Το 2011 πρέπει να είναι τυχερό για όλους μας… Γιατί όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι, η δυστυχία είναι «οι άλλοι» (για κάποιους βέβαια η δυστυχία είναι μια συγκεκριμένη «άλλη»). Η αλλαγή του έτους είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο, να κάνουμε μια νέα αρχή. Εμείς πάλι, αντί για αρχή είπαμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε για σίγουρα… Pere Ubu.
Έλα, πάμε να το ξεφτυλίσσουμε λίγο, σα να πρόκειται για conclusion της Κάρι Μπράτσω. ΛΑΕ, τo Pere Ubu δεν είναι απλά ένα μαγαζί. Όταν κάνεις «Pere Ubu», είναι σα να συνευρίσκεσαι με ένα αστρικό σώμα στο άπειρο, μάρτυρας ενός συμπαντικού μεταφυσικού οργίου, καθώς χορεύεις στους ρυθμούς του Mexican, να πετάς στον αέρα, να αναπνέεις με όλο σου το σώμα, σαν να ανοίγουν όλοι οι πόροι του κορμιού σου , ρουφώντας την υγρασία της μουσικής. Να γεύεσαι πρώτα το χρώμα κι ύστερα τη γεύση και η κάθε γουλιά να γεμίζει το στόμα σου με λέξεις… με ήχους… με στίχους… Είναι να είσαι με φίλους, με αυτούς τους ανθρώπους που σ’ αγαπάνε, αγαπάνε τον εαυτό τους και αγαπιούνται μεταξύ τους, και ας μην είναι όλοι Χριστιανοί, η αγάπη δεν είναι δόγμα, είναι αέρας, ο αέρας που αναπνεύσαμε όλοι μαζί τον χρόνο που πέρασε, στις δύσκολες και στις εκπληκτικές, μεγάλες μας στιγμές. Και μαζί, περάσαμε πολλά…
Βάλαμε κόκκινα κραγιόν, κόκκινα βρακιά (για γούρι) και καταφθάσαμε μεθυσμένες από τη χαρά μας που έφυγε επιτέλους το 2010. Γιατί το λέγανε όλοι αυτό; Εγώ μια χαρά πέρασα και το 2010… Ειδικά το καλοκαίρι μου, δεν παίζεται! Τέλος πάντων, είμαι ανοιχτή στο να δώσω μια ευκαιρία και στο 11.
Το open bar είναι σίγουρα μια καλή αρχή… Ναι, η αλήθεια είναι πως έτσι του άξιζε να κλείσει ο χρόνος… Ήταν ένας πολύ αλκοολούχος χρόνος άλλωστε… Μέχρι κι η Ψυχολόγα κατέληξε με κοκκινάδι στα χείλη, που στη πορεία μεταφέρθηκε στο μάγουλο της Ζωζώς. Η Ζωζώ ξεδίπλωσε τη ζωζωσίασή της εκείνο το βράδυ… Έλαμπε πραγματικά… Η Μπέμπα στροβιλιζόταν ανάμεσά μας, σα να μην είχε φύγει ποτέ στο Λονδίνο, σα να μην είχε βγει ποτέ από εκεί μέσα, μετά το αποχαιρετιστήριο πάρτι. Η Τζέν-τζέν, με φόρεμα «Μέρλιν Μονρόε» δεν προλάβαινε να καταπιεί τα σφηνάκια κι η Ρούνι-ρούνι, που τη χτυπούσαν τα παπούτσια, λικνιζόταν αισθησιακά ξεγελώντας την ενόχληση στη φτέρνα. Η Ντράνα καλωσόρισε το νέο έτος αγκαλιά με έναν παίδαρο! Ναι, αμέ! Χόρεψε με τον καβαλιέρο της από τσα-τσά και χάλι-γκάλι μέχρι μπλουζ (τη μπλούζα δεν την έβγαλε όμως…). Μαζί ήταν και το Χλωμό- Πρόσωπο κι η νέα μας φίλη Χάννα. «Πωπω! Εννέα κορίτσια! Ευχαριστώ Θεέ μου!» αναφώνησε ο Χόρχε τραβώντας αισθησιακά το παρδαλό παπιγιόν του. Ο GPP σέρβιρε σφηνάκια σε… παλέτα ζωγραφικής!
Σημασία βέβαια δεν έχει να σας πω τη συνέχεια… Δεν έγινε τίποτα σπουδαίο… Απλά έκλεισε άλλος ένας πολύ πικάντικος και γεμάτος χρόνος… Και φυσικά δεν ξέχασα το έθιμο… Έστειλα «καλή χρονιά» σε όσους συνέβαλαν στις χαρές μου το ’10. Τις παρευρισκόμενες, και την Κλαίρη, την Τίνα, τον Γοητευτικό, τον Τζέντλ-Μαν, την Κωνβονταφόν, τον Καρχαρία… Εντάξει, ίσως και να ξέχασα κάποιον, αλλά έτσι είναι αυτά… κάθε χρόνο έχουμε και μια απώλεια… Καλή χρονιά κύριε 94… :p (Mpempa, θα σχολιάσεις είμαι σίγουρη…)
Καλή χρονιά σε όλους σας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου