Μόνο ένα πετυχημένο dry martini μπορεί να με κρατήσει κεφάτη μπροστά στα νέα της Τζέν-τζέν. Γιατί είναι αρκετά δυνατό ώστε να διαρκέσει, έχει δυο ζουμερές πράσινες ελίτσες στις οποίες συγκεντρώνομαι όταν τα θέματα της ημερήσιας διάταξης με βγάζουν εκτός ελέγχου και τέλος, επειδή μου θυμίζει τον James Bond και άρα δίνει μια ευχάριστη νότα στη βραδιά ούτως ή άλλως. Η Τζέν-τζεν από την άλλη, μόλις είχε γυρίσει (πάλι) από τα Λονδίνα, όπου συνάντησε τη Μπέμπα. Είμαι υπερβολικά τσιτωμένη, επειδή εδώ και μήνες ψάχνω μανιωδώς τα λευκά μου τακούνια τα οποία φόρεσα στην καταραμένη τελετή αποφοίτησης κι έκτοτε έκαναν φτερά. Γίνεται να μπήκε κλέφτης στο σπίτι και να πήρε μόνο τα τακούνια μου; Δε νομίζω… Και δεν είναι τα τακούνια καθ’αυτά που αναζητώ, αλλά αυτό που συμβολίζουν (μεγάλη ιστορία…)
Το καλό με το ψάξιμο είναι ότι βρίσκεις άλλα χαμένα (όλα τα βρίσκεις εκτός από αυτό που ψάχνεις φυσικά..) και στη δική μου περίπτωση βρήκα πάλι λεφτά. Βρήκα ένα δεκάευρο! Γιούπι. Αν ψάξω λίγο καλύτερα θα βρω κ αι δραχμές. Και πολύ καλά θα ήταν να έβρισκα.. Γιατί οσονούπω θα μας χρειαστούν. Η Τζέν-τζέν κουτσαίνει και διηγείται…
Κι εκεί που περπατούσα καμαρωτή, με τη μύτη ψηλά, δίπλα στο ποτάμι (Ο Ted και η Μπέμπα με τον Κορεάτη εραστή της βρίσκονταν δυο μέτρα πιο μπροστά) χάνω την ισορροπία μου, αρχίζω να κατεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά, μετά κάπου παραπατάω, το πόδι μου γυρίζει, ανοίγω το στόμα διάπλατα από την έκπληξη και σε πολύ αργό slow motion πέφτω στα τέσσερα, έτοιμη να φιλήσω το πάτωμα. Δεν έβγαλα άχνα από την έκπληξη, ήμουν τόσο ψύχραιμη που παραλίγο να με περάσουν για λούστρο.
Ο Χόρχε κάνει τη γνωστή του φιγούρα. Μιλάει δυνατά, γελάει με άλλες πελάτισσες, μας κερνάει δυο σφηνάκια. Καλέ μου, έχω χάσει το τακούνι μου και θες να σε παρατηρήσω κιολας; Η διήγηση της Τζέν-τζέν με κάνει να ξεχνιέμαι λίγο. Για πολύ λίγο… Μέχρι που αναφέρει τη λέξη «Πακιστανός».
Έχει πολλούς Πακιστανούς. Είναι σχεδόν η πλειοψηφία του λαού!, αποκαλύπτει η Τζέν-τζέν. «Ναι, αλλά δεν ενοχλούν τον κοσμάκη στο φανάρι! Πίνουν ποτό στο μπαρ μαζί σου!» λεω αφηνιασμένη και θυμάμαι τον τραγικό Πάκι-boy στο φανάρι του Σκλαβενίτη, ο οποίος με έχει άχτι επειδή πάντα τον αποφεύγω και μια φορά του πέταξα νερό με τους υαλοκαθαριστήρες. Τώρα έχει βρει το κόλπο και πάει κατευθείαν στο πίσω τζάμι. Μόνο που και στο πίσω τζάμι έχω υαλοκαθαριστήρες που πετάνε νερό φίλε μου… Ουφ πια! «Ήρθα εγώ στη χώρα σου να σε πρήξω με τα τζάμια;» θα έλεγε η μητέρα της Ρούνι-ρούνι. Μόνο η Μιραράκη πάει κι έρχεται με τα χαλιά παραμάσχαλα!
Το συμπέρασμα της βραδιάς, δεν έχει καμία σχέση με την απώλεια ενός ζευγάρι παπουτσιών και τους ενοχλητικούς Πακιστανούς, ούτε καν με την κουτσαμάρα της Τζέν-τζεν. Αλλά για να το πω περιεκτικά και συγχρόνως χωρίς να μεταφέρω την κουβέντα μας… Ότα ν χάνεις κάτι άσπρο, μην το αντικαθιστάς με το πρώτο μαύρο που θα βρεθεί στο δρόμο σου… Γιατί με το λάθος παπούτσι, πάντα θα κουτσαίνεις… Το πόδι σου είναι όπως είναι, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον επόμενο μαλάκα. Πρέπει να βρεις τον δικό σου ταιριαστό μαλάκα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου