Το επόμενο βράδυ ακριβώς, είχαμε ακόμη μια πολυαναμενόμενη άφιξη. Πριν από αυτό όμως….
Μόλις είχα τελειώσει από τη δουλειά κι είχα μπει επιτέλους στο χριστουγεννιάτικο κλίμα. Ήταν η μέρα που θα παρέδιδα ένα δώρο… Στον μικρό μου αδερφό. Όπως κάθε τυπική Ζακλίν (που θα έλεγαν τα παιδιά από τη δουλειά) τηλεφώνησα πριν πάω στο σπίτι. Σύμφωνα με το τηλεφώνημα θεώρησα ότι είμαι ευπρόσδεκτη και πηγαίνοντας προς τα εκεί, μου τηλεφωνεί το πατέρας του αδελφού μου (κι εντελώς συμπτωματικά και δικός μου πατέρας) και με πληροφορεί πως ο γιός του δεν έχει ανάγκη από τα δώρα μου και πως δεν πρέπει να πατήσω το πόδι μου στο σπίτι τους. Σε αυτό το σημείο, παύω να είμαι η ευγενική και τυπική Ζακλίν, αλλά συνεχίζω να είμαι Άγιος Βασίλης, που θα παραδώσει το δώρο του παρά τη χιονοθύελλα. Το τι συνέβη ύστερα δεν μας ενδιαφέρει.
Η διάθεσή μου ήταν σχεδόν πένθιμη. Η Ρούνι-ρούνι είχε έρθει από Ρωσία με επίσης διάθεση «κλάφτα- Χαράλαμπε» κι η Τζέντζέν την έφερε από το σπίτι να αλληλοψυχαναλυθούμε. Αφού αδειάσαμε το σπίτι από οτιδήποτε αλκοολούχο και φάγαμε σοκολάτες για μια ζωή, αποφασίζουμε να γλεντήσουμε την κακομοιριά μας στο γνωστό μέρος… Τα τρία μας, όπως τον παλιό καλό (?) καιρό.
Σε αυτό το σημείο, μπαίνει η Τεκίλα στη μέση… «Άλλο ένα, άλλο ένα!», έλεγε η Ρούνι-ρούνι. «Κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, για τη γιορτή μου» ενθάρρυνε η Τζέντζέν . «Ααααα, κοίτα εκεί στο βάθος πoια γλωσσοφιλιέται;», δείχνω με το δάχτυλο (το γνωστό μεθυσμένο δάχτυλο που στέλνει μεθυσμένα μηνύματα και δεν κάθεται ποτέ φρόνιμο μετά τις 12 το βράδυ).
Ήταν η γνωστή φίλη μας «1 plus Joker» Κανέλα. «Καλέ, αυτή ξανάνιωσε! Σαν κοριτσάκι είναι!» σημείωνε η μία, «κι αυτός καλός φαίνεται» συμπλήρωνε η άλλη. «Να τους στείλουμε σφηνάκια» συνεχίζει η τρίτη.
Ο Χόρχε έχει πολύ τρελά κεφάκια. Μας σερβίρει την επόμενη «φουρνιά» τεκιλο-σφινακίων. Δίνει αλάτι και λεμόνι στα κορίτσια και για εμένα ετοιμάζει κάτι σπέσιαλ. Αλείφει λίγο λεμόνι στο χέρι του, μεταξύ δείκτη και αντίχειρα, το πασπαλίζει με αλάτι και μαζί με το σφινάκι, παρατάσσει το χέρι του για… γαρνιτούρα. «Έλα» λέει και χαμογελάει. Απ’ ότι μου είπαν, σχεδόν σκαρφάλωσα στη μπάρα και «πήρα τη δόση μου» από τα χέρια του, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες τον δάγκωσα κιόλας.
Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ο «Πρόεδρος» να προσπαθεί να βάλει τις παραγγελίες μας σε μια τάξη. «Τι έχεις παραγγείλει εσύ;» με ρωτάει προκειμένου να δώσει εντολή στον αρμόδιο Μπαρμαν. «Ένα φιλάκι με πάγο…» του απαντάω. Και μη χειρότερα…
Τελικά, τι θα κάνουμε για Πρωτοχρονιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου