Η χιονοθύελλα είχε σκεπάσει τις γειτονιές του Λονδίνου, η Μπέμπα έρημη και μόνη μάθαινε τα κακά μαντάτα από το αργοκίνητό Ίντερνέτ της ενώ την ίδια στιγμή τα αεροδρόμια είχαν κλείσει ερμητικά κι η μια πτήση ακυρωνόταν μετά την άλλη. Τι θρήνος, τι δράμα, τι καταστροφή, η Μπέμπα ανησυχούσε πως τα Χριστούγεννα θα τη βρουν μόνη, να βαριανασαίνει πίσω από το τζάμι, μ’ ένα μαρτίνι αγγούρι στο χέρι. Ποτέ δεν θα είχε ζήσει κάτι τόσο θλιβερό, τη μοναξιά του ρεβεγιόν και την πικρία των Χριστουγέννων. Η Μπέμπα, δεν το βάζει κάτω, θα προλάβει να γυρίσει στην Ελλάδα, με κάθε μέσο, πριν την 25η Δεκεμβρίου.
Η μικρή μας επαναστάτρια, γέμισε μια βαλίτσα με τα απαραίτητα (κονσέρβες, ένα καθαρό βρακί, ένα στυλό κι ένα σταυρόλεξο με εξώφυλλο τη Βάνα Μπάρμπα) και βγήκε σαν τρελή στους δρόμους, προς αναζήτηση του πρώτου εύκαιρου μεταφορικού μέσου. Το σχέδιο ήταν απλό: Να βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, με την πυξίδα στραμμένη στη μπατίρισα Γκρίχενλαντ. Άρχισε λοιπόν να περπατάει με κόντρα τον άνεμο, θα περπατούσε περίπου δυο ώρες, μέχρι που βρήκε μπροστά της ένα έλκηθρο. Το έλκηθρο έλεγε πάνω, «Blossom», θα ήταν το όνομά του φαίνεται. Σημαδιακό; Μήπως θα έφτανε γύρω στην άνοιξη στην Ελλάδα;
Το έλκηθρο τσουλούσε εύκολα πάνω στον πάγο, η Μπέμπα διέσχισε δρόμους, στενά και λίμνες κι επιτέλους, βρέθηκε στα παράλια, που βρέχουν την Ευρώπη. Με το σακ βουαγιάζ στον ώμο, επιβιβάστηκε σε ένα λαθραίο κανό με το οποίο θα πέρναγε απέναντι. Το ταξίδι κράτησε περίπου δεκαπέντε ώρες (Αθήνα- Πάρος με το «Ροδάνθη» ή καλύτερα, με το «Δημητρούλα» = «Σκυλοπνίχτρα» ). Εκεί απέναντι, οι καιρικές συνθήκες ήτο αντίξοες, αλλά τουλάχιστον υπήρχε τραίνο. Η Μπέμπα στοιβάχτηκε με τις αποσκευές και κακήν κακώς, μετά από άλλες έξι ώρες, έφτασε στο Παρίσι.
Το κρύο στο Παρίσι ήταν τσουχτερό, είχε σκοτεινιάσει, η Μπέμπα αποφάσισε να χωθεί στο μουσείο της Μαντάμ Τισώ για να ζεστάνει το κοκαλάκι της και να περάσει η νύχτα. Ήταν σχετικά εύκολο… Πήγε στον όροφο με τα βασανιστήρια και έκανε το κέρινο ομοίωμα του νεκρού. «Καλά που δεν ροχαλίζω σα το Μάρς» σκεφτότανε κι όταν έκλεισε το μουσείο για να νανουριστεί έλυνε με μανία το σταυρόλεξο.
Την επόμενη μέρα, η ηρωίδα μας, σχεδίαζε να πάει με οτοστόπ στην Ιταλία, να περπατήσει μέχρι να της βγει η γλώσσα έξω, ώστε να φτάσει τελικά στην Ανκόνα, να πάρει το πλοίο, να έλθει στην Πάτρα κι από εκεί, βλέπουμε… Όμως κανείς δεν σταματούσε στο σήμα οτοστόπ. Τι την είδαμε ωρέ; Σαμοθράκη; Τέλος πάντων, βρήκε ένα ΚΤΕΛ με την επιγραφή «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και μπήκε μέσα. Κανείς δεν μιλούσε ελληνικά, αλλά η Μπέμπα απτόητη. Εντωμεταξύ η Ζωζώ έχει σπάσει τα τηλέφωνα στην Πρεσβεία, απειλεί θεούς και δαίμονες να βάλουν τη φάτσα της Μπέμπας στο amber alert, γιατί είχαν χαθεί τα ίχνη της Μπέμπας εδώ και δυο μέρες. Γιατί φυσικά, η Μπέμπα είχε ξεχάσει το κινητό της, κλειστό, μέσα στο κανό.
Το ΚΤΕΛ πήγαινε σαν κότα και έκανε στάσεις ασταμάτητα. Παραμονή Χριστουγέννων, η Μπέμπα είχε μπλοκαριστεί στα σύνορα της Αλβανίας και μετα βίας, πρόλαβε να φάει τη χάρτινη γαλοπούλα που είχε ζωγραφίσει, όταν το ΚΤΕΛ έφτασε επιτέλους, λίγο πριν το ξημέρωμα, στα Τίρανα. Τουλάχιστον βρισκόταν κοντά, η ώρα που θα πατούσε ελληνικά εδάφη κοντοζύγωνε. Το ΚΤΕΛ διασχίζει τα ψηλά και άγρια αλβανικά βουνά, και λίγο πριν φτάσουν στην Αυλώνα της Αλβανίας, αρκετά Νότια, ο φορτηγατζής ανακοινώνει με σπαστά αγγλικά, ότι ο λεωφορείο θα περάσει πρώτα από τη Σόφια και το Μπάνσκο (να αφήσει τους σκιέρ) και μετά τη Βουλγαρία θα μπει στην Ελλάδα.
Η Μπέμπα έχασε την υπομονή της. Η μπίχλα του ΚΤΕΛ δεν παλευόταν άλλο, ούτε το στριμοκωλίδι… Βγήκε από το παράθυρο και το έκοψε με τα πόδια. Πέταγε κοτρώνες σε κάθε βήμα για να εξολοθρεύσει τις κρυμμένες πιθανές νάρκες. Τα δάχτυλα των ποδιών της είχαν γίνει μπλέ από τον παγετό (ούτε στον Αλβανικό πόλεμο τόσες κακουχίες). Και καθώς περνούσε τα σύνορα στα μουλωχτά (γιατί είχε χάσει και το διαβατήριό της κάπου στη διαδρομή) αρχίζουν να την κυνηγάνε με καραμπίνες. Πάνω στην ώρα η Ζωζώ καταφθάνει στο σημείο με το ιδιωτικό ελικόπτερο που είχε νοικιάσει. Πετάει τους προβολείς στο πυκνό δάσος κι εντωπίζει τη Μπέμπα να σέρνεται σαν το σκουλίκι πάνω στο χιόνι, ξεψυχισμένα. Το ελικόπτερο προσγειώνεται επι τόπου, η Ζωζώ σαν αλλοτινή Λάρα Κρόφτ πηδάει και τρέχει κοντά της… Τα μάτια της Μπέμπας λάμπουν, τώρα πλέον είχε φτάσει. Και λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, ψιθύρισε στη Ζωζώ… «Blossom»…
(Για όποιον δεν κατάλαβε το κλού της υπόθεσης να δει την παλιά ταινία «Πολίτης Καίην»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου