Ήταν τυχαίο...

«Θέλω να βρίσω τόσο πολύ κάποιον, μέχρι να στεγνώσει η γλώσσα μου», είπα στην Τζέν-τζέν. Και άμα στεγνώσει η γλώσσα μου, με τι θα την σβήσω; «Λοιπόν, ένα Strawberry Caipiroska  και γρήγορα!».

Τα βρήκα με τα κορίτσια μου, τα έχασα με τον άλλον, τον αχρείο, τον άτυχο το ν γκόμενο που λέει και το τραγούδι. Εμ, βέβαια, τα χάλια του προηγούμενου  τα πληρώνει πάντα ο επόμενος. Και ξέρεις, όταν δεν βρίσκεις κάποιον στο κινητό για ώρες, η τσαντίλα σου φουντώνει ακόμα πιο πολύ, λεπτό προς λεπτό… Κι η  ημέρα; Παρασκευή…

Η Ζωζώ έμεινε σπίτι, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης με την επερχόμενη εξεταστική. Είχε πέσει στα τέσσερα με αιωρούμενα τα οπίσθια, σφιγγόταν και δάγκωνε τη γλώσσα της προκειμένου να τραβήξει μια ευθεία γραμμή. Εγώ την καταλαβαίνω, γιατί ούτε καρδούλα δεν μπορώ να ζωγραφίσω σωστά, μοιάζει με κώλος ανάποδος. Μη σκεφτόμαστε πρόστυχα τώρα…

Η  Ντράνα είχε κέφια, με ένα ποτό παραπάνω άλλωστε, αυτό είναι το αποτέλεσμα πάντα. Η Τζέν-τζέν από την άλλη, δεν είχε πιεί ακόμα, έκανε τη φιγούρα της στον Mister BlueEyes. Το πρόσωπο guest της βραδιάς, ήταν ο Κούλης, ο οποίος με κατατρόπωσε ψυχολογικά. «Χάλια είναι τα πράγματα… Θα πτωχεύσουμε σίγουρα… Σκατά κι η οικοδομή… Άμα δεν πάει καλά η οικοδομή δεν πάει καλά τίποτες!». Φαντάζομαι πως το μυαλό σας πήγε σε κάποιον στιβαρό εργάτη, όμως ο δικός μας Κούλης είναι επιχειρηματίας. Εκεί να δεις πρόβλημα…  Α! Και δεν είπε «τίποτες», αυτό το προσέθεσα εγώ για να θολώσω τα νερά.

«Γιουχούχούουυου» φώναξε η Ντράνα σε μια στιγμή, που έβαλε το τραγούδι της, σηκώθηκε κι άρχισε να χορεύει μόνη της, και τσά-τσά-τσά και τσού-τσού-τσού…  «Υποφέρω από το στρίμωγμα…» παραπονιέμαι και βλαστημάω την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκα να βάλω τακούνι. «Α, εμένα μου αρέσει το στρίμωγμα!» απαντάει ο Mr. BlueEyes. Τι ακριβώς σου αρέσει στο στρίμωγμα; Κλείνει του ώμους του, μαζεύεται όπως το σαλικάρι στο καβούκι του, φέρνει το ποτό κοντά του μη και του ρίξουνε μέσα ναρκωτικό, στριμώχνεται ανάμεσα σε δυο πλάτες και χαμογελάει. Ωραία, του αρέσει το στρίμωγμα! Πώς να ξεδιψάσω δεν ξέρω, βλέπω στη μπάρα ένα ξεχασμένο τζιν τόνικ. Το είχε παραγγείλει ένας φίλος του «Προέδρου», που ήταν κι εκείνος κάπου εκεί κοντά κι έκανε κλασσικά, δημόσιες σχέσεις.  «Τι θα γίνει; Θα το πιείς;» τον ρωτάω, γιατί τον τσάκωσα να πίνει ένα κοκτέιλ ροζ και να παραγγέλλει ακόμα ένα. Το άρπαξα και το ήπια χωρίς αναστολές, άλλωστε σε λίγο θα ξεχείλιζε από το ποτήρι, τόση ώρα αφημένο, λιώσανε και τα παγάκια. Ε, ρε, που πάμε ωρέ συγχωριανοί; Δεν θυμόμαστε τι έχουμε παραγγείλει;

Ο Κούλης ζαχαρώνει τη Ντράνα, την κουνιστρούλα. «Εγώ τον κοκκινοτρίχη θέλω όμως, να ξέρεις…» μου λέει προσπαθώντας να τον ξεφορτωθεί. Πως το ξέρω αυτό το βλέμμα, που θες να ξεφορτωθείς κάποιον και δεν μπορείς,  πόσο καλά το ξέρω.  «Να πρόσεχες τι έκανες», είναι η σωστή απάντηση, εμένα αυτή μου δώσανε πάντως. Αφού σας είπα, όλα κάπως έτσι ξεκίνησαν… (βλέπε κείμενο πάνω αριστερά).  Να μου πείτε ποιος σκαρφίστηκε «αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου» να πάω και να τον φτύσω.  Ζήτω ο Χατζιγιάννης, «άλλα λέω, κι άλλα κάνω κι άλλα εννοώ», μπορεί να παραλλαχθεί σε « μ’ αλλον τα’χω, άλλον φιλάω, κι άλλον θέλω εγώ…». Πφ! Γελοίο! Γιατί όπως λέει μια εξίσου γελοία τριτάντζα, «εγώ μερικά τραγούδια τα θεωρώ ποίηση!». Και μη βιαστείς να πεις ότι έχει δίκιο, για τη Νatata Todorido μιλούσε . ΟΥΣΤ!

Στο τρίτο ποτό, ζητώ ευγενικά από την Τζέν-τζέν, να με πάει σπίτι μου. «Πήγαινέ με, γρήγορα! Γρήγορα!!!». Μπουκάρουμε πάλι τρικάβαλο στο διθέσιο , με αδειάζουν στο βουνό και τρέχουν πίσω μη τους κόψει η κρέμα… Μη ρωτήσεις πως, αλλά πέντε λεπτά μετά, βρέθηκα σε μποτιλιάρισμα στη λεωφ. Βουλιαγμένης, ανάμεσα σε 3.000 εξαγριωμένους ποδηλάτες…