Δεν είχε ακόμα ξημερώσει, ο χιονιάς είχε σκεπάσει το Λονδίνο απ’ άκρη σ’ άκρη, οι λύκοι στα βουνά έσκουζαν το μοιραίο και φρικιαστικό «αούουου» τους . Η Μπέμπα σηκώθηκε με φρικτό πονοκέφαλο, είχε καταπιεί αμέτρητα παυσίπονα, την ερχόταν αναγούλα. Μάζεψε όλα της τα προικιά και περίμενε στην άκρη του δρόμου σαν homeless τον βρετανό ταρίφα. Ο ταρίφας είχε χάσει το δρόμο, κρύος ιδρώτας έσταζε από το μέτωπο της Μπέμπας, μη χάσει το αεροπλάνο για Φρανκφούρτη. Μόνο τέσσερις πτήσεις πραγματοποιήθηκαν, ευτυχώς η Μπέμπα χάρη στη γνωστή κωλοφαρδία της πέταξε και τώρα, έπρεπε να περιμένει ώρες ατελείωτες για την επόμενη πτήση.
Η Ζωζώ κι η Ψυχολόγα την περίμεναν ανυπόμονα στο Ελ. Βενιζέλος, την ίδια στιγμή εγώ κι η Τζέντζέν είχαμε πιάσει πρώτο τραπέζι πίστα στο γνωστό μέρος. Είχαμε μοιράσει στους θαμώνες τα απαραίτητα ταμπελάκια «Welcome», «Merry Mpempa», «Μpempa is back», «We love mpempa» κ.ο.κ., στολισμένα με χρυσόσκονες. Την ίδια βραδιά, είχαμε την τιμητική μας, διότι είχε έρθει ο παριανός dj. Mo ή αλλιώς «Ν» και πολλοί από τους sharkιανούς θαμώνες παρευρίσκονταν στο καλωσόρισμα της Mpempas (εν αγνοία τους…).
Η Μπέμπα κατέφθασε επιτέλους και πριν προλάβει να πει «κιχ» το μαγικό martini aggouri είχε καταχτυπηθεί στο σέηκερ μόνο για πάρτη της! Η Ντράνα πιστή στο fruit punch είχε πάθε μανία να φωτογραφίζει τα ταμπελάκια με τις επιγραφές περι Mpe-mpa. Μέχρι στιγμής, είμαστε οι γνωστές άγνωστες… όμως, ποια είναι η αγέλαστη κοπελίτσα στο βάθος; Μοιάζει λίγο στη Τζέντζέν και λίγο περισσότερο στη Μπέμπα… Πίνει passionfruit martini και δεν σαλεύει το βλέμμα της. Μοιάζει λίγο με emo, δεν χορεύει, δεν μιλάει, δεν χαμογελάει κάν και μας κοιτάζει περίεργα. Είναι η Μικρή, η μικρή αδερφή της Μπέμπας και της Τζέντζέν. Ενώ εμείς έχουμε ξεσαλώσει, χτυπιόμαστε, τραβάμε τα μαλλιά μας, κουνιόμαστε η μία στην άλλη, εκείνη στέκει ακούνητη σε μια γωνία και παρατηρεί. «Έτσι διασκεδάζουν οι γριές…» σκέφτεται από μέσα της και με αποστροφή τραβάει το βλέμμα της αλλού.
Η Μικρή είναι αρκετά μικρή για να μας καταλάβει, φαντάζομαι. Κι είναι αρκετά μικρή για να έρχεται συχνότερα μαζί μας. Τώρα, το τι κάνει πίσω από την πλάτη μας είναι ένα άλλο κεφάλαιο…
Τέλος πάντων, πάνω στο τσακίρ κέφι (όπου η Μικρή ψάχνει την έξοδο να φύγει) αποφασίζω να της αφαιρέσω το ταμπελάκι της (για το οποίο ντρέπεται) και να το κολλήσω στο στέρνο του από πίσω μας. Ο πισινός (όχι ο ποπός μου, ο άνθρωπος πίσω) εκστασιάστηκε! Τι κι αν δεν γνώριζε τη Μπέμπα, καμάρωνε τόσο πολύ με τη χρυσόσκονη που του φόρτωσα, που με χαρά του έκατσε να τον φωτογραφίσουμε! Σε λίγο, όλο το μαγαζί έπινε στην υγειά της Μπέμπας (όπως τότε που την «είχαμε πάρει μαζί μας» μέσω skype). Και λίγο μετά, κοιτάζω απέναντι, στην άλλη άκρη της μπάρας και τι να δω; Τον Ράστα, με το κλασικό κόκκινο μπολουζάκι, να χορεύει δίπλα στον dj.Mo. !
Ξαφνικά ο ουρανός έγινε μωβ (όπως στο lost) κι ακούστηκε μια εκκωφαντική παραφωνία «Ιιιιιιιιιιι», το πάτωμα τραντάχτηκε, μου ήρθε μια σκοτούρα και σε λίγα δευτερόλεπτα παρελθόν και παρόν γίνανε ένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου