«Άρχισε να μετράς αντίστροφα… Σε δυο βδομάδες είναι το Παρτι!», μου λέει και ετοιμάζεται να με επιστρατεύσει για δουλειές, αλλά σφύριζα αδιάφορα. Πάνω στην ώρα, μπαίνουν ο Πρόεδρος, ο BlueEyes και ο Jazzμένος, τρείς γνωστοί θαμώνες, ειδικά ο ένας είναι πολύ γνωστός μου και λίγα βράδια πριν τα πίναμε μαζί στην Πάρο. Με κάτι τέτοιες συμπτώσεις, ειλικρινά το μυαλό μου και ο χωροχρόνος μπλέκουν τα μπούτια τους. Πότε ήμουν εκεί, πότε ήρθα εδώ, το ίδιο και το αυτό.
Τελικά, αυτό συμβαίνει μετά τα 20; Αρχίζει και το Αλτσχάιμερ; Κάποτε γυρνούσα από την Πάρο γεμάτη, πλήρης. Φέτος γύρισα μελαγχολημένη, νοσταλγός του rock n roll που λέει και το τραγούδι.
Ο Paulo κι η Miss Κανέλα είχαν ήδη αρχίσει ένα πολύ αθώο φλερτ (απ ‘όσα γνωρίζω) κι εγώ βαριόμουν και μόνο που υπήρχα. Δεν ήξερα καν τι θέλω να παραγγείλω. Γενικά έχει μεγάλη σημασία η διάθεση για την επιλογή του σωστού κοκτέιλ. «Γλυκόξινο;» με ρωτάει ο Λατίνος… «Όχι...» του απαντάω εντελώς άκεφη.
Γιατί είμαι τόσο ανάξια να περάσω καλά; Όχι ότι έχω πολλούς λόγους να το γλεντήσω δηλαδή, η δουλειά που είμαι δεν μου προσφέρει τίποτα, ούτε ένα ευρώ, ούτε καν καλό πρωινό καφέ. Στις διακοπές μου πέρασα πολύ μέτρια… Αυτός που θέλω, δεν με θέλει… Πραγματικά, είμαι για να μου πετάξουν ντομάτες! Ντομάτες; Αααααχ! «Ένα bloody Mary», λέω τελικά διστακτικά, γιατί μέχρι εκείνη την ημέρα, το bloοdy Mary μου φαινόταν αηδιαστικό. Ναι. Αηδιαστικό. Τρία τέτοια ήπια εκείνο το βράδυ.
Κι η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη... Το σπέσιαλ εφφέ είναι που το Bloody Mary ήταν διακοσμημένο με ένα μεγάλο πράσο, απο το οποίο κρεμόντουσαν δυο ντοματίνια. Τον πούλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου