Όλα ξεκίνησαν ένα τράτζικ φθινοπωρινό ξημέρωμα στα Εξάρχεια… (Σεπτέμβριος,2010 - Ιανουάριος 2014)

20121022

Just a number


Μεγαλώνεις με κάποιες αρχές. Μια από αυτές είναι «δε ρωτάς ποτέ την ηλικία μιας γυναίκας». Εσείς σε ποιο κόσμο έχετε μεγαλώσει βρε;

Εκείνο το φθινόπωρο η Μπέμπα είχε ερωτευτεί τον Ντάνιελ Γκρέγκ, τον James Bond της εποχής. Επηρεασμένη λοιπόν, παρήγγειλε ένα μαρτίνι shaken non stirred και μάλιστα με τη λονδρέζικη προφορά της. Η Μπέμπα πάντοτε είχε ερωτικές περιπετειούλες με διάφορους στάρ, βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι της τέχνης μόνο μεταξύ τους τα φτιάνουνε. Στη Λόνδρα τα είχε με έναν Κορεάτη σκιτσογράφο, από εκείνα τα πωρωμένα σχιστομάτικα με τα ανιμέ μάνκγα… Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τα έφτιαξε με τον κιθαρίστα γνωστού, πολύ γνωστού ελληνικού συγκροτήματος, που εν ώρα συναυλίας της έπαιρνε το τσιγάρο από το στόμα κυριολεκτικά για να κάνει την τελευταία τζούρα. Με λίγα λόγια; Ανάσα δεν την άφηνε να πάρει κι έτσι τον παράτησε…Και τώρα είχε βάλει στο μάτι τον Ντάνιελ, παρότι εγώ της εξήγησα ότι μπορεί να βρει πολλούς σαν αυτούς σε οποιαδήποτε οικοδομή στην Ελλάδα. «Μα πόσο χρονών είναι; Είναι μεγάλος για εσένα!»…Τέλος πάντων… Η Μπέμπα δεν έμεινε πολύ μαζί μας, η ατζέντα της είχε πάρει φωτιά, όπως άλλωστε και το κινητό της… «Ο Dexter είναι πάλι… ποιον να σκότωσε σήμερα;», αναρωτήθηκε κι έφυγε φουριόζα, να προλάβει την πτήση για Μαϊάμι.

Η Τζέν-τζέν καθόταν με την Κοσμηματοπώλησα και περίμεναν τον Αρχαιοκάπηλο, να μιλήσουνε για μπίζινες. Ο Αρχαιοκάπηλος ήταν κατσούφης, μάλλον θα έφταιγε το μπαγιάτικο σουβλάκι που μόλις είχε ξετινάξει. Για τον Αρχαιοκάπηλο η ηλικία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του. Αν δεν είναι αρκετά «γέρικο», δεν αξίζει καθόλου από το χρόνο του. Ισχύει όμως το ίδιο με τις γκόμενες; «Να πιούμε ένα ουισκάκι;», προτείνει ο βοηθός του. «Τι ηλικία έχει το ουισκάκι ταπεινέ μου φίλε;», ρωτάει ο Αρχαιοκάπηλος, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη μανία του. Κατέληξαν να πίνουν Bloody Mary χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις, όπως π.χ. αν η ντομάτα είναι φρέσκια, άγουρη ή ώριμη. Η Κοσμηματοπώλησα έβγαλε το κόσμημα από το σουτιέν της (το είχε κρύψει καλά…). Ο Αρχαιοκάπηλος το κοίταξε και γέλασε ειρωνικά. Έστριψε ένα τσιγάρο με γλυκόριζα και κοίταξε από την άλλη, εντελώς αδιάφορος… «Μα…», είπε η Κσομηματοπώλησα, «η τιμή είναι εκπληκτική για αυτό που θα πάρεις!». Ο Αρχαιοκάπηλος ρουθούνιζε, ξερόβηξε, τράβηξε το δεξί του αυτί σα να ήταν ελατήριο, « στο Ντουμπάι με τα ίδια λεφτά βρίσκω ολόκληρη κοτρώνα!», της είπε και συνέχισε «πόσο χρονών είσαι κορτισάκι μου;»… Η Κοσμηματοπώλησα κατέβασε το μαρτίνι πάσιον φρούτ και έφυγε εκνευρισμένη. Κόσμημα του πουλούσε, όχι χαρτομάντηλα!

«Δώδεκα χρόνια είμαι στη δουλειά…» εξήγησε ο Αρχαιοκάπηλος, η Τζέν-τζέν δεν είχε καταλάβει τίποτα από τη βρωμοδουλειά, τόση ώρα νόμιζε ότι μιλάνε για κάποιο «γούρι του 2013» (ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον βαφτίσαμε). «Δώδεκα;;;», ρώτησα καθώς η προσγείωση «σύννεφα-γλυφάδα» ήταν απότομη «δηλαδή πόσο χρονών είσαι;». Ο Αρχαιοκάπηλος με στύλ χίπη, με δυσκολία τον έκανες πάνω από 27 χρονών. Τι 12 χρόνια και κουραφέξαλα; Πόσο χρονών είσαι μυστήριε Αρχαιοκάπηλε;  «Εσύ πόσο είσαι; 26;», με ρωτάει ξεδιάντροπα. Η Τζέν-τζέν γούρλωσε τα μάτια, άρπαξε το ποτό μου από το τραπέζι και το εξαφάνισε πριν του το λούσω.

Η χειρότερη ερώτηση που ένας άνδρας μπορεί να κάνει σε μια γυναίκα όμως, δεν είναι η ηλικία της. Αλλά… «με πόσους έχεις πάει;»… Για τον Αρχαιοκάπηλο αυτές είναι νορμάλ ερωτήσεις. Όταν ένα αντικείμενο τέχνης ή ένα πολιτιστικό εύρημα φτάνει στα χέρια του, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει την ηλικία του και από πόσα χέρια, πολιτισμούς, αρχαιοκάπηλους έχει περάσει… Όσο πιο παλιό…τόσο πιο καλό… όσο πιο περιζήτητο, τόσο πιο πολύτιμο…

Πριν σφαλιαρίσετε τον άντρα που σας ρωτάει πόσο χρονών είστε και με πόσους έχετε πάει, μη βιαστείτε να πείτε ότι είστε 20 κι ότι είστε παρθένες! Μήπως σας βλέπει σαν έργο τέχνης; Μήπως είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η γριά κότα έχει το ζουμί; (οκ, μετά μπορείτε να τον σφαλιαρίσετε ούτως ή άλλως!). Και κάπως έτσι ξεκίνησε η έρευνα για την άποψη του αντίθετου φύλου… Αρκετά με τα κόμπλεξ μας. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν… 

Δεν υπάρχουν σχόλια: