Μια σούπα,ένα τσάι,ένα μάι τάι!

Τι να αφήσεις και σε ποια άλλη; Από το πολύ pereubing καταλήγεις ανάσκελα, με πυρετό, γδαρμένο λαιμό, τη μύτη να τρέχει σα καταρράκτης, μια να ζεσταίνεσαι και μια να κρυώνεις… Και ούτε στρατηγική, ούτε πλάν μπί, ούτε τίποτα δεν σε ενδιαφέρει τώρα, ας είναι με την άλλη, αρκεί να γίνεις καλά! Κι αν σου μείνει κανά κουσούρι και δεν σταματήσεις ποτέ να βήχεις;;;  Άκου εκεί, αν θα τον αφήσω στην άλλη. Ας είναι! Τι δηλαδή; Να παω να το παίξω γκόμενα τώρα, με το ένα πόδι στον τάφο;;;  Άσε το μαλλί, που έχει κατσαρώσει και δεν λέει να πατικωθεί με τίποτα… Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της τρομερής αυτής αρρώστιας…

Και σέρνεσαι σαν γλοιώδες ερπετό και  όλοι να έχουν εξαφανιστεί στις ζωές τους και κανείς να μην είναι εδώ να σου κρατάει το χέρι, να σου φτιάξει μια σούπα, ένα τσάι, ένα mai-tai, ένα κάτι!

Η αρρώστια να ξέρεις, δεν έρχεται ποτέ τυχαία. Έρχεται όταν πραγματικά υπάρχει ανάγκη να κόψεις το κάπνισμα… Είναι μαγικό το πόσο φανατικά αντικαπνιστής μπορείς να γίνεις όταν είσαι στην κατάσταση αυτή. Ούτε να το μυρίσεις, ούτε να το δεις ζωγραφιστό… Για να δούμε, για πόσο θα κρατήσει όμως! Επιπλέον όμως, καταστρέφεται η ζωή σου γιατί τώρα πρέπει να φας πολύ ταχίνι να σε δυναμώσει (405560 θερμίδες η κουταλιά) αλλά που θα πας γυμναστήριο να το κάψεις βρε μυξιάρα;  Για γυμναστική είσαι; Η αρρώστια λοιπόν δεν έρχεται τυχαία, είναι μια ευκαιρία να κόψεις τις κακές συνήθειες… Μια στιγμή όπου εσύ κι η υγεία σου μπαίνετε προτεραιότητα οπότε, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται ασήμαντα.

Με έπιανε απελπισία και μες τον πυρετό να καίγομαι κιόλας για το «τι να γίνεται στο p.u. σήμερα;;;».  Όση ώρα περίμενα το θερμόμετρο έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια και κατέληγα πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Μας έφαγε μπαμπέσικα η άλλη… Δεν πειράζει όμως, εμείς να είμαστε καλά και θα ξαναγίνει λευτεριά… Κι έτσι (ένα ακόμα μεγάλο ατού του πυρετού) πέφτεις για ύπνο ώρες ατελείωτες κι έτσι θεραπεύεσαι μεν αλλά χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι…  

Εντωμεταξύ να έχει έναν καιρό περίεργο, που δεν ξέρεις τι να βάλεις…(εκτός από την κουβέρτα του μελλοθάνατου). Και παρότι πονάει ο λαιμός σου, βήχεις και γενικά νιώθεις ετοιμοθάνατη και όχι ετοιμοπόλεμη που θα έπρεπε… Το μόνο που ονειρεύεσαι είναι λίγο παγωτό. Το παγωτό κάνει πάντα καλό…ε;