Τουρτοπόλεμος...

Σε λίγες ημέρες θα έφευγα για Πάρο μετά βαΐων και κλάδων. Κάθε χρόνο έτσι κάνω η άπιστη… Πριν από αυτό όμως, δυο περήφανα Κριάρια, εγώ κι η miss Κανέλα, έπρεπε να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μας, φυσικά, στο Pere Ubu.  

Δεν τα γιορτάσαμε μαζί… Τα δικά μου γιορτάστηκαν Κυριακή, η αγαπημένη μου βραδιά στο μπαρ.  Μη χαίρεστε, κανείς δεν μου έκανε έκπληξη. Μόνη μου έφερα την τούρτα, μόνη μου την έκρυψα, μόνη μου την αποκάλυψα. Η Ντράνα είχε έρθει με μοναδικό σκοπό της ζωής της να φωτογραφηθεί. Η Τζέν-τζέν ήτο σα να βαριέται κι η Ζωζώ χόρευε σε μια γωνία μόνη της ως συνήθως. Λίγο μετά ήρθε κι η Convodafone με τα δώρα! Περιττό να σχολιάσω το γεγονός ότι ακόμη και στα γενέθλιά μου, μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου διότι περνάμε στα 23 έτη ζωής και ταλαιπώριας, όλες τους ήρθαν με μια ώρα καθυστέρηση.

Εγώ ζούσα το δράμα μου, γιατί άμα το καλοσκεφτείς, τα 23 αν τα στρογγυλοποιήσεις, γίνονται 25. Η τραμπάλα αρχίζει να γέρνει προς τα 30. Και λένε ότι ο χρόνος όσο μεγαλώνεις τρέχει ακόμα περισσότερα, άρα μετά τα 30 ένα τσάκ κάνεις κι έφτασες τα 40. Κι άμα φτάνω τα 40, σε λίγο κλείνω και τα 50, κλείνω και τα πατζούρια μου.

Και δώστου φωτογραφίες η Ντράνα. Και να βγαίνω σε όλες, ένα τέρας, κοντό και χοντρό, ξεμαλλιασμένο, ξεβαμμένο, σα να έχω φάει μπουνιές. Με τα αφτιά μου να πετάνε και τα δόντια μου να είναι έτοιμα να πέσουν. Σα να μεγάλωσε κι η μύτη μου… Μη μιλήσω για τον απαίσιο φωτισμό, που τόνιζε όλες, μα όλες μου τις ρυτίδες. Ένα χούφταλο με τα όλα του.

Είναι μύθος ότι στα γενέθλιά σου  σού δίνουν ευχές και πρέπει να χαμογελάς. Εγώ σκεφτόμουν τους έρωτες που έχασα, τα χρόνια που πέρασαν, αυτά που δεν έχω κάνει ακόμα και που μαύρη κρίση, δεν ξέρω αν θα κάνω ποτέ.

«Δεν θέλω φωτογραφίες! Δεν μπορώ να έχω το μυαλό μου πως θα ποζάρω, πόσα χιλιοστά πρέπει να ανοίξω το στόμα μου ώστε το χαμόγελό μου να δείχνει normal κι όχι ξεχειλωμένο ως τα μπούνια! Σταμάτα επιτέλους!» φώναξα στη Ντράνα. Στην αρχή παρεξηγήθηκε… Μετά συνέχισε τη φωτογράφιση αφήνοντάς με εμένα στην απ’ έξω. Η Ζωζώ και η Τζέν-τζέν μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων με τον GPP και τον Λατίνο κι ο Mexican μέχρι να βάλει το «happy birthday» τα κεράκια κόντεψαν να αυτό-ανακυκλωθούν. Όλοι γραμμένη με είχανε. Ήθρε κι ένας αποτυχημένος γκόμενος για καμάκι - τη Ντράνα καμάκωνε- και μας παρίστανε τον Παριζιάνο. Του έπιασα κι εγώ την πάρλα στα γαλλικά, που τόσο είχα ανάγκη εκείνη τη στιγμή και τι μου λέει ο μαλάκας; Οτι δεν έχω προφορά! Την κατάρα μου να έχεις, τρισάθλιε Ελληνάρα ψυλομύτη, που θα πεις σε μια ντόπια Τουλουζιέν, που στο αίμα της κυλάει το dna της Μαρί Αντουανέτ, οτι δεν έχει καλό αξάν. Μας είπανε και βλάχες! Θα σε κάνω να φτύσεις την τούρτα που έφαγες! Con!

 Ήπια πολύ για να ξεχαστώ… Άσε που σχεδόν κανείς δεν έτρωγε την πεντανόστιμη τούρτα, επειδή όλοι νηστεύουν. Πφ… Δεν έχουν το Θεό τους αυτοί οι άνθρωποι!!! Αφού δεν την έτρωγαν κι αφού αποφάσισαν ομαδικώς να με γράψουν, αποφάσισα να παίξω μόνη μου τουρτοπόλεμο. Η τούρτα μεταμορφώθηκε σε νιανιά σφαιρίδια που έφευγαν σαν σφαίρες αρχικά πάνω στη Ζωζώ... Λίγο μετά όμως, κομμάτια τούρτας εκτοξευόντουσαν απο παντού... 

Δεν θέλω να μεγαλώσω ρε, πως το λένε;