Το after ενός γάμου

Η ώρα έχει περάσει, η Τζέν-τζέν κι εγώ κοιτάγαμε ανυπόμονα τα χέρια μας… Εκείνη ψάχνει για τη βέρα της κι εγώ κοιτάω το ρολόι… Σαν σκηνή από το μέλλον ένα πράγμα. Ήμασταν στο γάμο μιας συμμαθήτριας και τώρα μας είχε πιάσει βιασύνη να βρούμε κι εμείς γαμπρούς! Αλλά εκεί δεν θα είχαμε καμία τύχη… Ή πολύ γέροι ή πολύ νέοι ή πολύ γκέι. Κι οι νιόπαντροι να σου υπενθυμίζουν κάθε λίγο ότι «what you do around 20s, is not what you should do around 30s…”. Στα 24 είμαι ακόμα around 20s… Του χρόνου όμως; Μήπως η τραμπάλα αρχίζει να γέρνει;; Γάμοι και βαφτίσια.  Έτσι είναι αυτά, σε επηρεάζουν, σε ζουζουνίζουν και τελικά σου καταστρέφουν το βράδυ.

 Φύγαμε σαν κυνηγημένες από τη δεξίωση (νισάφι πια! Από τις 5 το απόγευμα είχαμε ξεκινήσει! Μπακούρες είμαστε! Τι δηλαδή; Δεν έχουμε δικαίωμα;;;) και φύγαμε βουρ για το γνωστό μέρος. Ήταν από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις όπου έχουμε κοινό όφελος, εγώ κι η Τζέν-τζέν. Κι ήμασταν οι δυο μας… Ντυμένες σαν τούρτες…Έτοιμες για παντρειά! Εκείνη ήθελε να πετύχει τον Μαυροκορδάτο. Ο Μαυροκορδάτος, μη σας ξεγελάει από το όνομα, κάθε άλλο παρά «καλός γαμπρός» είναι, ήταν το φλερτ της Τζέν-τζέν για αυτή την περίοδο κι είχε ξεκινήσει σχεδόν ταυτόχρονα με την επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Κλασική ανδρική περίπτωση νυχτόβιου. Το ένα βράδυ σε ανεβάζει στα ουράνια, σε κάνει χρυσή για να κερδίσει ένα φιλί, όλα τα  σήματα που λαμβάνεις αυτό δείχνουν. Έχει παρατήσει την παρέα του κι έχει αφοσιωθεί σε εσένα, βλέπει μέσα από τα μάτια σου και ακούει μέσα από τα αφτιά σου. Αυτός είναι κι ένας λόγος που δεν ακούει τι μαλακίες σου λέει. Κερδίζει μερικά φιλιά κι ύστερα, αν όλα πάνε καλά, σου ζητάει το τηλέφωνό σου. Καταρχήν ένστασις: έχω μια υπαρξιακή ερώτηση: Μέχρι ποια ηλικία επιτρέπεται να φιλιέσαι σα κοριτσόπουλο μέσα στα μπαρ; Παναγιά μου μη γίνουμε σαν εκείνες τις γερομπεμπέκες με τα πλατινέ εξτένσιον και το μίνι, που από κάτω η γάμπα-γαρδούμπα κουνιέται περισσότερο κι από τα μάγουλα του Ζαχαράτου.

Τέλος πάντων, έχεις το τηλέφωνο και επιστρέφεις στο σπίτι σου ικανοποιημένη. Όπως έλεγε κι η Ντράνα, «Θρίαμβος! Θρίαμβος!». Οι μέρες περνούν κι ο Μαυροκορδάτος δεν εμφανίζεται. Η Τζέν-τζέν δεν μπορεί να δώσει καμία εξήγηση επι αυτού. Μέχρι που ξανασυναντιόμαστε στο P.U. τόπο του εγκλήματος κι έτσι αντικρίζω κι εγώ τον Μαυροκορδάτο. Ναι μωρέ, τον έχω ξαναδεί, όλοι εδώ ξημεροβραδιαζόμαστε χρόνια τώρα. Δεν μου γέμισε το μάτι, αλλά η παραμονή μας στο χώρο με συνέφερε όπως σας είπε, είχα κι εγώ όφελος, οπότε…μούγγα! Ο Μαυροκορδάτος ήταν με μεγάλη παρέα, κάτι σε γεννέθλια αν κατάλαβα καλά κι έτσι μας κάλεσαν στο τραπέζι τους. Ονειρευόμουν ένα δροσερό Apple Martini από τα χεράκια του GPP, αλλά η σύγχυση με έφερε κοντά στη βότκα. Κάπως έτσι γνώρισα τον «Ποιητή». Ο Ποιητής θα μπορούσε να είναι μια καλή περίπτωση γαμπρού. Το είχε πολύ στα λόγια, είπε ότι ήταν μηχανολόγος, προσφέρθηκε να μου στρίψει ένα τσιγάρο και τα μάτια μου άστραψαν. «Μη μου πεις! Είσαι και Τοξότης και του Πολυτεχνείου!!!». Τα κουσούρια δε μου έχουν φύγει ακόμα… Μα αυτό το πέσιμο ήταν τόσο γνώριμο και τόσο καλό για να είναι αληθινό. Αλλά όχι, μόνο μια φορά την πάτησα κι είδαμε που κατέληξε. Κατέληξε στο «ένα τράτζικ πρωινό στα Εξάρχεια» όπου ξεκίνησαν όοοολα αυτά. «Αιγόκερος από ΤΕΙ…αλλά έχω κάνει μάστερ!», μου απαντά προσπαθώντας να γλιτώσει τον εαυτό του.

Η Τζέν-τζέν χόρευε με έναν άλλο γνωστό θαμώνα, τον «Ντενίρο» (λόγω διαστάσεων) κι έτσι ο Μαυροκορδάτος αναγκάστηκε να τη διεκδικήσει. Μη χάσει τη θαυμάστρια, κατάλαβες; Παρά το σκηνικό αυτό όμως, επέμενε να κρατά μια περίεργη στάση απέναντι στη Τζεν-τζέν. Μια στάση «καμία-σχέση-με-την-προηγούμενη-φορά». Τολμά να την πιάσει από τη μέση και να ξεβιδώσει τα ποδαράκια του από το πάτωμα. Όχι, δεν ήταν τόσο επιδέξιος χορευτής όσο ο «Ντενίρο», αλλά προσπάθησε, τι να πεις. Πριν προλάβει να χαμογελάσει η Τζέν-τζέν-Τερμινέητορ για να τον σαγηνεύσει, ένας τύπος περνάει από δίπλα της, στέκεται μπροστά στο Μαρυοκορδάτο κι εκείνος αυτομάτως πετάει τη Τζέν-τζέν στην άλλη άκρη. Η Τζέν-τζέν εκτοπίστηκε τόσο γρήγορα, πιο γρήγορα κι από τον ήχο. Επομένως, ο ήχος «τι έγινε Μαυροκορδάτε; Που είναι η κοπέλα σου;», έφτασε στα αφτιά μας κανονικά, καθότι η Τζεν-τζέν είχε προλάβει να επιστρέψει από το εκτόπισμα. Ο  ποιητής έμεινε με τη χαρά βεβαίως βεβαίως. Γιατί «δείξε μου το φίλο σου», σκέφτηκα…Kι εμένα τα μυαλά μου είναι αλλού. Πάλι. Μα κι έτσι να μην είχε… δεν θα ήταν τόσο απλό! Τι; Από τόσο νωρίς;;; Όχι, νιώθω ακόμα κοντά στα 20 κι όχι στα 30!!! Άλλωστε, μόλις άνοιξε η 3^η σεζόν…

«Είναι όλοι τους μαλάκες!», είπε η Τζέν-τζέν…που φορούσε τακούνια για 12 ώρες συνεχόμενες. Όχι, σε καμία γυναίκα που αντέχει να φορά τακούνια 12 ώρες δεν αξίζει ένας μαλάκας!