Επιλέξαμε το γνωστό μέρος για τη μεγάλη συνάντηση, το φοβερό reunion της εποχής 2003-2008, τώρα πια που τα jester’s έχουν μείνει γιαπί! Περιμένοντας, κι ενώ η Τζέντζέν βάζει όλη της τη δύναμη να ροφήξει από το μισό μέτρο καλαμάκι το ιαπωνικό ποτό της, ένα φως μου τραβάει την προσοχή. Είναι η φωτογραφία από ένα smartphone, μια πατουσίτσα, τόσο μικρή όσο το δάχτυλό μου… Γυρίζω να κοιτάξω καλύτερα και αντικρίζω ένα μωρό, με πλούσια χαίτη, ιδιαίτερα πλούσια για τα δεδομένα του- επταμηνίτικο αγγελούδι! Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις… Τόσο καιρό γνωρίζω τον Mexican και δεν είχα ιδέα ότι… περίμενε παιδί! Και τώρα να’ το! Ολόιδιο με τον πατέρα του…
Στην αρχή όλα είναι αμήχανα… «Πόσα χρόνια έχω να σε δω;» και άλλες τέτοιες γελοίες και αμήχανες ατάκες. Στα πέντε λεπτά, νομίζεις ότι έχεις εξαντλήσει όλα τα θέματα συζητήσης… Ευτυχώς υπάρχει κι η μουσική, ο χορός, το τραγούδι! Κι ο Φίλιππος είναι χορευταράς. Για μια στιγμή, με έχει αγκαλιά και ξαφνικά, στιγμιαία, τα θυμάμαι όλα… Τον ναργιλέ στο μπαλκόνι, τον Ιάσονα με τα γεμάτα υπονοούμενα κρύα jokes του, τις Δανέζες αντίζηλες, το Λευτέρη που ονειρευόταν μια ζωή στο Μόντε Νέγκρο… Ύστερα, είναι και το ποτό… Αλόγιστη ποσότητα αλκοόλ για σήμερα. Η εικόνα γίνεται πιο ξεκάθαρη. Βόλτες στα λιμανάκια χωρίς δίπλωμα οδήγησης, βουτιές από τον βράχο στη Βάρκιζα, ο Διονύσης… Πωπω! Ο Διονύσης…
Περίεργο συναίσθημα! Όλα μπορούν να γίνουν τόσο ζωντανά για λίγα λεπτά και μετά, επιστρέφεις στο τώρα απότομα, σα να μην έζησες τίποτα από αυτά, ποτέ σου! Αλλά ξέρω, πόσα ξέρει για εμένα ο Φίλιππος. Θυμάμαι ακόμη κι ολόκληρες συζητήσεις μας… Και τρομάζω που ξέρει τόσα μυστικά μου, κάποιος που πλέον δεν υπάρχει στη ζωή μου! Μήπως τα reunion μοιάζουν με απειλή;
Πάνω που συνηθίζεις την παρουσία του παρελθόντος στο παρόν σου, η Ζωζώ ανακοινώνει ότι σε λίγα λεπτά θα καταφθάσει στο Pere UbU η αδερφή της, Miss Kanella με την μητέρα τους. Ωχ… Σκέφτομαι. Είναι λίγο ροκ η βραδιά απόψε… Η Μαμά Kanella είναι του λάτιν βλέπετε κι έχει μια έμφυτη αντιπάθεια προς το ροκ… Καθώς έπινε το κρασί της, άρχισε να μουρμουράει «μα καλά, μουσική είναι αυτή;». Ενώ το reunion το έχει πάρει ο κατήφορος και πράγματι έχουν εξαντληθεί όλα τα θέματα, η Μαμά Kanella συνεχίζει να μουρμουράει «Όλη την ώρα θα μας σπρώχνουν; Διασκέδαση είναι αυτή;». Να πω δεν την καταλαβαίνω; Θα πω ψέματα. Αγοραφοβική ούσα, θυμάμαι μια ατάκα…
Flash Back 2010: Είναι καλοκαίρι (ο ήλιος έλουζε τα ξανθά μου μαλλιά- αλλά τώρα είναι βράδυ κι είμαστε στην Πάρο) έχω εκμυστηρευτεί την δυσφορία μου ως προς την πολυκοσμία σε κάτι παιδιά και ένα ενδιαφέρον «πρόσωπο» κάθεται δίπλα μου, με αποτέλεσμα να είμαι περικυκλωμένη κι εγκλωβισμένη σε μια γωνιά. «τώρα δηλαδή, δεν νιώθεις και πολύ καλά;», με ρωτάει και κοιτάζει πονηρά. Απάντησα κάτι βλακώδες, χασκογελώντας, αλλά αν μπορούσα να απαντήσω ξανά θα του έλεγα «Α, δεν έχω πρόβλημα με το στρίμωγμα..» κι ας καταλάβαινε ό,τι ήθελε. Μαύρη ζωή, ας γυρίσουμε ξανά στο 2011…
«Αυτά τα αμύγδαλα, είναι μπαγιάτικα» συνεχίζει να μουρμουράει η Μαμά Κανέλλα- Γκρίνια. Εντωμεταξύ, η γνήσια Miss Kanella (αδερφή της Ζωζώ) το παίζει θυγατέρα κομ-ιλ-φο, κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι, δεν σχολιάζει τίποτε.
Ο Χόρχε χορεύει μέσα από τη μπάρα – τι όμορφος! – ο GPP τραγουδάει στο γιλέκο του, ο Mexican τα δίνει όλα όσον αφορά στη μουσική… Και μετά από καιρό, πάλι, ξανά, ακόμα, ποια λέξη να χρησιμοποιήσω δεν ξέρω… Μετανιώνω πολύ για την τελευταία μου κίνηση… Έπρεπε να είχα προχωρήσει… Κι άλλαξε η εποχή… Μπήκε φθινόπωρο… Κι άλλαξε η χρονιά… Και φτάσαμε λίγο πριν την Άνοιξη… Φφφ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου