Check In

Η παρέα των Ρούληδων ανήκουν κατά βάση σε άλλο στέκι, αλλά έρχονται συχνά πυκνά στο Pere Ubu και με την ευρύτερη έννοια του όρου, θα έλεγες ότι πρόκειται για φίλους μας. Για την ακρίβεια, όσο καιρό έλειπα, έγιναν η παρέα μας. Η παρέα «μας» χωρίς εμένα μέσα στο «μας».  Οι Ρούληδες είναι πάντα κεφάτοι, άξιοι νυχτοπερπατητές, γλετζέδες, πώς να στο πω; Χορευταράδες επίσης. Είναι από αυτά τα άτομα που χρειάζεσαι απαραιτήτως, για να εγκαινιάσεις μια νέα σεζόν.

Αυτή τη φορά το deck  του dj είχε μεταφερθεί στον επάνω όροφο. Η μουσική ήταν μαγευτική, ήταν Παρασκευή βράδυ κι οι ελπίδες να εμφανιστούν οι παλιοί καλοί θαμώνες, όπως π.χ. η παρέα του Προέδρου ή ο Κακός Λύκος, μου έφερναν ένα ανεξήγητο χαμόγελο στα χείλη. Ίσως επειδή ανάμεσα στους Ρούληδες νιώθω ακόμη αμήχανα. Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν ακόμα για την ύπαρξη αυτού του blog. Όταν η Τζέν-τζέν κι η Ντράνα εξαφανίστηκαν από το οπτικό μου πεδίο και παρότι οι Ρούληδες φαίνονταν άνετοι και να περνούν καλά, εγώ είχα μια ανησυχία, μια έλλειψη…Όλα παραήταν καινούργια! Μέχρι που τα μάτια μου έπεσαν πάνω στην Thinkerbelle,  ή όσοι θυμάστε ως «η Ε.του Προέδρου» (για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο πλάι, στους «συμμετέχοντες»).

Ο κόσμος αναρωτιέται «τι κάνεις εσύ εδώ;», κι αρχίζω πάλι την κασέτα, χωρίς να θέλω να πω και πολλά γιατί ακόμη δεν έχω κλείσει βδομάδα. «Ανωτέρα βία…», απαντώ μές τις άκρες.

Η Thinkerbelle κατάλαβε ότι πέρα από την «ανωτέρα βία», υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που με κάνει να χαμογελάω ακόμη κι όταν βλέπω ειδήσεις στον ΑΝΤ1!

Μέσα στις αλλαγές που ήρθαν στη ζωή μου αυτό το φθινόπωρο, είναι κι η μεγάλη απόφαση του να εκσυγχρονιστώ και να μάθω επιτέλους να χρησιμοποιώ τα smartphones. Να γράφω σε αυτό το απαίσιο touch πληκτρολόγιο και να χρησιμοποιώ όλα αυτά τα applications που μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι δεν θα χρειαστώ ποτέ.  Όμως αν αργούσα λίγο ακόμα, σε ένα χρόνο από τώρα θα ήταν αδύνατο να έχω κινητό. Θα ήταν πλέον πολύ αργά να παρακολουθήσω την τεχνολογία. Που είναι οι μέρες που έπιανες ένα κινητό στα χέρια σου και έστελνες μήνυμα χωρίς καν να κοιτάς τι γράφεις; Που είναι εκείνη η εποχή που εγώ έδειχνα στους άλλους, χωρίς να διαβάσω οδηγίες, χωρίς να έχω αμφιβολία για το τι κάνω.

Με τα πολλά, και με τη Thinkerbelle σύμμαχο στην παράνοια, έμαθα να κάνω check in. Το check in είναι σα να λες «εδώ είμαι, αν θες να με δεις τσακίσου κι έλα». Δυστυχώς όμως, σε μερικές περιπτώσεις μπορεί για τον άλλον να σημαίνει «ωχ, εκεί είναι, ας κλειδωθώ στο σπίτι μην πέσουμε μούρη με μούρη». Κι έτσι βρίσκεις τον διάολό σου. Να κάνεις τσεκ ίν ή όχι; Θα πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα ή θα χαθεί κάθε ελπίδα και καλά μου "τυχαίας συνάντησης"; Κι ύστερα σου λέει ότι η τεχνολογία σε φέρνει πιο κοντά με τους άλλους. Ότι είναι «άμεση». Κι όμως το τσεκ ίν είναι ο πιο έμμεσος τρόπος να φέρεις ανθρώπους κοντά. Ύπουλα μάλιστα… Ενώ στην πραγματικότητα θες να πάρεις ένα γαμωτηλέφωνο (αν καταφέρεις ποτέ να σχηματίσεις τον αριθμό πάνω στο διαβολεμένο touch) και να πεις «θέλω να σε δω».

Το ίδιο βράδυ, χωρίς καμία επέμβαση της τεχνολογίας, έγινε μια έξτρα κοσμοιστορική συνάντηση… Ντράνας και Roux. Γιατί οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο… «Θρίαμβος!Θρίαμβος!», έλεγε η Ντράνα και σήκωνε τα χέρια ψηλά σαν Ολυμπιονίκης. «Τον έφτυσα!», είπε επεξηγηματικά. Είναι σίγουρο πλέον, το σενάριο έχει αλλάξει, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί, αλλά  οι πρωταγωνιστές και οι λοιποί συμμετέχοντες είναι ακόμα εδώ γύρω! Είμαστε σαν σε ληστεία! «Κανείς δεν φεύγει από εδώ μέσα»! Ίσως μόνο, για λίγο σασπενς παραπάνω, ο πραγματικά «Κακός» έχει αργήσει να εμφανιστεί…