«Talliatelle di castagne con tartufatta», παραγγέλνω ενώ ο πατέρας μου εξολοθρεύει τα ψωμάκια με λιωμένο τυρί. Τα πεθερικά του τον κοιτάζουν επίμονα, μετράνε τις μπουκές του. Η γυναίκα του μελετάει προσεκτικά τον κατάλογο, με ύφος ενθουσιασμού κατά το πρότυπο της Ευγενίας Μανωλίδου και ο αδερφός μου παίζει με το αυτοκινητάκι του κάτω από το τραπέζι. Προσπαθώ να κρύψω το βρακί μου και πίνω μπόλικο κόκκινο κρασί για να περάσει η ώρα. Τρώμε, σκάμε στο φαγητό, σβήνουμε και την τούρτα. Ήρθε η ώρα να φύγω, να τρέξω στο Pere Ubu ξανά…
Η Ντράνα και η Τζέν- τζέν ήταν ήδη εκεί. Ήμαρτον, σκέφτηκα, πάλι εκεί. Μαζί όμως, αυτή τη φορά, ήταν και τρεις φίλες μας … Η «Γυναικάρα με τα κόκκινα» , χυμώδης, κατάξανθη, με μάτια καταπράσινα, γόβα λεοπάρ, χαμόγελο λεοπάρ… (σέξι σα λεοπάρ δηλαδή). Η «Ιταλιάνα» , πάντα κομψή και ιδιαίτερη, σικ, πολύ σικ, και λεπτή σαν Σπαγγέτι Νο1. Και η «Σκορπίνα/Τοξότης», γεννήθηκε πάνω στην αλλαγή, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς. Θα δοκιμάσαμε συνολικά, πάνω από πέντε κοτκειλ. Ένα ροζ παλ, με τζιν, τσίλι και ρασμπερι, ένα άλλο με διόσμο και κανέλλα, ένα με μαρμελάδα και βότκα, ένα κόκκινο φρουτένιο πράμα που καίει τη γλώσσα …. Μέσα στη μισή ώρα που έκατσα εκεί δηλαδή. Οι άλλες πρέπει να έφυγαν κουρούμπελο… Αυτή τη φορά καθόμασταν σε τραπέζι, η Τζέν- Τζέν μετρούσε και ξαναμετρούσε την απόσταση από το μπαρ. «Ένα, δυο, τρία..» έβλεπα να μετράει ενώ τα κατακόκκινα χείλη της κινιόντουσαν ασταμάτητα.
Πήγα στο μπαρ να παραγγείλω, είχε πολύ κόσμο, περίμενα όρθια, αφινωμένη ανάμεσα σε δυο πλάτες. Η βαβούρα ήταν πιο δυνατή από τη μουσική κι άθελά μου, άκουγα τι έλεγε η αγγλόφωνη διπλανή μου. «He deleted me from everywhere on his wall, we never chat… In real life, we never meet each other anymore. But we are still facebook friends!» έλεγε εν εξάλλω στη φίλη της. Οκ, τώρα μιλάμε για το facebook και στα μπαράκια… Τι απελπισία! Είχε όμως ενδιαφέρον η ιστορία της κι έτσι έστησα λίγο αφτί ακόμα…
Η εξιστόριση των γεγονότων αρχίζει να με ταράζει, πρέπει να την τσίμπησα ελαφρώς να δω αν είναι αληθινή, γιατί προς στιγμήν πίστεψα ότι βλέπω τον εαυτό μου σε αγγλόφωνη προφορική έκδοση. Τέτοια παρανοικά σενάρια, τρελά συμπεράσματα, βαθιά ανάλυση, λύσσα κακιά… « Thats not ok!. Οοοοοκ! Υπερβολικές λεπτομέρειες κοπελιά! Κάνε λίγο κράτει! «Enough is enough!» Είπα φωναχτά, πήρα το ροζ ποτό μου κι εξαφανίστηκα στο βάθος του μπαρ ξενερωμένη, χτυπημένη πάλι από τη μαύρη μου μοίρα.
Ντάξ, το περάσαν κι άλλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου