Αποτοξίνωση. Σταμάτησα να πηγαίνω Pere Ubu. Και γενικά, σταμάτησα να βγαίνω από το σπίτι. Τσακώθηκα με τη Ζωζώ, πλακώθηκα με τη Τζέν-τζέν κι ούτε να το ακούσω το έξω. Όσο καιρό εγώ έμενα μέσα, στο Pere Ubu γινόταν της κολάσεως… Η Ντράνα γνώρισε επιτέλους τον κοκκινομάλλη που χρόνια αναζητούσε. Γιατί ο κοκκινομάλλης για τη Ντράνα, είναι αυτό που εμείς, οι υπόλοιπες φυσιολογικές κοπέλες, λέγαμε «Πρίγκιπα με το άσπρο άλογο». Ο κοκκινομούρης ήταν Δανός, αλλά έμενε στη Γλυφάδα λόγω δουλειάς. Η γλώσσα δεν ήταν πρόβλημα, μιλούσαν Αγγλικά κι όποτε το επέβαλλε η περίσταση, χρησιμοποιούσαν το body language.
Είχα χάσει πολλά επεισόδια με τη Ντράνα και τον κοκκινοτρίχη. Καταρχήν, δεν τον είχα δει ποτέ live. Αλλά και μόνο από το «Κοκκινοτρίχης», η εικόνα που μου ερχόταν στο μυαλό, έμοιαζε με ληγμένη κέτσαπ. Δυο διαφορετικοί κόσμοι (τακούνα και πετάλι ποδηλάτου) μπορούν να τα βρούν κάπου στη μέση;
Η αποχή μου από το P.U. κράτησε δυο εβδομάδες, μέχρι που ένα απόγευμα, η miss Κανέλα πρότεινε να πάμε οι δυο μας. Εγώ κι η miss Κανέλα δεν βγαίνουμε ποτέ οι δυό μας… Δεν τα λέμε καν ποτέ οι δυό μας!
Ο καιρός είχε ανοίξει, θα έκανα την πρώτη μου δημόσια εμφάνιση με καλοκαιρινά. Που να βγάλω έξω το άσπρο πόδι; «Όχι στην ηλιοθεραπεία!» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου η miss Κανέλα. Παρά την εξωτερική μου ασπρίλα, μέσα είχα σηκώσει μαύρα πανιά…
-Παναγιά της Γουαδελούπης, είναι Άνοιξη! Την άνοιξη και τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι ερωτεύονται! Κάνε κάτι μωρή, όλη μέρα ξύνεσαι!
-Μα τι λες τέκνο μου; Ουάμπα γιά! Καλοκαίρι έρχεται, ώρα για να χωρίσουν όλοι και να βρουν άλλους!
- Από πέρσι περιμένω το τραίνο…
-Βλαμμένο είσαι τέκνο μου; Το τραίνο πέρασε… Δεν πά να τρέχεις από πίσω, δεν παίζει να το πιάσεις!
Φφφφ… τέλεια! Πόσο γρήγορα πέρασε αυτός ο χειμώνας. Και πόσο ανούσια… Σαν χθες μου φαίνεται που κάναμε πρωτοχρονιά (είναι έξι επεισόδια πίσω για του λόγου το αληθές). «Μμμμμ, τζούσι!!!» λέει ο Χόρχε καθώς μπαίνω στο μαγαζί με τα καλοκαιρινά. Κάθομαι στον καναπέ, πιάνω την πάρλα στη miss Κανέλα και τη φίλη της, που ετοιμαζόταν να αποχωρήσει. «Mojito!», λέω στη σερβιτόρα, μιας που αποφάσισα να φέρω το καλοκαίρι ένα μήνα νωρίτερα σχεδόν. Όταν μείναμε οι δυο μας, κάτσαμε δίπλα στον Mexican, που επίσης δεν είχε πολλή όρεξη εκείνη την ημέρα.
Η βραδιά απέκτησε ενδιαφέρον όταν η miss Κανέλα, εξομολογήθηκε ότι το φλερτ με τη Μανωλίτσα (έτσι τον λέμε) χάλασε, επειδή η Μανωλίτσα στράβωσε σαν γκόμενα που είναι κι αυτός, με μια ανοησία. «Καλύτερα», της λέω, «δε μου γέμισε το μάτι…». Η Μανωλίτσα είναι ένας περίεργος τύπος. Το βλέμμα του είναι μελαγχολικό και πρόστυχο συνάμα. Το χαμόγελό του όμως, είναι σατανικό… Τα δόντια του, ξουράφι, από τη δομή τους, λες πως κόβει χειρότερα κι απο λαχανοκόπτη. «Και τον φίλησες;» τη ρώτησα έντρομη. «Δεν φοβήθηκες μη σου κόψει καμιά γλώσσα;», συνέχισα τρομαγμένη. Καλά που γλιτώσαμε από το βαμπίρ, λέω εν κατακλείδι.
«Έχω και κάτι ακόμα να σου πω…», λέει εκείνη, ανασηκώνει το φρύδι και συνέχισε αυστηρά «θα γίνω χορεύτρια!». Ας πιούμε στο τσά-τσά-τσά τότε… Με το που το ακούει ο Mexican, αρχίζει να ψαχουλεύει τα cd του… Με λίγο άρωμα Κούβας, και πάνω στον χορό, καταφθάνει στο μαγαζί ο Paulo, ως θαμώνας. Η miss Κανέλα έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου