-Afou dn 8a paw egw sto londino, 8a er8ei to londino se mena (Τζέντζέν)
-Τi ennoeis?? Pote???!!! (εγω)
- 22….
Η Μπέμπα θα κατέφθανε στην Τετάρτη το πρωί στο φημισμένο Ελλαδιστάν. Δεν είναι τώρα αυτό καλός λόγος για να γιορτάσεις; Η Ζωζώ, με το see through πουκάμισο, μπήκε χορεύοντας και φωνάζοντας «Μπέμπα, ζούμε, στο pere ubu να σε ξαναδούμε!». O Μexican είχε τρελά κεφάκια, μας έπαιξε από το «Λάμπω, σαν τον ήλιο, λάμπω…» μέχρι το «She’s a maniac» (μου το τραγουδούσαν και με δείχνανε, ειλικρινά δεν κατάλαβα γιατί…) και πολλές επιτυχίες, τα πόδια μας πήρανε φωτιά.
Ο Χόρχε κοιμόταν ύπνο βαθύ στο σπίτι του, τι τηλέφωνα τον παίρναμε, τι μηνύματα του στέλναμε, δεν ήρθε ποτέ τελικά…Κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να συμβεί την Τετάρτη, η Μπέμπα μόνο από τα χεράκια του πίνει αλκοόλ.
Οι άντρες πέφτανε σαν τις μύγες, στα πόδια της Τζέντζέν. Όλοι οι κοντοί του μαγαζιού παρατεταγμένοι, πλησίαζαν δισταχτικά, ξερνώντας ό,τι γλυκανάλατο τους ερχόταν. Ώσπου, περνάει ένας παίδαρος, ψηλός, μελαχρινός, με μπλέ ματάρες, χαμηλή ανέμελη κοτσίδα, λίγα γένια, μπρατσάρες και πλατάρες. Στα δεξιά μου η Ζωζώ και στα αριστερά μου η Τζέντζέν, παραξενεύονται από το γουρλωμένο μου μάτι. «Τι λυσσάρα!» θα σκέφτηκαν από μέσα τους. Απλώνω τα χέρια έτοιμη για μακροβούτι, τις χωρίζω, τις σπρώχνω και περνάω ανάμεσα, παρατάσσομαι μπροστά με το κεφάλι έτοιμο να δώσει κουτουλιά, έτοιμη να αρπάξω τον (Σ)ταύρο απ’ τα κέρατα. Κυνηγάω την κοτσίδα, που κατευθύνεται προς τις τουαλέτες. Η Ζωζώ σφυρίζει κλέφτηκα κι η Τζέντζέν ζητοκραυγάζει. Μα καλά, τι πίστευαν ότι πάω να κάνω;
Ακολουθώ τη… «μυστηριώδη» κοτσίδα, μόνο ένα βήμα πίσω είμαι και προλαβαίνει να χωθεί στην τουαλέτα. Η οποία τουαλέτα παρεμπιπτόντως, είναι και στις τέσσερις πλευρές της καθρέπτης. Ο κοτσίδας, δεν κλείνει την πόρτα. "Aiaiaiai!!!Βλέπω το πουλί σου άνθρωπέ μου!" μου ήρθε να τσιρίξω. Από τη ντροπή μου επιστρέφω πίσω στο τραπέζι, αλλά είμαι ακόμα ταραγμένη. «Τι γίνεται ; Δεν καταλαβαίνω!», διαβάζω τη σκέψη της Ζωζώς.
Όχι, δεν τον κυνήγαγα επειδή ήταν παίδαρος, ούτε για να τον δω ημίγυμνο! Απλά έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι τον ξέρω κι έπρεπε οπωσδήποτε να σιγουρευτώ, ότι δεν κάνουν πουλάκια τα μάτια μου (μόνο πουλάκια είδαμε τελικά, μεταφορικά και κυριολεκτικά). «Είμαι 90% σίγουρη», τους εξηγώ. Ο κοτσίδας περνάει αστραπιαία από δίπλα μου, δεν προλαβαίνω να σκανάρω. Κάθεται στην άλλη άκρη, που να δω; Πάω να δω… Διασχίζω το μαγαζί, μα εκείνος είναι σκυμμένος πάνω από μια κοπέλα και της μιλάει στα δυο εκατοστά, που να δω φάτσα; Στο προφίλ πάντως… Και ναι! Επιτέλους γυρνάει! Επιτέλους μπορώ να κάνω με ακρίβεια την ταυτοποίηση! Λίγο πριν τον σκουντήξω, το μυαλό μου ξεθολώνει. Όχι, δεν είναι αυτός… Παρενέργειες φίλοι μου, παρενέργειες.
Κάποιον άλλο, τον βλέπω παντού! Παντού όμως! Σε όλα τα ύψη και τα πλάτη, σε μικρή και μεγάλη απόσταση, για λίγη ή για αρκετή ώρα, τον βλέπω μπροστά μου. Και να πω ότι πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει; Θα πω ψέματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου