Εκπνοή στο ντάμπο!

 Ξεχάστε όσα ξέρατε μέχρι τώρα για το κλείσιμο της μύτης. Είτε επειδή βρωμάει, είτε επειδή κάνετε μακροβούτι, στη yoga θα μάθετε ότι την μύτη δεν την κλείνουμε με τον αντίχειρα και τον δείκτη, αλλά με τον αντίχειρα και τον παράμεσο (δάχτυλο νούμερο τέσσερα) καθώς ο μικρός θα πετάγεται σαν κεραία ενώ ο δείκτης και το κωλοδάχτυλο (μέσος) θα είναι λυγισμένα.  Οι οδηγίες θα δίδονται σε chineeks (κινεζο/ελληνικά- κατά το greeklish). «Γιατί είναι πολύ σημαντικό, να γνωρίζουμε πολύυυυυυυυ καλά το σώμα μας κι όταν είμαστε ανάποδα!», τόνισε η δασκάλα με σοβαρό ύφος, σα να κρεμόταν το χρέος της Ελλάδας από αυτό. Γιατί;? Νυχτερίδες είμαστε; «Προσπαθώ να δω το ταβάνι μέσα από τη λεκάνη μου…», λέει και σκύβει σαν λάστιχο. "Αθόρυβα...αν κάνουμε θόρυβο, δεν κάνουμε την άσκηση σωστά!", τι θόρυβο; Άμα κλάσει κάποιος απο το ζόρι του, πιάνει για λάθος; «Περνάμε το κεφάλι κάτω από το πόδι…», συνεχίζει. «Χρυσή μου, αυτό που κοιτάς αν περάσεις το κεφάλι κάτω από το πόδι, δεν είναι το ταβάνι, είναι η τρύπα του κώλου σου!».

Κι οι μαθητές, έκλεισαν τα μάτια και  συγκεντρώθηκαν -ούτε ξέρω σε ποιο θεό προσεύχονταν πάντως σαν προσευχή έμοιαζε ο «χαιρετισμός» όπως τον αποκαλούν. Η γιόγκα δεν με συγκίνησε καθόλου, μα καθόλου όμως… κι αναρωτιέμαι πως όλοι αυτοί οι φανατικοί μαθητές τη βρίσκουν με ηχητικά εφέ «κινέζος που ρουθουνίζει με εκπνοή στο dumbo». Τι ντάμπο; Το ελεφαντάκι; Υπήρχε κι ένα ελεφαντάκι στην αίθουσα, όλες τις ασκήσεις έκανε το άτιμο. «Σταμάτα να γκρινιάζεις! Δώσε μια ευκαιρία!», μου είπε η Τζεν-τζέν, που της αρέσει πολύ η γιόγκα κι ας αποτυγχάνει παταγωδώς να κάνει κατακόρυφο. Εγώ τον κάνω τον κατακόρυφο, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Η Miss Canela είναι από εκείνες τις ευλίγιστες που στο σπίτι τους εξασκούν καθημερινά τον «Σκορπιό». Η Ζωζώ την παρακολουθεί τρώγοντας πατατάκια. Ούτε της Ζωζώς της αρέσει η yoga…

Συνάντησα τη Ζωζώ, μέρα μεσημέρι, για έναν καφέ-update, καθότι τώρα με τον έρωτα που κόλλησε, δεν τη βλέπουμε συχνά τα βράδια. Ακούγοντας λοιπόν το λοβ στόρυ κατέληξα στο ότι αυτοί οι έρωτες σου τυχαίνουν από εκεί που δεν το περιμένεις κυριολεκτικά. «Μα ναι!», επιβεβαίωσε η Ζωζώ, «εκεί που αποφάσισα να σταματήσω να απελπίζομαι και να γίνω λεσβία, τσουπ! Να’τος!»…

Τη Μπέμπα, τη συνάντησα πολλές ώρες αργότερα και για την ακρίβεια μετά τη Zumba, που σε αντίθεση με τη Yoga είναι πολύ διασκεδαστική και γεμάτη ενέργεια κι αντί για κινέζικο ρουθούνισμα και εκπνοή στο ντάμπο, ακούς και μουσικούλα (!). Εγώ πιασμένη, εκείνη απελπισμένη.  «Έχω χάσει το 50% των μαλλιών μου! Αν όχι το 50, ένα 30% έχει φύγει σίγουρα!», έλεγε και έσκυβε να μου δείξει την ανύπαρκτη καράφλα της. Κόντευε να «περάσει το κεφάλι κάτω από τη μασχάλη» για να μου δείξει, αλλά δεν έβλεπα τίποτα το ανησυχητικό. Η Μπέμπα έχει πολλά μαλλιά, ατελείωτα… Που για να σχηματίσει καράφλα θα πρέπει να κάνει κατακόρυφο για μήνες… «Πάρε καμιά βιταμίνη!», της είπα για να την καθησυχάσω, αλλά τότε είναι που αφήνιασε ακόμα περισσότερο… « Σπιρουλίνα; Μήπως να βάλω καπιλαρίν;», ρωτά γεμάτη αγωνία. «Μπέμπα, το καπιλαρίν είναι για τους déjà καραφλούς!», προσπαθώ να την ηρεμήσω, «μα ναι! Για να προλάβω το κακό! Δεν θα με χάλαγε να βγάλω μερικές τούφες παραπάνω εδώ…», είπε κι άρχισε να πιάνει με μανία τα μαλλιά ψάχνοντας για το κατά φαντασίαν ελικοδρόμιο...

Ετσι επικρατούν δύο διαφορετικές απόψεις και σκοπεύω να τις αναλύσω χρησιμοποιώντας δύο chineeks όρους: Το «τσουπ» και το «dumbo». Σύμφωνα με το «τσουπ», τα πράγματα που είναι να γίνουν, γίνονται, έστω κι όταν δεν τον περιμένεις ή δεν το σχεδιάζεις… Η ζωή είναι απρόβλεπτη! Η τυχαιότητα και η σύμπτωση επικρατούν! Κι από την άλλη όμως, υπάρχει ο δρόμος του «dumbo», πρέπει να σφίγγεσαι και να ζορίζεσαι για να πετύχεις το προσχεδιασμένο σχέδιο... Πολύς προγραμματισμός ρε yoga, πολύ σφύξιμο και πολλή συγκέντρωση...

Υ.Γ. Η καθηγήτρια το έλεγε με προφορά "ντάαΑΑΑαΆάάμ-bo"