Ποτέ τα Χριστούγεννα

Η Miss Kanela,  ήταν άφαντη για καιρό, είχε βουλιάξει μέσα στη σχέση της, αλλά δε φαινόταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη. Δε το είπε ποτέ δυνατά, αλλά εγώ ήξερα τι είναι αυτό που τη βασάνιζε. Γιατί η Miss Kanela είναι κι εκείνη Κριός και το 2013 θα ήταν η χρονιά που οι Κριοί θέλανε να χωρίσουν και να τα κάνουν όλα πουτάνα ακόμη και παραμονή Χριστουγέννων. Το θέλαμε. Αλλά μάλλον θα κρατιόμασταν όπως όλα δείχνανε.

Παρότι τα Χριστούγεννα, συνήθως οι άνθρωποι θέλουν να μένουν μαζί... κάποιες φορές σε πιάνει να θέλεις ή να πρέπει να χωρίσεις και να μη μπορείς να το καθυστερήσεις μέρα παραπάνω. Η Μεταλλαγμένη είχε βάλει προ καιρού deadline τα Χριστούγεννα. Αν τα πράγματα δε βελτιώνονταν, κι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι δεν έβαζε μυαλό, τότε θα έδινε ένα τέλος στον έρωτα που την έφερνε στην τρέλα. "Μέχρι τα Χριστούγεννα" έλεγε και τα Χριστούγεννα ήρθαν. "Δε θέλω να το συζητήσω!", έλεγε τώρα. Αυτό βέβαια κρύβει ένα δίχτυ ασφαλείας γιατί... Come on girl...ποιος χωρίζει μέσα στα Χριστούγεννα;

Απο τη μία θέλεις να δώσεις τόπο στην οργή, να περάσουν οι άγιες μέρες και μετά χωρίζεις με την ησυχία σου. Να μη κλαις κάτω απο το δέντρο - κακά τα ψέματα, πάντα κλαίει μια γυναίκα όταν χωρίζει ακόμη κι αν το να χωρίσει το θέλει όπως ο διάολος την παρθένα. Απο την άλλη, αν είναι να χωρίσεις, γιατί να μη το κάνεις μπαμ και κάτω και να περάσεις τις γιορτές έχοντας ξεφορτωθεί το βάρος; Γιατί να σε βρει ο νέος χρόνος αγκαλιά με κάποιον που έχεις ήδη αποφασίσει να χωρίσεις...απο την προηγούμενη χρονιά; Το λες και γρουσουζιά. Το λες και 7 χρόνια κατάρα στο βρακί σου.

Η Ζωζώ πήρε τη σωστή απόφαση. Χώρισε πριν τις γιορτές. Η Τζέν-τζέν δε θα το έπαιρνε απόφαση ποτέ. Όποιος πρόλαβε - πρόλαβε, απο του χρόνου οι χωρισμοί πάλι. Είναι αλήθεια. Κανείς δεν τολμά να χωρίσει μέσα στις γιορτές...

Εγώ είχα αφήσει πίσω μου εκείνο τον συνάδελφο, έχοντας βάσιμες υποψίες ότι είναι παντρεμένος με παιδί, γιατί αλλιώς πως θα μπορούσα να εξηγήσω το γεγονός οτι μου αντιστέκεται σε ασανσέρ μικρότερο από το σπίτι του σκύλου μου; Εκείνες τις ημέρες όμως, γνώρισα έναν Ισπανό ποδοσφαιριστή... Ο Ισπανός μου είχε πάρει τα μυαλά για τα καλά, αλλά πάντα υπάρχει ένα αλλά.

Μέχρι τότε, στα 25 μου χρόνια, είχα καταλήξει σε δύο βασικά συμπεράσματα για τους κεραυνοβόλους έρωτες. 1ο: Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι οι πιο δυνατοί έρωτες, πονάνε περισσότερο απο όλους και τελειώνουν πάντα άσχημα και 2ο: Τα Χριστούγεννα είναι ημέρες αγάπης και όχι βασανισμού. Ο χωρισμός και ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι και τα δύο συναισθηματικός βασανισμός και δεν επιτρέπονται αυτή την περίοδο του χρόνου.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά συναισθηματικές μαλακίες που σκέφτεσαι. Γιατί όταν δεν είναι καλοκαίρι και δεν είναι Χριστούγεννα, είναι η γιορτή του ενός ή του άλλου, η επέτειος, τα γενέθλια, κάποιος γάμος γνωστού, κάποια δύσκολη στιγμή, κάτι άλλο που θα φταίει και που θεωρητικά θα σε εμποδίσει να χωρίσεις. "Τώρα είναι σε δύσκολη φάση πως να τον αφήσω..." ή "έχει γενέθλια την άλλη εβδομάδα..." ή "μα θα κλείναμε χρόνο σε λίγες μέρες...". Αντιστρόφως ανάλογα, μην εμπιστεύεσαι έρωτα σε κάποιον όταν είσαι μεθυσμένος, μασκαρεμένος, μαυρισμένος, ή σε εορταστική διάθεση. Οι γιορτές τα κάνουν όλα να φαίνονται πολύ πιο ωραία απ'ό,τι είναι και μετά τραβάς τα μαλλιά σου. Για τώρα λοιπόν, "Ποτέ τα Χριστούγεννα". Παρότι οι ισπανοί ποδοσφαιριστές έχουν δυνατά πόδια. Και πολύ ωραία πλάτη. Και μυρίζουν μανταρίνι... Και διαβάζουν φιλοσοφία... Και πετάνε τα σκουπίδια. Και ποιος ξέρει και τι άλλο κάνουν καλά.

Άπαπα. Μακριά απο εμάς. Μια χαρά είμαστε ανέραστες με τα αφόρετα πρωτοχρονιάτικα κόκκινα βρακιά μας.

Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;

Περπατούσαμε με τη Τζέν-τζέν και μου εξιστορούσε πως πέρασε το Σαββατοκύριακο. Ήταν σπίτι με Αυτόν Που Συμπαθούμε Όλοι και έβλεπαν ταινία. Μάλιστα, επειδή τα νεύρα της ήταν τεντωμένα, δεν άντεχε να δει ούτε δράμα, ούτε κοινωνικό, ούτε αισθηματικό. Τίποτα που εμπεριέχει το "ρίσκο" της στεναχώριας. Έτσι, διάλεξε ένα καρτούν. Καημένη Τζέν-τζέν. Δεν ήξερε... Οτι το ρίσκο της στεναχώριας υπάρχει πάντα και παντού.

Η Τζέν-τζέν ήταν αγανακτισμένη, νευριασμένη, επειδή ένα παιδικό έργο την έκανε να κλάψει. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι τα περισσότερα παραμύθια κρύβουν μια δυστυχία, πως έτσι σχεδιάστηκαν να είναι τα παραμύθια. "Ε όχι λοιπόν!", τσίριξε με υστερία καθώς διασχίζαμε την πλατεία Εσπερίδων. Όλα γύρω μας στολισμένα, για τα Χριστούγεννα. "Γιορτινά", αλλά για κάποιους τόσο καταθλιπτικά, τα Χριστούγεννα. "Ε όχι! Γιατί να πεθάνει ο Μουφάσα;!" φώναξε με όλη της τη δύναμη. Ο θυμός στη φωνή και το βλέμμα της με τρόμαξαν. Την ήξερα πάνω απο δέκα χρόνια κι όμως ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πληγώθηκε βλέποντας το lion king.

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, ότι τα παραμύθια κρύβουν δυσάρεστα γεγονότα. Αν δε μπορεί να υπάρξει ούτε στα παραμύθια η πραγματική ευτυχία, τότε που μπορεί να υπάρξει; Η ορφανή Χιονάτη, η κακοπαθημένη Σταχτομπούτα... Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Κοκκινοσκουφίτσα ήταν κορίτσι με διανοητικά προβλήματα επίσης. Και ας μη ξεχνάμε βέβαια οτι ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, σα να μη τους έφτανε η πείνα και η φτώχεια τους, φαγώθηκαν από μια παλιόγρια Κανίβαλο. Γιατί να πεθάνει λοιπόν, ο Μουφάσα;

Γιατί άνθρωποι που αγαπιούνται δεν καταφέρνουν ποτέ να είναι μαζί. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν και πέρασαν μαζί μια ζωή, καταλήγουν να μισιούνται θανάσιμα. Και για να φτάσουμε στο θέμα επιτέλους, δύο ερωτευμένοι που είναι μαζί, καταφέρνουν να είναι δυστυχισμένοι αντί να χαίρονται την αγάπη τους, από ζήλια, μανία, ανασφάλεια. Αλλά αγάπη που τρέφεται από τέτοιο δηλητήριο δε μπορεί να ζήσει για πολύ. Το "για πάντα" είναι χαμένη υπόθεση ούτως ή άλλως. Το ζητούμενο στη ζωή είναι να είμαστε ευτυχισμένοι για όσο περισσότερο μπορούμε. Για την πλειοψηφία των ωρών της ημέρας και των ημερών της βδομάδας. Το "για πάντα" ξεχάστε το! Ο στόχος είναι το "όσο πιο πολύ γίνεται".

Τα παραμύθια δεν είναι βγαλμένα απο τη ζωή, αλλά απο τη φαντασία. Μόνο που η φαντασία είναι ανθρώπινο γνώρισμα και εγκλωβίζεται σε ανθρώπινα συναισθήματα και σκέψεις. Μην πιστεύετε στα παραμύθια. Μην πιστεύετε στην τέλεια σχέση, στον τέλειο γάμο, στο τέλειο σεξ, στον τέλειο γκόμενο. Μην έχετε αυταπάτες. Στη ζωή, η Χιονάτη τρώει το μήλο, δηλητηριάζεται και πεθαίνει. Η Ωραία Κοιμωμένη είναι εγκεφαλικά νεκρή. Η Σταχτομπούτα φοράει ίδιο νούμερο παπούτσι με τον μισό γυναικείο πληθυσμό, άσε που καμία κολοκύθα δεν έγινε ποτέ πόρσε και καμία πωλήτρια δε χαρίζει Lοuboutin. H Ποκαχόντας πέθανε απο γρίπη, η Κοκκινοσκουφίτσα έχει το χειρότερο τέλος απο όλες, ντρέπομαι και να το γράψω. Φαντάζομαι έχετε δει το "μη αναστρέψιμο" με τη Μόνικα Μπελούτσι, οπότε το ξέρετε ήδη...

Ο Μουφάσα πέθανε και το ξέρουμε όλοι.

Το Γενέθλιο & το Ροκ εν Ρολ του Τόνι

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της καρδιάς, είναι η κακή της όραση. Η ανθρώπινη καρδιά δε βλέπει καθαρά. Έχω φίλους που είναι βαθιά και πιστά ερωτευμένοι μεταξύ τους για χρόνια και δε το παραδέχονται ούτε στον εαυτό τους. Έχω γνωστούς, που δε βλέπουν ότι ο δρόμος που διαλέγουν δεν οδηγεί πουθενά. Και κάποιους άλλους, που δεν αντιλαμβάνονται την σημαντικότερη αξία της ανθρώπινης ύπαρξής τους, που είναι η αξιοπρέπεια. Η καρδιά δε τα βλέπει όλα αυτά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Έχει και πρόβλημα με το στόμα. Η καρδιά δεν ελέγχει το στόμα με αποτέλεσμα αυτό να ανοίγει και να εκτοξεύει ασυμμάζευτες χοντράδες. Όλα αυτά συμβαίνανε, ενώ είχαμε μαζευτεί να γιορτάσουμε τα γενέθλια του Mr.LovaLova.

Ο mr.LovaLova ήρθε σχεδόν τελευταίος. Στην αρχή όλα έμοιαζαν βαρετά και κάπως «προγραμματισμένα». «Τα 33 είναι τα νέα 23!», του είπα τρυφερά, παρότι είχα σκεφτεί πολύ πιο έξυπνες και πρόστυχες ατάκες. Η Τζέν-τζέν ήταν απούσα για άλλη μια φορά. Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι έψαξε όλες τις ακριτικές περιοχές της Αττικής, εντόπισε τους εορτάζοντας και βρήκε τον πιο μακρινό φίλο του που εορτάζει για να πάνε εκεί. Μεθοδικός αποσυντονισμός, ύπουλος και έξυπνος. Η Ρούνι – ρούνι είχε πάθει εκνευρισμό. Ξεκινούσε να έρθει στη γιορτή και όλο κάτι προέκυπτε και την εμπόδιζε να φτάσει. Ένιωθα λίγη μοναξιά, γιατί ούτε η Ντράνα είχε καταφέρει να έρθει. Ο Dexter είχε βάλει τα καλά του και φούσκωνε μπαλόνια και η Ζωζώ με τη Μικρή ζωγράφιζαν κι έγραφαν πάνω σε αυτά.

Σε λίγο καταφθάνουν δύο αρσενικά πιπίνια, φίλοι της Ζωζώ και σχεδόν ταυτόχρονα το Μπούτι, φίλη του Dexter. Το Μπούτι πολιορκήθηκε από τα πιπίνα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ήταν κι αυτό, «αυτονόητο», όταν ντύνεσαι Μπούτι, το πράμα πάει από μόνο του. Η φρεσκοχωρισμένη Ζωζώ είχε βρει τον εαυτό της  ξανά. Πέρλες, στρας και κρύσταλλα σβαρόφσκι κρεμόντουσαν από το κορμί της, καθώς το κουνούσε αλά Μπιγιονσέ, όπως παλιά. Η Ψυχολόγα ήταν αψυχολόγητα απασχολημένη με το candy crush και η Μπέμπα ήρεμη, όπως η θάλασσα πριν την καταιγίδα. Ένιωθα όλο το βράδυ ότι κάποιον περιμένουμε, για να γίνει χαμός. Ποιος λείπει από το κόνσεπτ για να ανάψουνε τα αίματα;

Πάνω που σκεφτόμουν ποιος, έρχεται και ο Tony. Βγάζει μπουφάν και σκούφο με μια γρήγορη χορευτική κίνηση και πάνω στη στιγμή, μπαίνει rock&roll κι ο Tony ο χορευταράς αρχίζει να πετιέται μία δεξιά, μια αριστερά, να πειράζει τα κορίτσια, να κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό του, γύρω από τα κορίτσια, πιρουέτες, να με πετάει από δώθε, να με αρπάζει από κείθε. Κι έτσι άρχισε ο χορός. Όπως έχω πεταχτεί πάνω στον τρελό χορό μου και το μαλλί μου κρύβει τα μάτια (όχι τα μάτια της καρδιάς, αλλά τα πραγματικά μου μάτια…) φυσάω δυνατά, τινάζω το κεφάλι προς τα πίσω όλο τσαχπινιά και ποιον βλέπω μπροστά μου; Τον Δούκα le Dik. Δηλαδή, μπορούσα να δω τον Κακό Λύκο, ή ακόμα και τον Γλυκοπατάτα, και να μη μου κάνει εντύπωση. Ο Tony με ξανατραβάει κοντά του για ακόμη μία σβούρα, τα πόδια του πετάγονται έξαλλα σαν άγριες φωτιές, προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι να κοιτάξω καλύτερα, μήπως δεν είδα καλά; Μήπως με πείραξε το ποτό; Ο Tony όμως είναι ασυγκράτητος, απλώνει τα χέρια, με ξανατραβάει κι απότομα με πετάει στον αέρα. «Είδαν όλοι το βρακί μου, δεν παίζει να μη το είδαν όλοι…», σκέφτομαι και κατά την προσγείωση γλιστράω και με περνά κάτω από τα πόδια του. Με σιξοκλόκ περνάει το πόδι του πάνω από το κεφάλι μου και… «ΣΤΟΠ!», του ουρλιάζω ενώ οι παλμοί της καρδιάς μου μού έχουν προκαλέσει δύσπνοια πλέον. «ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!», του λέω και γυρίζω επιτέλους να κοιτάξω, πριν το βγάλω ανακοίνωση και ταραχτεί ο κόσμος. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω τον Dik να αρπάζει από τα μαλλιά τη Ζωζώ και κάτι να της λέει. Τρέχω στο τραπέζι να αρπάξω τα τσιγάρα μου κι είμαι αποφασισμένη να πάω κατά εκεί, αλλά μέχρι να το κάνω, έχουν εξαφανιστεί. «ΠΟΥ ΕΙΝΙΑ Η ΖΩΖΩΩΩΩ;?» ξεφωνίζω σε όλους κι η γλώσσα μου ροδάνι δεν προλάβαινε να εξηγήσει γιατί τόση αγωνία; Τρέχω σα τρελή στην τουαλέτα, πιάνω στα πράσα και πάνω στο κατούρημα διάφορους άλλους θαμώνες, ουστ κι αυτοί, τρέχω στον επάνω όροφο, ένας σερβιτόρος που με έχει δει να πατάω επι πτωμάτων και με λύσσα κρουέλα ντεβίλ να ανοίγω πόρτες, με πλησιάζει και για να με σταματήσει ρωτάει «την τουαλέτα ψάχνετε;». Αι στον κόρακα κι εσύ, πανάσχετε! Από εσένα περίμενα να μάθω που είναι οι τουαλέτες! Α ρε κακομοίρηηηηη και να ήξερες. «Όχι, Τις έψαξα πριν. Άνθρωπο χάσαμεεεεε!».

Κατεβαίνω σαν αφηνιασμένο άλογο τις σκάλες, φοράω τακούνια, με τσακίζουν και με εμποδίζουν επομένως περπατάω με τα πόδια ανοιχτά σα καβούρι και σχεδόν κουτσαίνοντας πετάγομαι στο δρόμο ξεμπράτσωτη και καταιδρωμένη. Ο Le Dik είναι εκεί και ετοιμάζεται να φύγει, αλλά η Ζωζώ άφαντη. Σα να άνοιξε η γη και την κατάπιε…

Λίγο μετά βλέπω μια απέραντη λάμψη να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν η Ζωζώ κι οι πέρλες της με τα πιπίνια. "Δε θα αφήσω τίποτα να μου χαλάσει τη διάθεση!", είπε. Ξεφύσηξα και η βραδιά συνεχίστηκε. Γράψαμε ιστορία. Ήμασταν όλοι σα να μας βάρεσαν ενέσεις αδρεναλίνης. Κι ήταν η πρώτη φορά στα χρονικά, που αφήνουν άνθρωποι 50 ευρώ πουρ μπουάρ…Δε συζητώ για το λογαριασμό. Τύφλα όλοι εκτός από τη νηφάλια Μπέμπα, που ήταν η μόνη σε θέση να μου αφηγηθεί όσα έγιναν μετά την αποχώρησή μου, την οποία δε θυμάται κανείς αλλά ούτε κι εγώ. 

Οι έρωτες ξανάρχονται...

Όπως συμβαίνει συνήθως, όταν πια έχεις χάσει κάθε ελπίδα να ερωτευτείς ξανά, ξαφνικά… η τύχη σου αλλάζει. Σηκώνεσαι πιο νωρίς το πρωί, χαμογελάς, ενώ πηγαίνεις στη δουλειά, λες καλημέρα σε όλους, ακόμα και στο πεζοδρόμιο. Ανυπομονείς να φτάσεις στο γραφείο. Τον συναντάς στο διάδρομο, σε κόβει από πάνω μέχρι κάτω, χαμογελάει, κάνει κάποιο σχόλιο του τύπου «ίσιωσες τα μαλλιά σου» ή «έχεις βαφτεί ωραία σήμερα» ή «δεν ήσουν στο γραφείο πριν, σε έψαχνα…» ή ακόμα και «άλλαξα το ωράριό μου για να κάνουμε εκείνη τη δουλειά μαζί…». Και από εκεί που αναζητούσες ένα απλό φλέρτ, κοντεύεις να βρεθείς κεραυνοβολημένη. Αν δεν είσαι ήδη δηλαδή, γιατί και εννέα ώρες μετά, που επιστρέφεις στο σπίτι, συνεχίζεις να χαμογελάς και αφηρημένη να καλημερίζεις…

Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ στο Pere Ubu, με τη Fragulitsa και τη Tamaroushka. H Tamaroushka, πρώην συνάδελφος, δεν άργησε να με ρωτήσει, «τι νέα από εκεί; Εδώ όλα καλά».  Ήταν εκείνη η περίοδος πίεσης, που δεν είχα χρόνο να κοιταχτώ στον καθρέπτη, αλλά όλοι μιλούσαν για εκείνο τον ωραίο τύπο στη δουλειά. Εκείνον, που ως συνήθως, στην αρχή δεν είχα παρατηρήσει. Ξεκινάω με την περιγραφή μου, κάπως έτσι, «εκείνο το μελαχρινό ψηλό παιδί…». Η Tamaroushka νομίζει ότι καταλαβαίνει και μου απαντά «είναι παντρεμένος με παιδί!». Ναι, ξέχασα να πω ότι εκείνη την περίοδο ήταν όλοι παντρεμένοι με παιδιά, ακόμη κι εκείνοι που εκ πρώτης έμοιαζαν με γκέι. Μετά από αυτό το σχόλιο, όχι απλώς δεν παρατηρούσα αυτό τον τύπο, αλλά μάλιστα τον απέφευγα.

Εκείνος πάλι, δε με απέφευγε καθόλου και όλο κάπως τα έφερνε η μοίρα να δουλεύουμε μαζί. Κι ένα πρωί, η Tamaroushka μου έγραψε ότι έκανε λάθος, ο τύπος αυτός δεν είχε παιδί, ούτε ήταν παντρεμένος. Κι εγώ της απάντησα, «τελικά, δεν είναι ούτε ψηλός…». Ίσως να τον είχα παρατηρήσει λίγο καλύτερα στο ενδιάμεσο, υποσυνείδητα πάντα. Όπως όλοι γνωρίζουμε βέβαια, εμένα δε μου αρέσουν οι ψηλοί ούτως ή άλλως.

Ξανά στο Pere Ubu λοιπόν, 4 εβδομάδες μετά. Η Ζωζώ, η Μπέμπα, ο Tony και ο Mr.Lovalova, νομίσανε ότι έπαθα εγκεφαλίτιδα. «Τι χαμογελάς συνέχεια;», ρώτησε η Ζωζώ έξω φρενών. «Μα…να…τι…». Ο Mr.LovaLova μπήκε στο νόημα αμέσως. «Δε σε πιστεύω! Άντε πάλι!». Πάλι; Μα γιατί; Εγώ θα έλεγα ότι έχει να πετάξει πεταλουδίτσα στο στομάχι μου καμιά διετία τουλάχιστον. Υπήρχε όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην όλη ιστορία. Όπως είμαι ταγμένη να μην κάνω φιλίες στη δουλειά, έτσι, οι φιλίες που ανέπτυξα τα χρόνια που δουλεύω, με συναδέλφους που συμπαθούσα, άρχισαν μετά την αποχώρηση κάποιου μας από την εταιρεία, όπως έγινε με τη Frangulitsa και την Tamaroushka… έτσι, έρωτας και δουλειά είναι αδύνατο να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο. Γιατί πάνω από όλα, είμαστε ψυχαναγκαστικά ζώδια εμείς οι Κριοί.

Ο Godzilla, συνάδελφος με ειδικότητα τα ζώδια, μου το είπε ξεκάθαρα. Οι πρώτοι επτά μήνες του 2014 θα είναι βασανιστικοί για τους Κριούς. Ενώ το 2013 ήταν ένα συνεχές πάρτι ε; Δηλαδή πόσο ακόμα πρέπει να ταλαιπωρηθούμε γαμώ τις Κατσίκες του ζωδιακού;

Όταν όλα είναι χιονισμένα

Αυτή τη φορά το ημερολόγιο θα έμοιαζε με παιδική έκθεση.

Όταν όλα είναι χιονισμένα νιώθω χαρούμενη. Μισώ το κρύο αλλά μου αρέσει να κοιτάζω απο μέσα το λευκό που καλύπτει τα γύρω σπίτια. Αγαπάω το τζάκι και το ζεστό τσάι. Βασικά το τσάι δε μου αρέσει και τόσο, αλλά μου αρέσουν οι ήχοι που κάνει. Βρρρ βρρρ και το νερό βράζει. Φρρρρ το ρίχνω στο φλιτζάνι. Γκλίν γκλίν το κουταλάκι που ανακατεύει τη ζάχαρη. Μου αρέσει που είναι ζεστό και μου ζεσταίνει τα χέρια καθώς το κρατάω. Απο γεύση δε λέει τίποτα σπουδαίο βέβαια. Αλλά θα το αντέξω.

Το λαπ τοπ μου είχε χαλάσει και έξω έκανε κρύο. Όμως έλειπε το χιόνι. Μου φάνηκε οτι έκανε τόσο πολύ κρύο που πραγματικά η απουσία του χιονιού ήταν περίεργη. Εύκολα μπορούσες να φανταστείς εκείνο το βράδυ, οτι εσύ είσαι μέσα στα ζεστά κι έξω χιονίζει. Σάμπως θα το έβλεπες; Είχε σκοτεινιάσει απο τις 5. Με ζεστό τσάι, άγευστο μεν, αλλά που μυρίζει ωραία, έβλεπα ταινία με τη Ντράνα. Άλλο ένα ζευγάρι ερωτευμένο μέσα στη δυστυχία του  και δυστυχισμένο μέσα στον έρωτά του. Στην πραγματική ζωή είναι όλα χειρότερα βέβαια, γιατί λείπει και το χιόνι κι η ατμόσφαιρα και λείπουν πολλά γενικότερα. Η Ντράνα πολλές φορές ζούσε, μιλούσε, ντυνόταν, κινούταν σα να πρωταγωνιστεί σε ταινία και όχι σα να ζει όπως εμείς οι υπόλοιποι. Μιλούσε για ανθρώπους σα να επρόκειτο για ήρωα απο ταινία κι όχι για έναν απλό καθημερινό μαλάκα. Έκανε τον πόνο σου να φαίνεται "περαστικός", καθώς εσύ βιαζόσουν να πας στην επόμενη σκηνή, να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Κάποιες φορές αυτό έπιανε και κάποιες άλλες όχι. Κάποιες φορές που έκλαιγε η Τζέν-τζέν το "βάλε λίγο κραγιόν να σου φτιάξει η διάθεση" ήταν αρκετό, κάποιες άλλες όχι.

Τώρα τα κλάματα περάσανε κι η Τζέν-τζέν είχε μετοικίσει στη φωλιά αυτού που Συμπαθούμε όλοι. Μαύρα μάτια κάναμε να τη δούμε. Με τη βαλίτσα στο χέρι πήγαινε κι ερχόταν μα ακόμη κι όταν ερχόταν δε το ήξερε κανείς, δε την έβλεπε και δε την άκουγε κανείς. Ακόμη κι η Μπέμπα που ζούσε στο ίδιο σπίτι, δεν κατάφερνε να συναντηθούν.

Η Ζωζώ έλειπε σε business trip στη Μαδρίτη. Το είχε ρίξει στο φαί, γιατί ήταν λίγες οι μέρες και πολλά τα τάπας. Συνάμα όμως, η λαιμαργία προερχόταν απο τον χωρισμό με τον Δούκα le Dik. Ήταν ένας χωρισμός που ξεχείλιζε φαγητό. "Είναι πολλά τα τάπας..." είπε η Ζωζώ. Σε αντίθεση με τη Ντράνα, η Ζωζώ δε ζούσε πια μέσα σε ταινία, είχε προσγειωθεί στην πραγματικότητα και μέσα στην τσάντα είχε πάντοτε δυο-τρεις ενέσεις λογικής, για εκείνες τις στιγμές που η τρέλα σου ξαναχτυπά την πόρτα.

Το δικό μου πρόβλημα αυτή την περίοδο δεν ήταν ούτε κάποιος γκόμενος και περιέργως ούτε η Τζέν-τζέν. Είχα φάει το δικό μου κολληματάκι με τη Μπέμπα. Με τη Μπέμπα πάντα περνούσαμε ωραία γιατί δεν κάναμε τα συνηθισμένα. Ακόμη κι όταν δε μπλέκαμε σε περιπέτειες και φαινομενικά κάναμε κάτι συνηθισμένο, όπως πχ να πάμε για καφέ, πάντοτε συζητούσαμε για μη συνηθισμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα, για τους εξωγήινους. Με κανέναν άλλον άνθρωπο δε θα συζητούσα ποτέ τους εξωγήινους. Ούτε φυσικά θα έκανα αυτά που κάνω με τη Μπέμπα. Όλα όμως χάλασαν όταν η Μπέμπα μεγάλωσε ενώ εγώ έμεινα ακόμα ζαβό παιδί.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω την έκθεσή μου, σα παιδί. Κι όταν έχει χιόνια μου αρέσει πολύ.H Mπέμπα μοιάζει με το χιόνι. Η Ντράνα έχει σκουλαρίκια και κραγιόν κι εγώ έχω Μπέμπα. Αλλά εκείνο το βράδυ δε χιόνισε. Δε χιόνισε ούτε το επόμενο, ούτε το παρεπόμενο... Κι η Μπέμπα δεν έπαιζε πια μαζί μου. Η ζωή είχε γίνει πολύ πολύ βαρετή και δεν έμοιαζε καθόλου με ταινία. Καλοί κι οι έρωτες, αλλά σα τις περιπέτειες με τη Μπέμπα δεν έχει...

ΣΕΣΟΥΑΡ ΓΙΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΥΣ

Έχεις σκεφτεί ποτέ, γιατί όταν οι γυναίκες χωρίζουν, κάνουν, συνήθως, μια αλλαγή στα μαλλιά;

Οι σχέσεις είναι σα τα μαλλιά. Ξεκινάνε από το λούσιμο. Τα τραβάς, τα τραβάς, μέχρι να βρεις έναν άνθρωπο να μονιάσεις. Προσοχή μεταξύ του κενού «μονιάσεις» και «μονάσεις». Ανάμεσα στους πολλούς άνδρες και τις πολλές τούφες (ανάθεμα κι αν ήξερες πόσες τρίχες έχεις χάσει)  αρχίζεις να ξεμπερδεύεις μέχρι να καταλήξεις στον ένα και μοναδικό. Κι ύστερα, αρχίζει σταδιακά το στέγνωμα…

Λίγο πριν το απόλυτο στέγνωμα εμφανίζεται μπροστά σου το τέλειο αποτέλεσμα. Το μαλλί κάθεται τέλεια. Αλλά είναι αυτό το «ενδιάμεσο» στάδιο που δεν κρατάει πολύ. Όπως και το χτένισμα στο κομμωτήριο. Σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο είναι που οι σχέσεις είναι τέλειες. Έχει περάσει η πρώτη κρυάδα, που λούζεις τον άλλο με ψεματάκια για να τον εντυπωσιάσεις. Η αμήχανη στιγμή που επειδή δε γνωρίζεστε αρκετά θα πεις καμιά χοντράδα του τύπου «πωπω δε τους πάω καθόλου τους Αγρινιώτες…» και σου αποκαλύψει ότι ο παππούς του έχει φάρμα κάπου έξω από το Αγρίνιο. Έχει περάσει και το πρώτο σεξ της αγαρμποσύνης. Τώρα ζεις τον απόλυτο έρωτα, χαμογελάς, έχεις πεταλούδες στο στομάχι κοκ.

Το ενδιάμεσο στάδιο, εκεί δηλαδή που δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μαλλί, αλλά φαίνεται σα χτενισμένο και κάθεται τέλεια, όλα σου φαίνονται γαμάτα. Και φυσικά περνάει πολύ γρήγορα αυτό. Λίγο μετά το μαλλί φουντώνει, ηλεκτρίζεται και δεν κάθεται όπως πριν. Η μπούκλα πέφτει, το ίσιωμα κατσαρώνει κι η σχέση στραβώνει. 

Η Τζέν-τζέν βρισκόταν στο ενδιάμεσο στάδιο, δηλαδή στα μέλια. Και δε χρησιμοποιούσε σεσουάρ, άφηνε το μαλλί να στεγνώσει από μόνο του. Κι έτσι όλα θα διαρκούσαν περισσότερο. Και σε αυτό το σημείο, η Ρούνι-ρούνι κι εγώ αποφασίσαμε να της κάνουμε δώρο ένα πιστολάκι μαλλιών, πριν παγώσει το κεφάλι της και τη βρει κανένα κακό.

Η κρίσιμη στιγμή μιας σχέσης είναι αυτό που λέμε...όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Και τότε έχεις δύο επιλογές: Είτε να το ξεμπερδέψεις με πολλή υπομονή είτε να το κόψεις. 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ;

Τις τελευταίες μου εξόδους τις είχα μισήσει και δεν ήμουν η μόνη. Η Μπέμπα κι εγώ είχαμε πλέον ξενερώσει τη ζωή μας. Μπαίναμε μέσα στο μπαρ, υποκρινόμενες ότι πρόκειται να περάσουμε ωραίες στιγμές όπως παλιά. Στα δέκα λεπτά η ελπίδα είχε χαθεί. Και επάνω στο τέταρτο, στρίγγλιζα «Ποιοι είναι όλοι αυτοί;», με μια αγανάκτηση που ποτέ δεν έχω νιώσει ξανά. Είναι σα να μπαίνεις σπίτι σου με χαρά και ξαφνικά να αντικρίζεις ένα σωρό αγνώστους, να πίνουν από το καφέ σου και να τρώνε από το κέηκ σου. Να κάθονται με τις κωλάρες τους στους καναπέδες που χρόνια τώρα έχεις επενδύσει, σφηνάκι-το-σφηνάκι. «Ποιοι είναι όλοι αυτοίιιιιιιιιι;» τσίριξα άλλη μια φορά κι έφυγα, δίχως να παραγγείλω.

Στη δεύτερη απόπειρα εξόδου, πήρα ένα ποτήρι κρασί. Κοίταζα γύρω μου, το μάτι γυάλιζε όπως τα ανυπόμονα κοριτσάκια στα ιαπωνέζικα μάνγκα. Ήλπιζα ότι κάπου θα δω ένα γνωστό πρόσωπο. Όχι ένα συγκεκριμένο, αλήθεια σας το λέω, το ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό. Δεν έψαχνα κάποιον συγκεκριμένο. Αλλά μόνο έναν γνωστό. Μια γνωστή φάτσα. Έναν από τους παλιούς θαμώνες. Έστω, κάποια αντιπαθητική συμμαθήτρια που κατά καιρούς θα συναντούσαμε εκεί μέσα.

«Ποιοι είναι όλοι αυτοί;», αναρωτήθηκα και πάλι. Που πήγαν οι γνωστοί; Που πήγαν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που γνωρίζαμε; Που πάνε και δε τους βλέπουμε ποτέ; Που είναι οι λόκαλς; Η Μπέμπα συμφώνησε. Υπήρχε μια σκοτεινή σκευωρία πίσω από όλο αυτό το χάος. Όπως όταν έχεις πάθει αμνησία και δε θυμάσαι ούτε ποιος είσαι και νιώθεις αμήχανα και απελπισία που δεν αναγνωρίζεις κανένα πρόσωπο. Έτσι κι εμείς, δεν αναγνωρίζαμε κανέναν. Ξένο σώμα. Να έχουν μπατιρίσει όλοι αποκλείεται, άρα; Κάπου αλλού μαζεύονται. Αλλά που; Και άραγε, είναι όλοι μαζί;

Που είναι ο Πρόεδρος και η Thinkerbell? Που είναι ο Mr.Green Eyes, η miss Kanela, η Κλανίτσα… Που είναι ο Οέο και ο Μarco; Που πήγαν η μικρή μουσούδα; Και που στο καλό κρύβονται οι Ρούληδες;

Πάνω στην ώρα ήρθε ένα κλιμάκιο από Ρούληδες, ποτισμένοι σίγουρα από Λεξοτανίλ. Ούτε τα μπουφάν τους δεν έβγαλαν κι έφυγαν. Ο LovaLova από τότε που έκοψε το κάπνισμα – πάει καιρός- δεν κουνάει πιά τόσο ρυθμικά τους ώμους. Ο Tony…αχ αυτός ο Tony. Όλη μέρα σπίτι, έτρωγε παγωτό και δεν ήταν από ερωτική απογοήτευση, αλλά από… αμυγδαλές. Η Μεταλλαγμένη (Τζέν-τζέν) ούτε τολμούσε να πατήσει το πόδι της χωρίς τη συνοδεία Αυτού που Συμπαθούμε Όλοι και οι Dicks απολάμβαναν τη νέα τους φωλίτσα, σπάνια τους βλέπαμε πια.

Ήπια το κρασί μονοκοπανιά κι έδειξα στη Μπέμπα την πόρτα της εξόδου. «Έχουμε βαλτώσει», είπε η Μπέμπα, ενώ άνοιγε το βήμα για να απομακρυνθεί όσο το δυνατό ταχύτερα από το άγνωστο μέρος. Στο αποκορύφωμα αυτού του δράματος, να σημειωθεί πως ούτε καν η Κουτσομπόλα ήταν πια εκεί. Μάλιστα. Η Κουτσομπόλα, που δεν έλειπε ποτέ και δεν της ξέφευγε ποτέ τίποτα, είχε φύγει από το pere ubu δια παντός. Λες να ήταν με όλους τους άλλους; Λές κι η εκείνη να ήταν στο άλλο μέρος που εμείς δε γνωρίζαμε;

Κι έτσι περάσαμε απο το "Ποιοι είναι όλοι αυτοί;" στο "Που είναι όλοι οι άλλοι;"...

Ένας «φανταστικός» γάμος

Εκείνο το βράδυ δεν είχα διάθεση να βγω έξω. Δεν είχα διάθεση να δω κανέναν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η κρίση επιβάλλει Ρούνι-ρούνι κεκλεισμένων των θηρών.

Αρχίσαμε να απαριθμούμε πάλι τις συμμαθήτριες που αρραβωνιάζονται-παντρεύονται το επόμενο τρίμηνο-εξάμηνο. Η Ρούνι-ρούνι κατέληξε «Πρέπει να αλλάξουμε χαρακτήρα…να γίνουμε πιο συγκαταβατικές… πιο…παθητικές…πιο…». Μαλάκες. Ναι, να αφήνεις τον άντρα να σε πιάνει μαλάκα. Να τα σκατώνει όλα και να του λες «ναι αγάπη μου». Να είσαι υποχωρητική πάντα, είτε φταις είτε όχι. «Αυτές παντρεύονται!». Γιατί να τα ανεχτείς όλα αυτά; «Για να έχεις ένα καλό γάμο…». Α, ώστε δε φτάνει να έχεις γάμο, αλλά μάλιστα πρέπει να είναι και «καλός». Τι ορίζει έναν καλό γάμο λοιπόν; Η αγάπη; Ο έρωτας; Μήπως το χρήμα; «Ο συνδυασμός…». Αχα! Το πακετάκι της Τζέν-τζέν. Όχι αυτό που διαθέτει η ίδια, γιατί το έχουμε δεδομένο ότι οι φίλες μου έχουν το πακετάκι τους… Το πακετάκι που πρέπει να έχει ο άλλος για να ταιριάζει με το δικό σου.

Το μισώ το πακετάρισμα σας το είπα; «Υπάρχει κι η περίπτωση του να είσαι τόσο πλούσια, που να μη σε νοιάζει να πάρεις κι ένα ξεβράκωτο. Όλα για την αγάπη…». Σκέφτηκα. «Ωστόσο, εμείς ούτε συγκαταβατικές είμαστε, ούτε τόσο πλούσιες. Οπότε τι μας μένει;», τη ρωτώ, ούσα σίγουρη ότι έχει πιάσει το νόημα. Τι μας μένει; «Το ράφι!».

Έπιασα το ξεσκονόπανο κι άρχισα να καθαρίζω τη βιβλιοθήκη μου, η οποία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε ένα βιβλίο του Εβρέ Μπαζέν «Με την οχιά στο χέρι». Εκεί μέσα, δε μπορείς να φανταστείς τι γίνεται. Αν το διαβάσεις ξεκλειδώνεις ένα κόσμο, που εξηγεί όλα τα κατάλοιπα των ανδρών, τα οποία τους δημιουργούν οι μανάδες τους. Να, ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα στο γάμο. Ουσιαστικά, πρέπει να μπορείς να γίνεις η μάνα κάποιου, όταν αποφασίζεις τον γάμο ως οικογενειακή κατάσταση και μαγαρίζεις και το βιογραφικό σου. Ακους; "Οικογενειακή Κατάσταση". Γιατί το λέμε "άγαμος" κι όχι "κακογαμημένος; μπακούρης; μαγγούφισσα;" ή "εργένης, ευτυχισμένος άνθρωπος χωρίς υποχρεώσεις", ή "παιδί χωρισμένων γονιών με πολλά ψυχολογικά που ψάχνει τη μια μοναδική αγάπη που κρατάει για πάντα - με ροζ fonts". Αυτός ο μαλάκας είμαι εγώ. Αυτή η περιγραφή μου ταιριάζει τέλεια στα προσωπικά μου. Ένας Κριός ντίπ για ντίπ ρεζίλης του είδους μου.

 Η Ρούνι-ρούνι έκατσε σιωπηλή μασουλώντας τα πατατάκια που μου είχε φέρει για να μου φτιάξει η διάθεση. Έφαγε και τη σοκολάτα που μου είχε φέρει για να μου φτιάξει η διάθεση. Ήπιε και το χυμό που μου είχε φέρει για τον ίδιο λόγο. Εμένα βέβαια δε μπορούσε τίποτα να μου φτιάξει τη διάθεση, γιατί επηρεαζόμουν βαρύτατα από την έκλειψη της σελήνης, το έλεγαν όλοι οι Αστρολόγοι πάνω στη Γη.

Τι να τον κάνεις το γάμο, αν δεν είσαι έστω και λίγο θετική, στην ιδέα του ότι θα γίνεις «μάνα». Για αρχή, θα πρέπει να γίνεις η μάνα του άντρα σου. Δεν τίθεται ερώτημα για μητρικό ένστικτο. Ή το έχεις, ή δε το έχεις. Κι άμα δε το έχεις, τότε πρέπει να βρεις άντρα ορφανό, που ξέρει να μαγειρεύει και του αρέσει το σίδερο. Επίσης, βγάζοντας το σκύλο βόλτα πετάει και τα σκουπίδια, κι όταν γυρίσει από τη βόλτα, μυρίζει υπέροχα- συνάμα αντρίκια- και κάνετε έναν έρωτα όλο τρέλα- αλλά μέσα στην τρυφερότητα σου ρίχνει και καμιά στον κώλο. Κι επειδή αυτός ο άνδρας δεν υπάρχει και άρα ούτε ο γάμος αυτός μπορεί να υπάρξει, κι αν είσαι σαν εμένα, δηλαδή δε μπορείς να κάνεις τη μάνα κανενός, αναπαύσου λίγο ακόμα στο ράφι σου…

Ξέχασα να σας πω, είχα μόλις χωρίσει. Επειδή, ήταν προφανές, οτι δε μπορούσα να παντρευτώ.

Ένα σφηνάκι πενικιλίνη

Όλοι έχουμε βιώσει το δράμα που αντιστοιχεί στο συνδυασμό "θέλω να πιω" και "παίρνω αντιβίωση". Τις 2 πρώτες ημέρες είναι εντάξει. Υποφέρεις τόσο πολύ απο την αρρώστια σου, όπου προκειμένου να γίνεις καλά είσαι διατεθειμένος να πιεις μέχρι και στρουμφοζωμό και σάλια νυχτερίδας. Το πάθος για ίαση σε κυριεύει. Πίνεις την αντιβίωσή σου με το ρολόι στην κυριολεξία κι ο γιατρός είναι ο καλύτερός σου φίλος. Τι συμβαίνει όμως μετά τις πρώτες ημέρες;

Ο Tony είχε κολλήσει μια πολύ σπάνια αρρώστια, όπως διαπίστωσαν οι γιατροί. Ήταν, όπως του εξήγησαν, απο υπερβολική καλοπέραση. Ο Tony είχε επιστρέψει απο τις Ινδίες, ενώ πριν βρισκόταν στην Πολυνησία όπου είχε πάει να επισκεφθεί την κρυφή του οικογένεια. Ο γιός του, ο Djahudura και η σύζυγός του, Babachitta τον είχαν πεθυμήσει. Όταν επέστρεψε στα πάτρια εδάφη ο Tony έκαιγε στον πυρετό, τα μάτια του είχαν σχεδόν αλληθωρίσει, όλο του το σώμα πονούσε και το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος. Δεν είχε όρεξη να φάει κανένα απο τα 8 γεύματα που του συνιστούσε ο διατροφολόγος.
- Τι μου συμβαίνει γιατρέ;
- Ω, αγαπητέ, έχετε την ασθένεια της Καλοπέρασης. Πρόκειται για έναν ιό που είχαμε χρόνια να δούμε στην Ελλάδα. Ίσως φταίει η κρίση, δεν είναι σίγουρο. Κανείς δε ξέρει πως εξαφανίστηκε αυτό το νόσημα, αλλά πολλοί επιστήμονες το έχουν συνδέσει με την περικοπή των πενθήμερων εκδρομών της γ΄λυκείου αλλά και το μειωμένο ωράριο λειτουργίας των μπουζουκίων. Τι να σας πω αγαπητέ μου... θα πρέπει να πάρετε βαριά αντιβίωση για δέκα ημέρες.

Ύστερα απο δέκα μέρες, όπου ο Tony έβλεπε στον ύπνο του λαχταριστά Pims, επισκέφθηκε ξανά τον ιατρό. Ο Doctor συνοφριώθηκε. Η ασθένεια του Tony είχε ζωντανέψει απο τις στάχτες της.
- Αγαπητέ, νοσείτε βαριά. Θα πάρετε και μια δεύτερη αντιβίωση για άλλες δέκα ημέρες. Οπωσδήποτε χρειάζεται να ακολουθήσετε πιστά τις οδηγίες μου, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
-Μα γιατρέ! Θα βγάλω κανά μανιτάρι στην πλάτη με τόση πενικιλίνη!
- Αγαπητέ, ο ιός της Καλοπέρασης έχει ξεπεραστεί. Νομίζω οτι πλέον έχετε νοσήσει απο "Γκαρκατσάνγκα".
- Τι είναι το γκαρκατσάνγκα γιατρέ; Τι είναι αυτά που μου λέτε!
- Προφανώς το κολλήσατε σε κάποιο ταξίδι. Ο ιός γκαρκατσάνγκα θερίζει στις Ινδίες. Οι άνθρωποι εκεί δε γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, πασαλείβονται με μπανάνες κι άλλα τοπικά μαντζούνια μέχρι που...χωρίς να θέλω να σας τρομάξω, καταλήγουν στο θάνατο!
-Γιατρέ μου!
- Με τη δεύτερη αντιβίωση θέλω να πιστεύω οτι θα συνέλθετε. Αλλά θα πρέπει να ακολουθήσετε τις οδηγίες μου πιστά...

Ο πιστός Tony είχε πλέον σοκαριστεί. Όλες οι σπάνιες ασθένειες και οι παράξενοι ιοί είχαν εισβάλλει στον οργανισμό του κι έκαναν πάρτι διαρκείας. Όχι pims αλλά και νερό φοβόταν να πιεί. Σκέτη αντιβίωση, μπαμ και κάτω.

Μετά απο 20 πλέον μέρες αντιβίωσης ο γιατρός του ανακοίνωσε οτι ξεπέρασε με επιτυχία το γκαρκατσάνγκα. Ο Tony απο τη χαρά του πήδηξε στο ταβάνι. "Δυστυχώς όμως...", είπε ο ιατρός, "οι δύο αντιβιώσεις εξασθένισαν την άμυνα του οργανισμού σας και διακρίνω συμπτώματα "Η67Κ00LQ00". Ο Τony τώρα αρπάζει την τρίτη αντιβίωση απο τα χέρια του γιατρού του και φεύγει διαολοστέλνοντας.

-Πως είσαι;, τον ρωτάω στοργικά ενώ πίνω διακριτικά το ποτό μου, για να μη ζηλεύει..
-ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΔΕ ΝΙΩΘΩ ΑΡΡΩΣΤΟΣ. ΝΙΩΘΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΕΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣ!

Χρειάστηκε 1 μήνας αντιβίωση για να μπορέσει ξανά να βάλει αλκοόλ στο στόμα του. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα ήταν βασανιστικά. Τικ τακ, τικ τακ...
Η 31η ημέρα γιορτάστηκε όπως η πρωτοχρονιά. Σταθήκαμε όλοι μαζί, χέρι-χέρι, κάτω απο το ρολόι του pere ubu και μετρήσαμε αντίστροφα απο το 10 έως το 1... "ΚΑΛΗ ΓΙΑΤΡΕΙΑ!!!" κι ο Tony όρμησε στο μπαρ να παραγγείλει, με τέτοια φόρα, θαρρείς πως ακόμη κι αν ο ντόκτορ εμφανιζόταν απο κάπου και τον έδενε με βαριές αλυσίδες, εκείνος θα τις έσπαζε με μια κίνηση και θα πέρναγε πάνω απο το πτώμα του ντόκτορ χωρίς δεύτερη σκέψη.

ΛΕΥΤΕΡΙΑΑΑΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΡΩΩΩΩΣΤΟΥΟΥΟΥΣΣΣΣ!!!

Στο ίδιο κελί…

Ήταν ξημερώματα Πέμπτης όταν ο Αρχαιοκάπηλος τελείωσε τη μεταφορά δύο αμφορέων, που εντοπίστηκαν στη θάλασσα λίγο έξω από τη Θήρα και μεταφέρθηκαν με μεγάλη εμπιστευτικότητα στον Πειραιά, κρυμμένα μέσα σε μια δεξαμενή πετρελαίου. Όλες οι υποψίες κινήθηκαν από το γεγονός ότι κανείς δεν αγοράζει πλέον πετρέλαιο, οπότε οι Αρχές έκαναν έφοδο κι ανακάλυψαν την αρχαιοκαπηλία. Τον συνέλαβαν ύστερα από άγρια καταδίωξη και τον οδήγησαν στο Αστυνομικό Τμήμα με χειροπέδες, όπου και κρατήθηκε για αρκετές ώρες.

Την ίδια στιγμή, εγώ γυρνούσα από ξέφρενο degustation. «Να χρησιμοποιείτε το πτυελοδοχείο!», μας είχαν πει πολλές φορές. Ωστόσο, σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κρίμα να φτύνεις ένα καλό κρασί, σαν εκείνο που είχα δοκιμάσει- όπως και τα προηγούμενα 10 που είχα δοκιμάσει πριν από αυτό. Σχεδόν στα τέσσερα πλησίασα το αυτοκίνητό μου και προσπάθησα να το ξεκλειδώσω με εκείνο το δαιμονισμένο κοντρολάκι. Το πατούσα ξανά και ξανά, όμως με είχε εγκαταλείψει, όπως όλα έδειχναν. Πέρασε αρκετή ώρα κι έκανε κρύο. Δε γινόταν να περιμένω άλλο, έπρεπε να μπω στο αυτοκίνητο κι έτσι αποφάσισα να το ξεκλειδώσω με το κλειδί. Ο συναγερμός ενεργοποιήθηκε, το αυτοκίνητο άρχισε να στριγγλίζει. Ποτέ ξανά ο συναγερμός του αυτοκινήτου δεν ήταν τόσο εκκωφαντικός.

 «Κουράγιο, κάνε κουράγιο να φτάσεις μέχρι το σπίτι…» έλεγα στον εαυτό μου. Τα αφτιά μου είχαν βουλώσει, δεν άκουγα τίποτα παρά μόνο του «ίου-ίου-ίου» του συναγερμού. Επιπλέον, κατουριόμουν. Με τόσο κρασί, ήταν απορίας άξιον πως δε τα είχα κάνει ακόμη επάνω μου. Εκείνη την ώρα με κυνηγούν οι αστυνόμοι ΔΙΑΣ αλλά ούτε τους βλέπω ούτε τους ακούω. Αντιθέτως επιταχύνω με σκοπό να φτάσω κάπου όπου μπορώ να κατουρήσω και να πάψω να ακούω τη διαολεμένη σειρήνα. Ξάφνου αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι σε καταδίωξη. Είχα τρεις σημαντικούς λόγους να τρέξω ακόμη περισσότερο και κανέναν να σταματήσω. Πρώτον, δεν είχα μαζί μου ταυτότητα. Που σημαίνει, ότι θα με περνούσαν για κλέφτη αυτοκινήτων. Το αυτόφορο το είχα στο τσεπάκι μέχρι να γίνει η εξακρίβωση στοιχείων. Δεύτερον, αν μου έκαναν αλκοοτέστ, το αυτόφωρο θα ήταν μόνο η αρχή. Και τρίτον, αν σταματούσα σε εκείνο το σημείο, θα ήμουν και καταδιωγμένη που πιάστηκε = looser και φυλακισμένη, αλλά και κατουρημένη σίγουρα.

Έφτασα αγκομαχώντας στο σπίτι της Ζωζώς. Ο Dik με φυγάδευσε αμέσως στην τουαλέτα και βγήκε να εξηγήσει στην αστυνομία γιατί δεν είχα σταματήσει. Με περίμεναν να κατουρήσω κι ύστερα με συνέλαβαν. Προς έκπληξή μου βρέθηκα στο ίδιο κελί με τον Αρχαιοκάπηλο. Ήμουν πολύ φοβισμένη, ενώ αυτός εντελώς cool. Θα τους λαδώσω όλους κι αύριο το πρωί θα είμαστε έξω, μη φοβάσαι είπε.

Λίγο μετά εμφανίστηκε ο Dexter με φαγητό και τσιγάρα. Ήταν όλοι μέσα στο κόλπο. «Συνέλαβαν και τη Μπέμπα», είπε χαμηλόφωνα για να μη μας ακούσουν και μας περάσουν για σπείρα. Η σπείρα των Ηλιθίων. Η Μπέμπα γιατί ήταν μέσα; «Μα για σωματική βλάβη φυσικά!», είπε ο Dexter. «Ποιον έδειρε;?», είπα μη ξέροντας αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω από απελπισία. «Τον δάσκαλο του ΚουμΦού! Τον έπιασε στα πράσα με τον γυμναστή του TRX!». Την ώρα της αφήγησης ακούστηκε από το βάθος «Αφήστε με! Γελοία υποκείμενα! Ζώα! Γελοίοι!» - ήταν ξεκάθαρα η Ρούνι-ρούνι. Τι έγινε πάλι; Αναρωτήθηκα! Την ειδοποίησαν ότι σε πιάσανε κι ήρθε να σε υπερασπιστεί. Είπε ο Dexter. Αλλά επειδή μπήκε βρίζοντας και μούντζωσε τον Αξιωματικό, τη βάζουν μέσα. Μάλιστα…

Ήμασταν όλοι μουτρωμένοι εκτός από τον Αρχαιοκάπηλο. «Καλά ε; Η φωτογραφία που με έβγαλαν γαμεί! Κοίτα! Κρατάω και ταμπέλα με τον αριθμό μου! Θα τη βάλω facebook!». Πριν προλάβουμε να πούμε άλλη κουβέντα, κι ενώ εγώ ήμουν ακόμη μεθυσμένη, ακούω από μακριά την τσιρίδα της Ντράνα. «Τσόφλια! Τσόφλια!», φώναζε κι εκείνη. Ωχ! Βρίζει κι εκείνη τους μπάτσους…σκέφτηκα. Αλλά όχι, εκείνη είχε πιάσει από το αφτί τους Ρούληδες και τους είχε σούρει στην αστυνομία, επειδή έριξαν ποτό στο hermes της.

Όλοι βρεθήκαμε στο ίδιο κελί για λίγες ώρες. Εκτός από τη Τζεν-τζέν. Εκείνη ήταν κρατούμενη στη μια και μοναδική φυλακή Αυτού που Συμπαθούμε Όλοι…

Μπέμπα Κουμφού & οι κανόνες της Συμφοράς

Το να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου είναι πολύ σημαντικό. Οι γυναίκες δυστυχώς το κάνουν πάντα με το λάθος τρόπο.

1. Παίζουν με τα μαλλιά τους
2. Γελάνε σα χαζές
3. Χάνουν την ψυχραιμία τους
4. Κοιτάζουν το πάτωμα
5. Ειρωνεύονται
6. Αφοσιώνονται στη yoga για να ξεπεράσουν τα παραπάνω…

Οι άντρες από την άλλη, είναι ακόμα πιο ηλίθιοι.

1. Λένε προφανή ψέματα
2. Γελάνε σα χαζοί
3. Αλλάζουν θέμα συζήτησης
4. Κοιτάζουν γύρω τους
5. Κοκκινίζουν
6. Πιστεύουν στο πλεονέκτημα της φυσικής τους δύναμης

Η Μπέμπα, απλά εκπαιδεύτηκε στο Κουμφού. Και έκτοτε, δεν ξέρει ποιον να πρωτοπλακώσει. Απειλεί τον Tony, απειλεί εμένα… Μα πάνω από όλα, της αρέσει να παίζει ξύλο με εκείνο τον Αυστραλό δάσκαλό της. Μάλιστα. Η Μπέμπα είχε συνάψει σχέσεις με τον Αυστραλό κοκκινομούρη, δάσκαλο του Κουμ-φού και σχεδόν κάθε βράδυ πλακωνόντουσαν. Δε ξέρω τι έκαναν στο κρεβάτι, αλλά ξέρω τι γινόταν μέσα στο ρίνγκ!

Η αναμέτρησή μου με Αυτόν που Συμπαθούν Όλοι ήταν μια μάχη εκτός λογικής. Ας παραδεχτούμε ότι είμαστε κι οι δύο άτομα χωρίς λογική. Επομένως οι αναμενόμενες αντιδράσεις δεν μας ταίριαζαν καθόλου. «Μοιάζετε σε πολλά σημεία…», ξεστόμισε η Μεταλλαγμένη Τζέν-τζέν. Τι εννοείς μοιάζουμε; Πως μοιάζουμε; Είμαι εγώ τρελή; Ναι. Ήμουν μια τρελή και το ήξεραν όλοι.

«Κοίτα να δεις…», είπε η Μπέμπα, ενώ παράλληλα έπιανε τα μαλλιά της κοτσίδα. «Το ζητούμενο είναι να πετύχεις το κοκαλάκι της μύτης…». Μάλιστα. Ο πιο λογικός άνθρωπος που ήξερα μέχρι τώρα στη ζωή μου, δηλαδή η Μπέμπα, με ενθάρρυνε να πλακώσω τον κόσμο, από τη στιγμή που οι φωνές μου δεν έπιαναν τόπο. «Οι γυναικούλες κάνουνε Yoga… Εμείς θα δέρνουμε!», είπε εμψυχωτικά. Η Ψυχολόγα συμφώνησε. Έκανε κι εκείνη μαθήματα. «Καλά, εγώ έδερνα ούτως ή άλλως, απλώς τώρα συστηματοποίησα τη γνώση μου…», είπε αυθόρμητα.

Τότε μου ήρθε αναλαμπή. Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι δεν ήταν ένας απλός τρελός, αλλά κάποιος που είχε συστηματοποιήσει την τρέλα του. Από εκεί αντλούσε όλη του τη δύναμη…

Άσκηση για το Σπίτι: Πως θα συστηματοποιήσεις την τρέλα σου;

1. Γίνε όσο ενοχλητικός θέλεις μέχρι να αναγκαστείς να ξαναγίνεις γλυκούλης. Παράδειγμα… Χάλασε το βράδυ 4 ατόμων και στο τέλος πες τους «Μα γιατί κάνετε έτσι; Εγώ σας αγαπώ!». Αφόπλισέ τους με την αγάπη σου.
2. Κάνε την παρουσία σου αισθητή. Οι άνθρωποι έχουν χειρότερη μνήμη από το χρυσόψαρο. Κάνε σύστημα 2 κλήσεις-3 μηνύματα σε λιγότερο από 5 λεπτά, για να μη προλάβουν να σε ξεχάσουν! Όταν μετά τα τηλέφωνα κλείσουν από μπαταρία, κάνε έκπληξη! Η φυσική σου παρουσία στο χώρο θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά!
3. Ψάξε τα πάντα. Ξεψάχνισε ύπουλα τα πάντα για τις ζωές των άλλων. Έτσι, όταν τους βλέπεις από κοντά, δε θα φανείς περίεργος. Δε θα ρωτάς τίποτα. Δε θα χρειάζεται καν να μιλάς. Θα τα ξέρεις όλα από πριν. Κάνε το σύστημα 1: Κάνε το γλυκούλη.
4. Κάνε άμεσες ερωτήσεις: Ποιος εκτιμάει τη διακριτικότητα; Κανείς! Γιατί να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Αφού θες να μάθεις μια πληροφορία, γιατί να βάζεις σάλτσες; Γίνε άμεσος. «ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΣΤΕ; ΤΙ ΛΕΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΤΕ;». Η διακριτικότητα είναι άχρηστη. Ρώτα χωρίς δεύτερη σκέψη «ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ;».
5. Πες αυτό που θες ακόμη κι αν δε τους αρέσει να το ακούνε. «ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΣΚΑΤΑ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ».
6. Έχε πάντοτε μαζί έναν ανιχνευτή ψεύδους: Βάλε τους άλλους να ορκιστούν στη ζωή τους και στη ζωή όσων σχετίζονται με αυτούς. Κατά τη διάρκεια του βασανιστηρίου, κοίτα βαθιά στις κόρες των ματιών για να διακρίνεις τη διαστολή. Διαστέλλονται; Τότε σου λένε ψέματα. Πεταρίζει το ρουθούνι; Πάλι ψέματα. Κομπιάζει ή χρωματίζεται περίεργα η φωνή; ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ! 

Rioja μια Εσπανιόλα πουτάνα

Συνεχίζοντας να εμπνέομαι απο το δίλημμα του φυλακισμένου... "Το «κοινό συμφέρον» δεν είναι πάντα η επιλογή απόλυτα λογικά σκεπτόμενων ατόμων και πολλές φορές απόλυτα λογικά επιλογές μπορούν να οδηγήσουν σε ζημία για όλους τους εμπλεκόμενους". 

Μετά την ήττα μου, ο Αρχαιοκάπηλος ήταν απόλυτα δυσαρεστημένος μαζί μου. Δεχόμουν καθημερινά βλασφημίες και αποδοκιμασίες. «Πως επέτρεψες να συμβεί αυτό» και «ανέβασε ξανά το blog, έλεος!». «Ηττήθηκες…», έλεγε ο Αρχαιοκάπηλος ενώ εγώ ταπεινωμένη είχα βουτήξει όλο το κεφάλι μέσα στη Rioja. Ήταν αλήθεια. Μπορεί Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι να είναι πραγματικά Συμπαθής από Όλους, αλλά ήταν κι έξυπνος. Ήταν και προκλητικός. Δε δίστασε να μου στείλει friend request. Έχοντας λοιπόν το δίλημμα του Φυλακισμένου, αποφασίζω να κάνω accept- πίστευα ότι είναι για το κοινό καλό. Η δεύτερη ευκαιρία, ξέρεις.

Είχα πάντοτε την τάση να Συμπαθώ τους γκόμενους της Μεταλλαγμένης. Σαν κακιά πεθερά, πίστευα πάντα ότι ο Όποιος «δεν είναι αρκετός για εκείνη». Στο τέλος, ή μάλλον…προς το τέλος, έβαζα νερό στο κρασί μου, όμως στη Rioja δε βάζουμε ποτέ νερό, είναι τουλάχιστον αμαρτία. Μίλα μου για ένα φτηνό Beaujolais Nouveau. Όχι για τη Rioja.

Η Μεταλλαγμένη δεν ήταν μαζί μας εκείνο το βράδυ. Ο Αρχαιοκάπηλος με έκανε σκουπίδι. Η Μπέμπα με κοίταζε απαξιωτικά. Ο Barney με παρακαλούσε να το ανοίξω ξανά. Παρότι ήμουν σε τόσο δύσκολη θέση, με ικανοποιούσε η σκέψη ότι έχω απέναντί μου έναν εχθρό αντάξιο των ικανοτήτων μου. Έναν, που σκέφτεται. Πολύ σημαντικό να εκτιμάς τον εχθρό. Πολύ σημαντικότερο από το να τον υποτιμάς. Κάπως έτσι, έπαψα να έχω έχθρα με τον The Dik, που αν και έξυπνος είχε περάσει όλα τα κρας τεστ και πραγματικά δεν υπήρχε πια λόγος να είμαστε σε κόντρα. Το νέο challenge ήταν o Αυτός που Συμπαθούν Όλοι.

Μάλλον, αυτό ήταν, για λίγες ημέρες μόνο. Το βράδυ της Σύσκεψης – πάντα Κυριακές, να πνίγουμε τον πόνο- βρεθήκαμε έξω. Όχι στο σπίτι. Η Ντράνα κόντεψε να φάει το τραπέζι. Η Ρούνι-ρούνι έπιανε το κεφάλι της, της φαινόταν Ασήκωτο. «Σκατά», έλεγε και ξανάλεγε. «Όχι άλλο κάρβουνοοοοοοοοοοοοοοο», ξεφώνιζε σε υψηλά ντεσιμπέλ η Ντράνα.

Κι ενώ εκείνη τη στιγμή είμαι απόλυτα εκνευρισμένη με το όλο θέμα, με το γεγονός ότι έχω έναν αντάξιό μου αντίπαλο-ίσως για πρώτη φορά έναν τόσο καλό παίχτη- ενώ η Ντράνα είναι έτοιμη να τα κάνει όλα γυαλιά/καρφιά και τα κουμπιά του πουκαμίσου μου κοντεύουν να εκτοξευθούν από την ταραχή μου, εμφανίζεται μπροστά μου ο Κακός ο Λύκος.

Οπότε Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι μπορεί να περιμένει. Έχουμε κι άλλα θέματα να λύσουμε… Προς το παρόν, θα του πρότινα να χαλαρώσει λίγο, να αγοράσει λίγο χιούμορ από κανένα e-shop και να απολαύσει την ανάγνωση ενώ θα τον κάνω πρωταγωνιστή. Αγαπητέ, δεν ήξερες ότι θα γίνεις ο πιο λατρεμένος από τους κακούς ήρωες του παραμυθιού. Όπως άλλωστε και ο Κακός ο Λύκος… 

Υπερθάνατος και 2 ποτήρια Μαντινεία

Ήταν μια κουραστική εβδομάδα για όλους. Η Ρούνι-Ρούνι είχε μόλις κάνει μια φοβερή ανακάλυψη. Η νέα μπάρα αναζήτησης του fb έκανε πάλι θαύματα. Όποιος διέθετε την έκδοση του φεισμπούκ του, είχε ξαφνικά πρόσβαση σε απίθανες πληροφορίες, τις οποίες καμία ρύθμιση των προφίλ δε μπορούσε να αποκρύψει. Με ένα κλίκ, εμφανιζόντουσαν μπροστά σου ταπάνταόλα. Άριστος χειριστής του νέου εργαλείου, βέβα, ήταν Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι.

Μαζευτήκαμε σπίτι για την καθιερωμένη σύσκεψη. Άνοιξα τη Μαλαγουζιά επιφυλακτικά. Ήταν κάπως…νωρίς για ποτό. Η Μεταλλαγμένη δεν ήθελε να πιεί. Από τότε που μπήκε στο Μοναστήρι, πίνει μόνο ανθρακούχο νερό κι αυτό, όχι με πολλές φυσαλίδες, μη και πάρουν τα μυαλά της αέρα. Η Ρούνι-ρούνι, που έχει πάντα το «σκατά» στην άκρη των χειλιών της, έτοιμο να το φτύσει σε κάθε παύση της σύσκεψης, μας διαβεβαίωσε ότι για ακόμη μια φορά ήταν σκατά. Τι κάνεις; Σκατά.

Οι φίλες μου γενικά, μου δείχνουν εμπιστοσύνη. Έτσι όταν εγώ πω, ότι προσέχω πολύ τις ρυθμίσεις μου στα σόσιαλ μίντια, εκείνες το πιστεύουν, όσο το πίστευα κι εγώ. Ήταν πολύ σοβαρό το πλήγμα, όταν η Ρούνι-Ρούνι, ύψωσε το ποτήρι, «στην υγειά της Υπερθάνατος» και με ένα κλικ με έκανε να χάσω τη Γη κάτω από τα πόδια μου. Μα τι κόσμος! Τι κόσμος! Πως είναι δυνατό να την πάτησα εγώ έτσι. «Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό!», είπε και έσπευσα να τη βάλω στη λίστα «υπερθάνατος», για να της αποδείξω, ότι όσοι μπαίνουν εκεί μέσα, δε βλέπουν παρά την τρύπα του κώλου τους. Η Ρούνι-ρούνι δέχτηκε το challenge με περίσσιο θάρρος. Ο κόσμος κατέρρευσε ολοσχερώς. Η Ρούνι-ρούνι, ούσα στην «Υπερθάνατος», με το νέο εργαλείο μπορούσε ακόμη να ανιχνεύσει τις διαδρομές μου στο fb. Αυτό ήταν! Είπα και άστραψε το δωμάτιο. «Θα σε κάνω delete! Να δω τώρα τι θα δεις!».

Πολλά πειράματα, πολλές ρυθμίσεις, πολλή σπαζοκεφαλιά. Το κρασί εξαφανίστηκε, δεν έμεινε ούτε σταγόνα στα ποτήρια. Η Μεταλλαγμένη γελούσε ειρωνικά, καθώς σκάλιζε πάλι το κινητό της. Εκείνη είχε απαλλαχτεί από το facebook για πάντα… «Λες να πρέπει να το σβήσουμε κι εμείς;», είπε η Ρούνι-ρούνι σαστισμένη. Η σκέψη μου προκάλεσε τρέμουλο. «Ε όχι! Όχι!» κι έσπευσα να βρω τη λύση…

Η μοναδική λύση ήταν να μην έχεις φίλους, αυτούς που δεν είναι φίλοι σου. Στην περίπτωσή μου, ήταν αδύνατο. Θα έπρεπε πρώτα να ξεκινήσω με το κατέβασμα του παρόντος blog, πράγμα που έπραξα, όταν με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι μας ανακάλυψε Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι…

Όσο καλά κι αν το έκρυβα, εκείνος το ανακάλυψε. Μα πως; Πως έγινε αυτόοοοο;;;; Έλεγα εξοργισμένη στη Ρούνι-ρούνι, που πλέον μου είχε δώσει την Υπερθάνατος να τη φάω.

Ήμουν απόλυτα συγχυσμένη. Εκτεθιμμένη. Σε Δίλημμα. Όπως το δίλημμα του φυλακισμένου. Σε αυτή τη φάση, ήμουν ο φυλακισμένος που αποφασίζει να το βουλώσει, ελπίζοντας ότι κι ο συνένοχος ή οι συνένοχοι θα κάνουν το ίδιο… Και κάπως έτσι, το Pere Ubu Nights χάθηκε από το διαδίκτυο μαζί με όλες τις φωτογραφίες που με έχουν κάνει ποτέ tag…

Ένα βράδυ με τον Barney

Ήταν Παρασκευή βράδυ, η ώρα 9 κι εγώ τύφλα, έχοντας κιόλας ολοκληρώσει το degustation κρασιού της εβδομάδας. Η αγάπη μου για το κρασί είχε φουντώσει, μαζί με τα κατακόκκινα μάγουλα και αφτιά. «Ώρα είναι να με σταματήσουν για αλκοτέστ», σκέφτηκα καθώς οδηγούσα προς το χώρο της δεξίωσης. Είχα χάσει τη βάπτιση, όμως σίγουρα δε θα έχανα το γλέντι. Ξαφνικά, οι γάμοι και τα βαφτίσια είχαν αρχίσει να αποτελούν μέρος της διασκέδασης. Ύστερα από χρόνια απουσία τέτοιων προσκλήσεων, άρχισαν να μας καλούν σχεδόν κάθε εβδομάδα σε τέτοιου είδους κοινωνικά γεγονότα!

Κάποτε ήμασταν παιδιά κι οι γονείς μας, μας έσουρναν στα διάφορα γλέντια γάμων κ.λπ.. Ύστερα ήρθε ο καιρός της αγρανάπαυσης. Να που τώρα, βρεθήκαμε στην ηλικία που ήρθε η σειρά των δικών μας να τελούν μυστήρια και πάρτι με θέμα… τη δημιουργία οικογένειας. Η δική μου οικογένεια, συνέχιζε να αποτελείται από τους αγαπημένους μου φίλους. Ένα τραπέζι από ευτυχισμένα μπακούρια κι η καλόγρια μαζί, εκείνη που κάποτε λέγαμε «Τζέν-τζέν». Η «Μεταλλαγμένη» - έτσι θα τη λέμε για τα επόμενα επεισόδια, καθόταν στην άκρη του τραπεζιού, με τη γωνία να της κόβει τα σωθικά. Το σκουλαρίκι της έκλεβε την παράσταση. Ένα μαύρο μακρόστενο παλιολιθικό πράμα με κουμπιά και πράσινη – αν έχεις το θεό σου- οθόνη. «Μπαίνει σε πρήζα ή το φορτίζεις με πετρέλαιο;», τη ρώτησα μισομεθυσμένη. Το κινητό-σκουλαρήκι γινόταν και βραχιόλι ενίοτε. Αφού όταν δε το κρατούσε στο αφτί, φρόντιζε να το κρατάει σφιχτά στα χέρια. Να το τσεκάρει πιο γρήγορα απ’ο,τι άλλαζε τραγούδια ο Ντί Τζέι. Όλοι ένιωθαν έναν εκνευρισμό, αφού κάθε λίγο πεταγόταν σαν από ηλεκτροσόκ. Κάτι τη βασάνιζε. Κάποιος την τυραννούσε… Ποιος; Ποιος; Αυτός που Συμπαθούνε Όλοι!

-          Θα φύγω!  Είπε για εκατοστή φορά.

-          Τι; Μη μου πεις ότι θα έρθει πάλι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι;

-          Ναι! Θα έρθει να με πάρει να μιλήσουμε…

-          Μα… αφού μιλάτε ήδη όση ώρα είμαι εδώ! Δεν έχετε σταματήσει να μιλάτε!

Οι απορίες μου δε λύθηκαν. Ξαφνικά, πήρε το μάτι μου μια περίεργη σκιά να τρέχει πίσω από τους θάμνους, κοντά στα βράχια. Ήταν Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι; Έτσι σκέφτηκα. Θα είχε έρθει από γύρω-γύρω με στολή δύτη και παρακολουθούσε σιωπηλά. Από τότε που βρέθηκαν οι αδιάβροχες θήκες για τα κινητά, χάλασε ο κόσμος.

Οι συζητήσεις γύρω από το τραπέζι ήταν εκείνες που γίνονται πάντα σε τέτοιες περιστάσεις. «Πωπω! Τι νέα κι όμορφη η πεθερά!». Και «αχ! Τι αγαπημένο ζευγάρι!» και «άχου γλυκούλης ο Μπέμπης… Έκλαψε; - Όχι δεν έκλαψε- Αχ! Τι γλυκούλι!».

Ήπια κι άλλο κρασί. Ζαλίστηκα και πέρασα το κινητό της Μεταλλαγμένης για πετσέτα. Πρώτα το έφτυσα κι ύστερα φύσηξα τη μύτη μου επάνω του. «Αααα! Τι κάνεις!!! Θα τραβήξει υγρασία! Και τι θα κάνω εγώ μετά χωρίς το κινητό μουουουουου!!!!», τσίριξε υστερικά.

Και τότε, ξαφνικά, ο Barney σηκώνεται στην πίστα κι αρχίζει να χορεύει αισθησιακά βγάζοντας πρώτα τα παπούτσια και μετά τις κάλτσες. «Βγάλε τη μπλούζαααα!» άρχισα να ζητωκραυγάζω ξεχνώντας τελείως ότι Αυτός που Συμπαθούμε Όλοι ήταν κρυμμένος πίσω από τους θάμνους. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω και να γυρίσω το κεφάλι προς το τραπέζι ξανά, η Μεταλλαγμένη είχε εξαφανιστεί…

Where have been Gen Gen

Άλλη μια σεζόν ξεκινάει με αποχαιρετισμούς. Έκανε ακόμη ζέστη, οι θερμόαιμοι Ρούληδες διοργάνωναν το αποχαιρετηστήριο του Original, αφού ο τελευταίος έφευγε το επόμενο πρωί για τη Λόνδρα. Η Ρουλίτσα ήταν για πρώτη φορά κρεμασμένη από τους ώμους του, εκδηλωτική και λίγο μελαγχολική. Ο Original την αποκαλούσε «γυναίκα του». Άχ, σχέσεις εξ αποστάσεως και μετανάστευση στα ξένα, παλιά ιστορία. Όλα κυλούσαν ομαλά, με επίγευση βότκας-κράνμπερι κι έτσι, μέχρι που έσκασε μύτη η Μικρή Μουσούδα. Όπα! Εγώ εκείνη τη στιγμή κάθομαι παραπέρα με το ζεύγος Dik.

Η Ζωζώ, με μαύρη μακριά τουαλέτα, συνοδευόταν από τον γατούλ…Duke de Dik. «Α..άλλο ένα ζευγάρι στα πρόθυρα της συγκατοίκησης», σκέφτηκα. Την προηγούμενη εβδομάδα μια άλλη φίλη μου αποκάλυψε το ρομαντικό της αρραβώνα στο νησί των αέρηδων και λίγες ημέρες αργότερα, παρέα με τη Ρούνι-ρούνι είχαμε επισκεφθεί εκείνη τη συμμαθήτρια που γέννησε. Λίγο η  περιγραφή του φυσιολογικού τοκετού, το άγριο θέαμα του μονόπετρου πάνω στο εικοσιπεντάχρονο χέρι, η σκέψη πως όταν γυρνάς από τη δουλειά σε περιμένει η σκούπα κι η κατσαρόλα αντί του καναπέ και του λαπ τοπ με φρίκαραν. Όχι, δεν ήμουν τόσο κοντά σε αυτό το όνειρο τελικά. Πέρασα μια ολόκληρη χρονιά πιστεύοντας ότι κοντοζυγώνει η ώρα να θέλω διακαώς κι εγώ να νοικοκυρευτώ – σιγά την άγρια ζωή που κάνω, αλλά ;όχι, ακόμη κι αυτή, δεν είμαι έτοιμη να την αποχωριστώ. Μάλιστα, συμπέρανα, όσο πιο «κοντά» μού συμβαίνει το «μονόπετρο-τοκετός», τόσο περισσότερο απομακρύνομαι από την ιδέα. Έτσι λοιπόν, όταν άκουσα τον Original να αποκαλεί τη Ρουλίτσα «γυναίκα του», γέλασα πικρά και πήγα στους the  Diks.

Την ίδια περίοδο η Μπέμπα περιτριγυριζόταν από διάφορους wanna be μνηστήρες, ενώ η ίδια προπονούταν σχεδόν καθημερινά στο κικ μπόξιν αδιαφορώντας για όλους αυτούς τους άμυαλους ερωτύλους. Όσο για τη Τζέν-τζέν… Μπάστα. Η Τζέν-τζέν δεν ήταν εκεί. Ούτε το προηγούμενο βράδυ κι ούτε κανένα από τα προηγούμενα βράδια. Η Τζέν-τζέν εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Χάθηκε από το τηλέφωνο, εξαφάνισε τα ίχνη της από το facebook, ακολούθησε τα ίχνη του έρωτα και όλα προμήνυαν ότι θα ακολουθήσει ένα μεγάλο διάστημα πλήρης απουσίας της από τα δρώμενα. Αυτή η σχέση είχε μεταμορφώσει την κοινωνική Τζέν-τζέν σε καλόγρια, σχεδόν κυριολεκτικά. Φυσικά, για ακόμη μια φορά, για όλους τους παραπάνω λόγους κι ακόμη περισσότερους, ο γκόμενός της ήταν μισητός από όλους ανεξαιρέτως. Μα το πιο ανατρριχιαστικό από όλα, ήταν που η Τζέν-τζέν είχε κολλήσει το μικρόβιο του «το πάμε σοβαρά».

Όταν επέστρεψα στο τραπέζι των Ρούληδων, η Ρούνι-ρούνι είχε τραπεί σε φυγή, η Ντράνα επίσης, το είχε σκάσει σε ερωτικό ραντεβουδάκι και δύο τρείς άλλοι ετοιμάζονταν να φύγουν, η Ρουλίτσα είχε ξεκρεμαστεί από τους ώμους του Original κι ήταν έτοιμη να μπήξει τα νύχια της στην κοιλιά του. Η Μικρή Μουσούδα να έφταιγε; Ο Ερμής στο Λέοντα; Αποχαιρετίσαμε τον Original κάπως βιαστικά και κανείς δεν έμαθε τι έγινε μετά. Φήμες λένε ότι η «χήρα» του Original ορκίστηκε εκδίκηση για όλα τα πάνδηνα που τράβηξε τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί ως γνωστόν, όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια…

Όσο για εμένα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη. Το ποσοστό ανεργίας στη χώρα είχε ανέβει κι άλλο, επομένως ήμουν πολύ τυχερή. Ήταν φθινόπωρο, που τόσο το αγαπώ. Δεν ήμουν καλόγρια κι ούτε έπρεπε να αποχαιρετήσω κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Μόνο ένα πρόβλημα υπήρχε. Μου έλειπε η Τζέν-τζέν. Η προ-μεταλλαγμένη Τζέν-τζέν…"Όταν μπαίνεις σε μια σχέση είναι λογικό να εξαφανίζεσαι!", της έλεγε o Αυτός Που Όλοι Μισούν. Αυτό είναι που δεν ήθελα να πιστέψω. Όπως με τις αρρώστιες, πιστεύεις οτι δε θα σου συμβεί ποτέ εσένα, μόνο στους άλλους... 

Τρία χρόνια μετά…

-          Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία… είπε η Τζέν-τζέν.

-          Ε ας πεθάνει μια φορά πρώτη! απάντησε η Ρούνι-ρούνι.

-          Εγώ πιστεύω ότι η ελπίδα έχει πεθάνει…είπα για να δώσω ένα τέλος στην αισιοδοξία. Κάπου είχα διαβάσει ότι η απαισιοδοξία είναι το αποτέλεσμα της χρόνιας αισιοδοξίας.

-          Ναι! Ζούμε με την ανάμνηση της ελπίδας…συμφώνησε η Τζέν-τζέν. Όμως δεν έχασε κάθε χρόνο να συμπληρώσει «Που θα πάει… θα γυρίσει ο τροχός…

-      Και θα μας βρει από κάτω!, ισοπέδωσε η Ρούνι-ρούνι…

 Σεπτέμβριος, 2013

WELCOME BACK!

Goat’s Summertime Sadness

Το καλοκαίρι του 2013 ήταν για την αφηγήτρια ένα δράμα. Μιλάμε για την απόλυτη μοναξιά, μοναξιά που κανενός το μυαλό δε χωράει… Έλειπαν όλοι. Φίλοι, γκόμενοι, γονείς, γνωστοί, οι στενοί συνεργάτες…ακόμη και ο Τζέρι. Ακόμη κι εκείνος είχε πάει διακοπές. Ο εφιάλτης ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου. Είχε άλλη μια βδομάδα μοναξιάς να περάσει, δεν ήξερε  καν αν μπορούσε να το αντέξει. Μα το χειρότερο ήταν ότι ήταν Σάββατο και την επόμενη ημέρα Κυριακή, που αυτό σήμαινε ότι δεν θα συναντούσε ούτε τους αντιπαθητικούς συναδέλφους της. Κανείς δεν την πήρε τηλέφωνο, ενόσω εκείνη κοίταζε τα τσεκιν τους στο foursquare και έβλεπε τις φωτογραφίες που ανέβαζαν στο Instagram. Το χειμώνα δεν πειράζει, αλλά το καλοκαίρι η μοναξιά  σκοτώνει. Ειδικά όταν προσπαθείς να κόψεις το κάπνισμα, που όσο να πεις, ένα τσιγάρο, άλλοτε, σου κράταγε καλή παρέα. Ειδικά όταν δεν είσαι ερωτευμένος, οπότε το μυαλό σου δεν έχει με κάτι να βασανιστεί.

Σάββατο 10 Αυγούστου και 11 το βράδυ, η αφηγήτρια αποφασίζει ότι πρέπει να σταματήσει να βλέπει τη μια ταινία πίσω από την άλλη και να βγει λίγο από το σπίτι. Αποφασίζει να τρέξει γύρω από το τετράγωνο, γιατί έγραφε κι ένα σχετικό άρθρο περι jogging. Τα έφτυσε σε λιγότερο από 15 λεπτά, αφού πρώτα ξεσήκωσε όλα τα σκυλιά από τα γύρω σπίτια που άκουγαν το λαχάνιασμά της και γαύγιζαν δαιμονισμένα. Ύστερα συνέχισε να βλέπει ταινίες μέχρι που την πήρε ο ύπνος ανάποδα στο κρεβάτι, με το κεφάλι στο Νότο και τα πόδια στο Βορά όπως βάζουν τους νεκρούς στο χώμα δηλαδή. Αυτό ήταν; Είχε έρθει το τέλος της κοινωνικής της ζωής; Έτσι ένιωθε...

Κυριακή 11 Αυγούστου η αφηγήτρια σηκώνεται από τον τάφο της κι αποφασίζει να πάει οδικώς στην πιο κοντινή της φίλη, στη Νέα Μάκρη.  Ψέματα. Υπήρχαν κάτι λίγοι γνωστοί πιο κοντά, αλλά ξέρεις τι λένε. Καλύτερα μόνος σου παρά με κακή παρέα. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι το αμάξι της τα παίζει, φωτάκια αναβοσβήνουν, ο δείκτης των στροφών τρελαίνεται σε ένα ατελείωτο κι άγαρμπο ανεβοκατέβασμα. Γκαντεμιά! Ξανακλείστηκε στο σπίτι. Σκέφτηκε να πάρει ναρκωτικά αλλά δεν ήξερε από πού να τα ζητήσει. Ήταν σίγουρα ένα παιχνίδι της μοίρας.

Κόντευε να τελειώσει το καλοκαίρι και το 2013 δεν έλεγε να την αποζημιώσει για τους 40 ανεξήγητους πονοκεφάλους, προφανώς από μάτιασμα, το πρωτοχρονιάτικο πρόβλημα με το πρησμένο μάτι, προφανώς και αυτό απο μάτι, τη μετακόμιση στο -3 (μάτι ασυζητητί)  κι όλες τις συμφορές που την είχαν βρει από την πρώτη μέρα του έτους. Σχεδόν στα μισά του δεύτερου εξαμήνου και η Κατσίκα- Ηγέτης του ζωδιακού κύκλου, συνέχιζε να πλήττει από βαρεμάρα και να αργοπεθαίνει από παντελή απουσία συναισθημάτων. Για να μη χάσει πάλι το μυαλό της όπως το καλοκαίρι του 2012 το οποίο ήταν επίσης πολύ θλιβερό- ευτυχώς δούλευε και τα Σάββατα κι έτσι δεν είχε χρόνο να συνειδητοποιήσει πόσο γραμμένη την έχουν όλοι- άρχισε να σκέφτεται ακρωτηριασμούς, ασθένειες, τα παιδάκια στην Αφρική. Κι έτσι ένιωθε καλύτερα.

Από τη μια, σκεφτόταν «εντάξει, λίγες μέρες ακόμη είναι, θα περάσουν…» κι ύστερα θύμωνε κι έλεγε «δε θα ξαναμιλήσω σε κανέναν! Ούτε ένα τηλέφωνο δε με έχουν πάρει!». Τη στιγμή του θυμού κι αφού βιάζεται να πέσει στο κρεβάτι για να κλάψει με λίγο περισσότερο δράμα, κι ενώ έχει πιάσει το κινητό με σκοπό να το εκτοξεύσει στον απέναντι τοίχο… ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο! Ήταν μια παλιά συμφοιτήτρια που είχε χρόνια να δει και να ακούσει. Το τηλεφώνημα συνοδευόταν απο μια αναπάντεχη πρόσκληση σε πάρτι για το ίδιο βράδυ.

Ίσως τελικά ο Αύγουστος στην Αθήνα, η απουσία των γνωστών φίλων, η αβάσταχτη μοναξιά… να ήταν μόνο η βασανιστική ηρεμία, πριν από την καλοδεχούμενη καταιγίδα… Να ήταν μια ευκαιρία για το δικό της Restart. Όλοι χρειάζονται ένα restart όταν κολλάνε, όχι μόνο το χαζολάπτοπ.

Όταν ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα ξένο περιβάλλον, με αγνώστους γύρω σου, σου δίνεται η  ευκαιρία  να συστηθείς ξανά απο την αρχή, να γνωρίσεις νέους φίλους, ουσιαστικά να ανακαλύψεις τα νέα όρια του εαυτού σου. Ο πιο ασφαλής τρόπος για να κάνεις restart, είναι να μάθεις κι άλλες πτυχές του εαυτού σου κι αυτό γίνεται τελικά, όταν μείνεις μόνος σου. Εκείνο το βράδυ στο πάρτι, η αφηγήτρια έμαθε απο τους αγνώστους, οτι η δουλειά της είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ'ο,τι πίστευε. Το ίδιο και η ίδια σα προσωπικότητα μάλλον. Και το πείραμα της Πάρου, της Κρήτης, της Τουλούζ επαναλαμβάνεται... με έδρα την Αθήνα...ή αλλού;

                                                           ΤΕΛΟΣ 4^ΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Το μυστήριο του Τάγματος «των 30 Φεύγα»

Ήταν Παρασκευή, σχεδόν όλοι είχαν φύγει από την Αθήνα κι έτσι πήγαμε με τη Ντράνα για ένα «χαλαρό» - αφού πρώτα καταφέραμε να χαθούμε στη Γλυφάδα. Κάποτε βρεθήκαμε και πήγαμε για το ποτό που λέγαμε. Οι Ρούληδες ήταν εκεί, μαζί με τη Ρουλίτσα και λίγο παραπέρα κάτι γνωστοί, από εκείνους που βάζεις στην κατηγορία «Το Τάγμα των 30 Φεύγα».

Το Τάγμα των 30 Φεύγα ήταν το target group γκόμενων για όλες μας εκείνη την εποχή, πλην της Τζέν-τζέν που είχε νεοαποκτηθέν πιπινομωρό να νταντέψει. Ήταν όλοι εκείνοι οι προβληματικοί γκόμενοι που μας εμφανίστηκαν με μότο «δε δεσμεύομαι», και οι οποίοι όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο επεισόδιο, «κάνουν restart στη ζωή τους».

Η μία θεωρία λοιπόν, είναι η Θεωρία της Μιζέριας.  «Μα η κρίση τους έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια…», μας εξηγούσε η μητέρα, «είναι πεσμένοι ψυχολογικά». Μα συγνώμη, ούτε να απαυτώσουν δε θέλουν; Ούτε για αυτό δεν μας πλησιάζουν!, είπα αγανακτισμένη πριν από κάποιο καιρό. «Που να τους σηκωθεί με τόσο άγχος…», είπε και η θεία. Η θεωρία του ψυχοπλακώματος του Τάγματος των 30 Φεύγα δε με κάλυπτε. Επομένως, όταν πετύχαινα κάποιον από αυτούς, τον ρώταγα ευθέως τι φταίει. Μέχρι που πέτυχαν εκείνον, τον Έναν, που μου έδωσε μια τελείως διαφορετική εξήγηση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με όλα τα προηγούμενα περί μιζέριας, ψυχοπλακώματος, restart…

 « Στην ηλικία που είμαστε εμείς τώρα, ξαφνικά σε θέλουν όλες… Η προσφορά είναι μεγάλη, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, πάνε αυτά… Από τα 15 μας κυνηγάμε κοριτσάκια και τώρα έρχονται μόνα τους…», μου εξηγεί ένας από τους ήρωες και μέλος του Τάγματος – δε θέλω να δώσω όνομα, θεωρώ ότι ήταν συζήτηση off the records. Αυτή, ήταν η Θεωρία του Player. «Άσε που… υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ σας… Έχετε να συναγωνιστείτε 23άρες, 20άρες...». Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι να τον χαστουκίσω, αλλά θα χαλούσα τη συνέντευξη.

Ξαφνικά όλες οι θεωρίες περί κατάθλιψης των ανδρών, άρχισαν να με ζορίζουν, να κλονίζομαι, να αμφιβάλλω. Μήπως το «κάνω επαναπροσιοδρισμό» είναι το νέο «δε σε γουστάρω» ; Η Θεωρία της Μιζέριας είναι αυτό που θέλουνε να πιστεύουμε για να μη διεκδικούμε σχέσεις; Ή μήπως η Θεωρία του Player είναι ένα τρυκ για να καλύψουν τη μιζέρια τους οι άνδρες;  Τι συμβαίνει με τους 30 φεύγα τελικά; Ποια είναι η αλήθεια;  Ο Χόρχε ήταν το τελειωτικό χτύπημα. «Βασικά ναι… Δε μπορείς να αφοσιωθείς σε μία γιατί είναι πολλοί οι πειρασμοί…». Αυτό ήταν! Άντρες! Γουρούνια! Ψώνια! Έγινα έξαλλη, τόσο έξαλλη, που μου ήρθε να πάρω τηλέφωνο τον Κακό Λύκο, τον δικό μου 30 φεύγα του Τάγματος, και να του πω ότι τα ξέρω όλα! Για τους υπόλοιπους, tampis που λένε και οι Γάλλοι.

Αν ισχύει λοιπόν η θεωρία του Player, τότε για τον 30 Φεύγα που σας την έσκασε πρέπει να ξέρετε το εξής. Είτε η στιγμή σας ήρθε κι έφυγε για πάντα… είτε δεν έχει έρθει ακόμα.

Οι περισσότερες γυναίκες στις οποίες εξήγησα τι γίνεται με το Τάγμα των 30 Φεύγα, αμφισβήτησαν τις μαρτυρίες που απέσπασα εκείνο το βράδυ. «Ναι, σιγά που τους την πέφτουν όλες! Μαλακίες! Κατάθλιψη έχουν!».

…Έχουν; 

Καλοκαιρινοί Έρωτες- Οδηγίες και Αντενδείξεις

Εκείνες τις καυτές ημέρες του Ιουλίου και πριν σπάσουμε για διακοπές, οι φίλοι μου άρχισαν να ζευγαρώνονται. Παρότι οι οδηγίες στη συσκευασία του Καλοκαιριού το έγραφαν ξεκάθαρα "το καλοκαίρι μην κάνετε σχέσεις, ξεσαλλώστε ελεύθερα", οι φίλοι μου πήγαν κόντρα και κατευθείαν στις αντενδείξεις. "Προσοχή! Σε περίπτωση που ερωτευτείτε καλοκαιριάτικα, γνωρίζετε οτι διατρέχετε σοβαρό κίνδυνο να φάτε τα μούτρα σας". Το δεύτερο εξάμηνο του 2013 υποτίθεται θα ήταν συναρπαστικό για εμάς τους Κριούς. Υποτίθεται οτι το καλοκαίρι θα μας προσέφερε όσα μας στέρεισε το πρώτο γαμωεξάμηνο του έτους. Προσωπικά, το 13 με είχε βρει με το ένα μάτι κλειστό, με το φόρεμά μου ατσαλάκωτο κι εμένα επάνω στον καναπέ του σπιτιού να κλαίω με μαύρο δάκρι - απο το ένα μάτι μόνο. Πίστευα λοιπόν οτι το καλοκαίρι θα μου φέρει κάτι καλό, όχι πάλι σκατά. Όχι πάλι!

Καταρχήν να ξεκινήσουμε απο εκείνο το βράδυ του Ιουλίου, όπου βρεθήκαμε όλοι στο γνωστό μέρος για να κανονίσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για τις διακοπές. Ψέματα. Δεν ήμουν καλεσμένη εκείνο το βράδυ απο την παρέα μου και τους είχα σχεδόν απαγορεύσει να μιλούν για αυτό το θέμα μπροστά μου, αφού η άδειά μου χάλασε και έσπασε σε χίλια κομμάτια μαζί με την καρδιά- αγκινάρα μου. Μάλιστα, οι διακοπές μου θα έσπαζαν σε μια εβδομάδα πριν και μια εβδομάδα μετά, απο τις προγραμματισμένες μας διακοπές. Με λίγα λόγια, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά θα έκανα διακοπές μόνη μου. Η μοίρα δε μου το συγχώρεσε ποτέ, εκείνο τον καλοκαιρινό έρωτα που με διέλυσε κι έκτοτε είμαι καταδικασμένη στην ατυχία. Εγώ τα έχω πει στους φίλους μου αλλά εκείνοι συνεχίζουν να ερωτεύονται. Για εμάς τους loosers όμως υπάρχει και η Θεία Δίκη.

Η Τζέν-τζέν και η Ρούνι-ρούνι θα έφευγαν με πλωτό camping στα νησιά του Αιγαίου, ενώ η Μπέμπα, η Ζωζώ, ο Tony και ο LovaLova θα ξεσάλωναν μέχρι τελικής πτώσης στο μικρό γραφικό νησί της Αντιπάρου. Αυτό το καλοκαίρι, όλοι τους θα ερωτεύονταν - αλλά αυτό δεν το ξέραμε ακόμη (σχεδόν). Η μοίρα τους ήτο προγεγραμμένη - γιατί είμαι η αφηγήτρια και ξέρω πάντα απο πριν τα καθέκαστα. Αυτό που ποτέ όμως δε μπορώ να προβλέψω είναι τι θα γίνει με εμένα. Κι αυτό όχι επειδή είμαι απρόβλεπτη ή πολύ αυθόρμητη, αλλά επειδή δεν έχω καν παρατσούκλι, αλλά κυρίως, επειδή κάνω διακοπές μόνη μου. Τιμωρία. Όλοι μαζί και η ψωριάρα χώρια.

Αυτός που θα ερωτευτεί καλοκαίρι θα πρέπει να ξέρει τα εξής...

1. Όταν ερωτεύεσαι καλοκαίρι όλα είναι πιο έντονα και νομίζεις οτι τα ζεις για πρώτη φορά...
2. Το μαύρισμά σου και το μαύρισμα του άλλου δείχνουν πιο κολακευτικά απο ποτέ...
3. Το ποτό έχει άλλη γεύση και δε σε μεθάει ποτέ. Ο άλλος το κάνει αυτό, όχι το ποτό.
4. Όλα τα μέρη στο νησί φαίνονται ιδανικά για μπαλαμούτι μιας που πάνω στον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός απο εσάς τους δύο...
5. Ξαφνικά δεν έχει νόημα ο μεσημεριανός ύπνος, ούτε ο βραδινός... Μένεις άυπνος για όσο αυτό κρατήσει...
6. Ανα πάσα στιγμή μπορεί να βρεθείς σε άκυρο μέρος... Σε άλλο νησί... Σε άλλο σπίτι...με άλλη παρέα απο αυτή που ξεκίνησες...
7. Γίνεσαι πολύ χαζός, ειδικά όταν πλησιάζει το ξημέρωμα. Νιώθεις τα μάγουλά σου να πονάνε απο το τράβηγμα του ημιμόνιμου πλέον χαμόγελού σου
8. Την τρίτη μέρα έχεις ήδη σχεδιάσει το χειμώνα σου μαζί του και στο τέλος της 1ης εβδομάδας αναρωτιέσαι που θα πάτε του χρόνου το καλοκαίρι...
9. Την τελευταία μέρα των διακοπών λες σε όλους οτι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής σου, οτι είσαι ευτυχισμένος όσο ποτέ, οτι έχεις χάσει το μυαλό σου...
10. Όταν γυρίσεις στην Αθήνα, αργά ή γρήγορα θα φας σκατά.

Δε λέω οτι δεν υπάρχει και το happy end σε όλο αυτό αλλά δε θέλω να σας φουσκώσω τα μυαλά.

Αντενδείξεις:

1. Dont get caught
2. Αν κάποιος μάθει το μυστικό σου πρέπει να τον σκοτώσεις.
3. Αν ερωτεύτηκες πριν τις διακοπές και έχεις ήδη κανονίσει διακοπές χώρια, να ξέρεις οτι θα χωρίσεις σίγουρα οπότε μην έχεις τύψεις για ό,τι συμβεί...
4. Όταν θα περάσουν λίγα χρόνια και θα αναπολείς εκείνο τον μεγάλο έρωτα να θυμάσαι: δεν ήταν τόσο μεγάλος, σίγουρα όχι ο μεγαλύτερος ούτε ο μόνος που άξιζε. Απλώς ήταν ο Καλοκαιρινός. Ποιος είπε οτι η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή; Μαλακίες. Ο Καλοκαιρινός είναι ο παντοτινός.
5. Αν φτάσουν Χριστούγεννα και είστε ακόμα μαζί, καλά στέφανα...

Chazoxenukti Street

 Όσο φαντεζί κι αν φαίνονται αυτά τα Pere Ubu Nights, άλλες βραδιές είναι άκρως βαρετές. Αυτό που λέμε «χαζοξενύχτι». 

Στα early 20’s το χαζοξενύχτι δεν υφίσταται καν σαν έννοια. Το Ξενύχτι ήταν πάντοτε μια καλή ιδέα. Την πρώτη φορά που το άκουσα, ήταν από τον Τζέντλ-μαν, τη μία και μοναδική φορά που βγήκαμε μαζί στην Αθήνα, συγκεκριμένα μετά το τράτζικ ξημέρωμα στα Εξάρχεια, που συνέπεφταν με τα γενέθλια του Pere Ubu. «Δεν έχω όρεξη για χαζοξενύχτι», είπε κι έφυγε. Από τότε δεν ξαναγύρισε ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, η ιστορία του «Και δεν ξαναγύρισε ποτέ» (next episode). Για να επανέλθουμε όμως, στα 25 και φεύγα, το χαζοξενύχτι δεν αντέχεται.

«Έχω τελειώσει», είπε η Τζέν-τζέν ρίχνοντας γύρω της ένα βλέμμα σχεδόν αηδίας . «Δεν αντέχω άλλο!». Η Τζέν-τζέν ήτο φρεσκοχωρισμένη για ακόμη μια φορά. «Δεν περνάω καλά! Δεν το αντέχω το χαζοξενύχτι!». Να αγιάσει το στόμα σου, σκέφτηκα, αφού εγώ έχω καταλήξει σε ετούτο το συμπέρασμα πολύ καιρό τώρα. Όχι όταν το άκουσα πρώτη φορά από τον Τζέντλ-μαν, πολύ πιο μετά.  Από την άλλη, στην ιδέα ότι η άλλοτε party animal ακούραστη Terminator Τζέν-τζέν «δεν αντέχει άλλο», με σόκαρε. Αυτό ήταν; Μέχρι εδώ; Γεράσαμε και τέλος; "Βαρέθηκα να γυρνάω δεξιά κι αριστερά! Θέλω να ηρεμήσω πια!"¨, είπε νευριασμένη. Αυτό θα σήμαινε αυτόματα και "θέλω να κάνω μια σοβαρή σχέση". Αλλά αυτό, δεν το ξέραμε ακόμη...

Στον ίδιο χρόνο που εμείς ήμεθα 24,25, 26 χρονών, κάποιοι άλλοι είναι στα early 30s. Εκεί που είμαστε ήμασταν κι εκεί που είναι θα πάμε... Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μόνο που αυτή τη στιγμή, ο  κόσμος έχει γεμίσει ένα μάτσο τριαντάρηδες με κατάθλιψη. Ο Κακός Λύκος στην αρχή της σίζον 4 είχε κλειστεί στο σπίτι του με κατεβασμένα τα ρολά – κυριολεκτικά και μεταφορικά- διότι βρισκόταν σε διαδικασία αυτο-επανα-προσδιορισμού (δεν ξαναγύρισε κι αυτός).Ύστερα γνωρίσαμε τον Dexter, φίλο του Lova Lova – πολύ ενδιαφέρων τύπος αλλά ο οποίος κάνει, λέει,  Restart στη ζωή . Ο Tony δεν είναι θλιμμένος, αλλά είναι «σκεπτικός». Για να σταματήσει το μυαλό του από τις σκέψεις, το έχει ρίξει στον ύπνο. Ύπνος φίλε μου. Ατελείωτος ύπνος. Ξαφνικά λέει "φεύγω να πάω να πάρω λίγο αέρα" και "δεν ξαναγυρίζει ποτέ΄΄. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Lova Lova, που μια νύχτα με πανσέληνο άρχισε να αναρωτιέται για τις «επιλογές» που έχουμε ή δεν έχουμε στη ζωή. Για τις κατευθυνόμενες ή μοιραίες αποφάσεις. Είναι ή δεν είναι επιλογή ο δρόμος που έχεις πάρει;

Η μεταφορά περί «δρόμων» στις στιγμές εσωτερικής αναζήτησης ριστάρτ και αυτοεπαναπροσδιορισμού παίζει σημαντικότατο ρόλο όσον αφορά τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή σου σε κάθε φάση. Εσύ πως τον βλέπεις το δρόμο σου; Ανηφορικός; Με βάσανα πολλά και κούραση, αλλά πιστεύοντας ότι είναι ο δρόμος να καταξτήσεις την κορυφή; Κατηφορικός; Σε έχει πάρει η κάτω βόλτα; Είσαι σε μονόδρομο; Σε δρόμο χωρίς γυρισμό; Μήπως έπεσες σε αδιέξοδο; Είσαι σε σταυροδρόμι; Δηλαδή έχει έρθει η ώρα να αποφασίσεις προς τα που θα πας; Ή μήπως έχεις μπει στο αντίθετο ρεύμα, έτσι, για το σασπένς;

Οι φίλες μου μπήκαν στο αντίθετο ρεύμα. «Μα έφταιγε το GPS!”, φώναζε η Ρούνι-ρούνι. «Η Τζέν-τζέν είναι η χειρότερη συνοδηγός!», συνέχισε τις δικαιολογίες, "μα δεν έβλεπε να μου πει οτι πάω ανάποδα;;;". Είχαν μπει ανάποδα στην Εθνική Οδό. Μου ήθελαν και Κηφισιές… Αλήθεια, τι να γύρευαν στην Κηφισιά ξαφνικά; Τι δρόμο είχαν πάρει; Το ίδιο βράδυ που οι δύο τρελές φίλες μου μπήκαν ανάποδα στην εθνική αλλά βγήκαν αλώβητες, η Ντράνα τράκαρε κι είδε το Χάρο με τα μάτια της. Ευτυχώς ούτε κι εκείνη έπαθε κάτι. Την ίδια εβδομάδα, εκτός απο την Πανσέληνο όπως προείπα, είχε κι ανάδρομο Ερμή.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2013, όλοι πήραν το δρόμο τους…Άλλοι ανηφόριζαν, άλλοι κατηφόριζαν, άλλοι έστριβαν κι άλλοι έκαναν όπισθεν - επιστροφές καταστροφές που θα έλεγε κι ο Πασχάλης Τερζής, ή για να στο κάνω πιο λιανά, ξαναζεσταμένο φαγητό. Μήπως ο δρόμος του χαζοξενυχτιού  καταλήφθηκε απο νέους early 20s και δε βρίσκαμε πια θέση να παρκάρουμε; 

Αρκετά δεν κάτσαμε εδώ όμως; Το φυσιολογικό δεν είναι να υπάρχει κινητικότητα αντί για στασιμότητα; Τα πάντα ρεί μωρή! 

Υ.Γ. Όπως πάντα έχουμε και τις γνωστές απώλειες, όπου για μερικούς απο εμάς οι δρόμοι  μας χωρίστηκαν για πάντα. Κάποιοι έφυγαν απο τα Pere Ubu Nights και δεν ξαναγύρισαν...