωνα με το «τσουπ», τα πράγματα που είναι να γίνουν, γίνονται, έστω κι όταν δεν τον περιμένεις ή δεν το σχεδιάζεις… Η ζωή είναι απρόβλεπτη! Η τυχαιότητα και η σύμπτωση επικρατούν! Κι από την άλλη όμως, υπάρχει ο δρόμος του «dumbo», πρέπει να σφίγγεσαι και να ζορίζεσαι για να πετύχεις το προσχεδιασμένο σχέδιο... Πολύς προγραμματισμός ρε yoga, πολύ σφύξιμο και πολλή συγκέντρωση...

Υ.Γ. Η καθηγήτρια το έλεγε με προφορά "ντάαΑΑΑαΆάάμ-bo"

Just a number

Μεγαλώνεις με κάποιες αρχές. Μια από αυτές είναι «δε ρωτάς ποτέ την ηλικία μιας γυναίκας». Εσείς σε ποιο κόσμο έχετε μεγαλώσει βρε;

Εκείνο το φθινόπωρο η Μπέμπα είχε ερωτευτεί τον Ντάνιελ Γκρέγκ, τον James Bond της εποχής. Επηρεασμένη λοιπόν, παρήγγειλε ένα μαρτίνι shaken non stirred και μάλιστα με τη λονδρέζικη προφορά της. Η Μπέμπα πάντοτε είχε ερωτικές περιπετειούλες με διάφορους στάρ, βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι της τέχνης μόνο μεταξύ τους τα φτιάνουνε. Στη Λόνδρα τα είχε με έναν Κορεάτη σκιτσογράφο, από εκείνα τα πωρωμένα σχιστομάτικα με τα ανιμέ μάνκγα… Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τα έφτιαξε με τον κιθαρίστα γνωστού, πολύ γνωστού ελληνικού συγκροτήματος, που εν ώρα συναυλίας της έπαιρνε το τσιγάρο από το στόμα κυριολεκτικά για να κάνει την τελευταία τζούρα. Με λίγα λόγια; Ανάσα δεν την άφηνε να πάρει κι έτσι τον παράτησε…Και τώρα είχε βάλει στο μάτι τον Ντάνιελ, παρότι εγώ της εξήγησα ότι μπορεί να βρει πολλούς σαν αυτούς σε οποιαδήποτε οικοδομή στην Ελλάδα. «Μα πόσο χρονών είναι; Είναι μεγάλος για εσένα!»…Τέλος πάντων… Η Μπέμπα δεν έμεινε πολύ μαζί μας, η ατζέντα της είχε πάρει φωτιά, όπως άλλωστε και το κινητό της… «Ο Dexter είναι πάλι… ποιον να σκότωσε σήμερα;», αναρωτήθηκε κι έφυγε φουριόζα, να προλάβει την πτήση για Μαϊάμι.

Η Τζέν-τζέν καθόταν με την Κοσμηματοπώλησα και περίμεναν τον Αρχαιοκάπηλο, να μιλήσουνε για μπίζινες. Ο Αρχαιοκάπηλος ήταν κατσούφης, μάλλον θα έφταιγε το μπαγιάτικο σουβλάκι που μόλις είχε ξετινάξει. Για τον Αρχαιοκάπηλο η ηλικία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του. Αν δεν είναι αρκετά «γέρικο», δεν αξίζει καθόλου από το χρόνο του. Ισχύει όμως το ίδιο με τις γκόμενες; «Να πιούμε ένα ουισκάκι;», προτείνει ο βοηθός του. «Τι ηλικία έχει το ουισκάκι ταπεινέ μου φίλε;», ρωτάει ο Αρχαιοκάπηλος, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη μανία του. Κατέληξαν να πίνουν Bloody Mary χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις, όπως π.χ. αν η ντομάτα είναι φρέσκια, άγουρη ή ώριμη. Η Κοσμηματοπώλησα έβγαλε το κόσμημα από το σουτιέν της (το είχε κρύψει καλά…). Ο Αρχαιοκάπηλος το κοίταξε και γέλασε ειρωνικά. Έστριψε ένα τσιγάρο με γλυκόριζα και κοίταξε από την άλλη, εντελώς αδιάφορος… «Μα…», είπε η Κσομηματοπώλησα, «η τιμή είναι εκπληκτική για αυτό που θα πάρεις!». Ο Αρχαιοκάπηλος ρουθούνιζε, ξερόβηξε, τράβηξε το δεξί του αυτί σα να ήταν ελατήριο, « στο Ντουμπάι με τα ίδια λεφτά βρίσκω ολόκληρη κοτρώνα!», της είπε και συνέχισε «πόσο χρονών είσαι κορτισάκι μου;»… Η Κοσμηματοπώλησα κατέβασε το μαρτίνι πάσιον φρούτ και έφυγε εκνευρισμένη. Κόσμημα του πουλούσε, όχι χαρτομάντηλα!

«Δώδεκα χρόνια είμαι στη δουλειά…» εξήγησε ο Αρχαιοκάπηλος, η Τζέν-τζέν δεν είχε καταλάβει τίποτα από τη βρωμοδουλειά, τόση ώρα νόμιζε ότι μιλάνε για κάποιο «γούρι του 2013» (ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον βαφτίσαμε). «Δώδεκα;;;», ρώτησα καθώς η προσγείωση «σύννεφα-γλυφάδα» ήταν απότομη «δηλαδή πόσο χρονών είσαι;». Ο Αρχαιοκάπηλος με στύλ χίπη, με δυσκολία τον έκανες πάνω από 27 χρονών. Τι 12 χρόνια και κουραφέξαλα; Πόσο χρονών είσαι μυστήριε Αρχαιοκάπηλε;  «Εσύ πόσο είσαι; 26;», με ρωτάει ξεδιάντροπα. Η Τζέν-τζέν γούρλωσε τα μάτια, άρπαξε το ποτό μου από το τραπέζι και το εξαφάνισε πριν του το λούσω.

Η χειρότερη ερώτηση που ένας άνδρας μπορεί να κάνει σε μια γυναίκα όμως, δεν είναι η ηλικία της. Αλλά… «με πόσους έχεις πάει;»… Για τον Αρχαιοκάπηλο αυτές είναι νορμάλ ερωτήσεις. Όταν ένα αντικείμενο τέχνης ή ένα πολιτιστικό εύρημα φτάνει στα χέρια του, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει την ηλικία του και από πόσα χέρια, πολιτισμούς, αρχαιοκάπηλους έχει περάσει… Όσο πιο παλιό…τόσο πιο καλό… όσο πιο περιζήτητο, τόσο πιο πολύτιμο…

Πριν σφαλιαρίσετε τον άντρα που σας ρωτάει πόσο χρονών είστε και με πόσους έχετε πάει, μη βιαστείτε να πείτε ότι είστε 20 κι ότι είστε παρθένες! Μήπως σας βλέπει σαν έργο τέχνης; Μήπως είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η γριά κότα έχει το ζουμί; (οκ, μετά μπορείτε να τον σφαλιαρίσετε ούτως ή άλλως!). Και κάπως έτσι ξεκίνησε η έρευνα για την άποψη του αντίθετου φύλου… Αρκετά με τα κόμπλεξ μας. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν… 

Μια σούπα,ένα τσάι,ένα μάι τάι!

Τι να αφήσεις και σε ποια άλλη; Από το πολύ pereubing καταλήγεις ανάσκελα, με πυρετό, γδαρμένο λαιμό, τη μύτη να τρέχει σα καταρράκτης, μια να ζεσταίνεσαι και μια να κρυώνεις… Και ούτε στρατηγική, ούτε πλάν μπί, ούτε τίποτα δεν σε ενδιαφέρει τώρα, ας είναι με την άλλη, αρκεί να γίνεις καλά! Κι αν σου μείνει κανά κουσούρι και δεν σταματήσεις ποτέ να βήχεις;;;  Άκου εκεί, αν θα τον αφήσω στην άλλη. Ας είναι! Τι δηλαδή; Να παω να το παίξω γκόμενα τώρα, με το ένα πόδι στον τάφο;;;  Άσε το μαλλί, που έχει κατσαρώσει και δεν λέει να πατικωθεί με τίποτα… Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της τρομερής αυτής αρρώστιας…

Και σέρνεσαι σαν γλοιώδες ερπετό και  όλοι να έχουν εξαφανιστεί στις ζωές τους και κανείς να μην είναι εδώ να σου κρατάει το χέρι, να σου φτιάξει μια σούπα, ένα τσάι, ένα mai-tai, ένα κάτι!

Η αρρώστια να ξέρεις, δεν έρχεται ποτέ τυχαία. Έρχεται όταν πραγματικά υπάρχει ανάγκη να κόψεις το κάπνισμα… Είναι μαγικό το πόσο φανατικά αντικαπνιστής μπορείς να γίνεις όταν είσαι στην κατάσταση αυτή. Ούτε να το μυρίσεις, ούτε να το δεις ζωγραφιστό… Για να δούμε, για πόσο θα κρατήσει όμως! Επιπλέον όμως, καταστρέφεται η ζωή σου γιατί τώρα πρέπει να φας πολύ ταχίνι να σε δυναμώσει (405560 θερμίδες η κουταλιά) αλλά που θα πας γυμναστήριο να το κάψεις βρε μυξιάρα;  Για γυμναστική είσαι; Η αρρώστια λοιπόν δεν έρχεται τυχαία, είναι μια ευκαιρία να κόψεις τις κακές συνήθειες… Μια στιγμή όπου εσύ κι η υγεία σου μπαίνετε προτεραιότητα οπότε, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται ασήμαντα.

Με έπιανε απελπισία και μες τον πυρετό να καίγομαι κιόλας για το «τι να γίνεται στο p.u. σήμερα;;;».  Όση ώρα περίμενα το θερμόμετρο έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια και κατέληγα πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Μας έφαγε μπαμπέσικα η άλλη… Δεν πειράζει όμως, εμείς να είμαστε καλά και θα ξαναγίνει λευτεριά… Κι έτσι (ένα ακόμα μεγάλο ατού του πυρετού) πέφτεις για ύπνο ώρες ατελείωτες κι έτσι θεραπεύεσαι μεν αλλά χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι…  

Εντωμεταξύ να έχει έναν καιρό περίεργο, που δεν ξέρεις τι να βάλεις…(εκτός από την κουβέρτα του μελλοθάνατου). Και παρότι πονάει ο λαιμός σου, βήχεις και γενικά νιώθεις ετοιμοθάνατη και όχι ετοιμοπόλεμη που θα έπρεπε… Το μόνο που ονειρεύεσαι είναι λίγο παγωτό. Το παγωτό κάνει πάντα καλό…ε;  

The "L" File

Ήταν πολύ νωρίς, κατευθυνόμασταν προς άλλο στέκι μα όχι, ο δρόμος και πάλι ήταν κλειστός. Μέχρι να παρκάρω η Μπέμπα με τη Τζέν-τζέν είχαν ήδη καθίσει στο P.U, λόγω της Ζωζώς που ήταν εκεί ήδη, για φαγητό με τον καλό της. Κάπως έτσι καταλήξαμε πάλι στο ίδιο τραπέζι, με τρεις αθώες ζεστές σοκολάτες, σε σχετική ηρεμία, μέχρι που ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Η Συντέλεια. Melancholia σου λέω… Η Thinkerbelle με εντοπίζει μέσω δορυφόρου, «τι κάνεις εκεί τέτοια ώρα; Φύγε από εκει μέσα! Πήγαινε σπίτι! Έσω έτοιμη! Είναι απόψε…». Το μήνυμα ελήφθη… Θα είχαμε απροσδόκητες συναντήσεις. «Μια χαρά είμαι, δεν έχω να πάω πουθενά!», είπα κι ήπια άλλη μια γουλιά. «Ωραία. Πείθω για ψύχραιμη;», ρωτάω τη Μπέμπα. «Όχι», απαντά λακωνικά και κοφτά. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω αρπάξει τη Τζέν-τζέν και το Τζέρυ (ήταν κι αυτός εκεί) και σαν την Κρουέλα Ντεβίλ περνάω όλα τα κόκκινα φανάρια προκειμένου να φτάσω σπίτι μου, να αφήσω στο Τζέρι, να αρπάξω το όπλο μου και να επιστρέψω.

-          Βάλτο στην τσάντα σου… λέω στη Τζέν-τζέν

-          Όχι! Βάλτο στη δική σου! Δεν κουβαλάω εγώ τέτοιο πράμα!

-          Δεν χωράει στη δική μου, θα φαίνεται!

-          Εεεεεε, δεν ξέρω! Δεν ξέρω!

-          Οκ, θα το αφήσουμε στο αυτοκίνητο και το κρίμα στο λαιμό σου!

-          Σιγά τις στροφές! Με έχει πιάσει πονοκέφαλος!  Ενώ παράλληλα  πάλευε να λύσει έναν κόμπο- τζίβα στα μαλλιά της και η κεντρομόλος δεν την άφηνε να κοιταχτεί στο καθρεφτάκι.

«Ο.Κ. Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», απαντώ στην Thinkerbelle στην επιστροφή μου. Η Μπέμπα κι η Ζωζώ σα να το είχαν ξαναζήσει το εργάκι… Η Ντράνα ως συνήθως ήταν ακόμη στο σπίτι της, ζήτησα ολομέλεια γιατί πέντε μυαλά είναι καλύτερα από ένα. «Ντάξει, αν δεν πεθάνω θα έρθω…», είπε συναχωμένη. Λίγο να τρέξει η μύξα, η Ντράνα νιώθει μελλοθάνατη. Άσε που τώρα τελευταία τρώει ασταμάτητα για να καρδαμώσει, μήπως κι αυτή η φιλ-ασθένειά της εξασθενήσει. Μέχρι να έρθει η Ντράνα ένας μυστηριώδης ώριμος άνδρας με μουστάκι πλησιάζει και κάθεται στο τραπέζι μας. Τα σφηνάκια πέφτουν βροχή, παρότι δεν πρέπει να πίνω εν ώρα εργασίας, η Μπέμπα μου έδωσε και τα δικά της καθότι έκρινε απαραίτητο να με ηρεμήσει πριν κάνω καμιά τρέλα. Ευτυχώς που ήρθε κι αυτός ο κύριος και μιλήσαμε λίγο για τα πολιτικά χάλια της χώρας μας, μήπως και η γκομενο-συζήτηση έπαυε να απασχολεί το 80% του εγκεφάλου μας. Σύντομα όμως έφυγε κι όταν ξανακοίταξα το ρολόι είχε περάσει η ώρα της κρίσης κι όπως εύκολα θα παρατηρούσε κανείς, δεν είχε αρχίσει η μάχη ακόμα. Έφτασε και η Ντράνα και μεταφερθήκαμε στα ενδότερα, η μουσική πάντα βοηθάει.

Το ευτύχημα ήταν ότι πάλι έπαιζε μουσική ο Dj Mo, επομένως μου έβγαινε πιο φυσικά το κούνημα. Συνήθως, σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και παράνοιας, τα πόδια σου κουνιούνται από εκνευρισμό και όχι από το bit. Η Τhinkerbelle μπαίνει στο χώρο με ένα πολύ εντυπωσιακό φόρεμα, χαιρετά τα πλήθη κι έρχεται να μου δώσει το φάκελο με τα στοιχεία. «Ψυχραιμία», προτείνει. Τον σκίζω με τα δόντια, ποια ψυχραιμία καλή μου; Εδώ παίζονται τα κεφάλια μας! «Ένοχος!», σκέφτομαι διαβάζοντας τα στοιχεία της ανάκρισης, του βασικού μάρτυρα- σπιούνου. «Παραιτείσαι;», ρωτά η Thinkerbelle  με μια χροιά ειρωνείας, γνέφω καταφατικά, κουρασμένη πλέον από την κατασκοπία, την αγωνία και γενικότερα την παράνοια. Εκείνη κάνει έναν μορφασμό, δεν φάνηκε ικανοποιημένη από την απάντηση που πήρε, «τόσο εύκολα; Θα τον αφήσεις στην άλλη;». 

Γιατί έτσι γουστάρω!

Τζέν-τζέν μου είπε «το βράδυ θα κάνω ό,τι κι εσύ». Προς τι η καλή θέληση; Γιατί ναι μεν τα συμφέροντά μας την προηγούμενη εβδομάδα τύχαινε να είναι κοινά (ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος) αλλά στα ζώδια το έλεγε ξεκάθαρα «Δίδυμοι! Προσοχή στους Κριούς, τα συμφέροντά σας αντικρούονται!». Όταν η Τζέν-τζέν γίνεται πολύ καλή, πολύ συγκαταβατική και «κάνει ό,τι κι εσύ», τότε υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια: 1. Η Τζέν-τζέν κάτι σου κρύβει 2. ο Κρόνος μπήκε στον Σκορπιό. Και ναι, ο Κρόνος μπήκε στο Σκορπιό, συμφώνησε κι η Thinkerbelle. Τι σημαίνει τούτο μάνα μου; Ποιος είναι Σκορπιός και θέλουμε να υποφέρει πολύ; Έστυψα το κεφάλι μου αλλά απάντηση δεν βρήκα… Εγώ δεν ξέρω κανέναν Σκορπιό. Επομένως; Η Τζέν-τζέν κάτι σου κρύβει! Γενικά είναι απο εκείνους που δεν φαίνονται, αλλά τελικά κάνουν αυτό που γουστάρουν...

Ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα, «δεν αντέχω άλλο», λέω στη Thinkerbelle, «κάνε κάτι!». Η Ρούνι-ρούνι μας κοίταζε απαξιωτικά και ήταν εμφανές ότι ήθελε να φύγει. Ή τουλάχιστον αυτό σκεφτόταν και δεν συμμετείχε σε καμία συζήτηση. Πάνω στην ώρα καταφθάνει καθυστερημένη όπως πάντα η Ντράνα. Έξαλλη. Μέσα στα νεύρα. Ήμουν έτοιμη να την αποπάρω που άργησε (again) αλλά εκείνη έβγαζε γλώσσα. «Τι άργησα βρε που-που-που-να-μη σας πω καμιά κουβέντα! Στη γωνία ήμουν και με προσπεράσατε! Κάνατε ότι δεν με είδατεεεεεε;;;;», τσίριζε  χαμηλόφωνα («τσίριζε χαμηλόφωνα» μόνο η Ντράνα το κάνει). Πράγματι, είχαμε περάσει από δίπλα της και δεν την είχαμε καταλάβει. Μετά από 7 χρόνια γνωριμίας η Ντράνα για πρώτη φορά κάνει δημόσια εμφάνιση με φλατ! Χωρίς φούξια ή παπαγαλί. Διακριτική, «και νιώθω σα τάπα!», συμπλήρωσε. Η Ντράνα στη Γλυφάδα έτσι; Ο Κρόνος στο Σκορπιό; Επανερχόμαστε στο πρώτο θέμα «δεν αντέχω άλλο! Το καταλαβαίνεις; Αυτή τη στιγμή βλέπουνε ντί-βι-ντί και κάνουνε σεξ στάση κουτάλι! Είναι γυμνοίιιιιιιιιι!!!!!».

«Κι εγώ γυμνή νιώθω!», είπε η Ντράνα δέκα πόντους κοντύτερη απ’ό,τι συνήθως. That was weird! Η Τζέν-τζέν ήταν η πιο γυμνή. Μερικά κουμπιά από το λευκό της πουκάμισο είχαν μείνει στο σπίτι της… «Λοιπόν! Φεύγω! Φιλιά!», λέει η Ρούνι-ρούνι και πριν καν προλάβουμε να μιλήσουμε είχε εξαφανιστεί. Έτσι, ξαφνικά.

Εσένα δεν σε πιάνει ρε παιδί μου καμιά φορά; Εμένα με πιάνει, την καταλαβαίνω… Μερικές φορές είμαι κάπου και βαριέμαι και απλά θέλω να φύγω, χωρίς χαιρετούρες και παρεξηγήσεις, χωρίς να προσπαθήσουν να με πείσουν να μείνω και να κάνουμε διάλογο

 «μα μείνεεεεεεε»

«μα νυστάζωωωω»

«μα γιατί νυστάζεις;;; αφου δεν δουλεύεις αύριο!»

«μα νυστάζω τι να κάνω τώρα χρυσό μου; Λογαριασμό θα σου δώσω;»

«Μα έσκαβες κι είσαι τόσο κουρασμένη; Γιατί να είσαι κουρασμένη;»

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ!!!!!!!!

 Το είχαμε συζητήσει με τη Ρούνι-ρούνι. Όταν σηκώνεσαι να φύγεις έτσι, οι υπόλοιποι το εκλαμβάνουν σαν προσβολή. Το ότι όλο το βράδυ μπορεί να μη σου μιλάνε ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία! Γιατί δεν μπορούν να δεχτούν ότι ΦΕΥΓΕΙΣ!? Γιατί δεν μας αφήνετε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε;  Καταλαβαίνω ότι για μερικούς μπορεί οι γρήγορες αποφάσεις να προκαλέσουν σοκ. Π.χ. μια μέρα εγώ αποφάσισα να φύγω να πάω στη Γαλλία, να δω αν μπορώ να ζήσω εκεί. Πέσανε να με φάνε. Και που πας; Και γιατί; Και εμάς δεν μας σκέφτεσαι; Και τι θα κάνεις;… Έτσι, μια άλλη μέρα, σκέφτηκα να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα και τότε άρχισαν να μουρμουράνε οι Γάλλοι. «Mais non! Mais pourquoi? Mais on n’y comprend plus rien!». Τι γιατί; Γιατί έτσι γουστάρω!

Αυτή την απάντηση χρειάζονται όλοι αυτοί που μας τα πρήζουν με τα «γιατί tona γιατί tallo».

Freedom!!! Λευτεριά σε όλους όσους μας τσιμπάει μύγα τσετσέ και θέλουμε να εξαφανιστούμε από ένα μέρος χωρίς να δώσουμε εξηγήσεις!!!! Λευτεριά σε όσους για κάποιο λόγο παίρνουν ξαφνικές αποφάσεις και δεν θέλουνε να πουν γιατί και πως!!!

«Γιατί τα έχεις πετάξει όλα έξω σήμερα Τζέν-τζέν» =  Γιατί έτσι γουστάρει!!!

«Γιατί πίνεις τζίν και όχι βότκα;» , «Γιατί δεν είπες και στην Τάδε να έρθει;», «γιατί δεν έφαγες πριν έρθεις;», «γιατί έβαψες τα μαλλιά σου;», οι πιο θρασύτατοι από όλους «αααα! Μα γιατί πάχυνες!????»…. Πάτε καλά ρε;;;; 

Υ.Γ. Ντράνα, βάλε ξανά τα τακούνια σου κι άσε τον εναλλακτικό κομπλεξικό να σε ψάχνει στα πατώματα!

Η Σόλα και το Solo

Τελικά μοιάζουμε ή όχι με τους φίλους μας; Το «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» το έχουμε καρατσεκαρισμένο; Κι από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα τέλος πάντων; Το ερώτημα γεννήθηκε όταν κοίταξα γύρω μου και απαρίθμησα τις παρέες με μεγάλη ευκολία, σα να μην περίσσευε κανείς, σαν τα γκρουπ της Eurovision (σα να φορούσανε στολή). Που χρησιμεύει τώρα αυτό; Όταν δεις έναν ξέμπαρκο γκόμενο στο μπαρ, για παράδειγμα, να σου είναι εύκολο να καταλάβεις αν είναι με κοπέλα ή με τους φίλους του ας πούμε.

Ας πάρουμε παράδειγμα τους Ρούληδες. Οι Ρούληδες  είναι ένα ετερογενές ανδρικό παρεάκι, όπου πολλά ανόμοια μεταξύ τους άτομα συνδέονται με δεσμούς φιλίας. Ανά δυάδες παρουσιάζουν στυλιστικές ομοιότητες: Σαγιονάρα-βερμούδα ή τζίν με πουκάμισο…αλλά σαν προσωπικότητες είναι η νύχτα με τη μέρα.  Είναι πολλοί για να τους παρουσιάσω όλους, γι’αυτό τους λέω Ρούληδες. Αυτή η γενικότητα του όρου σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν τους ξεχωρίζω! Ε, λοιπόν, όχι, δεν μοιάζουνε, αλλά εύκολα τους γκρουπάρεις με το μάτι, σε μία παρέα.

Στη δική μου παρέα η διαφορά προκύπτει κυρίως από το παπούτσι. Φαινομενικά, «όλες είναι ίδιες, όλες με τακούνια»… Όχι όμως. Η Ντράνα ας πούμε, προτιμά τη μυτερή γόβα στυλέτο. Προσωπικότητα παπουτσιού: Κοκεταρία, απαλές κινήσεις χεριών και ποδιών, απαλές εκφράσεις προσώπου, λεπτεπίλεπτα άκρα. Η Ρούνι-ρούνι προτιμά τις ψηλοτάκουνες στρογγυλές γόβες αλά Βικτώρια Μπέκαμ. Προσωπικότητα παπουτσιού: Σεξοθήλυκο, μοιραίο βλέμμα, αισθησιακό κούνημα γοφών, δυναμικό περπάτημα. Η Τζέν-τζέν αγαπά τα πιο εξτρίμ τακούνια, δίπατα, τρίπατα, πλατφόρμες. Προσωπικότητα παπουτσιού: Διαφορετικότητα, σταθερά πόδια αλλά ξελυγωμένοι ώμοι, επίδοξο κούνημα χειλιών ή και ολόκληρης της μουσούδας όταν μιλάει, περπάτημα ελαφριάς ροκιάς και πασαρέλας μαζί.

Το βράδυ που άρχισα να παρατηρώ τις παρέες και κατά πόσο  τα μέλη μοιάζουνε μεταξύ τους ή όχι,  ήμασταν μόνο με τη Ρούνι-ρούνι και τους Ρούληδες. Όλο αυτό το διάστημα που έλειπα, η δική μου παρέα κι η παρέα των Ρούληδων με μαγικό τρόπο, ενώθηκε. Αυτό βέβαια δεν έχει επηρεάσει τα παπούτσια του καθένα, ούτε την προσωπικότητα. Οι παρέες πρέπει και είναι ετερογενείς, αλλιώς είναι πολύ βαρετές. Άλλωστε, το ότι δεν μοιάζουνε οι προσωπικότητες μεταξύ τους, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν ταιριάζουνε. Τώρα, το πώς θα καταλάβεις αν το ποιόν του τυπά που έχεις τσεκάρει είσαι σόι ή μπολσόι… Δεν υπάρχει σωτηρία χρυσό μου… 

Σε όλες τις παρέες υπάρχει πάντα: 

1. Ο Πλακατζής 

2. Ο Ωραίος της Παρέας (ή Ψώνιο)

3. Αυτός που τους μαζεύει σπίτι συνήθως

4. Αυτός που μπήκε τελευταίος στην παρέα

5. Ένας Αιωνίως Δεσμευμένος

6. Ο γκρινιάρης

Αν είναι πάνω απο 6 είναι μεγάλη η γκάμα να διαλέξεις στον σωστό... Ξεκίνα με την ταυτοποίηση των παραπάνω να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που κοιτάς και καλύτερα μην το πας με μέθοδο "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος  είσαι". H εις άτοπον απαγωγή είναι ασφαλέστερη!

Crazy Daisy Revolution

Η Crazy Daisy έβγαλε τα γάντια του kick boxing, αρκετό ξύλο έφαγε και για απόψε. Και τώρα που ξεθύμανε, ήταν έτοιμη για ένα cucumber martini στο P.U… Ποτέ δεν κατάλαβα την πόρωση μερικών γυναικών με τις πολεμικές τέχνες, δηλαδή αν ήθελα να γυμναστώ δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αρχίσω κάτι τέτοιο. «Μα έχω πολλά νεύρα!», λέει. Ίσως την επόμενη φορά που θα τσαντιστώ και θα ρίξω αδέξια μπουνιά σε κάποιο έπιπλο να χρειαστώ μια τεχνική, ώστε να περισώσω τα δαχτυλάκια μου. Τώρα ναι, τις καταλαβαίνω τις γυναίκες που γουστάρουν να δέρνουν τον σάκο του μποξ. Γιατί οι γυναίκες έχουμε πολλά νεύρα τελευταία.

(Τα νεύρα ωστόσο σώζουν τον γυναικείο πληθυσμό. Οι άντρες για παράδειγμα, αυτοκτονούν! Ενώ οι γυναίκες; Υστεριάζουν!)

Με την Crazy Daisy δεν βλεπόμαστε συχνά, αλλά περνάω πάντα πολύ ωραία μαζί της. Είναι σαν η «μεγαλύτερη αδερφή» που δεν έχω. Εκείνη δεν ξέρω αν περνάει καλά, γιατί κάθε φορά που με βλέπει της βγάζω την πίστη. Ανοίγω το στόμα μου και μέχρι να βάλω τελεία έχω πέσει σαράντα φορές επάνω της του τύπου «τα έχω κάνει σκατά και τώρα πρέπει να με παρηγορήσεις!».  Κι εκείνη όμως, έχει πάντοτε μερικές ιστορίες να αφηγηθεί. Και σήμερα το θέμα συζήτησης ήταν και πάλι τα προβλήματα του κόσμου και πως μπορείς να προφυλαχθείς από τη μιζέρια! «Και τι πάει να πει έχει προβλήματα κι είναι πιεσμένος και και και κι εμείς πρέπει να κάνουμε τους μαλάκες επειδή αυτός έχει πρόβλημα;», λέει, «εμείς οι υπόλοιποι ζούμε στο στρουμφοχωριό; Ξυπνάμε το πρωί και τραγουδάμε; Δεν έχουμε προβλήματα εμείς κύριεεεεεε;». Πίνει μια γουλιά από το αγγούρι και δροσίζεται. Τουλάχιστον είναι στην κατηγορία που δροσίζεται και δεν ζορίζεται!!!

Σωστή η Daisy φίλοι μου. Του καθένα μας το πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα, δεν μπαίνει σε ζυγαριά, του τύπου «αααα, εμένα έχει δυσκοιλιότητα το σκυλί μου άρα είναι πιο σημαντικό να ασχοληθείς με αυτό και όχι με το ότι έπαθε τριχόπτωση η γάτα σου, γιατί το σκυλί μπορεί να πάθει κοπρόλιθο και να χρειαστεί επέμβαση, ενώ η γάτα, στη χειρότερη να μείνει καραφλή!». Η Daisy δεν αφηνιάζει ποτέ… Καρκίνος βλέπεις! Όπως όλοι οι καρκίνοι, η Daisy είναι ευαίσθητη, συνήθως παραμερίζει τα προβλήματά της για να ασχοληθεί με τα προβλήματα των άλλων, σε λίγο θα μας έλεγε ότι φταίει κιόλας! «Αλλάαααα, ως εδώ! Ο Μαλάκας τέλος!», είπε, «δεν θα τρέχω εγώ πανικόβλητη σαν την κατσαρίδα!».

Η Daisy ένιωθε να κάνει επανάσταση. Κι επανάσταση σε τι;

Daisy Revolution Rules:

1. Όταν κοιμάσαι είναι ιερή στιγμή και το κινητό είναι στο αθόρυβο, ώστε κανένας να μη μπορεί να σε ταράξει με τη μιζέρια του. Το ίδιο ισχύει για το ποδόσφαιρο, την ταινία, το σεξ.

2. Όταν οδηγείς και σου στέλνουν μήνυμα να σε ρωτήσουν κάτι, συνεχίζεις να οδηγείς κι αφού φτάσεις απαντάς «δεν ξέρω!», δεν κάνεις έρευνα 3G στο google εν ώρα οδήγησης για να σκιστείς να απαντήσεις. Δόξα το Θεό, το google  είναι δωρεάν για όλους!

3. Το φτύνειν εστί φιλοσοφείν! Αυτή είναι η ισορροπία του κόσμου… Πάρε βαθιές ανάσες κι ηρέμησε και let it be διάολε! Ρόδα είναι και γυρίζει…

Πρόβλημά σου και πρόβλημά μου λοιπόν.  Αναμονή τέλος! Για κανέναν δεν πρέπει να είσαι 24άωρος… Δεν είσαι ούτε στρουμφάκι, ούτε κατσαρίδα!

Ευτυχισμένες Σγουρομάλλες...

Μιλώντας για χρόνο, υπομονή, όρια…Η Miss Canella είναι αυτό που λέμε «δεν περνάει ο χρόνος από πάνω της». Αυτή τη φορά είχε αφήσει τα μαλλιά της σγουρά κι ανέμελα, ξεκάθαρη ένδειξη ότι κάτι τρέχει στη ζωή της, κάτι καλό… Γενικά αυτό με τα μαλλιά ψιλο-ισχύει… Όταν βλέπεις μια γυναικοπαρέα με φτιασιδωμένες τσούπρες, ίσωμα μαλλιών, κραγιόνια, τακουνάρες κ.ο.κ.  κι ανάμεσά τους μια ανέμελη σγουρομάλλα με φλάτ, να ξέρεις… αυτή, είναι  η πιασμένη (και ευτυχισμένη!?)(ηχητικό εφέ «άσε τα μαλλάκια σου ανακατεμένα). 

Όλα ήταν πολύ ήσυχα εκείνο το βράδυ. Ήσυχα και με ελάχιστους θαμώνες. Δηλαδή αν έμπαινε ξαφνικά κάποιος, τον έβλεπες κατευθείαν, χωρίς να τεντώσεις το λαιμό σου ωσάν καμηλοπάρδαλη , ή να γουρλώσεις τα μάτια σου σαν «άνθρωπος-φαινόμενο-στον-καναπέ-της-Όπρα». Τέλος πάντων, εμείς οι Κριοί είμαστε πολύ άμεσοι και δεν μας αρέσει ο πρόλογος κι οι σάλτσες, αυτός είναι κι ένας λόγος που λέμε αυτό που σκεφτόμαστε χωρίς να το σκεφτόμαστε για πολύ. Που μπορεί να στείλουμε ένα μήνυμα ή να πάρουμε τηλέφωνο να το πούμε χωρίς να  περιμένει ο άλλος. Ουρανοκατέβατα του έρχονται. Της τα ξεφουρνίζω και περιμένω να ακούσω τη διάγνωση. «Δεν το πιστεύω!», μου λέει, «τι αγένεια!!! Ξέχνα τον!», έκρινε κι αποφάσισε η miss Canella. Και τώρα η σειρά της, «ένα κοκτέιλ με καρύδα», ζητά από τον Πολυλογά (νέος μπαρμαν) και χαμογελάει σκανδαλιστικά.  «Τι συμβαίνει; Ποιος είναι; Πως είναι; Από πού είναι; Έχει αξάν;», τη ρώτησα με αγωνία.  «Αναγέννηση», απάντησε λακωνικά και τίναξε την πλούσια ξανθή χαίτη της. Τόσο άμεσα και χωρίς σάλτσες!  Ή μήπως είπε «αναζωογόνηση» ;

Λίγο μετά καταφθάνουν  η Ζωζώ με τη Μπέμπα. Είχαν λέει επαγγελματικό ραντεβού μέσα στη νύχτα… Εγώ τα έχω κόψει τα επαγγελματικά ραντεβού μέσα στη νύχτα κι αυτά με έχουν κόψει από τη μέρα βεβαίως…  Η Ζωζώ φορούσε φλάτ και τα μαλλιά της ήταν σγουρά. Το αποκάλεσε «περνάω καλά», αλλά εννοούσε «δεν έχω λόγια»... Κούναγε τα χέρια πέρα δώθε και δαγκωνόταν! «Μα γιατί δε το λες; Γιατί δε λες ποσο ευτυχισμένη είσαι;», τη ρώτησα, «μα…δεν έχω κάτι να πω!». Σε γενικές γραμμές η προβληματική της παρέας είμαι εγώ αυτή την περίοδο, που έχει πολλά να πει κι ακόμα περισσότερα να καταπιεί, και  με τα μαλλιά κοτσίδα (δεν θα αναλύσω τον συμβολισμό, it’s complicated). Μήπως τελικά όταν δεν έχεις «κάτι να πεις» έχεις πάθει  την «αναζωογόνηση;» και γι’αυτό «δεν έχεις λόγια»; Μήπως όταν έχεις κάτι προς συζήτηση, είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για κάποιο πρόβλημα; Δηλαδή αν ήμασταν όλοι όσο ευτυχισμένη είναι η Ζωζώ θα πίναμε το ποτό μας μουγκές; Όχι ότι συζητάμε μόνο για τα γκομενικά μας, αλλά ένα 80% της συζήτησης είναι σίγουρα ο προβληματικός της παρέας και ο γκόμενος/η γκόμενά του (αν είσαι γυναίκα, για τους άντρες το 5% αρκεί).

… Είναι εγωιστικό, αλλά την ευτυχία την κρατάς για τον εαυτό σου, δεν τη μοιράζεσαι. Τα προβλήματα και τα εμπόδια είναι που μοιράζεσαι, που συζητάς εξονυχιστικά μέχρι αηδίας και φορτώνεις και τους άλλους με το να λές-λές-λές! Και τότε οι φίλες σου βγάζουν τα συμπεράσματά τους, «α, είναι βλάκας!», «άσε τον! Δεν αξίζει!» και «τι ασχολείσαι παιδί μου; Εσύ είσαι για καλύτερα!»…κι εσύ δεν μπορείς να το συμμαζέψεις, ενώ ξέρεις ότι έχεις υπερβάλει λίγο και να μωρε, δεν είναι και τόσο κακός, απλά τα καλά, ξεχνάω να τα αναφέρω! Οπότε:

Αν είσαι άντρας, θα πρέπει να ξέρεις το εξής: Οι φίλες της κοπέλας σου ξέρουν 4 πράγματα για εσένα: Οτι η πρώην σου σε πήρε τηλέφωνο ενώ βλέπατε ταινία, ότι δεν της έκανες κάποιο χατίρι, ότι πάλι ξέχασες την επέτειό σας και ότι δεν απάντησες στο μήνυμα που σου έστειλε. Το ότι είσαι φανταστικός, υπέροχος, ευγενικός, τρυφερός δεν το ξέρουν…

Αν είσαι άντρας και δεν θες να σε πιάσουνε στο στόμα τους οι φίλες της, φρόντισε η κοπέλα σου να βγει χαρούμενη από το σπίτι της απόψε. Κατά προτίμηση με σγουρά μαλλιά… 

BabeLOWniaaa

Μπήκα στραβομουτσιασμένη μέσα, βήμα γοργό, βλέμμα σκοτεινό, χείλη σουφρωμένα…Ο GPP καθόταν με τον DJ Mo, ήταν ακόμη νωρίς, μπαστακώθηκα. Ήμουν στην αναμονή. Πόσο το σιχαίνομαι αυτό το πράγμα! Να περιμένω!!! Δεν μπορώ να περιμένω! Τα κορίτσια ήταν σινεμά με τον Αρχαιοκάπηλο (νέο μέλος κι αυτός), εγώ μόλις είχα βγει από την προβολή άλλης ταινίας, η Ντράνα στο δρόμο, ερχόταν να μου κάνει παρέα, επειδή οι άλλες θα αργούσαν, και φυσικά έφτασε τελευταία.

Μαζευτήκαμε και πάλι. Ο Αρχαιοκάπηλος ήταν εξίσου δυσαρεστημένος με εμένα, αλλά αυτού του έφταιγε η ταινία. Τι αλτέρνατιβ γκομενάκι είναι αυτός; Ένι γουέη, η φάση έχει ως εξής: Είναι από τα βράδια που όλοι έχουν ένα πρόβλημα. Από τις παρέες που το πρόβλημα του καθένα είναι προσωπικό κι όχι κοινού ενδιαφέροντος. Από τις συζητήσεις που όλοι μιλάνε αλλά δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Από τις στιγμές που κοπανιέσαι στον καναπέ να το πεις να σου φύγει, κι ο άλλος συνεχίζει τη συζήτηση ξεκινώντας και τελειώνοντας με άλλο θέμα, το δικό του. Μια Βαβέλ στην οποία, φαινομενικά, μιλάτε όλοι την ίδια γλώσσα! Σήμερα, μπύρα…from Japan. Μήπως φουσκώσουμε κοιλιές κι όχι μυαλά.

Η Μπέμπα περίμενε επιτέλους εκείνη την πρόσληψη. Στην Ελλάδα του 2012 με ένα μήνα να ξημεροβραδιάζεται δουλεύοντας για τη Σκύλα, δεν είχε μισθό ακόμη, αλλά έβαζε κι από την τσέπη της για να δουλεύει. Και Νάαα οι βενζίνες και Νάααα τα διόδια…Η αφεντικίνα της, άκρως υστερική, μια φαντασιόπληκτη νεόπλουτη των βορείων προαστίων, να κυκλοφορεί στο γραφείο και δύο Φιλιπινέζες για να  της κάνουν αέρα. Κι η Μπέμπα εκεί. Δουλικό απλήρωτο! Μέτοικος. Η Τζέν-τζέν μιλούσε για το τι χρώμα θα έβαφε την κολώνα στο γραφείο της; Μήπως το λιλά είναι υπερβολικό; Μήπως όχι;

Η Ντράνα επέστρεψε στα θρανία, σάμπως έχει τίποτα καλύτερο να κάνει. Αφού έκανε εντατικά Δανικά πέρσι αλλά τώρα έφτυσε τον Κοκκινοτρίχη (θρίαμβος-θρίαμβος) οπότε θα της ήταν άχρηστα, τώρα αποφάσισε να ξεκλειδώσει τις Πύλες της Πληροφορικής και να πάρει για δεύτερη φορά το ECDL. Κάνει συλλογή από διπλώματα και πτυχία.. Έτσι να υπάρχουν! Και προβληματιζόταν...Μετά; Τι άλλο πτυχίο έχει μείνει να πάρω;; Μια που το αναφέραμε,  αυτή η τεχνολογία είναι ανυπόφορη, έχω πάθει ψύχωση με το smarphone. Κοιμάμαι και ξυπνάω με το άγχος ότι έχει αδειάσει η μπαταρία.  Εγώ, που φόρτιζα το κινητό μια φορά την εβδομάδα! Πως σκατά αδειάζει, αφού  κανείς δεν με παίρνει τηλέφωνο;  Ο Κανείς έχει αργήσει μια εβδομάδα ακριβώς να εμφανιστεί από το «θα σε πάρω σε λίγο». «Υπομονή!», λέει η Thinkerbelle, «να κάνετε όλοι υπομονή!». Μάλιστα…

 Η Υπομονή είναι κάτι σχετικό. Τι υπομονή; Ποια υπομονή; Πόσο; Από πού αρχίζει η υπομονή και που τελειώνει; Αυτό που λένε «και η υπομονή έχει τα όριά της» σε τι χρονικό διάστημα αναφέρεται;  «Το καλό πράγμα αργεί να’ρθει», λέει. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι εγώ είμαι το κακό πράγμα (!) γιατί όχι απλά δεν άργησα, αλλά μάλιστα ήρθα 10 μέρες νωρίτερα. Ότι η Ντράνα είναι το καλό πράμα, γιατί έρχεται πάντα με καθυστέρηση. Ότι εγώ που είμαι πάντα στην ώρα μου δηλαδή, μου αξίζει να σαπίσω στην κόλαση και η μπαρατία μου να εξαντλείται γρηγορότερα κι απο την υπομονή μου! 

Νομίζω μόνο ένας Κριός θα με καταλάβαινε.  Η Miss Canella…   

Το after ενός γάμου

Η ώρα έχει περάσει, η Τζέν-τζέν κι εγώ κοιτάγαμε ανυπόμονα τα χέρια μας… Εκείνη ψάχνει για τη βέρα της κι εγώ κοιτάω το ρολόι… Σαν σκηνή από το μέλλον ένα πράγμα. Ήμασταν στο γάμο μιας συμμαθήτριας και τώρα μας είχε πιάσει βιασύνη να βρούμε κι εμείς γαμπρούς! Αλλά εκεί δεν θα είχαμε καμία τύχη… Ή πολύ γέροι ή πολύ νέοι ή πολύ γκέι. Κι οι νιόπαντροι να σου υπενθυμίζουν κάθε λίγο ότι «what you do around 20s, is not what you should do around 30s…”. Στα 24 είμαι ακόμα around 20s… Του χρόνου όμως; Μήπως η τραμπάλα αρχίζει να γέρνει;; Γάμοι και βαφτίσια.  Έτσι είναι αυτά, σε επηρεάζουν, σε ζουζουνίζουν και τελικά σου καταστρέφουν το βράδυ.

 Φύγαμε σαν κυνηγημένες από τη δεξίωση (νισάφι πια! Από τις 5 το απόγευμα είχαμε ξεκινήσει! Μπακούρες είμαστε! Τι δηλαδή; Δεν έχουμε δικαίωμα;;;) και φύγαμε βουρ για το γνωστό μέρος. Ήταν από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις όπου έχουμε κοινό όφελος, εγώ κι η Τζέν-τζέν. Κι ήμασταν οι δυο μας… Ντυμένες σαν τούρτες…Έτοιμες για παντρειά! Εκείνη ήθελε να πετύχει τον Μαυροκορδάτο. Ο Μαυροκορδάτος, μη σας ξεγελάει από το όνομα, κάθε άλλο παρά «καλός γαμπρός» είναι, ήταν το φλερτ της Τζέν-τζέν για αυτή την περίοδο κι είχε ξεκινήσει σχεδόν ταυτόχρονα με την επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Κλασική ανδρική περίπτωση νυχτόβιου. Το ένα βράδυ σε ανεβάζει στα ουράνια, σε κάνει χρυσή για να κερδίσει ένα φιλί, όλα τα  σήματα που λαμβάνεις αυτό δείχνουν. Έχει παρατήσει την παρέα του κι έχει αφοσιωθεί σε εσένα, βλέπει μέσα από τα μάτια σου και ακούει μέσα από τα αφτιά σου. Αυτός είναι κι ένας λόγος που δεν ακούει τι μαλακίες σου λέει. Κερδίζει μερικά φιλιά κι ύστερα, αν όλα πάνε καλά, σου ζητάει το τηλέφωνό σου. Καταρχήν ένστασις: έχω μια υπαρξιακή ερώτηση: Μέχρι ποια ηλικία επιτρέπεται να φιλιέσαι σα κοριτσόπουλο μέσα στα μπαρ; Παναγιά μου μη γίνουμε σαν εκείνες τις γερομπεμπέκες με τα πλατινέ εξτένσιον και το μίνι, που από κάτω η γάμπα-γαρδούμπα κουνιέται περισσότερο κι από τα μάγουλα του Ζαχαράτου.

Τέλος πάντων, έχεις το τηλέφωνο και επιστρέφεις στο σπίτι σου ικανοποιημένη. Όπως έλεγε κι η Ντράνα, «Θρίαμβος! Θρίαμβος!». Οι μέρες περνούν κι ο Μαυροκορδάτος δεν εμφανίζεται. Η Τζέν-τζέν δεν μπορεί να δώσει καμία εξήγηση επι αυτού. Μέχρι που ξανασυναντιόμαστε στο P.U. τόπο του εγκλήματος κι έτσι αντικρίζω κι εγώ τον Μαυροκορδάτο. Ναι μωρέ, τον έχω ξαναδεί, όλοι εδώ ξημεροβραδιαζόμαστε χρόνια τώρα. Δεν μου γέμισε το μάτι, αλλά η παραμονή μας στο χώρο με συνέφερε όπως σας είπε, είχα κι εγώ όφελος, οπότε…μούγγα! Ο Μαυροκορδάτος ήταν με μεγάλη παρέα, κάτι σε γεννέθλια αν κατάλαβα καλά κι έτσι μας κάλεσαν στο τραπέζι τους. Ονειρευόμουν ένα δροσερό Apple Martini από τα χεράκια του GPP, αλλά η σύγχυση με έφερε κοντά στη βότκα. Κάπως έτσι γνώρισα τον «Ποιητή». Ο Ποιητής θα μπορούσε να είναι μια καλή περίπτωση γαμπρού. Το είχε πολύ στα λόγια, είπε ότι ήταν μηχανολόγος, προσφέρθηκε να μου στρίψει ένα τσιγάρο και τα μάτια μου άστραψαν. «Μη μου πεις! Είσαι και Τοξότης και του Πολυτεχνείου!!!». Τα κουσούρια δε μου έχουν φύγει ακόμα… Μα αυτό το πέσιμο ήταν τόσο γνώριμο και τόσο καλό για να είναι αληθινό. Αλλά όχι, μόνο μια φορά την πάτησα κι είδαμε που κατέληξε. Κατέληξε στο «ένα τράτζικ πρωινό στα Εξάρχεια» όπου ξεκίνησαν όοοολα αυτά. «Αιγόκερος από ΤΕΙ…αλλά έχω κάνει μάστερ!», μου απαντά προσπαθώντας να γλιτώσει τον εαυτό του.

Η Τζέν-τζέν χόρευε με έναν άλλο γνωστό θαμώνα, τον «Ντενίρο» (λόγω διαστάσεων) κι έτσι ο Μαυροκορδάτος αναγκάστηκε να τη διεκδικήσει. Μη χάσει τη θαυμάστρια, κατάλαβες; Παρά το σκηνικό αυτό όμως, επέμενε να κρατά μια περίεργη στάση απέναντι στη Τζεν-τζέν. Μια στάση «καμία-σχέση-με-την-προηγούμενη-φορά». Τολμά να την πιάσει από τη μέση και να ξεβιδώσει τα ποδαράκια του από το πάτωμα. Όχι, δεν ήταν τόσο επιδέξιος χορευτής όσο ο «Ντενίρο», αλλά προσπάθησε, τι να πεις. Πριν προλάβει να χαμογελάσει η Τζέν-τζέν-Τερμινέητορ για να τον σαγηνεύσει, ένας τύπος περνάει από δίπλα της, στέκεται μπροστά στο Μαρυοκορδάτο κι εκείνος αυτομάτως πετάει τη Τζέν-τζέν στην άλλη άκρη. Η Τζέν-τζέν εκτοπίστηκε τόσο γρήγορα, πιο γρήγορα κι από τον ήχο. Επομένως, ο ήχος «τι έγινε Μαυροκορδάτε; Που είναι η κοπέλα σου;», έφτασε στα αφτιά μας κανονικά, καθότι η Τζεν-τζέν είχε προλάβει να επιστρέψει από το εκτόπισμα. Ο  ποιητής έμεινε με τη χαρά βεβαίως βεβαίως. Γιατί «δείξε μου το φίλο σου», σκέφτηκα…Kι εμένα τα μυαλά μου είναι αλλού. Πάλι. Μα κι έτσι να μην είχε… δεν θα ήταν τόσο απλό! Τι; Από τόσο νωρίς;;; Όχι, νιώθω ακόμα κοντά στα 20 κι όχι στα 30!!! Άλλωστε, μόλις άνοιξε η 3^η σεζόν…

«Είναι όλοι τους μαλάκες!», είπε η Τζέν-τζέν…που φορούσε τακούνια για 12 ώρες συνεχόμενες. Όχι, σε καμία γυναίκα που αντέχει να φορά τακούνια 12 ώρες δεν αξίζει ένας μαλάκας! 

Check In

Η παρέα των Ρούληδων ανήκουν κατά βάση σε άλλο στέκι, αλλά έρχονται συχνά πυκνά στο Pere Ubu και με την ευρύτερη έννοια του όρου, θα έλεγες ότι πρόκειται για φίλους μας. Για την ακρίβεια, όσο καιρό έλειπα, έγιναν η παρέα μας. Η παρέα «μας» χωρίς εμένα μέσα στο «μας».  Οι Ρούληδες είναι πάντα κεφάτοι, άξιοι νυχτοπερπατητές, γλετζέδες, πώς να στο πω; Χορευταράδες επίσης. Είναι από αυτά τα άτομα που χρειάζεσαι απαραιτήτως, για να εγκαινιάσεις μια νέα σεζόν.

Αυτή τη φορά το deck  του dj είχε μεταφερθεί στον επάνω όροφο. Η μουσική ήταν μαγευτική, ήταν Παρασκευή βράδυ κι οι ελπίδες να εμφανιστούν οι παλιοί καλοί θαμώνες, όπως π.χ. η παρέα του Προέδρου ή ο Κακός Λύκος, μου έφερναν ένα ανεξήγητο χαμόγελο στα χείλη. Ίσως επειδή ανάμεσα στους Ρούληδες νιώθω ακόμη αμήχανα. Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν ακόμα για την ύπαρξη αυτού του blog. Όταν η Τζέν-τζέν κι η Ντράνα εξαφανίστηκαν από το οπτικό μου πεδίο και παρότι οι Ρούληδες φαίνονταν άνετοι και να περνούν καλά, εγώ είχα μια ανησυχία, μια έλλειψη…Όλα παραήταν καινούργια! Μέχρι που τα μάτια μου έπεσαν πάνω στην Thinkerbelle,  ή όσοι θυμάστε ως «η Ε.του Προέδρου» (για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο πλάι, στους «συμμετέχοντες»).

Ο κόσμος αναρωτιέται «τι κάνεις εσύ εδώ;», κι αρχίζω πάλι την κασέτα, χωρίς να θέλω να πω και πολλά γιατί ακόμη δεν έχω κλείσει βδομάδα. «Ανωτέρα βία…», απαντώ μές τις άκρες.

Η Thinkerbelle κατάλαβε ότι πέρα από την «ανωτέρα βία», υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που με κάνει να χαμογελάω ακόμη κι όταν βλέπω ειδήσεις στον ΑΝΤ1!

Μέσα στις αλλαγές που ήρθαν στη ζωή μου αυτό το φθινόπωρο, είναι κι η μεγάλη απόφαση του να εκσυγχρονιστώ και να μάθω επιτέλους να χρησιμοποιώ τα smartphones. Να γράφω σε αυτό το απαίσιο touch πληκτρολόγιο και να χρησιμοποιώ όλα αυτά τα applications που μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι δεν θα χρειαστώ ποτέ.  Όμως αν αργούσα λίγο ακόμα, σε ένα χρόνο από τώρα θα ήταν αδύνατο να έχω κινητό. Θα ήταν πλέον πολύ αργά να παρακολουθήσω την τεχνολογία. Που είναι οι μέρες που έπιανες ένα κινητό στα χέρια σου και έστελνες μήνυμα χωρίς καν να κοιτάς τι γράφεις; Που είναι εκείνη η εποχή που εγώ έδειχνα στους άλλους, χωρίς να διαβάσω οδηγίες, χωρίς να έχω αμφιβολία για το τι κάνω.

Με τα πολλά, και με τη Thinkerbelle σύμμαχο στην παράνοια, έμαθα να κάνω check in. Το check in είναι σα να λες «εδώ είμαι, αν θες να με δεις τσακίσου κι έλα». Δυστυχώς όμως, σε μερικές περιπτώσεις μπορεί για τον άλλον να σημαίνει «ωχ, εκεί είναι, ας κλειδωθώ στο σπίτι μην πέσουμε μούρη με μούρη». Κι έτσι βρίσκεις τον διάολό σου. Να κάνεις τσεκ ίν ή όχι; Θα πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα ή θα χαθεί κάθε ελπίδα και καλά μου "τυχαίας συνάντησης"; Κι ύστερα σου λέει ότι η τεχνολογία σε φέρνει πιο κοντά με τους άλλους. Ότι είναι «άμεση». Κι όμως το τσεκ ίν είναι ο πιο έμμεσος τρόπος να φέρεις ανθρώπους κοντά. Ύπουλα μάλιστα… Ενώ στην πραγματικότητα θες να πάρεις ένα γαμωτηλέφωνο (αν καταφέρεις ποτέ να σχηματίσεις τον αριθμό πάνω στο διαβολεμένο touch) και να πεις «θέλω να σε δω».

Το ίδιο βράδυ, χωρίς καμία επέμβαση της τεχνολογίας, έγινε μια έξτρα κοσμοιστορική συνάντηση… Ντράνας και Roux. Γιατί οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο… «Θρίαμβος!Θρίαμβος!», έλεγε η Ντράνα και σήκωνε τα χέρια ψηλά σαν Ολυμπιονίκης. «Τον έφτυσα!», είπε επεξηγηματικά. Είναι σίγουρο πλέον, το σενάριο έχει αλλάξει, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, αλλά  οι πρωταγωνιστές και οι λοιποί συμμετέχοντες είναι ακόμα εδώ γύρω! Είμαστε σαν σε ληστεία! «Κανείς δεν φεύγει από εδώ μέσα»! Ίσως μόνο, για λίγο σασπενς παραπάνω, ο πραγματικά «Κακός» έχει αργήσει να εμφανιστεί… 

Θέμα "Timing"

Που είχαμε μείνει; Α, ναι, στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του Σεπτεμβρίου 2011. Welcome back λοιπόν, για εμένα και για εσάς! 

Το καλό και το κακό τάιμινγκ μπορεί να σου αλλάξει  τη ζωή. Άλλοτε έρχεσαι και φεύγεις και δεν έχει αλλάξει τίποτα, άλλοτε έχουν αλλάξει όλα, ή όλοι ή  εσύ…Την τελευταία φορά που είδα τον Χόρχε, μου είπε «έχεις αλλάξει πολύ». Λες; Λες τελικά να αλλάζουν οι άνθρωποι;

Οι συνθήκες γενικότερα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, το ίδιο και οι όροι μιας σχέσης… Και να τώρα, που άνοιξε ένας νέος κύκλος, ύστερα από ένα χρόνο απουσίας…εκτός Ελλάδας, εκτός πραγματικότητας και φυσικά εκτός Pere Ubu. Ένα καλοκαίρι αδιάφορο…Όμως το φθινόπωρο; Το φθινόπωρο έχει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Το φθινόπωρο είναι η περίοδος της επιστροφής…(κι άλλα αποσιωπητικά) … …(λίγα ακόμα για να το κουράσω κι άλλο)…

Η περίοδος όπου η προσαρμογή τελειώνει κι αρχίζεις ξανά να χτίζεις. Σε αυτό το σκηνικό, είμαι ένας πολύ εργατικός χτίστης, αν και κατά καιρούς φαίνεται ότι ανήκω στα μπάζα!

Το Pere Ubu είχε αλλάξει εντελώς από αυτό που θυμόμουν. Ήταν περισσότερο μπλέ και λιγότερο κόκκινο, οι αντιθέσεις πιο έντονες όπως και οι απουσίες. Έντονες οι απουσίες του. Ο Λατίνος είχε ανοίξει το δικό του μπαρ, ο Mexican απουσίαζε, όπως και η Ζωζώ που ζει τον έρωτα, η miss Kanella που αφωσιώθηκε στη γιόγκα και στο ευ ζην… Ο Χόρχε βρισκόταν ακόμη στη Μύκονο και η Κωνβονταφόν στην Αγγλία. Εννοείται οτι κι η Κουτσομπόλα ήταν εκεί κι όπως με διαβεβαίωσε η Τζέν-τζέν, δεν έχει αλλάξει χούι, ακόμα κατασκοπεύει και κρυφογελάει και σίγουρα θα του λείψαμε τόσο καιρό! 

Και τώρα μπαίνει μπροστά το μεγάλο «εγώ».  Ένιωσα πολύ περίεργα για την απουσία μου όλο αυτό το διάστημα, σα να μην πίστευα ποτέ ότι περνώντας αυτή την πόρτα θα ξαναγυρίσω σε κάτι γνώριμο. Μα χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο που σε κοιτούν, έτσι δε λέει το τραγούδι;

Ήταν Πέμπτη… Στα decks ήταν ο Dj Mo, πίσω από τη μπάρα το GPP και στην υποδοχή- σερβις ο Καβαλιέρε. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άγνωστοι. Έψαχνα ανάμεσα στους θαμώνες να αναγνωρίσω μερικούς από εκείνους τους παλιούς καλούς της παρέας του Προέδρου, τους περιστασιακούς αλλά συστηματικούς συνάμα του Shark. Η Τζέν-τζέν μου έδειχνε τις αλλαγές στο μαγαζί κι εγώ σκεφτόμουν ότι αν άλλαξε το σκηνικό, σίγουρα θα πρέπει να αλλάξει και το σενάριο λίγο. Όχι οι πρωταγωνιστές μου όμως… Όχι αυτοί.

Και να’μαστε πάλι σε ένα τραπέζι, με τη Ντράνα και τη Ρούνι-Ρούνι κι εγώ να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα, αυτή τη φορά με αφετηρία τη Γλυφάδα και όχι τα Εξάρχεια.

Όμως όπως είπα στην αρχή, όλα είναι θέμα timing. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα, ίσως να επέστρεψα περίπου 10 μέρες νωρίτερα από το προβλεπόμενο…κι αυτό δεν μου έχει βγει σε καλό!