Santa santa, είσαι εδώ;

Ήταν Παραμονή Χριστουγέννων, η παρέα είχε μαζευτεί στο P.U. για να ανταλλάξουμε ευχές, δώρα, καμιά βρισιά (είναι έθιμο για τις ανύπαντρες να τους εύχεσαι λαικοτρόπως «γάμο»). Η Ντράνα είχε βάλει όλες τις πέρλες, την Άρτα και τα Γιάννενα. Η Ζωζώ ανακοίνωσε τους αρραβώνες της με τον Dick κι η Κωνθεώ μόλις είχε έρθει από το Λονδίνο, ίσα που πρόλαβε το σουαρέ. «Και για πες, πως σου φαίνεται το Λονδίνο;», τη ρωτάμε ενώ εκείνη δείχνει πολύ ανανεωμένη αν κι αδυνατισμένη! «Ποιο Λονδίνο; Ποια Αγγλία; ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ είμαι! Ινδία!!!», ούρλιαξε αγανακτισμένη και άρχισε να αφηγείται με μανία, για τις διατροφικές διαστροφές των Ινδών της εστίας, που ανακατεύουν το ριζάκι με τη σάλσα από κάρι με το χέρι τους κι ύστερα βουτάνε ολόκληρο το κεφάλι σα πεινασμένα ζώα. «Γένια από ρύζι και λάδι! Μπλιάξ!», ολοκλήρωσε την περιγραφή.

Η Μπέμπα είχε κάνει κεφάλι. «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω!!!», τραγούδαγε εκτός ρυθμού, αποφασισμένη πλέον να μην πάει την Ιαπωνία. Ο Laza είχε πάθει έκσταση, χόρευε σα ξεβιδωμένος, όλες οι γυναίκες είχαν γαντζωθεί από τα στιβαρά του μπρατσόνια και τους έτρεχαν τα σάλια, όπως στους πεινασμένους Ινδούς. Η εορτάζουσα Tζέν-τζέν έτρεχε με μια κανάτα στο χέρι να τους προλάβει όλους… Κέρασμα από κοκτέιλ σαλιών, με είπανε παράξενη που είχα σημαδέψει το δικό μου καλαμάκι. Στην παρέα ήταν κι ο Σίφης, ο Κρητικός φίλος της Ζωζώ, ούτε κατάλαβα πως βρέθηκε εκεί, μάλλον λόγω των επικείμενων αρραβώνων της με τον Dick. Άνοιξε λέει μπίζινες στο Ιράκ, ύστερα έπινε λίγο από το ποτό και χασκογελούσε… Είχε μπλέξει με μαφίες; Ποιος ξέρει… Πάντως το χρυσό ρολόι και το πούρο έκαναν αίσθηση!

«Τι έγινε εσύ μ’αυτόν;», με ρώτησε η Thinkerbelle με το καλησπέρα σας. Έγνεψα το κεφάλι με πίκρα και καημό κι άρχισα την επίσυρση σου «σσσσςςς» προσπαθώντας να σχηματίσω τη λέξη «σκατά», αλλά με διέκοψε. Αγρίεψε το βλέμμα της, τέντωσε το λαιμό της και με θυμωμένη φωνή είπε «λοιπόν! Αρκετά! Πάει, τελείωσε μ’αυτόν! Τέλος! Θα βρούμε άλλον! ΑΑΑααααμα και σιχτίρ ποιος νομίζει ότι είναι να τον κυνηγάμε;;;». Μου έβαλε μια στέκα με κέρατα τάρανδου, με έβρισε κι έφυγε! Καλά τα είπε, θύμωσα κι εγώ και… και αυτό. Θύμωσα. Κι ακόμα θυμωμένη είμαι δηλαδή. 

"Eίσαι έγκυος; Πες μου! Είσαι;", ρώταγε και ξαναρώταγε η Κωνθεό τη Ζωζώ. Οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν, σε λίγο όλο το μπαρ αναρωτιώταν αν εκείνη η κοπέλα με το φούξια κραγιόν ήταν έγκυος! Μη κι αρραβωνιαστεί κάποιος, αμέσως να τον βγάλουμε γκαστρωμένο! "Όχι παιδιά, δεν είμαι! Δεν είμαι!", επιβεβαίωνε η Ζωζώ και ρουφιόταν για να μας απαλλάξει απο τις υποψίες. Με τόσο φαγητό όλες σαν έγκυες ήμασταν άλλωστε...

Η Ντράνα μεθυσμένη απ’το χορό (μόνο από το χορό, αλήθεια, τίποτα δεν ήπιε) άρχισε να λικνίζεται σαν καλοπληρωμένη στριπτιζέζ, να τινάζει το μαλλί πέρα δόθε, να κουνάει τους γοφούς, να σπάει τη μέση…Την ίδια ώρα η Ρούνι-ρούνι ήταν σπίτι της, ετοιμαζότανε να έρθει, είχε φορέσει μια τουαλέτα με μακριά ουρά και γόβες στυλέτο με χριστουγεννιάτικα πον-πον… Άρπαξε το ιλλουστρασιόν τσαντικό, κοιτάχτηκε άλλη μια φορά στον καθρέπτη σα να αποχαιρετούσε τον εαυτό της, κι όπως άνοιξε την πόρτα, γαντζώνεται το φόρεμα στο τακούνι, γλιστράει, φεύγει το τσαντικό από τα χέρια, η Ρούνι-ρούνι κατεδαφίζεται γλιστρώντας τη σκάλα από μάρμαρο και σπάει τη μύτη της! Θρύψαλα η μύτη… μαύρα Χριστούγεννα έκανε! Εμείς δεν είχαμε πάρει χαμπάρι… Για την ακρίβεια, εγώ η συγκεκριμένη, αφέθηκα στο ρυθμό του rock n roll και ξεβίδωσα το λαιμό μου… Την επόμενη ημέρα χρειαζόμουν επειγόντως νάρθηκα.  

Η επόμενη ημέρα μας βρήκε όλους στο νοσοκομείο… Εγώ για τον αυχένα, η Ρούνι-ρούνι για τη μύτη, η Τζέν-τζέν για το στομάχι, ο Laza γιατί είχε 5 μέρες να κοιμηθεί από την υπερένταση, η Ζωζώ για να διαπιστώσει αν όντως είναι έγκυος όπως προέβλεψε η Κωνθεό… Η Κωνθεό επίσης στο Νοσοκομείο από δηλητηρίαση, βλέπεις συνήθισε να τρώει ινδικό και η γαλοπούλα της προκάλεσε…ένα κάτι! Η Ντράνα της κρατούσε το χέρι κι έπαιζε ακόμα μεθυσμένη, κρυφτό με τον σέξι γιατρό: κουκου-τσά! Κούκου-τσά! "Καλέ, γιατρέ, έχουν πάρει φωτιά οι πατούσες μου απο τον χθεσινοβραδινό χορό!", του έλεγε με νάζι...Λίγο έλειψε να του ζητήσει και μασάζ!

 Η Μπέμπα έτρεχε στο μαιευτήριο γιατί κάποια άλλη φίλη της γέννησε (κάθε βδομάδα κάποια γεννοβολάει, να φανταστείς οι ίδιες οι νοσοκόμες την περάσανε για μαία με τόσο συχνές επισκέψεις) και να μη στα πολυλογώ, ανήμερα το βράδυ, πίναμε τον καφέ της παρηγοριάς στο σπίτι και κλαίγαμε σα χαζές με το Notting Hill… (ο Λάζα επιτέλους κοιμόταν ήσυχος)

Όταν χάλασε ο αρραβώνας..

Η Μπέμπα είχε επιστρέψει απο την πρώτη της συνέντευξη στην Ιαπωνία, είχε υπογράψει το πρόχειρο συμφωνητικό, για να γίνει μεγαλοστέλεχος στην εταιρεία που τόσο καιρό περίμενε μια Μπέμπα απο την Ευρώπη και για να γιορτάσουμε είχαμε βγει για ένα ντρίνκ. "Και πως σου φαίνονται οι Ιάπωνες;", ρωτάει η Τζέν-τζέν, "έμαθες καμιά λέξη στα κινέζικα;". Η Μπέμπα ανασήκωσε το φρύδι, "γιαπωνέζικα μιλάνε, όχι κινέζικα! Και όχι, δεν έμαθα τίποτα...". Ωστόσο η Μπέμπα ήθελε να να μάθει μια τρίτη ξένη γλώσσα, παρότι τα γιαπωνέζικα δεν την είχαν εμπνεύσει ιδιαίτερα. Επίσης δεν ήταν σίγουρη οτι θα υπογράψει και το τελικό συμφωνητικό, "δεν μου άρεσε...είναι όλοι ίδιοι εκεί πέρα...να φανταστείς, μπέρδεψα τον Πρόεδρο με τον κύριο που αδειάζει τους σκουπιδοντενεκέδες στα γραφεία!". Η Μπέμπα απο τότε που χώρισε με τον Κορεάτη καλλιτέχνη στο Λονδίνο, είχε πάθει τρομερή απέχθεια προς τους Ασιάτες.

Καθώς συζητούσαμε, απο το διπλανό τραπέζι ένας νοστιμούλης μελαμψός νεαρός της έπιασε κουβέντα. Στην αρχή δεν άκουγα τι έλεγαν, μου φάνηκε οτι τη ρώτησε το password για το wifi. Εγώ επενέβησα και πετάχτηκα σαν την πορδή να τον διαφωτίσω, αλλά αυτός ούτε να με φτύσει, είχε μάτια μόνο για τη Μπέμπα. Μετά κατάλαβα οτι μιλούσαν στα Αγγλικά. Η Ρούνι-ρούνι καθόταν σιωπηλή, έπινε σιγά σιγά το ποτό της και ξαφνικά πετάχτηκε πάνω, έβαλε το παλτό της κι εξαφανίστηκε. Άλλη ιστορία και τούτη... Τον τελευταίο καιρό, η Ρούνι-ρούνι εξαφανίζεται σε ταχύτητα φωτός, απο όπου κι αν είμαστε. Τη μια στιγμή σηκώνεις τα μάτια απο το κινητό κι είναι απέναντί σου, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο έχει εξαφανιστεί απο το οπτικό σου πεδίο. Τέλος πάντων, ο μελαμψός δίνει το κινητό του τη Μπέμπα για να του γράψει το κινητό της. Η Μπέμπα έχει γίνει άσπρη και κλωτσάει τη Τζέν-τζέν κάτω απο το τραπέζι να της πιάσει κουβέντα για να τον αποφύγει. "Γιατί χριστιανή μου; Μίλα του του ανθρώπου!", της έλεγα εγώ και την τσίμπαγα να χαμογελάσει. Τίποτα εκείνη, το χαμόγελο είχε παγώσει στο μειδίαμα των 2 χιλιοστών. Τα αρχαία αγάλματα δίπλα της χαμογελάνε μέχρι τα αφτιά. "Είναι... Άραβας!Δεν καταλαβαίνω τα πλήκτρα! Είναι στα αραβικά!", μου ψιθυρίζει για να ησυχάσω. Εγώ όμως ενθουσιάστηκα ακόμη πιο πολύ!

Ακόμη καλύτερα! Τι να τρέχεις στην Ιαπωνία; Θα σε πάει αυτός στο Άμπου Ντάμπι, βασίλισσα θα σε έχει! Διαμάντια, χρυσάφια, πετρέλαια! Πάνω στη στιγμή έχει καταφθάσει και ο Λάζα Ρούλης. "Λες να είναι αυτός ο Άραβας που ήρθε να αγοράσει τον Παναθηναικό;" αναρωτιέται... Ο Άραβας συνέχισε να παρενοχλεί τη Μπέμπα με ερωτήσεις τύπου "Που μπορούμε να βγούμε; Να πάμε για χορό! Που έχει ντίσκο!"... Η Μπέμπα τον απέφυγε και τον έστειλε στο Κολονάκι και δεν έδειξε καμία προθυμία να τον ακολουθήσει. Με τη χιλόπιτα στη μούρη ο γλυκούλης πήρε την παρέα του κι έφυγαν.

"Χαχα- φαντάζεσαι να με έκανε Πρόεδρο του Παναθηναικού?!", λέει η Μπέμπα και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Γιατί μαρή; Άσχημα θα σου έπεφτε; "Και τι θα έλεγε ο μπαμπάς που είναι Ολυμπιακός;", αναρωτήθηκε η Τζέν-τζέν. Και έτσι κάπως εξηγείται γιατί χάλασε ο αραβοαρραβώνας... 

Vintage τερατολαγνεία

Μερικές φορές οι άνθρωποι, ειδικά στη δεκαετία των 20s που διανύουμε, αδυνατούμε να δούμε την πραγματικότητα. Είναι που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στον κυνισμό που μας ποτίζουν και τη μαγεία που πασχίζουμε να κρατήσουμε λίιιγο ακόμα στη ζωή μας. Έτσι, δεν είμαστε δεκτικοί στα «όχι» και τα «μη». Ξεφτυλιζόμαστε πολύ πιο εύκολα για τα μάτια της/του, ωραιοποιούμε όσο περισσότερο μπορούμε τα ελαττώματά του («ε να μωρέ σκαλίζει τη μύτη του σε κάθε φανάρι…») και μυθοποιούμε  αυτόν που δεν έχουμε, γιατί αν τον δούμε όπως είναι θα είναι σα να παραδεχόμαστε ότι είμαστε κολλημένοι χωρίς λόγο. Η Ντράνα για παράδειγμα, ενώ το ξέρει ότι είναι τερατολάγνα, προσπαθεί να μας πείσει κάθε φορά που της λέμε ότι ο γκόμενος είναι τέρας, «όχι ρε! Εμένα μου αρέσει!». Τι σου αρέσει κοπελιά; Το πηγούνι-παντόφλα; Το αφτί «Ο ΕΕ από τ’άστρα; Το δέρμα ταπετσαρία ή η μυρωδιά μπαγιάτικο μακαρόνι;».

Πρώτα είχαμε τον Γκάου – όνομα και πράμα, δεν ήταν τυχαίο το παρατσούκλι που η ίδια έβγαλε στον γκόμενό της. Μετά το Σαμιαμίθι (ήθελε και πουκάμισο, τρομάρα του!), τον Κουτσουνάκη (πολύ πιτσουνάκι το κουτσουνάκι, κολλήσαμε με τις ζάχαρες στα πρώτα πρωτοβρόχια!), ύστερα τον Roux…Μη μιλήσω για την τελευταία ολέθρια σχέση της, τον Καρπαζοεισπράκτορα! Πάνε τώρα αυτοί, άλλωστε ένας ήταν πάντοτε ο έρωτας της Ντράνας. Ο Roux ο κοκκινότριχας. Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος της εαυτός… «Και που θα ξαναβρω εγώ κοκκινοτρίχη;», έλεγε απελπισμένα. «Πάρε τη μπατονέτα και ζωγράφισέ του φακίδες, βάψε του το μαλλί…Έχει σωστή βάση, θα πιάσει το χρώμα!». Η Μπατονέτα έχει χρώμα «μπανανί» αλλά δεν της έχει κεντρίσει αρκετά το ενδιαφέρον. Βλέπεις δεν είναι και τόσο τέρας!

Προσφάτως η Ντράνα γνώρισε ένα παλικάρι. Τώρα αν είναι κι αυτός hard rock halleluiah (=τερας) δε το ξέρουμε, δεν τον έχουμε δει ακόμα. Όλα καλά κι όλα ωραία το παλικάρι, αλλά, «Δεν κοίταξα τα παπούτσια που μου έχετε πει να προσέχω ρε γαμώτο!», λέει η Ντράνα αγχωμένη. Πόσο επιφανειακές μπορεί να είμαστε, να μου πεις, να κρίνουμε τους άνδρες από τα παπούτσια. Μόνο που το μυστικό δεν είναι αν είναι «ακριβό» ή όχι…Είναι ότι π.χ. εγώ, αποφεύγω τους αυτούς από το Πολυτεχνείο, συγκεκριμένα μιας σχολής αλλά μη το θίξουμε τώρα. Ε, κι όμως ρε φίλε, τους καταλαβαίνω από τα παπούτσια, μη ρωτάς πως! Ή ας πούμε, θα δυσκολευόμουν πολύ με τους «σαγιοναράτους», αλλά να που η πραγματικότητα με διαψεύδει τελικά. Χρωστάω εξηγήσεις, θα τις δώσω προσεχώς. Όχι ότι οι άνδρες δεν έχουν τέτοια θέματα… Κάποιοι απεχθάνονται τα πιπ τόου, ο Tony γελάει με τις γαλότσες, ειδικά όταν δεν έχει βροχή… Λογικό κατά τη γνώμη μου.

Τέλος πάντων, η Ντράνα είχε υπο εξέταση το προσεχές τέρας, τα στοιχεία του οποίου μου ανέλυσε διεξοδικά όσο περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο με κατεύθυνση, που αλλού; Το P.U.  «Σε κάποια στιγμή…έβγαλε το κινητό του…και ήταν ένα παλιο Nokia…», αφηγείται η Ντράνα και τη διακόπτω με ενθουσιασμό «Δεν πειράζει ! Αυτό μπορεί να είναι και καλό!!!Μπορεί να είναι…ξέρεις…», είπα αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση  , η Ντράνα πετάχτηκε κατενθουσιασμένη «Τι; Το έχει κρατήσει για Vintage λες?»… (Ότι δηλαδή αν το 2012 κάποιος κυκλοφορεί με το 3310 θα το θεωρούσαμε… vintage!?)

Όχι, απλά μπορεί να είναι από αυτούς που δεν ασχολούνται με την τεχνολογία, να έχει περισσότερο χρόνο για εσένα αυτός ο τύπος…να ζει καλύτερα…πιο αληθινά, λιγότερο ψηφιακά… Ή μπορεί όντως να είναι...vintage! (η ανάγκη των 20s που λέγαμε…).

Κάτι άλλο που είναι επίσης συχνό φαινόμενο στα 20s είναι το γεγονός ότι καθώς φεύγεις από τα 20s και πλησιάζεις τα 30s, προδίδεις τα πιστεύω σου. Για παράδειγμα, μπορεί ξαφνικά να γοητευτείς απο μια σαγιονάρα, που μέχρι πριν λίγο καιρό απεχθανόσουν! Ή ο "τύπος άνδρα" που νόμιζες οτι σου αρέσει, να καταρρεύσει όταν γνωρίσεις το δικό σου προσωπικό vintage τερατάκι! Είμαστε τρελές οι γυναίκες, δε το συζητώ! 

The walk of shame

The walk of shame είναι το πρωινό που θα βγεις να περπατήσεις στους δρόμους με τα ρούχα της προηγούμενης ημέρας…ή μάλλον νύχτας; Έλα τώρα, σε όλους έχει συμβεί και ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. «Μπορεί να είναι the walk of fame» διορθώνει η Τζέν-τζέν, αφήνοντας να εννοηθεί «μισή ντροπή δική μου, μισή δική του». Εκείνο το πρωινό η Τζέν-τζέν βρέθηκε στο «δρόμο της Δόξας» και «shame» γωνία, όπου διατηρεί το κτηνιατρείο της. Θα ήταν άτοπο και άπρεπο να εργαστεί με το δωδεκάποντο, μαύρο βραδινό γοβάκι, οπότε ζήτησε τηλεφωνικώς από τη Δουλάρα που έχουν στο σπίτι, να της φέρει στο κτηνιατρείο «τα πράσινα παπούτσια και ένα ζευγάρι κάλτσες», εννοώντας φυσικά κάποιο αθλητικό παπούτσι. Λίγη ώρα μετά η Δουλάρα καταφθάνει με ένα ζευγάρι πράσινα καλοκαιρινά πέδιλα (πιο αναπαυτικά από τη μαύρη γόβα μεν, αλλά απορίας άξιον πως τα συνδύασε στο μυαλό της με…κοντά αθλητικά καλτσάκια), οπότε η Τζέν-τζεν καταδικάστηκε σε ένα ολοήμερο εργασιακό walk of shame, καθότι πράσινο πέδιλο με κάλτσα ήταν ακόμη πιο ντροπιαστικά από τη βραδινή τη γόβα…

Για να περπατήσεις βέβαια το walk of shame δεν χρειάζεται να ξυπνήσεις με τα ίδια ρούχα από το προηγούμενο βράδυ, μπορείς να νιώσεις την ίδια ντροπή στο δρόμο με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Όπως για παράδειγμα, όταν χαζογελάς στο κινητό σου, επειδή μόλις έχεις στείλει ένα ντροπιαστικό μήνυμα. Περπατάς και κοιτάς σα το χάνο με εκείνο το εξευτελιστικό πονηρό μειδίαμα, ενώ η απάντηση στο μήνυμα που έστειλες είναι αμφίβολη ή ακόμη χειρότερα, διφορούμενη! Η σειρά των συναισθημάτων είναι τα εξής: καίγομαι-λιώνω-σβήνω-ξανανάβω.

The walk of shame μπορεί να είναι επίσης, η βόλτα που κάνεις έξω από εκείνο το μαγαζί (ή και μέσα οι πιο τολμηροί) για να τσεκάρεις αν το «πρόσωπο» είναι εκεί… Περιφέρεσαι σαν αγγούρω πέρα δώθε και κάνεις ότι μιλάς στο τηλέφωνο… (μπαρούφες, σε έχουν πάρει χαμπάρι όλοι…). Walk of shame μπορεί να είναι επίσης, εκείνος ο περίπατος όπου σε έχει πιάσει κόψιμο και νομίζεις ότι το βλέπουν όλοι στο πρόσωπό σου μέχρι να φτάσεις εκεί που πρέπει να φτάσεις…Ή η πρώτη φορά που θα βγεις από την τουαλέτα του επιμένοντας ότι «έπλενες τα χέρια σου»… Ή η πρώτη φορά που θα κάνεις βόλτα στο σπίτι του με τα εσώρουχα, ή όταν θα πας να τυλιχτείς με το σεντόνι για να σηκωθείς (τώρα σε έπιασαν οι ντροπές μωρή;) κι εκείνος θα σου πει «μείνει γυμνή δε με πειράζει!!!»…(αν το πει αυτό μπράβο του).

Ο walker έχει πάντα μια ενοχή στα μάτια να ξέρεις…Αν τον παρατηρήσεις το βλέπεις ξεκάθαρα. Τις περισσότερες φορές βέβαια έχει και μια ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του…

Καλού κακού πάντως, αν έρθετε στο P.U. προτιμήστε casual ρούχα, να μπορείς να βγεις με αυτά και το πρωί χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι…my dear walkers. Σε περίπτωση «πού» βρε παιδί μου!!!! 

Οι κρυφοί θαυμαστές

Η Ντράνα έσυρε τα πόδια της μέχρι το περίπτερο… Έπεσε στα τέσσερα κι άρχισε στα τυφλά να ψάχνει φώς, ήτοι ένα φούξια περιοδικό να της φτιάξει τη διάθεση…Ένιωθε ράκκος, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει… «Ελάτε γρήγορα! Αργοπεθαίνω!», μας ειδοποίησε, κι ήταν Κυριακή μεσημέρι... Η Ρούνι-ρούνι έδειξε κατανόηση, έσπευσε να παρηγορήσει την απαρηγόρητη Drana Queen, που ήταν έτοιμη να φαρμακωθεί γιατί ο πρίγκιπας Roux ανακοίνωσε την αναχώρηση του από την Ελλάδα. Για πάντα. Όπως ακριβώς προέβλεπε το συμβόλαιό του… Πράκτορας της δανικής αντικατασκοπείας…Με δέρμα ταπετσαρία, που αλλάζει χρώμα όπως της σαύρας-χαμαιλέοντα  «Να ντυθείς νύφη και να πας να του χτυπήσεις τα κουδούνια!», αστειεύτηκε δια τηλεφωνικής συνομιλίας η Κωνβονταφόν εκ Λόνδρας. Η Τζέν-τζέν της έφερε φούξια ζαχαρωτά, η Ντράνα δεν σκεφτόταν ούτε το μπικίνι, ούτε το στρίνγκ, ούτε τίποτα, χλαπάκιαζε τις καραμέλες δέκα δέκα και αμίλητη ξεφύλλιζε το περιοδικό…

Ο Αρχαιοκάπηλος ήρθε αρκετή ώρα μετά κι έκατσε δίπλα της. Η Ντράνα άρχισε να παραληρρεί, κι ανάμεσα στον μονόλογο-δράμα «που θα ξαναβρώ κοκκινοτρίχη…», σήκωνε το περιοδικό και του έδειχνε με παράπονο διάφορα φορέματα, περιμένοντας να ακούσει ένα ενθουσιώδες σχόλιο, όμως τα φούξια φορέματα με τα παρδαλά καπέλα, τον άφηναν ασυγκίνητο. «Απορώ πως δεν την έχει βρίσει ακόμα…είναι σε πολύ καλή διάθεση!», είπε η Τζέν-τζέν.

Καλέ, τον θυμάστε τον Ποιητή; Ο Ποιητής, φίλος του Μαυροκορδάτου, είχε γίνει το προσωπικό μου trip advisor-exodos-athinorama… Σε κάθε του εμφάνιση στο κινητό είχε να προτείνει μια έξοδο, η περιγραφή της οποίας συμπεριλάμβανε λέξεις όπως «εξαίσιο», «εκπληκτικό», «φανταστικό» κ.ο.κ. χωρίς καμία ανταπόκριση όμως. Ο Tony (φίλος του Αρχαιοκάπηλου, μεγάλος μπεκρής) πιστεύει στην ανδρική αλληλεγγύη. «Μπράβο του! Γουστάρει πολύ! Το προσπαθεί!!! Διεκδικεί!», έλεγε βαριά κι ασήκωτα, έ-ρε-και-να-χε-κομπολόι, όμως εγώ δεν άλλαζα γνώμη με τίποτα. «Έχει γίνει ενοχλητικός πλέον!», είπα νευριασμένη. Εκείνο το βράδυ, αφού είδε κι απόειδε με εμένα να μην απαντάω τα τηλέφωνα και τα μηνύματα, έστειλε κάτι πιο άμεσο «πάμε για τσίπουρα!». Μέχρι και ο Tony, μετά από αυτό το μήνυμα, συμφώνησε ότι ο τύπος έχει ξεφύγει…

Το πρόβλημα είναι ότι πάντα μας κυνηγάει ή μας σκέφτεται κάποιος που ούτε ξέρουμε ότι υπάρχει… Μπορεί να έχεις έναν ή περισσότερους κρυφούς θαυμαστές...κάποιον που να σε έχει πάρει με απόκρυψη μόνο για να ακούσει τη φωνή σου... Κάποιον που ίσως έχει έρθει κάτω απο το σπίτι σου για να σε παρακολουθήσει να πετάς τα σκουπίδια...Κάποιος που σε βλέπει καιρό και ποτέ δεν τολμά να έρθει να σου μιλήσει... Που ρωτάει για σενα... Που ψάχνει στο facebook τους κοινούς γνωστούς και μιλάει στους φίλους του για εσένα... Που κάνει τα πάντα να "σε πετύχει τυχαία", αλλά εσύ δεν ανταποκρίνεσαι ποτέ. Κάποιος που ίσως αξίζει μια ευκαιρία, αλλά δεν θα τη δώσεις. Π.χ. που να φανταστεί ο Roux ότι η Ντράνα λυπάται για την επιστροφή του στη χώρα του…ούτε που του περνάει από το μυαλό. Κι εμείς, αντίστροφα, κυνηγάμε ή ελπίζουμε σε κάποιον που ποτέ δεν θα έχουμε… Όπως ο Ποιητής εμένα, εγώ κάποιον… άλλο κι η Ντράνα τον Roux… «Εγώ ποτέ δεν ήθελα κάτι που πίστευα ότι δεν θα έχω…», είπε η Τζέν-τζέν…Η Τζέν-τζέν Terminator πιστεύει επίσης ότι δεν έχει ερωτευτεί ποτέ, δεν πιστεύει καν ότι υπάρχει έρωτας… Έκλεισε το μάτι και πήγε προς τον G.P.P., με τον οποίο όπως φαίνεται συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις, όπως πχ ότι  ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικό όν, σελίδα 3 παράγραφος 2, τόμος 1 «Από τη Θεωρία στην Πράξη».  

Η πρώτη φορά…

Αυτό που λένε ότι όσο μεγαλώνεις ο χρόνος τρέχει ολοένα και πιο γρήγορα, μάλλον ισχύει τελικά. Πολλές φορές τα inside jokes σου φέρνουν στο μυαλό ένα κάτι, το οποίο δυσκολεύεσαι να τοποθετήσεις στο χρόνο. Ο Χόρχε ήταν ξανά πίσω από τη μπάρα… Πότε γνωρίσαμε τον Χόρχε; Να ήταν πέρυσι; Να ήταν πρόπερσι; Θα σε γελάσω…

Πολύ πριν από εκείνο το τράτζικ ξημέρωμα στα Εξάρχεια, ήταν Δευτέρα, ημέρα νεκρή για ένα μπαρ ακόμη και στο κέντρο της Γλυφάδας. Η Μπέμπα κι εγώ βγήκαμε για ένα ποτό, θυμάμαι ότι της πρότεινα να πάμε στο Pere Ubu… Καθίσαμε στην άκρη του μπαρ και παραγγείλαμε δύο δροσερά κοκτέιλ, ούτε θυμάμαι τώρα τι ήταν… Ο μπαρμαν μας  έπιανε κουβέντα γιατί βαριόταν κι αυτός, από την άλλη είχε όρεξη για δουλειά  κι έτσι δημιούργησε το προσωπικό μας κοκτέιλ. Αυτός ήταν ο Χόρχε κι ήταν η πρώτη ημέρα που τον γνωρίσαμε, αλλά είχε κάπως ξεχαστεί, μέχρι που το είπε η Μπέμπα, περίπου 3 χρόνια μετά.  Ήταν εκείνη η εποχή, ενδιάμεσα στις διακοπές και το τράτζικ ξημέρωμα στα Εξάρχεια…

Το θέμα είναι ότι υπάρχει πάντα μια «πρώτη φορά». Η πρώτη φορά που πήγαμε στο P.U. ήταν στα τρίτα του γενέθλια… Μέχρι τότε αγνοούσαμε την ύπαρξή του. Τότε το κοκτέιλ ήταν frozen margarita, ο G.P.P. έκανε στριπτίζ πάνω στη μπάρα για τα γεννέθλια της ιδιοκτήτριας, υπήρχαν αμέτρητα ροζ μπαλόνια στον ουρανό του μπαρ, αλλά πέρασε αρκετός καιρός για να γίνει αυτό που είναι σήμερα…για εμάς. Η πρώτη φορά που γνώρισα τη Μπέμπα, ήταν πράγματι μια μπέμπα, περίπου 8 ή 9 χρονών, κι έτρεχε με τα κοντά στρουμπουλά παιδικά ποδαράκια της να μαζέψει τις μπάλες του τένις, όσο εγώ με τη Τζέν-τζέν και μια άλλη αντιπαθούκλω παιδική μας φίλη, κάναμε μάθημα στη Βάρκιζα… Η πρώτη φορά που κάτσαμε στο ίδιο τραπέζι με τη Ρούνι-ρούνι, φάγαμε μιλ φέιγ και πηγαίναμε 1^η Λυκείου… Τότε κυνηγούσαμε με τη Ρούνι-ρούνι δύο κολλητούς, που μας είχαν σκλαβώσει, ακούγαν εκείνη την περίεργη ντάπα-ντούπα μουσική, που τότε ακουγόταν σαν ηχορύπανση και όπως σωστά έλεγαν «αυτά θα ακούτε σε πέντε χρόνια»…Και να΄μαστε, πέντε χρόνια μετά, είμαι φοιτήτρια και γνωρίζω τη Ντράνα και την Κωνθεώ, πηγαίνουμε Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη και γινόμαστε φίλες… Λίγο μετά γίνονται όλες φίλες μεταξύ τους… Κι ας μη ξεχάσω φυσικά τη Ζωζώ, φίλη της Μπέμπας από το Λύκειο, ή μήπως το Γυμνάσιο; Δεν θυμάμαι πότε ήταν η «πρώτη φορά»…

Παράλληλα, όλα συνέβαιναν για πρώτη φορά, χρόνια τώρα… Τα πρώτα φιλιά, το πρώτο σεξ, οι πρώτες διακοπές, τα πρώτα τρακαρίσματα, τα πρώτα ξεκατινιάσματα…Και το πρώτο ομαδικό τράτζικ ξημέρωμα στα Εξάρχεια, που σηματοδοτούσε την πρώτη φορά που ένας γκόμενος με τον οποίο υπήρξα ερωτευμένη (ή έτσι νόμιζα) με άδειαζε και οι φίλες μου με μάζευαν από τα πατώματα… Η Ζωζώ τα είχε με εκείνο τον Φωτογράφο, τον οποίο θα χώριζε μια ημέρα μετά, η Μπέμπα δεν είχε φύγει ακόμη στη Λόνδρα, η Τζέν-τζέν είχε βγει από τη σχέση που είχε για να ξαναγίνει Terminator, η Ντράνα ανακάλυπτε την τερατολαγνεία της δια της εμμονής της με το Γκάου, πολύ πριν εμφανιστεί στη ζωή της ο Roux ο κοκκινοτρίχης και η Ρούνι-Ρούνι θα έμπαινε επιτέλους στο τελευταίο έτος σπουδών της στη Ρωσία…

Όσο για εκείνον, δεν τον ξαναείδαμε από τότε για καιρό… Αλλά υπήρξαν κάποιες άλλες «πρώτες φορές» που τον ξαναείδαμε. Όπως π.χ. η πρώτη φορά που τον είδαμε με την καινούργια γκόμενα…Η πρώτη φορά που τον είδαμε χωρίς τη γκόμενα… Και η πρώτη φορά που τον είδα και δεν με ενδιέφερε καθόλου αν έχει ή αν δεν έχει γκόμενα…

The wrong definition...

Εκείνο το βράδυ ήταν προγραμματισμένο να δούμε επιτέλους τον Ντάνιελ σε ρόλο James Bond. Η Μπέμπα είχε βάλει τα καλά της, είχε βάλει τις κολόνιες της, είχε τσιτώσει κάγκελο τις βλεφαρίδες  της με μάσκαρα, για να τιμήσει τον αγαπημένο της. Η Ζωζώ ήταν πιο χαλαρή, με μια φόρμα κι ένα φούξια ξεχειλωμένο τζάκετ, έκφραση «whats the big deal» στο πρόσωπο και το κινητό αυτοκόλλητο με την παλάμη της, μη και δεν το ακούσει όταν πάρει ο καλός της. Κι εγώ, όπως πάντα τις περίμενα στο σινεμά, γιατί είμαι πάντα στην ώρα μου όταν οι άλλοι αποφασίζουν να αργήσουν.  Δεν βρήκαμε εισιτήρια για καμία προβολή κι έτσι καταλήξαμε στο γνωστό μέρος για μια χωνευτική κόκα κόλα, καθότι είχαμε ρημάξει τα πάντα την προηγούμενη ημέρα, που η Ζωζώ με τον καλό της μας είχαν καλέσει για μεσημεριανό…Δέκα καλεσμένοι, για πενήντα άτομα το φαγητό, κάποιοι υποστηρίζουν ότι φάγαμε και βραδινό. Τέλος πάντων…

Η Ζωζώ είχε βαρυστομαχιάσει, η κοιλιά της είχε φουσκώσει σα μπαλόνι…Η Τζέν-τζέν με τα ίδια συμπτώματα ήταν στο σπίτι και αργοπέθαινε στο κρεβάτι της. «Δεν έχουμε κόκα κόλα…μόνο pepsi», λέει ο σερβιτόρος, η Ζωζώ κουνάει χέρια «αλέ αλέ! Τρέχα φέρτη!». Καθώς η ώρα περνούσε και το χωνευτικό δεν την έπιανε, η  Ζωζώ άρχισε να εκνευρίζεται με τη Μπέμπα και τα γιατροσόφια της. «Δεν με ξεφουσκώνει! Τίποτα δεν μου κάνει!»… Η Μπέμπα κοίταξε με αμφισβήτηση  το μισοάδειο ποτήρι της Ζωζώ, «η συνταγή λέει κόκα κόλα, όχι pepsi! Δεν φταίω εγώ!». 

«Όχι, πρέπει να είναι ζεστό και χωρίς λεμόνι…», συμπλήρωσα εγώ, που από μικρή μου άρεσαν τα ξόρκια και τα μαγικά… Η Ζωζώ έγινε καλά, μόνο που δεν είμαι σίγουρη αν έφταιγε το μαγικό φίλτρο, που της έδωσα  (χωρίς λεμόνι και ζεστό) ή η placebo πειθώς μου.

Η Μπέμπα ήταν βιαστική κι εκνευρισμένη, διότι την επόμενη ημέρα θα πήγαινε για 3^η φορά στο ΙΚΑ, να ασχοληθεί με κάτι γραφειοκρατικά ζητήματα, που όλοι μισούμε.  Την πρώτη φορά είχε φτάσει στις 9 το πρωί και τα 80 χαρτάκια που εκδίδει η υπηρεσία είχαν κιόλας εξαντληθεί… Τη δεύτερη φορά έφτασε στις 8 παρά τέταρτο, κατάφερε να πάρει το χαρτάκι με νούμερο 49 αφού πρώτα σκαρφάλωσε στις καμπούρες δέκα γιαγιάδων, αλλά τελικά δεν κατάφερε να εξυπηρετηθεί γιατί έλειπε «ένα έγγραφο»… κάνοντας βέβαια τη γιαγιά με το νούμενο 50 λίγο πιο ευτυχισμένη! Και τώρα ήταν αποφασισμένη να ξυπνήσει χαράματα ή να μην κοιμηθεί καθόλου αν χρειαστεί, για να φτάσει στο ΙΚΑ από τις  6 το πρωί, που πάνε και στήνονται τα παππούδια – κάτι ξέρουν και δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις με τίποτα, σα τα βαμπίρ, είναι ξύπνια κι ας μην έχει χαράξει κι έτοιμα να σε κατασπαράξουν άμα πας να τους φας τη θέση (πριν καν ανοίξει η υπηρεσία…). «Και ξέρεις τι άγρια που γίνονται; Μια κυρία την προηγούμενη φορά άρχισε να νιώθει φτερουγίσματα και οι άλλες άρχισαν να τη λιντσάρουν, ότι το κάνει επίτηδες για να της δώσουν προτεραιότητα…», εξηγεί τρομαγμένη η Μπέμπα. «Και; Της την έδωσαν;», ρωτάω χαμογελαστή, ουδέποτε έχω πάει στο ΙΚΑ, γιατί κανείς δεν θέλει να με προσλάβει νόμιμα, anyway… «Όχι! Μα και να πεθαίνεις, τη σειρά δεν στη δίνουν!»…

Για να ξεχάσουμε τα δικά μας προβλήματα πιάσαμε των άλλων… Τι κάνει ο ένας, σε ποια χώρα μεταναστεύει ο άλλος κ.τ.λ. «Και το Τάδε τι κάνει;», ρωτάει η Μπέμπα. «Είναι ερωτευμένος, ξέρω κι εγώ;», της απαντώ. «Πως ξέρεις ότι κάποιος είναι ερωτευμένος;», με διορθώνει η Ζωζώ, «το λέει; Το δηλώνει;». Θα έλεγε κανείς ότι η Ζωζώ σκεφτόταν ακόμα τις ουρές του ΙΚΑ, που αμέσως σου φέρνουν στο μυαλό τις ουρές στην εφορία και άρα στις δηλώσεις. «Ναι! Στήνεται στο ΙΚΑ και περιμένει μέχρι να το δηλώσει στον καρδιολόγο!». Αλήθεια, πως ξέρεις ότι κάποιος είναι ερωτευμένος; Ή ότι εσύ ο ίδιος είσαι ερωτευμένος; «Οι πεταλούδες στο στομάχι…ή…κάποιο άλλο έντομο τέλος πάντων!», λέει η Μπέμπα. Ή φτερουγίσματα στην καρδιά, όπως η γριά στο ΙΚΑ. «Α…», είπε η Ζωζώ και κοίταξε την κοιλιά της, σα να είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει… «Εγώ αυτές τις πεταλούδες πάντως, τις νιώθω όταν έχω άγχος!», είπε η Ζωζώ και σημάδεψε τις τουαλέτες με ένα πετάρισμα στα βλέφαρα… «Αυτά με τις πεταλούδες και τα ζουζουνάκια είναι για τα κοριτσάκια που γαλουχήθηκαν με Beverley Hills», είπα με ανεξέλεγκτη λύσσα. Όταν οι άλλες βλέπανε Beverley Hills εγώ έβλεπα "οι πεταλούδες ελεύθερες πετούν" και πράγματι, ήταν πιο εύκολο να ερωτευτείς εκείνη την εποχή.

Ακούμε τόσα πολλά για αυτόν τον έρωτα και αλήθεια, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν ξέρουμε τίποτα… Άλλοι λένε ότι πονάει. Άλλοι ότι αν είναι έρωτας δεν πονάει! Γιατί τότε δεν είναι έρωτας… Άλλοι λένε ότι ο έρωτας, με έρωτα περνάει και ότι χρόνια δεν κοιτάει… Άλλοι λένε ότι  οι αληθινοί έρωτες (οι αληθινοί αληθινένιοι, όχι το ομώνυμο σίριαλ όπου όλοι σκοτώνονται) δεν σβήνουν ποτέ κι άλλοι ότι ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, αλλά για να παρηγορήσουν τους παντρεμένους, τους λένε ότι μεταμορφώνεται σε «αγάπη»… Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ερωτεύεσαι μόνο μια φορά στη ζωή σου κι άλλοι, ότι ερωτεύεσαι πολλές φορές! Ή οτι τον 1ο έρωτα δεν τον ξεχνάς ποτέ...Δηλαδή μια κατάρρα σε ακολουθεί για πάντα, αν είσαι απο αυτούς που δεν ερωτεύονται δεύτερη ή τρίτη φορά. Και μερικοί πιστεύουν οτι ο έρωτας δεν υπάρχει καν κι ότι δεν θα τους συμβεί ποτέ…Μια από εμάς το πιστεύει σίγουρα πάντως... Για να δούμε… 

Rommelbootzennaat

Σαν μεγάλα παιδιά κι εμείς, βάλαμε μαύρα κραγιόνια (για να το παίξουμε γκόμενες) και πήγαμε στο Halloween Party… Μουσικές από soundtracks διάφορων ταινιών τρόμου και μυστηρίου… Με ροζ κραγιόν, απαλό, πέρλες, μια διακριτική κορόνα με φούξια πούπουλα κι ένα συντηρητικό μαύρο φόρεμα, μας υποδέχτηκε η Thinkerbelle… «Πωπω μια πριγκίπισσα!!!», της λέω για να την κολακεύσω. «Ναι, αλλά ποια πριγκίπισσα;;; Ποια είμαι;»… «Είσαι κάποια συγκεκριμένη;», ρωτάω ανίδεη κι αφηρημένη, πριν προλάβω να δω ότι το φόρεμα τελειώνει στο γόνατο, σήμα κατατεθέν. Η Thinkerbelle είχε μεταμορφωθεί σε Kate Middleton, αλλά κανείς δεν το είχε καταλάβει, κι έτσι το ερώτημα «ποια πριγκίπισσα είμαι;», έγινε επίμονο κι επαναλήφθηκε πολλές φορές, κάθε φορά και πιο οργισμένο, κατά το «ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;».

Στην αρχή σκέφτηκα να ντυθώ κοκκινοσκουφίτσα, όμως χωρίς τον Κακό Λύκο δεν είχε νόημα… Μα αλήθεια, που είναι εξαφανισμένη αυτή η ψυχή; Η Ρούνι-ρούνι ντύθηκε φάντασμα. Ήταν πολύ πετυχημένη η στολή, να φανταστείς, ούτε εμείς δεν την είδαμε, σα να μην ήρθε ποτέ! Λες να μην ήρθε και να μου είπε ψέματα; «Μα ναι, ήμουν εκεί! Ντύθηκα φάντασμα, ήμουν αόρατη!!!!», επέμεινε το πρωί στο τηλέφωνο. Η Τζέν-τζέν ντύθηκε βαμπίρ, ξεχείλιζε κι έσταζε το κραγιόν στο χρώμα του αίματος… Να βάζει και να ξαναβάζει και να πασαλείβεται…

Ο φωτισμός χαμηλός, μυρωδιές από αρωματικά κεριά και γλυκά… Η Φλόγα βαμμένη ζόμπι, σαν τη Νεκρή Νύφη κι ο GPP, ντυμένος κάτι απροσδιόριστο αλλά τρομακτικό. Το σπέσιαλ εφφέ της βραδιάς βέβαια, που τράβηξε το βλέμμα όλων των θαμώνων, ανδρών και γυναικών, ήταν η προβολή της γαλλικής «καλλιτεχνικής-ερωτικής» ταινίας «Vampire Lesbos»!  Η Ντράνα τρούλωνε τις κατάμαυρες χειλάρες και κοίταζε από την άλλη, τάχα μου ότι δεν ήθελε να δει την τσόντα. «Ένα Halloween Martini κι ένα Bloody Mary»… Το Halloween Martini ήταν μια ιδιαίτερα απολαυστική ανακάλυψη, φρουτένιο, μωβ, από άγρια μούρα και φρέσκο τζίντζερ…

«Τrick or treat?», σκύβει ο GPP με μια γυάλα γεμάτη σοκολάτες και καραμέλες! Και να σκέφτεσαι, τι υπέροχη γιορτή είναι αυτό το Halloween… Τελικά τα πιο τρυφερά όντα στον κόσμο είναι τα απόκοσμα, τα τέρατα, οι δράκουλες, οι μάγισσες… Μια ακόμη απόδειξη ότι στην κόλαση περνάς καλύτερα απ’ό,τι στον παράδεισο! Αν με ρωτάς, οι στολές κι η εφευρετικότητα κάποιων στη γιορτή του Halloween μου αρέσει περισσότερο από τις κοινές κιτσαρέλες απόκριες. Μόνο που δεν είμαι σίγουρη, τι γιορτάζουμε… Για τους ξένους είναι κάτι σαν «των Αγίων Πάντων»… Εμένα μου φαίνεται πιο μαγικό και πιο μυστηριώδες από αυτό! Όλοι έχουμε μια τρομακτική πλευρά του εαυτού μας, μια σκοτεινή όψη…που θέλουμε να τη βγάλουμε προς τα έξω βρε αδερφέ. Και πάντα πίστευα ότι τα πιο γοητευτικά από τα «μαγικά» πλάσματα είναι αυτά που βγαίνουν τη νύχτα… Ας το παραδεχτούμε επιτέλους! Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με Χάρι Πότερ, που μυήθηκε στη μαύρη μαγεία, που αφομοίωσε την φολκλορική αμερικανιά και που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να ζήσει λίγο σε ένα παράλληλο σύμπαν, που όλα είναι δυνατά, που υπάρχει θέση για όλους, που υπάρχει χώρος για όνειρα και λίγη μαγεία!

Θέλουμε έναν κόσμο, στον οποίο ζει ο Μέγας Αλέξανδρος, υπάρχει Άγιος Βασίλης, υπάρχει ο Μπαμπούλας, μάγισσες και νεράιδες...και κυρίως φαντασία! Φαντασία βρέ, think out of the box... 

Υ.γ. Το Rommelbootzennaat είναι η ονομασία του Halloween στη Λωρραίνη (νοτιο-ανατολικά της Γαλλίας) κι απλά μου αρέσει περισσότερο σα λέξη, είναι λίγο πιο μυστήρια…  

Dirty Minds…

Ήταν 28^η Οκτωβρίου, το μπαρ ήταν σημαιοστολισμένο… Η παρέλαση ξεκίνησε με τη λυσσασμένη έγκλειστη στο σπίτι όλο το Σαββατοκύριακο Τζεν-τζέν, την άρρωστη όπως πάντα Ντράνα, που ήρθε πριν από όλους (φρικτό σύμπτωμα της ασθένειας) με φλατ μποτίνια (βαρύ περιστατικό…).   Στη συνέχεια προσήλθε ο Αρχαιοκάπηλος, πολύ ανεβασμένος και πολύ κεφάτος. Κάτι περιέγραφε, δεν άκουγα πολύ καλά, μα άκουσα σε μια στιγμή «έχετε φάει ποτέ…τρικαλινό λουκάνικο;», με πονηρό υφάκι…

Η Ντράνα είχε ένα βήχα κωλόγερου και ζήτησε ένα περίεργο κοκτέιλ με κονιάκ και μέλι, που σερβίρεται ζεστό, όπως το ρακόμελο, με λίγο δυόσμο και πλεούμενα … καρύδια, ρόφημα εξαιρετικό για πολύ κρύες βραδιές μπροστά στο τζάκι. «Α!Μου αρέσει αυτός!», είπε κοιτάζοντας έναν από τους καινούργιους μπαρμεν. Ο μπαρμαν ήταν ψηλός και ξανθός (απόχρωση μπανανί) αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να αναμετρηθεί με τον Χόρχε, ούτε σε ομορφιά, ούτε σε ταλέντο πίσω από τη μπάρα. «Ποιος καλέ; Αυτός που μοιάζει με γιγαντιαία μπατονέτα;», ρωτά η Τζέν-τζέν. Όσο για τον Χόρχε, φήμες τον θέλουν να επιστρέφει στην οικογένεια Pere Ubu…

Το κοκτέιλ «γιατροσόφι» της Ντράνας προκάλεσε τα βλέμματα του κοινού και στο εξής θα μπορούσε να είναι επετειακό κοκτέιλ της 28^ης… Όλοι το κοίταζαν, το μύριζαν και στην συνέχεια το ζητούσαν από τον Μπατονέτα. Γιατί η Ντράνα, ό,τι πιάνει στα χέρια της το κάνει μόδα… … «Μια φορά πάντως, τρικαλινό λουκάνικο δεν έχω πιάσει!», σημειώνει τεντώνοντας το δείκτη, με αυστηρότητα και πειθώ. Πάνω στην ώρα με πλησιάζει ένας νεαρός με δύο σφηνάκια στο χέρι. «Μπα! Και πιπίνια τώρα;», ρωτά ο Αρχαιοκάπηλος, που εκείνη την ώρα ανέλυε τη «στάση Μετέωρα» (όπως πήρε το αφτί μου).  Σε αντίθεση με της Miss Kanela, εγώ ουδέποτε είχα επιτυχία στα «πιπίνια». Το συγκεκριμένο πιπίνι βέβαια, είναι αυτό που θα έλεγες «δεν είναι αυτό που νομίζεις»…

Επιστρέφοντας στο τραπέζι, ο Αρχαιοκάπηλος και οι  Ρούληδες  ξεκινούν τις ερωτήσεις για το φερόμενο ως «πιπίνι» και τους εναγκαλισμούς μας. Και «ωωω» και «αααα»… κι ενώ το μυστήριο στην ατμόσφαιρα τους έχει ιντριγκάρει όπως όταν σε τρώει η μύτη σου αλλά δεν μπορείς να τη σκαλίσεις γιατί σε κοιτάει ο κόσμος,  έτσι, για να μην τρώγονται άλλο, αποκάλυψα ότι ο νεαρός δεν ήταν παρά ένας παιδικός μου φίλος… «Τι; Παίζατε το γιατρό;», ρωτάει ο Αρχαιοκάπηλος. Η αλήθεια είναι ότι τον βασάνιζα ανελέητα όταν ήμουν μικρή κι αυτός ακόμα πιο μικρός, αλλά όχι, δεν παίζαμε τον γιατρό. «Αμάν πια αυτό το πονηρό μυαλό σου! Πες μας για τη στάση μετέωρα και μη λες άλλα…». Μα αλήθεια, πως είναι η «στάση μετέωρα»; Σε κούνια του σεξ αλά Σαμάνθα Τζόουνς; Όρθια; Καθιστά; Πως!? «Ανώμαλη! Γυρνούσαμε από την εκδρομή και κάναμε στάση στα Μετέωρα! Ηλίθια! Και φάγαμε λουκάνικα στα Τρίκαλα!!!! Τι νόμιζες;», είπε και με αποστόμωσε. Μετά είπε κάτι άλλο, σα να με κάλεσε σπίτι του… αλλά δεν θα πάρω όρκο, είναι προφανές ότι εκείνο το βράδυ παράκουγα γενικότερα. Ποιος όμως έχει τελικά πιο βρώμικο μυαλό; Ο Αρχαιοκάπηλος ή εγώ;

Η Ρούνι-ρούνι παθαίνει κατάθλιψη με τις εθνικές γιορτές και τις αργίες κι έτσι, ενώ στην αρχή είχε πει «ΝΑΙ» τελικά είπε ένα μεγάλο «ΌΧΙ» και δεν ήρθε…Αποφάσισε να δει ντοκυμαντέρ στο youtube. Το «ΟΧΙ» το λέει κατόπιν εορτής και άμα το θυμηθεί. ;Hρθε ο Solosοn, συμφοιτητής της από τη Ρωσία, ο οποίος ήταν για ένα μόνο βράδυ στο P.U. αλλά εκείνη…τον ξέχασε. Ο Soloson, που είχε ακουστά για το blog, αλλά δεν γνώριζε ποιος κρύβεται από πίσω, άρχισε να κάνει ερωτήσεις, πολλές ερωτήσεις… λες και έβαλε σκοπό της ζωής του να ξεσκεπάσει την αφηγήτρια…Σε αυτή τη στιγμή και λίγο πριν βρει τον ένοχο, η Φλόγα (σερβιτόρα) φέρνει έναν κουβά ποπ κορν, η Ντράνα βουτάει το χέρι της λαίμαργα μέσα κι από ένα τυχαίο σκούντημα τα ποπ κορν βρίσκονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, όπως ο χαρτοπόλεμος στο καρναβάλι. Κι όπως είπαμε, ό,τι πιάνει στα χέρια της γίνεται μόδα! Σε λίγο, όλο το μαγαζί έπαιζε ποπκορνοπόλεμο…

Οι έρευνες του Soloson διακόπηκαν προς το παρόν… Αυτό μας έλειπε τώρα, να ψάχνετε ποιο είναι το gossip girl!!! Εεεεε, ΟΧΙ! 

Μπουζουκοbabies...

Τους ρωτήσαμε κι απάντησαν! Τελικά τι μετράει πάνω σε μια γυναίκα; Πόσο ντυμένη και πόσο γδυμένη πρέπει να βγαίνεις έξω; Τι είναι αυτό που τραβάει τους άνδρες σα μαγνήτης σε κάτι τύπισσες ανεκδιήγητες για τα γυναικεία δεδομένα; Μόνο ένας άνδρας θα μπορούσε να σου απαντήσει… Κι όσες φορές κι αν ρωτήσεις, δεν θα καταλάβεις ακριβώς…

«Πωπω! Τι bouzoukobaby είναι αυτό;», είπε ο Ρούλης και ήπιε μια γουλιά από τη γιαπωνέζικη μπύρα του. «Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η γιαπωνέζικη μπύρα;», ρωτάει η Τζέν-τζέν (εκτός θέματος τελείως). H σωστή ερώτηση είναι τι το ιδιαίτερο έχει ένα μπουζουκοbaby από ένα κοινό baby… Το μπουζουκοbaby είναι η κλασική γκόμενα με το μαύρο στιλέτο, το καυτό μαύρο μίνι φόρεμα στράπλες, με γυμνό πόδι ή με καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Κατά γενική ομολογία «η γυμνή» που γυροφέρνει όλους τους γκόμενους και χορεύει τσιφτετέλι ακόμη και με sex pistols.

Loux mpouzoukobaby: Μετά τους «sans culottes»  (χωρίς βράκες) ήρθαν οι «sans portefeuilles» (χωρίς πορτοφόλια). Τα loux bouzoukobabies κυκλοφορούν με μοναδικό όπλο της αξεπέραστη γοητεία τους (νομίζουν) και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πάρουν μαζί πορτοφόλι όταν βγαίνουν έξω. Γιατί; Είναι τόσο σίγουρες ότι κάποιος θα βρεθεί να  τις κεράσει

 «Μα είναι ωραία τώρα αυτή;», είπε η Ντράνα και γύρισε το βλέμμα από την άλλη… «Είναι χαρούμενη!», πετάχτηκε να πει κάποιος από τους Ρούληδες. «Να, κοίτα αυτήν εκεί…Είναι φέτα! Της βάζεις σακούλα στο κεφάλι! Αλλά είναι χαρωπή…», εξηγείται. Το μπάζο;; Και βλέπεις άλλες καλοβαλμένες, όμορφες κοπέλες να κάθονται σε μια γωνιά στο μπαρ και να μη τους μιλάει άνθρωπος!

Οι Γάλλοι έχουν έναν άλλον όρο να περιγράψουν τις «φέτες» ή «σαύρες». Τις λένε «crevettes» (= γαρίδες). Τη γαρίδα δηλαδή, της οποίας τρώγεται το σώμα αλλά πετάς το κεφάλι. Αν η γαρίδα είναι χαρούμενη, τότε κανείς δεν νοιάζεται για τη φάτσα της! Εκτός κι αν το χαμόγελο είναι πολύ άσχημο, αντικειμενικά… «Άσε που η ασχήμια κρύβει και προστυχιά…», είπε ο Αρχαιοκάπηλος. Μάλλον εκείνο το μπουκλάκι που κρέμεται στο μέτωπό του, τον έχει τυφλώσει… Δεν μπορεί!

Για να βρεις γκόμενο στη σήμερον ημέρα πρέπει ή να είσαι πρόστυχα άσχημη, μπουζουκοbaby, με κεφάλι crevette και να γελάς σα χαζή… ή απλώς να είσαι  ασιάτισσα. Άλλη μόδα κι αυτή. Μη δουν σχιστομάτα, αμέσως να τρέξουν καταπάνω της! Κι εμείς οι υπόλοιπες, έχουμε μια τελείως διαφορετική εικόνα του πως πρέπει να είμαστε για να αρέσουμε (προφανώς και αποτυχώς).

 «Ωραίο *oύστο!», μου λέει η διπλανή, ψηλή, ξανθιά, τριαντάρα γλυφαδιώτισσα (από αυτές που κάνουν yoga, αλλά τείνουν να γίνουν μπουζουκοbaby). «Ε…ευχαριστώ…», της απαντάω έχοντας ακούσει το πιο άκυρο σχόλιο που μου έχουν πει ποτέ, άκου εκεί «ωραίο γούστο!» στα καλά καθούμενα. «Γιατί;» τη ρωτάω και κοιτάζομαι, πραγματικά δεν ήταν άξιο συζήτησης το Styling της βραδιάς. Εκείνη χαμογέλασε, δεν κατάλαβε γιατί ρωτάω γιατί. «Μα γιατί;», ρωτάω τη Τζέν-τζέν, «γιατί να μου πει ότι έχω ωραίο γούστο;;;». Η Τζέν-τζέν άρχισε να γελάει και να χτυπάει τα μπούτια της υστερικά, «μπούστο σου είπε!».

Και να ένα μεγάλο πρόβλημα που εντόπισα στις γυναίκες: Οι γυναίκες παρατηρούμε συνέχεια τις άλλες γυναίκες. Τι ωραία που είναι η μία, τι ωραία που είναι η άλλη, ή τι μπάζο που είναι εκείνο το μπουζουκοbaby… Σχολιάζουμε η μια την άλλη, για το γούστο ή για το μπούστο, ό,τι διαθέτει η καθεμία. Στα γυναικεία περιοδικά, θαυμάζουμε πάλι άλλες γυναίκες … Και τελικά κάνουμε τα πάντα για να αρέσουμε…στον γυναικείο πληθυσμό! (Γυναικεία μισαλλοδοξία και μαιταιότις ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότις!)

«Ναι…δίκιο έχεις… είναι προφανές ότι εκείνο το μπουζουκοbaby δεν έχει ανοίξει ποτέ του περιοδικό μόδας!», σχολίασε πικρόχολα η Ντράνα… «Τίποτα δεν έχει αφήσει έξω…», λέει ο Αρχαιοκάπηλος… «είσαι σαν εγώ να κυκλοφορώ με κολλητό κολλάν και να φαίνεται το…ξέρεις…». Τον ρωτάω «ναι αλλά σ’αρέσει που τα δείχνει όλα ή όχι;»… Σκέφτεται για λίγο, «δεν ξέρω! Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό! Αλήθεια δεν ξέρω»…

Υ.Γ.  Ο Μάκης (Τριανταφυλλόπουλος) σε μια συνέντευξη είχε πει ότι «σέξι είναι όταν μια γυναίκα είναι πολύ ντυμένη, αλλά μπορείς να φανταστείς γυμνή…»… Old School ή υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι εκεί έξω;;;

Εκπνοή στο ντάμπο!

 Ξεχάστε όσα ξέρατε μέχρι τώρα για το κλείσιμο της μύτης. Είτε επειδή βρωμάει, είτε επειδή κάνετε μακροβούτι, στη yoga θα μάθετε ότι την μύτη δεν την κλείνουμε με τον αντίχειρα και τον δείκτη, αλλά με τον αντίχειρα και τον παράμεσο (δάχτυλο νούμερο τέσσερα) καθώς ο μικρός θα πετάγεται σαν κεραία ενώ ο δείκτης και το κωλοδάχτυλο (μέσος) θα είναι λυγισμένα.  Οι οδηγίες θα δίδονται σε chineeks (κινεζο/ελληνικά- κατά το greeklish). «Γιατί είναι πολύ σημαντικό, να γνωρίζουμε πολύυυυυυυυ καλά το σώμα μας κι όταν είμαστε ανάποδα!», τόνισε η δασκάλα με σοβαρό ύφος, σα να κρεμόταν το χρέος της Ελλάδας από αυτό. Γιατί;? Νυχτερίδες είμαστε; «Προσπαθώ να δω το ταβάνι μέσα από τη λεκάνη μου…», λέει και σκύβει σαν λάστιχο. "Αθόρυβα...αν κάνουμε θόρυβο, δεν κάνουμε την άσκηση σωστά!", τι θόρυβο; Άμα κλάσει κάποιος απο το ζόρι του, πιάνει για λάθος; «Περνάμε το κεφάλι κάτω από το πόδι…», συνεχίζει. «Χρυσή μου, αυτό που κοιτάς αν περάσεις το κεφάλι κάτω από το πόδι, δεν είναι το ταβάνι, είναι η τρύπα του κώλου σου!».

Κι οι μαθητές, έκλεισαν τα μάτια και  συγκεντρώθηκαν -ούτε ξέρω σε ποιο θεό προσεύχονταν πάντως σαν προσευχή έμοιαζε ο «χαιρετισμός» όπως τον αποκαλούν. Η γιόγκα δεν με συγκίνησε καθόλου, μα καθόλου όμως… κι αναρωτιέμαι πως όλοι αυτοί οι φανατικοί μαθητές τη βρίσκουν με ηχητικά εφέ «κινέζος που ρουθουνίζει με εκπνοή στο dumbo». Τι ντάμπο; Το ελεφαντάκι; Υπήρχε κι ένα ελεφαντάκι στην αίθουσα, όλες τις ασκήσεις έκανε το άτιμο. «Σταμάτα να γκρινιάζεις! Δώσε μια ευκαιρία!», μου είπε η Τζεν-τζέν, που της αρέσει πολύ η γιόγκα κι ας αποτυγχάνει παταγωδώς να κάνει κατακόρυφο. Εγώ τον κάνω τον κατακόρυφο, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Η Miss Canela είναι από εκείνες τις ευλίγιστες που στο σπίτι τους εξασκούν καθημερινά τον «Σκορπιό». Η Ζωζώ την παρακολουθεί τρώγοντας πατατάκια. Ούτε της Ζωζώς της αρέσει η yoga…

Συνάντησα τη Ζωζώ, μέρα μεσημέρι, για έναν καφέ-update, καθότι τώρα με τον έρωτα που κόλλησε, δεν τη βλέπουμε συχνά τα βράδια. Ακούγοντας λοιπόν το λοβ στόρυ κατέληξα στο ότι αυτοί οι έρωτες σου τυχαίνουν από εκεί που δεν το περιμένεις κυριολεκτικά. «Μα ναι!», επιβεβαίωσε η Ζωζώ, «εκεί που αποφάσισα να σταματήσω να απελπίζομαι και να γίνω λεσβία, τσουπ! Να’τος!»…

Τη Μπέμπα, τη συνάντησα πολλές ώρες αργότερα και για την ακρίβεια μετά τη Zumba, που σε αντίθεση με τη Yoga είναι πολύ διασκεδαστική και γεμάτη ενέργεια κι αντί για κινέζικο ρουθούνισμα και εκπνοή στο ντάμπο, ακούς και μουσικούλα (!). Εγώ πιασμένη, εκείνη απελπισμένη.  «Έχω χάσει το 50% των μαλλιών μου! Αν όχι το 50, ένα 30% έχει φύγει σίγουρα!», έλεγε και έσκυβε να μου δείξει την ανύπαρκτη καράφλα της. Κόντευε να «περάσει το κεφάλι κάτω από τη μασχάλη» για να μου δείξει, αλλά δεν έβλεπα τίποτα το ανησυχητικό. Η Μπέμπα έχει πολλά μαλλιά, ατελείωτα… Που για να σχηματίσει καράφλα θα πρέπει να κάνει κατακόρυφο για μήνες… «Πάρε καμιά βιταμίνη!», της είπα για να την καθησυχάσω, αλλά τότε είναι που αφήνιασε ακόμα περισσότερο… « Σπιρουλίνα; Μήπως να βάλω καπιλαρίν;», ρωτά γεμάτη αγωνία. «Μπέμπα, το καπιλαρίν είναι για τους déjà καραφλούς!», προσπαθώ να την ηρεμήσω, «μα ναι! Για να προλάβω το κακό! Δεν θα με χάλαγε να βγάλω μερικές τούφες παραπάνω εδώ…», είπε κι άρχισε να πιάνει με μανία τα μαλλιά ψάχνοντας για το κατά φαντασίαν ελικοδρόμιο...

Ετσι επικρατούν δύο διαφορετικές απόψεις και σκοπεύω να τις αναλύσω χρησιμοποιώντας δύο chineeks όρους: Το «τσουπ» και το «dumbo». Σύμφωνα με το «τσουπ», τα πράγματα που είναι να γίνουν, γίνονται, έστω κι όταν δεν τον περιμένεις ή δεν το σχεδιάζεις… Η ζωή είναι απρόβλεπτη! Η τυχαιότητα και η σύμπτωση επικρατούν! Κι από την άλλη όμως, υπάρχει ο δρόμος του «dumbo», πρέπει να σφίγγεσαι και να ζορίζεσαι για να πετύχεις το προσχεδιασμένο σχέδιο... Πολύς προγραμματισμός ρε yoga, πολύ σφύξιμο και πολλή συγκέντρωση...

Υ.Γ. Η καθηγήτρια το έλεγε με προφορά "ντάαΑΑΑαΆάάμ-bo"

Just a number

Μεγαλώνεις με κάποιες αρχές. Μια από αυτές είναι «δε ρωτάς ποτέ την ηλικία μιας γυναίκας». Εσείς σε ποιο κόσμο έχετε μεγαλώσει βρε;

Εκείνο το φθινόπωρο η Μπέμπα είχε ερωτευτεί τον Ντάνιελ Γκρέγκ, τον James Bond της εποχής. Επηρεασμένη λοιπόν, παρήγγειλε ένα μαρτίνι shaken non stirred και μάλιστα με τη λονδρέζικη προφορά της. Η Μπέμπα πάντοτε είχε ερωτικές περιπετειούλες με διάφορους στάρ, βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι της τέχνης μόνο μεταξύ τους τα φτιάνουνε. Στη Λόνδρα τα είχε με έναν Κορεάτη σκιτσογράφο, από εκείνα τα πωρωμένα σχιστομάτικα με τα ανιμέ μάνκγα… Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τα έφτιαξε με τον κιθαρίστα γνωστού, πολύ γνωστού ελληνικού συγκροτήματος, που εν ώρα συναυλίας της έπαιρνε το τσιγάρο από το στόμα κυριολεκτικά για να κάνει την τελευταία τζούρα. Με λίγα λόγια; Ανάσα δεν την άφηνε να πάρει κι έτσι τον παράτησε…Και τώρα είχε βάλει στο μάτι τον Ντάνιελ, παρότι εγώ της εξήγησα ότι μπορεί να βρει πολλούς σαν αυτούς σε οποιαδήποτε οικοδομή στην Ελλάδα. «Μα πόσο χρονών είναι; Είναι μεγάλος για εσένα!»…Τέλος πάντων… Η Μπέμπα δεν έμεινε πολύ μαζί μας, η ατζέντα της είχε πάρει φωτιά, όπως άλλωστε και το κινητό της… «Ο Dexter είναι πάλι… ποιον να σκότωσε σήμερα;», αναρωτήθηκε κι έφυγε φουριόζα, να προλάβει την πτήση για Μαϊάμι.

Η Τζέν-τζέν καθόταν με την Κοσμηματοπώλησα και περίμεναν τον Αρχαιοκάπηλο, να μιλήσουνε για μπίζινες. Ο Αρχαιοκάπηλος ήταν κατσούφης, μάλλον θα έφταιγε το μπαγιάτικο σουβλάκι που μόλις είχε ξετινάξει. Για τον Αρχαιοκάπηλο η ηλικία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του. Αν δεν είναι αρκετά «γέρικο», δεν αξίζει καθόλου από το χρόνο του. Ισχύει όμως το ίδιο με τις γκόμενες; «Να πιούμε ένα ουισκάκι;», προτείνει ο βοηθός του. «Τι ηλικία έχει το ουισκάκι ταπεινέ μου φίλε;», ρωτάει ο Αρχαιοκάπηλος, μη μπορώντας να συγκρατήσει τη μανία του. Κατέληξαν να πίνουν Bloody Mary χωρίς πολλές πολλές ερωτήσεις, όπως π.χ. αν η ντομάτα είναι φρέσκια, άγουρη ή ώριμη. Η Κοσμηματοπώλησα έβγαλε το κόσμημα από το σουτιέν της (το είχε κρύψει καλά…). Ο Αρχαιοκάπηλος το κοίταξε και γέλασε ειρωνικά. Έστριψε ένα τσιγάρο με γλυκόριζα και κοίταξε από την άλλη, εντελώς αδιάφορος… «Μα…», είπε η Κσομηματοπώλησα, «η τιμή είναι εκπληκτική για αυτό που θα πάρεις!». Ο Αρχαιοκάπηλος ρουθούνιζε, ξερόβηξε, τράβηξε το δεξί του αυτί σα να ήταν ελατήριο, « στο Ντουμπάι με τα ίδια λεφτά βρίσκω ολόκληρη κοτρώνα!», της είπε και συνέχισε «πόσο χρονών είσαι κορτισάκι μου;»… Η Κοσμηματοπώλησα κατέβασε το μαρτίνι πάσιον φρούτ και έφυγε εκνευρισμένη. Κόσμημα του πουλούσε, όχι χαρτομάντηλα!

«Δώδεκα χρόνια είμαι στη δουλειά…» εξήγησε ο Αρχαιοκάπηλος, η Τζέν-τζέν δεν είχε καταλάβει τίποτα από τη βρωμοδουλειά, τόση ώρα νόμιζε ότι μιλάνε για κάποιο «γούρι του 2013» (ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον βαφτίσαμε). «Δώδεκα;;;», ρώτησα καθώς η προσγείωση «σύννεφα-γλυφάδα» ήταν απότομη «δηλαδή πόσο χρονών είσαι;». Ο Αρχαιοκάπηλος με στύλ χίπη, με δυσκολία τον έκανες πάνω από 27 χρονών. Τι 12 χρόνια και κουραφέξαλα; Πόσο χρονών είσαι μυστήριε Αρχαιοκάπηλε;  «Εσύ πόσο είσαι; 26;», με ρωτάει ξεδιάντροπα. Η Τζέν-τζέν γούρλωσε τα μάτια, άρπαξε το ποτό μου από το τραπέζι και το εξαφάνισε πριν του το λούσω.

Η χειρότερη ερώτηση που ένας άνδρας μπορεί να κάνει σε μια γυναίκα όμως, δεν είναι η ηλικία της. Αλλά… «με πόσους έχεις πάει;»… Για τον Αρχαιοκάπηλο αυτές είναι νορμάλ ερωτήσεις. Όταν ένα αντικείμενο τέχνης ή ένα πολιτιστικό εύρημα φτάνει στα χέρια του, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει την ηλικία του και από πόσα χέρια, πολιτισμούς, αρχαιοκάπηλους έχει περάσει… Όσο πιο παλιό…τόσο πιο καλό… όσο πιο περιζήτητο, τόσο πιο πολύτιμο…

Πριν σφαλιαρίσετε τον άντρα που σας ρωτάει πόσο χρονών είστε και με πόσους έχετε πάει, μη βιαστείτε να πείτε ότι είστε 20 κι ότι είστε παρθένες! Μήπως σας βλέπει σαν έργο τέχνης; Μήπως είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι η γριά κότα έχει το ζουμί; (οκ, μετά μπορείτε να τον σφαλιαρίσετε ούτως ή άλλως!). Και κάπως έτσι ξεκίνησε η έρευνα για την άποψη του αντίθετου φύλου… Αρκετά με τα κόμπλεξ μας. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν… 

Μια σούπα,ένα τσάι,ένα μάι τάι!

Τι να αφήσεις και σε ποια άλλη; Από το πολύ pereubing καταλήγεις ανάσκελα, με πυρετό, γδαρμένο λαιμό, τη μύτη να τρέχει σα καταρράκτης, μια να ζεσταίνεσαι και μια να κρυώνεις… Και ούτε στρατηγική, ούτε πλάν μπί, ούτε τίποτα δεν σε ενδιαφέρει τώρα, ας είναι με την άλλη, αρκεί να γίνεις καλά! Κι αν σου μείνει κανά κουσούρι και δεν σταματήσεις ποτέ να βήχεις;;;  Άκου εκεί, αν θα τον αφήσω στην άλλη. Ας είναι! Τι δηλαδή; Να παω να το παίξω γκόμενα τώρα, με το ένα πόδι στον τάφο;;;  Άσε το μαλλί, που έχει κατσαρώσει και δεν λέει να πατικωθεί με τίποτα… Είναι κι αυτό ένα σύμπτωμα της τρομερής αυτής αρρώστιας…

Και σέρνεσαι σαν γλοιώδες ερπετό και  όλοι να έχουν εξαφανιστεί στις ζωές τους και κανείς να μην είναι εδώ να σου κρατάει το χέρι, να σου φτιάξει μια σούπα, ένα τσάι, ένα mai-tai, ένα κάτι!

Η αρρώστια να ξέρεις, δεν έρχεται ποτέ τυχαία. Έρχεται όταν πραγματικά υπάρχει ανάγκη να κόψεις το κάπνισμα… Είναι μαγικό το πόσο φανατικά αντικαπνιστής μπορείς να γίνεις όταν είσαι στην κατάσταση αυτή. Ούτε να το μυρίσεις, ούτε να το δεις ζωγραφιστό… Για να δούμε, για πόσο θα κρατήσει όμως! Επιπλέον όμως, καταστρέφεται η ζωή σου γιατί τώρα πρέπει να φας πολύ ταχίνι να σε δυναμώσει (405560 θερμίδες η κουταλιά) αλλά που θα πας γυμναστήριο να το κάψεις βρε μυξιάρα;  Για γυμναστική είσαι; Η αρρώστια λοιπόν δεν έρχεται τυχαία, είναι μια ευκαιρία να κόψεις τις κακές συνήθειες… Μια στιγμή όπου εσύ κι η υγεία σου μπαίνετε προτεραιότητα οπότε, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται ασήμαντα.

Με έπιανε απελπισία και μες τον πυρετό να καίγομαι κιόλας για το «τι να γίνεται στο p.u. σήμερα;;;».  Όση ώρα περίμενα το θερμόμετρο έφτιαχνα ολόκληρα σενάρια και κατέληγα πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: Μας έφαγε μπαμπέσικα η άλλη… Δεν πειράζει όμως, εμείς να είμαστε καλά και θα ξαναγίνει λευτεριά… Κι έτσι (ένα ακόμα μεγάλο ατού του πυρετού) πέφτεις για ύπνο ώρες ατελείωτες κι έτσι θεραπεύεσαι μεν αλλά χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι…  

Εντωμεταξύ να έχει έναν καιρό περίεργο, που δεν ξέρεις τι να βάλεις…(εκτός από την κουβέρτα του μελλοθάνατου). Και παρότι πονάει ο λαιμός σου, βήχεις και γενικά νιώθεις ετοιμοθάνατη και όχι ετοιμοπόλεμη που θα έπρεπε… Το μόνο που ονειρεύεσαι είναι λίγο παγωτό. Το παγωτό κάνει πάντα καλό…ε;  

The "L" File

Ήταν πολύ νωρίς, κατευθυνόμασταν προς άλλο στέκι μα όχι, ο δρόμος και πάλι ήταν κλειστός. Μέχρι να παρκάρω η Μπέμπα με τη Τζέν-τζέν είχαν ήδη καθίσει στο P.U, λόγω της Ζωζώς που ήταν εκεί ήδη, για φαγητό με τον καλό της. Κάπως έτσι καταλήξαμε πάλι στο ίδιο τραπέζι, με τρεις αθώες ζεστές σοκολάτες, σε σχετική ηρεμία, μέχρι που ήρθε ο κόσμος ανάποδα. Η Συντέλεια. Melancholia σου λέω… Η Thinkerbelle με εντοπίζει μέσω δορυφόρου, «τι κάνεις εκεί τέτοια ώρα; Φύγε από εκει μέσα! Πήγαινε σπίτι! Έσω έτοιμη! Είναι απόψε…». Το μήνυμα ελήφθη… Θα είχαμε απροσδόκητες συναντήσεις. «Μια χαρά είμαι, δεν έχω να πάω πουθενά!», είπα κι ήπια άλλη μια γουλιά. «Ωραία. Πείθω για ψύχραιμη;», ρωτάω τη Μπέμπα. «Όχι», απαντά λακωνικά και κοφτά. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έχω αρπάξει τη Τζέν-τζέν και το Τζέρυ (ήταν κι αυτός εκεί) και σαν την Κρουέλα Ντεβίλ περνάω όλα τα κόκκινα φανάρια προκειμένου να φτάσω σπίτι μου, να αφήσω στο Τζέρι, να αρπάξω το όπλο μου και να επιστρέψω.

-          Βάλτο στην τσάντα σου… λέω στη Τζέν-τζέν

-          Όχι! Βάλτο στη δική σου! Δεν κουβαλάω εγώ τέτοιο πράμα!

-          Δεν χωράει στη δική μου, θα φαίνεται!

-          Εεεεεε, δεν ξέρω! Δεν ξέρω!

-          Οκ, θα το αφήσουμε στο αυτοκίνητο και το κρίμα στο λαιμό σου!

-          Σιγά τις στροφές! Με έχει πιάσει πονοκέφαλος!  Ενώ παράλληλα  πάλευε να λύσει έναν κόμπο- τζίβα στα μαλλιά της και η κεντρομόλος δεν την άφηνε να κοιταχτεί στο καθρεφτάκι.

«Ο.Κ. Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», απαντώ στην Thinkerbelle στην επιστροφή μου. Η Μπέμπα κι η Ζωζώ σα να το είχαν ξαναζήσει το εργάκι… Η Ντράνα ως συνήθως ήταν ακόμη στο σπίτι της, ζήτησα ολομέλεια γιατί πέντε μυαλά είναι καλύτερα από ένα. «Ντάξει, αν δεν πεθάνω θα έρθω…», είπε συναχωμένη. Λίγο να τρέξει η μύξα, η Ντράνα νιώθει μελλοθάνατη. Άσε που τώρα τελευταία τρώει ασταμάτητα για να καρδαμώσει, μήπως κι αυτή η φιλ-ασθένειά της εξασθενήσει. Μέχρι να έρθει η Ντράνα ένας μυστηριώδης ώριμος άνδρας με μουστάκι πλησιάζει και κάθεται στο τραπέζι μας. Τα σφηνάκια πέφτουν βροχή, παρότι δεν πρέπει να πίνω εν ώρα εργασίας, η Μπέμπα μου έδωσε και τα δικά της καθότι έκρινε απαραίτητο να με ηρεμήσει πριν κάνω καμιά τρέλα. Ευτυχώς που ήρθε κι αυτός ο κύριος και μιλήσαμε λίγο για τα πολιτικά χάλια της χώρας μας, μήπως και η γκομενο-συζήτηση έπαυε να απασχολεί το 80% του εγκεφάλου μας. Σύντομα όμως έφυγε κι όταν ξανακοίταξα το ρολόι είχε περάσει η ώρα της κρίσης κι όπως εύκολα θα παρατηρούσε κανείς, δεν είχε αρχίσει η μάχη ακόμα. Έφτασε και η Ντράνα και μεταφερθήκαμε στα ενδότερα, η μουσική πάντα βοηθάει.

Το ευτύχημα ήταν ότι πάλι έπαιζε μουσική ο Dj Mo, επομένως μου έβγαινε πιο φυσικά το κούνημα. Συνήθως, σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και παράνοιας, τα πόδια σου κουνιούνται από εκνευρισμό και όχι από το bit. Η Τhinkerbelle μπαίνει στο χώρο με ένα πολύ εντυπωσιακό φόρεμα, χαιρετά τα πλήθη κι έρχεται να μου δώσει το φάκελο με τα στοιχεία. «Ψυχραιμία», προτείνει. Τον σκίζω με τα δόντια, ποια ψυχραιμία καλή μου; Εδώ παίζονται τα κεφάλια μας! «Ένοχος!», σκέφτομαι διαβάζοντας τα στοιχεία της ανάκρισης, του βασικού μάρτυρα- σπιούνου. «Παραιτείσαι;», ρωτά η Thinkerbelle  με μια χροιά ειρωνείας, γνέφω καταφατικά, κουρασμένη πλέον από την κατασκοπία, την αγωνία και γενικότερα την παράνοια. Εκείνη κάνει έναν μορφασμό, δεν φάνηκε ικανοποιημένη από την απάντηση που πήρε, «τόσο εύκολα; Θα τον αφήσεις στην άλλη;». 

Γιατί έτσι γουστάρω!

Τζέν-τζέν μου είπε «το βράδυ θα κάνω ό,τι κι εσύ». Προς τι η καλή θέληση; Γιατί ναι μεν τα συμφέροντά μας την προηγούμενη εβδομάδα τύχαινε να είναι κοινά (ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος) αλλά στα ζώδια το έλεγε ξεκάθαρα «Δίδυμοι! Προσοχή στους Κριούς, τα συμφέροντά σας αντικρούονται!». Όταν η Τζέν-τζέν γίνεται πολύ καλή, πολύ συγκαταβατική και «κάνει ό,τι κι εσύ», τότε υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια: 1. Η Τζέν-τζέν κάτι σου κρύβει 2. ο Κρόνος μπήκε στον Σκορπιό. Και ναι, ο Κρόνος μπήκε στο Σκορπιό, συμφώνησε κι η Thinkerbelle. Τι σημαίνει τούτο μάνα μου; Ποιος είναι Σκορπιός και θέλουμε να υποφέρει πολύ; Έστυψα το κεφάλι μου αλλά απάντηση δεν βρήκα… Εγώ δεν ξέρω κανέναν Σκορπιό. Επομένως; Η Τζέν-τζέν κάτι σου κρύβει! Γενικά είναι απο εκείνους που δεν φαίνονται, αλλά τελικά κάνουν αυτό που γουστάρουν...

Ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα, «δεν αντέχω άλλο», λέω στη Thinkerbelle, «κάνε κάτι!». Η Ρούνι-ρούνι μας κοίταζε απαξιωτικά και ήταν εμφανές ότι ήθελε να φύγει. Ή τουλάχιστον αυτό σκεφτόταν και δεν συμμετείχε σε καμία συζήτηση. Πάνω στην ώρα καταφθάνει καθυστερημένη όπως πάντα η Ντράνα. Έξαλλη. Μέσα στα νεύρα. Ήμουν έτοιμη να την αποπάρω που άργησε (again) αλλά εκείνη έβγαζε γλώσσα. «Τι άργησα βρε που-που-που-να-μη σας πω καμιά κουβέντα! Στη γωνία ήμουν και με προσπεράσατε! Κάνατε ότι δεν με είδατεεεεεε;;;;», τσίριζε  χαμηλόφωνα («τσίριζε χαμηλόφωνα» μόνο η Ντράνα το κάνει). Πράγματι, είχαμε περάσει από δίπλα της και δεν την είχαμε καταλάβει. Μετά από 7 χρόνια γνωριμίας η Ντράνα για πρώτη φορά κάνει δημόσια εμφάνιση με φλατ! Χωρίς φούξια ή παπαγαλί. Διακριτική, «και νιώθω σα τάπα!», συμπλήρωσε. Η Ντράνα στη Γλυφάδα έτσι; Ο Κρόνος στο Σκορπιό; Επανερχόμαστε στο πρώτο θέμα «δεν αντέχω άλλο! Το καταλαβαίνεις; Αυτή τη στιγμή βλέπουνε ντί-βι-ντί και κάνουνε σεξ στάση κουτάλι! Είναι γυμνοίιιιιιιιιι!!!!!».

«Κι εγώ γυμνή νιώθω!», είπε η Ντράνα δέκα πόντους κοντύτερη απ’ό,τι συνήθως. That was weird! Η Τζέν-τζέν ήταν η πιο γυμνή. Μερικά κουμπιά από το λευκό της πουκάμισο είχαν μείνει στο σπίτι της… «Λοιπόν! Φεύγω! Φιλιά!», λέει η Ρούνι-ρούνι και πριν καν προλάβουμε να μιλήσουμε είχε εξαφανιστεί. Έτσι, ξαφνικά.

Εσένα δεν σε πιάνει ρε παιδί μου καμιά φορά; Εμένα με πιάνει, την καταλαβαίνω… Μερικές φορές είμαι κάπου και βαριέμαι και απλά θέλω να φύγω, χωρίς χαιρετούρες και παρεξηγήσεις, χωρίς να προσπαθήσουν να με πείσουν να μείνω και να κάνουμε διάλογο

 «μα μείνεεεεεεε»

«μα νυστάζωωωω»

«μα γιατί νυστάζεις;;; αφου δεν δουλεύεις αύριο!»

«μα νυστάζω τι να κάνω τώρα χρυσό μου; Λογαριασμό θα σου δώσω;»

«Μα έσκαβες κι είσαι τόσο κουρασμένη; Γιατί να είσαι κουρασμένη;»

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ!!!!!!!!

 Το είχαμε συζητήσει με τη Ρούνι-ρούνι. Όταν σηκώνεσαι να φύγεις έτσι, οι υπόλοιποι το εκλαμβάνουν σαν προσβολή. Το ότι όλο το βράδυ μπορεί να μη σου μιλάνε ούτως ή άλλως δεν έχει σημασία! Γιατί δεν μπορούν να δεχτούν ότι ΦΕΥΓΕΙΣ!? Γιατί δεν μας αφήνετε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε;  Καταλαβαίνω ότι για μερικούς μπορεί οι γρήγορες αποφάσεις να προκαλέσουν σοκ. Π.χ. μια μέρα εγώ αποφάσισα να φύγω να πάω στη Γαλλία, να δω αν μπορώ να ζήσω εκεί. Πέσανε να με φάνε. Και που πας; Και γιατί; Και εμάς δεν μας σκέφτεσαι; Και τι θα κάνεις;… Έτσι, μια άλλη μέρα, σκέφτηκα να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα και τότε άρχισαν να μουρμουράνε οι Γάλλοι. «Mais non! Mais pourquoi? Mais on n’y comprend plus rien!». Τι γιατί; Γιατί έτσι γουστάρω!

Αυτή την απάντηση χρειάζονται όλοι αυτοί που μας τα πρήζουν με τα «γιατί tona γιατί tallo».

Freedom!!! Λευτεριά σε όλους όσους μας τσιμπάει μύγα τσετσέ και θέλουμε να εξαφανιστούμε από ένα μέρος χωρίς να δώσουμε εξηγήσεις!!!! Λευτεριά σε όσους για κάποιο λόγο παίρνουν ξαφνικές αποφάσεις και δεν θέλουνε να πουν γιατί και πως!!!

«Γιατί τα έχεις πετάξει όλα έξω σήμερα Τζέν-τζέν» =  Γιατί έτσι γουστάρει!!!

«Γιατί πίνεις τζίν και όχι βότκα;» , «Γιατί δεν είπες και στην Τάδε να έρθει;», «γιατί δεν έφαγες πριν έρθεις;», «γιατί έβαψες τα μαλλιά σου;», οι πιο θρασύτατοι από όλους «αααα! Μα γιατί πάχυνες!????»…. Πάτε καλά ρε;;;; 

Υ.Γ. Ντράνα, βάλε ξανά τα τακούνια σου κι άσε τον εναλλακτικό κομπλεξικό να σε ψάχνει στα πατώματα!

Η Σόλα και το Solo

Τελικά μοιάζουμε ή όχι με τους φίλους μας; Το «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» το έχουμε καρατσεκαρισμένο; Κι από πού προκύπτει αυτό το συμπέρασμα τέλος πάντων; Το ερώτημα γεννήθηκε όταν κοίταξα γύρω μου και απαρίθμησα τις παρέες με μεγάλη ευκολία, σα να μην περίσσευε κανείς, σαν τα γκρουπ της Eurovision (σα να φορούσανε στολή). Που χρησιμεύει τώρα αυτό; Όταν δεις έναν ξέμπαρκο γκόμενο στο μπαρ, για παράδειγμα, να σου είναι εύκολο να καταλάβεις αν είναι με κοπέλα ή με τους φίλους του ας πούμε.

Ας πάρουμε παράδειγμα τους Ρούληδες. Οι Ρούληδες  είναι ένα ετερογενές ανδρικό παρεάκι, όπου πολλά ανόμοια μεταξύ τους άτομα συνδέονται με δεσμούς φιλίας. Ανά δυάδες παρουσιάζουν στυλιστικές ομοιότητες: Σαγιονάρα-βερμούδα ή τζίν με πουκάμισο…αλλά σαν προσωπικότητες είναι η νύχτα με τη μέρα.  Είναι πολλοί για να τους παρουσιάσω όλους, γι’αυτό τους λέω Ρούληδες. Αυτή η γενικότητα του όρου σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν τους ξεχωρίζω! Ε, λοιπόν, όχι, δεν μοιάζουνε, αλλά εύκολα τους γκρουπάρεις με το μάτι, σε μία παρέα.

Στη δική μου παρέα η διαφορά προκύπτει κυρίως από το παπούτσι. Φαινομενικά, «όλες είναι ίδιες, όλες με τακούνια»… Όχι όμως. Η Ντράνα ας πούμε, προτιμά τη μυτερή γόβα στυλέτο. Προσωπικότητα παπουτσιού: Κοκεταρία, απαλές κινήσεις χεριών και ποδιών, απαλές εκφράσεις προσώπου, λεπτεπίλεπτα άκρα. Η Ρούνι-ρούνι προτιμά τις ψηλοτάκουνες στρογγυλές γόβες αλά Βικτώρια Μπέκαμ. Προσωπικότητα παπουτσιού: Σεξοθήλυκο, μοιραίο βλέμμα, αισθησιακό κούνημα γοφών, δυναμικό περπάτημα. Η Τζέν-τζέν αγαπά τα πιο εξτρίμ τακούνια, δίπατα, τρίπατα, πλατφόρμες. Προσωπικότητα παπουτσιού: Διαφορετικότητα, σταθερά πόδια αλλά ξελυγωμένοι ώμοι, επίδοξο κούνημα χειλιών ή και ολόκληρης της μουσούδας όταν μιλάει, περπάτημα ελαφριάς ροκιάς και πασαρέλας μαζί.

Το βράδυ που άρχισα να παρατηρώ τις παρέες και κατά πόσο  τα μέλη μοιάζουνε μεταξύ τους ή όχι,  ήμασταν μόνο με τη Ρούνι-ρούνι και τους Ρούληδες. Όλο αυτό το διάστημα που έλειπα, η δική μου παρέα κι η παρέα των Ρούληδων με μαγικό τρόπο, ενώθηκε. Αυτό βέβαια δεν έχει επηρεάσει τα παπούτσια του καθένα, ούτε την προσωπικότητα. Οι παρέες πρέπει και είναι ετερογενείς, αλλιώς είναι πολύ βαρετές. Άλλωστε, το ότι δεν μοιάζουνε οι προσωπικότητες μεταξύ τους, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι δεν ταιριάζουνε. Τώρα, το πώς θα καταλάβεις αν το ποιόν του τυπά που έχεις τσεκάρει είσαι σόι ή μπολσόι… Δεν υπάρχει σωτηρία χρυσό μου… 

Σε όλες τις παρέες υπάρχει πάντα: 

1. Ο Πλακατζής 

2. Ο Ωραίος της Παρέας (ή Ψώνιο)

3. Αυτός που τους μαζεύει σπίτι συνήθως

4. Αυτός που μπήκε τελευταίος στην παρέα

5. Ένας Αιωνίως Δεσμευμένος

6. Ο γκρινιάρης

Αν είναι πάνω απο 6 είναι μεγάλη η γκάμα να διαλέξεις στον σωστό... Ξεκίνα με την ταυτοποίηση των παραπάνω να καταλάβεις ποιος είναι αυτός που κοιτάς και καλύτερα μην το πας με μέθοδο "δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος  είσαι". H εις άτοπον απαγωγή είναι ασφαλέστερη!

Crazy Daisy Revolution

Η Crazy Daisy έβγαλε τα γάντια του kick boxing, αρκετό ξύλο έφαγε και για απόψε. Και τώρα που ξεθύμανε, ήταν έτοιμη για ένα cucumber martini στο P.U… Ποτέ δεν κατάλαβα την πόρωση μερικών γυναικών με τις πολεμικές τέχνες, δηλαδή αν ήθελα να γυμναστώ δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αρχίσω κάτι τέτοιο. «Μα έχω πολλά νεύρα!», λέει. Ίσως την επόμενη φορά που θα τσαντιστώ και θα ρίξω αδέξια μπουνιά σε κάποιο έπιπλο να χρειαστώ μια τεχνική, ώστε να περισώσω τα δαχτυλάκια μου. Τώρα ναι, τις καταλαβαίνω τις γυναίκες που γουστάρουν να δέρνουν τον σάκο του μποξ. Γιατί οι γυναίκες έχουμε πολλά νεύρα τελευταία.

(Τα νεύρα ωστόσο σώζουν τον γυναικείο πληθυσμό. Οι άντρες για παράδειγμα, αυτοκτονούν! Ενώ οι γυναίκες; Υστεριάζουν!)

Με την Crazy Daisy δεν βλεπόμαστε συχνά, αλλά περνάω πάντα πολύ ωραία μαζί της. Είναι σαν η «μεγαλύτερη αδερφή» που δεν έχω. Εκείνη δεν ξέρω αν περνάει καλά, γιατί κάθε φορά που με βλέπει της βγάζω την πίστη. Ανοίγω το στόμα μου και μέχρι να βάλω τελεία έχω πέσει σαράντα φορές επάνω της του τύπου «τα έχω κάνει σκατά και τώρα πρέπει να με παρηγορήσεις!».  Κι εκείνη όμως, έχει πάντοτε μερικές ιστορίες να αφηγηθεί. Και σήμερα το θέμα συζήτησης ήταν και πάλι τα προβλήματα του κόσμου και πως μπορείς να προφυλαχθείς από τη μιζέρια! «Και τι πάει να πει έχει προβλήματα κι είναι πιεσμένος και και και κι εμείς πρέπει να κάνουμε τους μαλάκες επειδή αυτός έχει πρόβλημα;», λέει, «εμείς οι υπόλοιποι ζούμε στο στρουμφοχωριό; Ξυπνάμε το πρωί και τραγουδάμε; Δεν έχουμε προβλήματα εμείς κύριεεεεεε;». Πίνει μια γουλιά από το αγγούρι και δροσίζεται. Τουλάχιστον είναι στην κατηγορία που δροσίζεται και δεν ζορίζεται!!!

Σωστή η Daisy φίλοι μου. Του καθένα μας το πρόβλημα είναι ένα πρόβλημα, δεν μπαίνει σε ζυγαριά, του τύπου «αααα, εμένα έχει δυσκοιλιότητα το σκυλί μου άρα είναι πιο σημαντικό να ασχοληθείς με αυτό και όχι με το ότι έπαθε τριχόπτωση η γάτα σου, γιατί το σκυλί μπορεί να πάθει κοπρόλιθο και να χρειαστεί επέμβαση, ενώ η γάτα, στη χειρότερη να μείνει καραφλή!». Η Daisy δεν αφηνιάζει ποτέ… Καρκίνος βλέπεις! Όπως όλοι οι καρκίνοι, η Daisy είναι ευαίσθητη, συνήθως παραμερίζει τα προβλήματά της για να ασχοληθεί με τα προβλήματα των άλλων, σε λίγο θα μας έλεγε ότι φταίει κιόλας! «Αλλάαααα, ως εδώ! Ο Μαλάκας τέλος!», είπε, «δεν θα τρέχω εγώ πανικόβλητη σαν την κατσαρίδα!».

Η Daisy ένιωθε να κάνει επανάσταση. Κι επανάσταση σε τι;

Daisy Revolution Rules:

1. Όταν κοιμάσαι είναι ιερή στιγμή και το κινητό είναι στο αθόρυβο, ώστε κανένας να μη μπορεί να σε ταράξει με τη μιζέρια του. Το ίδιο ισχύει για το ποδόσφαιρο, την ταινία, το σεξ.

2. Όταν οδηγείς και σου στέλνουν μήνυμα να σε ρωτήσουν κάτι, συνεχίζεις να οδηγείς κι αφού φτάσεις απαντάς «δεν ξέρω!», δεν κάνεις έρευνα 3G στο google εν ώρα οδήγησης για να σκιστείς να απαντήσεις. Δόξα το Θεό, το google  είναι δωρεάν για όλους!

3. Το φτύνειν εστί φιλοσοφείν! Αυτή είναι η ισορροπία του κόσμου… Πάρε βαθιές ανάσες κι ηρέμησε και let it be διάολε! Ρόδα είναι και γυρίζει…

Πρόβλημά σου και πρόβλημά μου λοιπόν.  Αναμονή τέλος! Για κανέναν δεν πρέπει να είσαι 24άωρος… Δεν είσαι ούτε στρουμφάκι, ούτε κατσαρίδα!

Ευτυχισμένες Σγουρομάλλες...

Μιλώντας για χρόνο, υπομονή, όρια…Η Miss Canella είναι αυτό που λέμε «δεν περνάει ο χρόνος από πάνω της». Αυτή τη φορά είχε αφήσει τα μαλλιά της σγουρά κι ανέμελα, ξεκάθαρη ένδειξη ότι κάτι τρέχει στη ζωή της, κάτι καλό… Γενικά αυτό με τα μαλλιά ψιλο-ισχύει… Όταν βλέπεις μια γυναικοπαρέα με φτιασιδωμένες τσούπρες, ίσωμα μαλλιών, κραγιόνια, τακουνάρες κ.ο.κ.  κι ανάμεσά τους μια ανέμελη σγουρομάλλα με φλάτ, να ξέρεις… αυτή, είναι  η πιασμένη (και ευτυχισμένη!?)(ηχητικό εφέ «άσε τα μαλλάκια σου ανακατεμένα). 

Όλα ήταν πολύ ήσυχα εκείνο το βράδυ. Ήσυχα και με ελάχιστους θαμώνες. Δηλαδή αν έμπαινε ξαφνικά κάποιος, τον έβλεπες κατευθείαν, χωρίς να τεντώσεις το λαιμό σου ωσάν καμηλοπάρδαλη , ή να γουρλώσεις τα μάτια σου σαν «άνθρωπος-φαινόμενο-στον-καναπέ-της-Όπρα». Τέλος πάντων, εμείς οι Κριοί είμαστε πολύ άμεσοι και δεν μας αρέσει ο πρόλογος κι οι σάλτσες, αυτός είναι κι ένας λόγος που λέμε αυτό που σκεφτόμαστε χωρίς να το σκεφτόμαστε για πολύ. Που μπορεί να στείλουμε ένα μήνυμα ή να πάρουμε τηλέφωνο να το πούμε χωρίς να  περιμένει ο άλλος. Ουρανοκατέβατα του έρχονται. Της τα ξεφουρνίζω και περιμένω να ακούσω τη διάγνωση. «Δεν το πιστεύω!», μου λέει, «τι αγένεια!!! Ξέχνα τον!», έκρινε κι αποφάσισε η miss Canella. Και τώρα η σειρά της, «ένα κοκτέιλ με καρύδα», ζητά από τον Πολυλογά (νέος μπαρμαν) και χαμογελάει σκανδαλιστικά.  «Τι συμβαίνει; Ποιος είναι; Πως είναι; Από πού είναι; Έχει αξάν;», τη ρώτησα με αγωνία.  «Αναγέννηση», απάντησε λακωνικά και τίναξε την πλούσια ξανθή χαίτη της. Τόσο άμεσα και χωρίς σάλτσες!  Ή μήπως είπε «αναζωογόνηση» ;

Λίγο μετά καταφθάνουν  η Ζωζώ με τη Μπέμπα. Είχαν λέει επαγγελματικό ραντεβού μέσα στη νύχτα… Εγώ τα έχω κόψει τα επαγγελματικά ραντεβού μέσα στη νύχτα κι αυτά με έχουν κόψει από τη μέρα βεβαίως…  Η Ζωζώ φορούσε φλάτ και τα μαλλιά της ήταν σγουρά. Το αποκάλεσε «περνάω καλά», αλλά εννοούσε «δεν έχω λόγια»... Κούναγε τα χέρια πέρα δώθε και δαγκωνόταν! «Μα γιατί δε το λες; Γιατί δε λες ποσο ευτυχισμένη είσαι;», τη ρώτησα, «μα…δεν έχω κάτι να πω!». Σε γενικές γραμμές η προβληματική της παρέας είμαι εγώ αυτή την περίοδο, που έχει πολλά να πει κι ακόμα περισσότερα να καταπιεί, και  με τα μαλλιά κοτσίδα (δεν θα αναλύσω τον συμβολισμό, it’s complicated). Μήπως τελικά όταν δεν έχεις «κάτι να πεις» έχεις πάθει  την «αναζωογόνηση;» και γι’αυτό «δεν έχεις λόγια»; Μήπως όταν έχεις κάτι προς συζήτηση, είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για κάποιο πρόβλημα; Δηλαδή αν ήμασταν όλοι όσο ευτυχισμένη είναι η Ζωζώ θα πίναμε το ποτό μας μουγκές; Όχι ότι συζητάμε μόνο για τα γκομενικά μας, αλλά ένα 80% της συζήτησης είναι σίγουρα ο προβληματικός της παρέας και ο γκόμενος/η γκόμενά του (αν είσαι γυναίκα, για τους άντρες το 5% αρκεί).

… Είναι εγωιστικό, αλλά την ευτυχία την κρατάς για τον εαυτό σου, δεν τη μοιράζεσαι. Τα προβλήματα και τα εμπόδια είναι που μοιράζεσαι, που συζητάς εξονυχιστικά μέχρι αηδίας και φορτώνεις και τους άλλους με το να λές-λές-λές! Και τότε οι φίλες σου βγάζουν τα συμπεράσματά τους, «α, είναι βλάκας!», «άσε τον! Δεν αξίζει!» και «τι ασχολείσαι παιδί μου; Εσύ είσαι για καλύτερα!»…κι εσύ δεν μπορείς να το συμμαζέψεις, ενώ ξέρεις ότι έχεις υπερβάλει λίγο και να μωρε, δεν είναι και τόσο κακός, απλά τα καλά, ξεχνάω να τα αναφέρω! Οπότε:

Αν είσαι άντρας, θα πρέπει να ξέρεις το εξής: Οι φίλες της κοπέλας σου ξέρουν 4 πράγματα για εσένα: Οτι η πρώην σου σε πήρε τηλέφωνο ενώ βλέπατε ταινία, ότι δεν της έκανες κάποιο χατίρι, ότι πάλι ξέχασες την επέτειό σας και ότι δεν απάντησες στο μήνυμα που σου έστειλε. Το ότι είσαι φανταστικός, υπέροχος, ευγενικός, τρυφερός δεν το ξέρουν…

Αν είσαι άντρας και δεν θες να σε πιάσουνε στο στόμα τους οι φίλες της, φρόντισε η κοπέλα σου να βγει χαρούμενη από το σπίτι της απόψε. Κατά προτίμηση με σγουρά μαλλιά…